Crowded House - Time on Earth (2007)

Er zitten aardig wat jaartjes tussen de voorganger en deze nieuwe cd van Crowded House.
Nu heb ik deze band nooit echt op de voet gevolgd maar ik ben toch best wel benieuwd wat ze er van gemaakt hebben.
Is er al iets van een single uit (beter: te horen)?

Las net dat Johnny Marr een gastrol vervult op de nwe single Don't Stop Now. Nog nergens iets van het album gelekt naar mijn weten.

Ik dacht dat de drummer overleden was? Is dit verder nog wel de originele line-up? In dat geval kan dit nog wel eens interessant zijn.

Hij is ondertussen gelekt en ik heb hem beluisterd. Ik moet zeggen dat het weer ouderwets goed klinkt, knap dat ze na zo'n lange tijd weer met een prachtig album komen al staan er wel een paar minder goede nummers op.

Ik heb het niet zo op met bands die na jaren weer bij elkaar komen. 9 van de 10 keer is de magie verdwenen en wordt het oude niveau niet meer gehaald. Dat geldt helaas ook voor Crowded house.

Uit een aantal nummers blijkt onherroepelijk de kwaliteiten van songsmid Neil Finn, maar er zijn te veel nummers die anoniem voorbij glijden omdat ze de catchy hooks van het oude werk missen. Ook het experiment van hun vorige studioalbum is afwezig. Jammer, maar gelukkig is er bijvoorbeeld nog Kula shaker die die ene van die 10 keer is.

Toch wel weer lekker hoor. Niet altijd even catchy - titan heeft gelijk - maar Mr. Finn levert genoeg moois. Ik ben erbij in Carré - braaf op een stoeltje.

Dit album nu een paar keer geluisterd en het bevat enkele sterke nummers en enkele zwakke nummers. Het geheel krijgt van mij dan ook maar een 3,5 sterren.

Het valt mij allemaal niet mee dit. Nu waren mijn verwachtingen al niet heel erg hooggespannen, maar ik vind het eigenlijk een beetje een dertien-in-een-dozijn-Sky-Radio-plaat. Allemaal net iets te simpel en te gelikt, vooral zo'n nummer als She Called Up... best aardig geschreven, maar het is zo... nep... Nee, geef mij maar Together Alone. 2.5* hier.

Ik kan me er niet over uitspreken, ik heb deze nog niet gehoord.

Ben een grote fan van zowel Neil als Tim Finn, Crowded House, Finn, Finn Brothers of hoe ze zich ook blijven noemen, maar ik ben gewoon bang dat een band die na zo'n lange tijd plots met een nieuwe plaat afkomt... een verschrikkelijke stinker uitbrengt.

Zie ook ; Blondie, Eurythmics en nog zowat bands die na lang stilzwijgen absoluut niet met hun beste werk voor de proppen kwamen.

Ik wacht lekker af, binnen minder dan een jaar vind je dit toch gewoon in de afprijsbakken voor nog niet de helft van de nieuwprijs en wellicht is het dan zijn geld wel waard ???

Durf dit gewoon niet aan te schaffen, ben gewoon bang voor een enorme kater van ontgoocheling... Ik hoop dat ik me schromelijk vergis!

Grappig, die cover van Silent House. Kunnen de Dixie Chicks nog een puntje aan zuigen.

Ik kreeg deze nieuwste worp van Neil Finn en zijn begeleiders (want méér is die groep toch niet hé ?) als verjaardagscadeau.

Dus kàn ik hem nu eindelijk bespreken, ik ben een fan van deze band, maar geen blindelingse, slaafse.

Eigenlijk ben ik gewoon een ontzettende Neil Finn-fan, of hij nu solo speelt, met zijn broer Tim als “FINN” of met Crowded House, of destijds met Split Enz, het gaat me om die mooie stem en de machtige vaak aan Beatles refererende songs van deze Nieuw Zeelander.

