Deep Purple - Concerto for Group and Orchestra (1969)

Dit album krijgt niet echt een hoge waardering hier: zal ook wel komen door het iets te hoge kitsch-gehalte. Vond het wel passen in die tijd, maar nu is het allemaal wel wat achterhaald.
Wat is dat dan ook met rockbands die zo nodig iets met klassiek menen te moeten doen ?

Het hangt ook erg af van het soort muziek dat een band maakt. Bij sommige bands is een combinatie met een klassiek orkest wel passend, bij Deep Purple minder. Dan vind ik het klassieke uitstapje van Jon Lord: Sarabande een stuk geslaagder.

Het was in die tijd baanbrekend. Je zou de bijbehorende dvd eens moeten aanschaffen. DP in hun jonge jaren, geweldig!!

Ik heb deze LP nog eens gehoord in een muziekles op school, waar het als bijzonder voorbeeld diende, gewoon om te laten horen dat het bestond; zo uitzonderlijk was dat dus toen. Ik ken eerlijk gezegd ook geen ouder voorbeeld.

Heel apart project van Deep Purple, en destijds erg gedurfd, menig Deep Purple fan, alsook klassieke muziekliefhebber keek er destijds wellicht van op.....

Ondertussen is het een al meer beproefd concept "Rock meets Classic"... maar.. lang voor alle Night Of The Proms'en in Antwerpen & andere Europese steden, lang voor de "S&M" van Metallica... pakte DEEP PURPLE dus uit met deze "Concerto for Group And Orchestra". En het hoge kitschgehalte waar Areodynamic van spreekt: dat vind ik nergens hoor.. ik vind dit een méér dan geslaagd project, klassieke composities die gebracht worden door Purple & Royal Philharmonic Orchestra alsook Purple classics... knappe combinatie... héél erg goed, en met een Ian Gillan in topform!

De "Score" -liveCD van Dream Theater anno 2006 is opnieuw een heel mooi voorbeeld van hoe knap het kan zijn als je rock met klassiek gaat combineren.... velen referen vaak naar S&M van Metallica, waar ook op verdienstelijke wijze ene orkest, gediriegeerd door Michael Kamen, samen met Metallica hun 'classics' brengt, en das is best wel goed, maar wat mij betreft spelen zowel Deep Purple als Dream Theater in een heel wat hogere divisie dan hoor!

Dit album is geschiedenis, en was destijds inderdaad ..baanbrekend!!!

"Child In Time" is héél erg knap, maar ook "Wring that Neck" is méér dan de moeite waard.. en de klassieke composities - je moet er misschien voor zijn, maar mij kan het alleszins bekoren!!

Purple zou het kunstje in 1999 nog eens overdoen (In Concert With The London Symphony Orchestra), maar geef mij toch maar deze "eerste" poging uit 1969
Al moet ik zeggen: ik was erbij toen in de band dit in 2000 in het Sportpaleis in A'pen bracht.. en het was toch wel knap.... maar de bijhorende CD draai ik zelden...

Dit plaatje uit '69 me een inderdaad jonge Purple, moet je zeker eens beluisteren !

Ik vind vooral het first movement erg lekker met die gitaar improvisatie

Ik heb de cd-versie die als bonus-tracks 2 gave, lange live-versies van 'Wring that neck (Hard road)' en 'Child in time' bij zich heeft.
Een zeer welkomme aanvulling en daarom nog meer de reden om deze cd op te zetten. De 3 nummers van de originele lp zijn prima uitgevoerd, maar wel een lange zit.
Ik weet dat die 1999-uitvoering met het London Symphony Orchestra bestaat, want in de media is er bij de release veel over te doen geweest, maar ik heb hem nog niet gehoord.

Net als gebruiker C-Moon prefereer ik de versie uit 1969. En van het concert uit 1969 is zelfs een live registratie op dvd verkrijgbaar waarop een zeer jonge Deep Purple is te zien. Beeld en geluid zijn van goede kwaliteit . "Een must" voor een ieder die zich Deep Purple fan wenst te noemen .

