The Who - WHO (2019)

Het hing al een tijdje in de lucht, maar het is nu bevestigd: een brandnieuw album van The Who.

Ball and Chain

Nummer staat ook bekend als "Guantanamo" en "Big Cigars".

Met Zak Starkey (zoon van Ringo Starr) op drums?

Yep.

Cool - hij maakte een goede indruk toen ik ze de laatste keer live zag.

Ondertussen zelf ook al een oude Zak aan het worden... 54 jaar inmiddels (zou je hem niet geven).

Ball and Chain herinneringen aan Quadrophenia komen boven.

De fans 13 jaar laten wachten op een nieuw album, waar hebben we dat recent meer gehoord?... - geproduceerd door Dave Sardy overigens.

Dit nummer spelen ze ook al tijdens hun huidige tour met orkest.
Redelijke song. Al zitten er wel overbekende aspecten van hun 70's tijd in. Maar er zit zeker nog wel wat vuur in.
Ben benieuwd. Daltrey en Townsend zijn nog vitaal en gretig. Live is het allemaal nog goed te doen.

Zak Starkey, de zoon van Ringo Starr, is inmiddels vast lid van the Who, hij drumde ooit bij Oasis.
Leuk detail is dat hij niet leerde drummen van zijn vader, wat je zou verwachten. Maar van huisvriend Keith Moon die regelmatig over de vloer kwam.

En zo is de cirkel weer rond. Starkey is ook de enige drummer, die zover dat al mogelijk is, qua stijl een beetje in de buurt komt van zijn leermeester.
Een stuk geschikter dan Kenney Jones en Simon Phillips.
Prima drummers, maar niet voor The Who.

Zak Starkey is inderdaad een drummer die heel goed aansluit bij de dynamiek van slaggitarist Townsend, al vind ik dat met name Kenney Jones onterecht veel kritiek krijgt inzake zijn rol als drummer. Het materiaal van de twee studioalbums was niet direct het meest uitdagende werk ooit van de groep, al vind ik dat hij met zijn drumwerk op m.n. It's Hard stappen vooruit had gemaakt. En live kwam hij nog beter uit de verf.
Vandaag stond er in ons lokale dagblad dat Roger Daltrey WHO het beste album sinds Quadrophenia vindt. Dat zijn grote wootden, maar ik zou het al heel mooi vinden als de heren in de buurt van dat niveau komen.

Kenney Jones is een degelijke rockdrummer en deed het op zijn eigen manier bij The Who.
Een totaal andere drummer dan Moon The Loon. Veel minder van de drukte en een prima time keeper.
Maar Keith was net als Enthwistle en Townsend een uniek instrumentalist op zich binnen de groep.
Er ging wel degelijk wat verloren aan herkenbaarheid.
Maar Jones scheen op dat moment één van de weinig beschikbare drummers te zijn.
Blondie had Clem Burke en die had (achteraf) mijn voorkeur gehad. Maar in 1978 was Blondie erg hot, dus Burke zat wel goed daar. Ook een fijne explosieve slagwerker. Met alle respect verder voor Jones.

De hoes doet vermoeden dat ze inspiratie halen uit hun eigen verleden wat mooi is. Met de stem van Daltrey zit het ook nog steeds goed gezien zijn prima laatste solo album. Maar de eerste luisterbeurt van Ball and chain doet me eerlijk gezegd heel weinig. Ik hoop dat de rest wat spectaculairder wordt.

Een paar keer de single gehoord nu en het is toch wel lekker. Niet baanbrekend ofzo maar wel het heerlijke vertrouwde geluid.

In de nieuwe Mojo krijgt de cd alvast 4 sterren. Haal daar een halve ster vanaf en dan kom je toch op een zeer aardige plaat. Ik ben benieuwd.

Release....naar 6 December.

Listen to The Who's new single I Don't Wanna Get Wise.

Met meer info over de vier bonustracks bij het album, waarvan er twee van origine demo's zijn uit de jaren '60.

Tja.

Het begint heel erg sterk. Daarna wordt het heel erg gewoontjes. Af en toe lijkt het alsof we in de 80s zijn aanbelandt. Krijgen we nog wat 3fm achtige popballades.

De bonustracks uit de 60s zijn erg goed. De afsluitende, countryachtige song is tenenkrommend. Roger zit daar vol door de autotune.. niet te doen.

Die autotune komt door de hele plaat nog wel terug, maar niet overheersend.

Ik ook had al bij I Don't Wanna Get Wise het gevoel dat Roger zo af en toe hulp kreeg van de autotune.

Na de plaat een keer of 5 gehoord te hebben zakt de stemming. Bij de eerste draaibeurt had ik her en der nog wel een gevoel van dat het allemaal best redelijk klonk. De plaat wordt vol vuur gestart en hebben we de hoogtepunten met de eerste twee nummers te pakken.