De plaat begint ontzettend sterk met :

1. Nobody Wants To en
2. Don't Stop Now; Vintage Crowded House-songs zijn dit beiden, , krachtig en schijnbaar simpel, maar begin er maar eens aan…

Ook track 3 ; She Called Up, is sterk, al doet me dat sterk denken aan iets van vroeger, maar ik kan me niet juist herinneren aan welk nummer… Een nummer dat in je hoofd blijft hangen, of je nu wil of niet!
Het is in ieder geval zeer lekker en de toetsen klinken hier zo fris en inventief. En de lalala’s in het koortje klinken absoluut niet lullig of kinderachtig. They just fit, that’s all. Een héle sterke song vind ik dit.

4. Say That Again is gebouwd op een wat dreigende riff, een nummer dat zijn charmes pas na enkele luisterbeurten helemaal prijs geeft. Het is een song die redelijk blijft "zweven", maar wèl een prima song.

In nummer 5; Pour Le Monde zingen de heren vrij hoog, maar het stoort niet echt. Het is een ontzettend pàkkende betoverende melodie, The Beatles zijn weer niet ver uit de buurt. Voorlopig het beste wat hier op staat, hemels mooi vind ik dit.

6. Even A Child is een meezinger, maar dit soort meezinger deden ze vroeger toch al sterker vind ik. Ik vind de melodie nogal platjes…

7. Heaven That I'm Making vind ik voor hun doen nogal gewoontjes.
Geen al te sterke melodie, maar misschien wordt dat, na nog wat méér beluisteringen ook nog een groeier, we zien nog wel.

8. A Sigh – begint erg dromerig en ontwikkelt zich tot een prachtsong, zo mochten er wel méér op staan, geen makkelijk nummer, maar een groeier, zoveel is zeker;

9. Silent House is een rustig voortkabbelende song die me niet meteen bij de ballen greep bij een eerste beluistering, maar naar meerdere draaibeurten echt overeind blijft en zich in je muzikale geheugen grift, ook een echte groeier. Schijnbaar een lief liedje, met toch harde randjes naar het eind toe.

10. English Trees : Ik weet niet wat ik hier moet van denken, het nummer verzuipt wat in de productie en de melodie vind ik niet van de sterkste, denk ik dan, misschien niet beter wetend...

11. Walked Her Way Down : Vind ik alweer niet van hun sterkste, de plaat zakt hier echt een beetje in vind ik toch.

12. Transit Lounge : aparte orchestratie voor een groeier van een song. Je moet dit lied echt meerdere keren horen om het ten volle te kunnen appreciëren, tenminste dat had ik toch met deze song.

13. You Are The One To Make Me Cry ; hemelsmooi klein lief liedje is dit, met schuifelende borstels op drums, heel intiem en een nieuw hoogtepunt helemaal achteraan de plaat.

14. People Are Like Suns ; Hele dromerige en mooie afsluiter, waardig slot voor een prima plaat;

Ik vind deze Time On Earth niet zo sterk als Woodface of Together Alone, daarvoor zakt de plaat op het eind wat te veel in, maar hier staat voldoende moois op om te besluiten met een dikke prociat ;

Neil Finn kan het nog!
4 sterren ****

Ben het volkomen met Evanshewson eens: Vrijwel alles wat Neil Finn maakt zijn juweeltjes van nummers, in welke band of solo-album dan ook. Crowded House werd in hun hoogtij dagen niet voor niks "de nieuwe Beatles genoemd, al vind ik die vergelijking persoonlijk nogal gevaarlijk.

Maar ook dit "come-back" album van Crowded House is weer een meesterwerkje. Hij krijgt van mij een 4,5 sterren, al kan dit in de loop der tijd nog wel eens verhoogt worden, naarmate ik dit album vaker draai.

Voor de critici: NEE, Crowded House maakt GEEN come back voor het geld of zo, wat meestal wel het geval is bij come back van jaren '80-'90 bandjes!!

Het is alleen een beetje jammer dat ze voor hun Europese tour de relatief "kleine / schouwburg-achtige" zalen hebben uitgezocht. Hierdoor moet je m.i. te veel fans teleurstellen (mij incl.) omdat er domweg te weinig kaarten beschikbaar zijn.

Ik moet het dus doen met het album en het oudere werk van Crowded House, in de hoop dat dit album geen eenmalig come back project is geweest van Neil Finn c.s.

Nadat ik laatst nog eens had genoten van Temple of Low Men, mijns inziens het beste Crowded House-album, besloot ik dat ik ook hun nieuwe werk maar eens moest beluisteren.
Twee luisterbeurten heb ik Time on Earth nou gegund, en ik denk het daar maar bij te laten. Ik kon geen van beide keren mijn aandacht er tot het eind bij houden. Het boeit absoluut niet. Slaapverwekkend zelfs vanaf nummer 10.
Ok: dit is Crowded House helemaal niet, want waar is Tim Finn? Dit is Neil Finn, die je hoort onder de naam CH, samen met een van de andere oud-leden. Geen succes geworden, geen enkele song die ook maar kan tippen aan Temple of Low Men of Woodface.

Tim Finn heeft alleen meegedaan op Woodface dus hij is geen vast lid van Crowded House, en zó slecht vind ik dit album nou ook weer niet.

Ow, die twee keer dat ik ze zag optreden was Tim Finn er bij, maar alleen op Woodface op de plaat dus. Nou ja, het maakt voor deze cd niks uit. Valt me erg tegen

Erg goede come back CD, waar een paar liedjes op staan die tot het mooiste van Crowded House behoren.

Wel 0,5 strafpunt voor de belabberde mastering, helaas komen er tegenwoordig nog maar weinig CD's uit die zich daaraan ontrekken.

Nou Rob, ik weet niet of je de originele Crowded Houseplaten kent zoals temple of low men. Dan is dit toch geen come back te noemen, maar meer een zeer slap aftreksel, vind ik...
Crowded House was bovendien Neil en Tim Finn, broers en sterk songschrijversduo. Dit heropgerichte CH is maar een deel van die twee, namelijk Neil. De mindere van beide

Ja ik ken ze allemaal. Voor zover ik weet heeft Tim Finn slechts tijdelijk deel uitgemaakt van CH en is hij op Temple Of Low Men ook niet te horen, zoals je in april zelf ook al schreef. CH is vooral vooral de club van Neil

Time On Earth is, zoals evenshewson al opmerkte, een echte groeiplaat. Er staan wat 'doorsnee' CH tracks op (She Called Up, Even A Child), die op elke andere CD niet zouden misstaan. Daarnaast nog nummers als Pour Le Monde, Transit Lounge, A Sigh en You're The One To Make Me Cry die ik echt prachtig vind en op sommige momenten verder gaan dan waar CH destijds is opgehouden.
Ook ben ik van mening dat deze plaat, in tegenstelling tot veel eerdere werken, nauwelijk zwakke momenten kent.

Vergeet Silent House niet! Prachtig nummer vind ik dat

Ik reageer niet snel op meningen of berichten van anderen maar omdat Neil Finn en Crowded House me nauw aan het hart liggen, kan ik het nu niet laten.
Ik vind dat je de bal heel erg misslaat Bertus. Bij mijn weten heeft Tim Finn enkel meegedaan op 'woodface', zoals iemand anders hier al berichtte. Dus Crowded House is eigenlijk een groep zonder Tim.
Daarenboven vind ik Neil veruit de betere van de Finn-broers. Ik vind Neil Finn zelfs een briljant songschrijver, die zijn gelijke amper kent. Ik daag Bertus uit om een album van Tim Finn te vinden dat het niveau haalt van Neil Finn.
'Time on Earth' is zeker niet het beste album van Crowded House, dat is wellicht Woodface, waar inderdaad Tim Finn aan meewerkte. Dat wil dus zeggen dat Tim Finn zeker iets kan toevoegen, maar dat wil daarom zeker niet zeggen dat hij een beter songwriter en artiest is.
'Time on Earth' is dus niet het beste album van CH, maar toch weer een heel goed album, een rijk album, dat per luisterbeurt meer schoonheid weggeeft. Ik heb er alleszins al heel vaak van genoten. Van een echte reünie van CH kunnen we helaas niet spreken, maar dat heeft niks met de afwezigheid van Tim te maken, maar met het betreurde uit het leven verdwijnen van Paul Hester, de vroegere drummer. Zijn plaats is nu ingenomen door Matt Sherrod, een zeer sterke drummer, die vaak met Beck samenwerkt.
In 2007 heb ik Crowded House bezig gezien in Vorst Nationaal in Brussel, samen met deze 'nieuwe' drummer en het klonk werkelijk fantastisch.