Daarna verloopt het redelijk, en krijgen we met 'Detour' het laatste nummer van niveau te horen. Dit nummer kenmerkt zich door een ouderwets sixtees mod achtoge r&b sound(wel helemaal in het nu). Ik moet eerlijk bekennen dat ik de CD gewoon in de speler doe en het hoesje er niet bij hou.. en vanaf daar raak ik qua tracklijst de namen een beetje kwijt.

Daarna wordt iedere song een beetje inwisselbaar en worden de nummers, voor mij, op een totaal verkeerde manier ingekleurd. Dat wil zeggen; alles wordt te mooi gemaakt. Te vol geproduceerd.. ditjes en datjes hier; synthesizer hier, autotune koortje daar. Erg zonde.

Nummer 9 of 10 doet mij sterk aan iedere 3FM hit denken. Alsof the Who een soort song ala Passenger probeert te schrijven en daarmee een Ziggo Dome vol 14 jarige meisjes wil lokken. De bonusttracks uit de 60s zijn oke. Voornamelijk 'Got Nothing To Prove', wat vooral instrumentaal verder is ingekeurd en een beetje die echte ouderwetsche Who vibe heeft.

De echte slotnoten onder de noemer van 'Danny and my Ponies' is een country-song waarin de begeleiding best oke is... maar geen enkele noot die Daltrey zingt blijft ongeschonden door de autotune. Het is zo lelijk. Ik snap het echt niet. Het is een extratje dus niet te zwaar aan tillen.. maar laat je wel met een verdomde vieze smaak achter in je mond. Ben benieuwd wat de rest hier van gaat vinden..

De drie singles gaven al wel een aardig beeld wat te verwachten en dat lijkt dan ook uit te komen. Typisch nakomertje nadagen plaatje zoals niet elke artiest op die leeftijd in die hoedanigheid levert maar veel wel.

Leuk, maar niet veel meer dan dat.

Wel grappige albums waar uiteindelijk niet één nummer op staat voor mij om de komende dagen kapot te draaien en te blijven koesteren in alle resterende jaren aanstaande.

Beste sinds Quadrophenia? Dat blijft voor mij toch echt Face Dances, gevolgd door Who Are You en Endless Wire. Daar stond nog een instant classic als Mike Post Theme op, en een immens beklijvende Townshend solo song als In the Ether.

Laatste track van de deluxe editie overigens niet door Daltrey maar door Townshend gezongen, van de autotune klopt wel helaas. Foeilelijk en werkelijk het allerlaatste waar we op een WHO plaat op zitten te wachten.

Is een geinig mijmerend niks aan de hand plaatje geworden, leuk dat ze samen nog iets uitbrengen.

Het is mooi geweest. Dit kan echt niet meer anno 2019.

Ah.. door al dat machinale gekunstel haalde ik de persoon er niet eens meer uit...

Het is een zeer eigenaardig aangehoor en uiterst curieuze keuze deze huidig tijdsbeeld fratsen op dit album deze heren ontsierend.

Zoveel staat volgens mij wel vast.

Na de eerste singles ben ik toch wel positief verrast in dit album moet ik zeggen. Muzikaal is het door de (nadrukkelijkere) inbreng van met name Zak en Pino meer een The Who plaat dan Endless Wire. Het voelt meer als 1 geheel, waar EW door de diversere groep aan sessiemuzikanten toch wat onsamenhangend voelde. En zeker ook de zang van Roger is op WHO beter.
Maar qua kwaliteit van de nummers scoort EW wel wat hogere ogen. Daar stonden nog een paar vrij sterke nummers op, die je in ieder geval bijbleven. Op WHO kabbelt het allemaal een beetje nietszeggend voort. Prima plaat, leuke aanvulling op het oeuvre, maar de belofte “beste plaat sinds Quadrophenia” wordt bij lange na niet gehaald.

Afgaande op de singles, had ik niet al te hoge verwachtingen dus ben niet al teleurgesteld na de eerste beluistering. De eerste beluisteringen van Endless Wire (2006) maakte niet veel indruk maar in de loop der jaren is de waardering wel gegroeid. Ik betwijfel dat dit ook bij dit album gaat gebeuren...

Gewaardeerd musicus Pino Palladino speelde ook op Endless Wire, en is vooral bekend in de 80s vanwege zijn fretless bass, lijkt me hier een reguliere bass te bespelen die niet veel indruk maakt, helaas.

Ball and Chain is het beste van dit album en terecht de eerste single.

Het gaat 'fout' vanaf / door Beads on One String dat mede door Josh Hunsacker is geschreven en waar een muzikale stijlbreuk plaatsvind met de voorgaande singles. Ze hadden deze beter aan het einde van het album moeten plaatsen.

Bijzonder om de jonge Pete Townsend te horen op Got Nothing to Prove, het is een aardige muzikale aankleding maar past qua stijl niet bij de rest van het album.

Het 'artistieke' gebruik van de autotune op bonustrack Danny and My Ponies kan in het mapje mislukte experimenten.

Er is overigens nog een 4e bonustrack Sand die alleen op vinyl verschijnt.

Waarom gaan sommige artiesten niet gewoon van hun pensioen genieten??