Voor jou heeft Crowded House blijkbaar afgedaan, dat vind ik jammer. Ik ben heel blij dat ze terug muziek maken.

Ik ook, Neil Finn is echt een briljant songschrijver en heeft naar mijn mening een van de mooiste nummers ooit gemaakt op zijn naam staan: Message To My Girl.

Dan over Time On Earth. Ik moest er de eerste luisterbeurten aan wennen (te rustig) maar sinds het album me te pakken heeft, laat 'ie me ook moeilijk weer los.

Nobody Wants To, Don't Stop Now, She Called Up en Even a Child zijn de catchy (vintage CH) nummers van dit album. Maar de pareltjes zijn toch echt Silent House (kippevel), You Are The One To Make Me Cry en People Are Like Suns.

Prima plaat en een goede zet van Neil om weer te gaan spelen met Nick Seymour en Mark Hart. Drummer Matt Sherrod is een goede vervanger van Paul Hester (al gaat er heel wat humor verloren).

Ik heb ze op deze tournee zien spelen in Carre, en was onder de indruk.

Dit comeback-album met DVD kocht ik meteen na release, Crowded House vond ik één van de beste bands eind jaren '80, begin jaren '90 met hun ambachtelijke, Beatles-achtige pop.
En ja hoor, ze kunnen nog steeds prachtige popsongs met verrukkelijke vocalen brengen die niet gauw vervelen zoals de eerste 3 nummers, "Pour le Monde" (had een Lennon-song kunnen zijn) en "Silent House".
Al maakt het bij momenten een wat bezadigde indruk en vind ik "Woodface" en "Together Alone" globaal sterker, van mij mag Crowded House gerust nog albums zoals deze blijven uitbrengen.

Heb 'm vandaag weer eens gedraaid en ben in mijn verhaal hierboven helemaal het magistrale Pour le Monde vergeten.

Overigens is de volgorde van de tracks bij mij anders ..

YES:
20-04-09
Neil now rehearsing with his Crowded House fellow band members, recording of the next Crowdies album will commence soon.

Ik heb de plaat nog eens herbeluisterd, nu ik het beste van Neil Finn - want mij gaat het puur om Neil Finn, die ik véél getalenteerder en beter vind dan zijn oudere broer Tim - aan het rippen ben naar de pc om op de i-pod te zetten.

Mij valt het op bij dit album dat het eerste gedeelte toch wel de sterkste songs bevat en dat het zowat vanaf track 8 een beetje minder wordt; de spanning is wat weg, je dommelt haast in.

Ik neem een halfje terug, dit is een behoorlijke plaat, maar de grandeur van hun 2 beste albums heeft deze zeker niet.

En hun 2 beste albums zijn naar mijn bescheiden mening toch Together Alone en Woodface, en dan nog wel in die volgorde, terwijl ik vroeger Wooface de beste vond. Ach, véél verschil in kwaliteit zit er op die 2 niet echt, het is voor mij het beste alternatief voor The Beatles die er niet meer zijn...

Monday, 10 August 2009

New Crowded House Album
The band have been recording the new Crowded House album at Neil's Roundhead studio in New Zealand. They are currently doing overdubbing on the album. 12 songs! Release date TBA.

Gisteren nog eens gedraaid en hier heb je wel gelijk in. Al zijn 2 van de nummers wel erg fraai (You Are the One to Make Me Cry en People Are Like Suns) !

Opvallend dat er maar zo weinig mensen op dit album gestemd hebben overigens.

Dat vind ik eigenlijk ook wel. Zeker omdat de kwaliteit van dit album afdruipt.
Toegegeven, er valt wel één en ander op dit album aan te merken. Sommmigen vinden het misschien te dromerig, ééntonig (vind ik niet na heel veel luisterbeurten.
Ik kan me goed dat de zelfmoord van drummer Paul Hester op 46 jarige leeftijd een héle grote tol bij het schrijven van dit album. Om niet door te schieten in het hele trieste en de scherpte, die CH ook teweeg kan brengen. Dit was, volgens mij, een waardig afscheid van een vriend, die het van zijn depressies verloor.
Het was zeker geen reunie-album, maar een vooraankondiging van deze in de popmuziek unieke groep. Hun definitieve afscheid is Intriguer uit 2010. Sinds die tijd is vooal familie Finn zijns weg gegaanen maken de broers Neil (Met The Pyama Club), diens zoon Liam Finn(FOMO, geweldig album overigens! Ome Tim verblijft het liesft in Down Under met lokale muzikanten. Nee, na beluistering zucht ik nog eens, dankbaar voor de mooie muziek die gaven en geven.
En wat Paul Hester betreft, pink na het nummer A Sigh een traantje weg

Crowded House komt na een jarenlange stilte op de proppen met ”Time on Earth”. Na ”Woodface” was eerlijk gezegd mijn interesse in Crowded House weggeëbd. Luisterend naar ”Time on Earth”, hoor ik nog steeds de vakmanschap van de gebroeders Finn. Deze jongens, en dan met name Neil, zijn echte liedjesschrijvers. Toch heb ik niet dezelfde beleving als met Woodface. Ik kan er niet echt de vinger op leggen maar ”Time on Earth” pakt me een stuk minder. Misschien heeft het wel iets met tijdsgeest van Woodface te maken. Op dat moment voelde die muziek voor mij goed. Inmiddels heeft mijn muzikale smaak zich verder ontwikkeld, en luister ik eigenlijk niet heel vaak naar dit soort muziek. ”Woodface” blijft een album dat ik graag hoor, maar met mijn huidige muzikale referentiekader vind ik ”Time on Earth” niet meer dan redelijk.

Heerlijke plaat die mij steeds beter gaat bevallen.
Door het wegvallen van Paul Hester zie ik dit eigenlijk als een solo album van Neill Finn.
Maar wat een begenadigd songschrijver is Neil Finn hier toch weer, juweeltjes als Pour Le Monde, Silent House, A Sigh & You Are The One To Make Me Cry kunnen alleen maar uit zijn koker komen.
Prachtig album.

In de loop der jaren krijgt Finn en co steeds meer waardering bij mij. Zo ook deze plaat. Ik verhoog hem daarom ook met een halfje naar een 3,5*. Het is misschien niet altijd even spannend (zeker in vergelijk met Split Enz) maar het zit zo verdomde goed ik elkaar dat elke CH plaat toch steeds weer fijne draaimomenten zijn. Dus ook deze comebackplaay, Pour le Monde is mijn favoriet.

Wat een prachtig album is dit toch. Het ambacht van songsmid heeft weer een nieuwe dimensie gekregen. Nummer 2 en 5... prachtig

Redelijk album , maar het oogt naar het eind toe wat futloos. Finn heeft zijn sporen natuurlijk reeds verdiend, maar het is zonde dat hij de zwakkere broeders in dit geval er niet uit heeft gefilterd . Een ietwat compacter album had meer impact gehad in mijn beleving. Evengoed voegt hij weer parels toe aan zijn toch al niet misselijke oeuvre . 1,2 en 5 zijn niet te versmaden weer. Voor de rest stoort het niet , maar veer ik ook nergens meer op. Goed gedaan , maar je kunt beter , Neil .3 en halve ster