Niets voor mij dus Hans,want ik heb geen posters van Deep Purple boven mijn bed hangen .

Leuk concert.!
Alleen het had wat meer deep purple en wat minder klassiek gemogen
3,5 sterren.

Natuurlijk niet, want dan was het een gewone Deep Purple plaat geweest en die zijn er al meer dan genoeg.

Enfin, knap gedaan van Jon Lord: niet alleen maar rock met wat viooltjes erbij, maar echt een stuk waar de twee genres in elkaar overvloeien. Nergens klinkt het geforceerd, hoewel deel 2 en 3 duidelijk geslaagder zijn dan deel 1.

Een erg leuke plaat. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat de combinatie tussen Deep Purple's hardrock/heavy metal perfect samengaat met het schitterende klassieke werk. Al duurt het naar mijn mening iets te lang voordat ik Deep Purple te horen krijg. Ik geloof dat het eerst een minuut of 8 klassiek is, en dan pas DP.

Ik vind dit wel vrij geslaagd. Allereerst zijn daar orkest-loze versies van Wring That Neck en Child In Time. Wring That Neck klinkt heerlijk gedreven en is in z'n soort beter dan bv. Lazy of Place In Line. Child In Time staat nog wat in de kinderschoenen ( ) maar is toch een welkome aanvulling. Dan komen de 3 zog. Movements. Die kunnen voor sommigen misschien wat gefragmenteerd overkomen (de band en het orkest spelen hun partijen apart en nemen de tijd), maar ik vind de componenten erg goed samengaan. Het klopt bv. veel meer dan die dolende geluidsbrei die op Metallica's S&M te horen is. Deze cd is al in diverse muziekbladen/boeken totaal afgeslacht, maar dan komt weer het gezegde in me naar boven dat recensenten vaak alles van 1 kant zien en de vrije geest altijd willen onderdrukken om er maar vat op te hebben. Voor de fans van Deep Purple (en zeker Mark II) is dit echt de moeite waard!

Toch knap hoe ze dit flikten nog voor de grote doorbraak met een kersverse line-up.

gewoon een ruim uurtje vrij nemen en de muziek laten bezinken

Deze plaat kocht ik in 1992 ofzo op cd en is wel jaar of 10 mijn favoriete cd geweest! Vooral movement 2 en de oerversie van 'child in time' konden mij diep roeren.
Nu ben ik wat ouder, beter geworden in kritiek leveren en wat minder in genieten. Als ik t nu voor t eerst zou horen zou ik t niet eens aan laten staan denk ik, omdat t te moeilijk in t gehoor ligt. Nuja, ik luister nu nog steeds naar minder toegankelijk muziek hoor, soms met vergelijkbare hoes zelfs, oordeel zelf

No, no, no! De perfecte combinatie van rock en klassiek maken "Concerto for Group and Orchestra (1969)" zo uniek.

Ha Hans, leuk je weer eens aan te treffen bij een gezamelijk geliefd album...

Uiteraard was dit destijds baanbrekend, respect daarvoor. Persoonlijk vind ik het nogal langdradig en teveel van het goede. Dan luister ik liever naar een oud DP album zonder orkest.

Volgens mijn info komt het album 1970. Kan iemand dat bevestigen of mij een leermomentje bezorgen?

Voor het eerst uitgebracht in december '69 volgens wiki. Wel niet op EMI zoals hier staat maar op Tetragrammaton.

link

Volgens Wiki is het album in December 1969 uitgekomen. Best kans dat dit in Nederland 1970 was.

Op 10 december 1969 om precies te zijn op het Tetragrammaton label (T-131) en in januari 1970 op het Harvest label (SHVL 767).

EMI (CDP 7948862) bracht het album uit op CD in 1990.

Hier wat weggebezemd. Een misbruikmelding doen is trouwens effectiever dan in de discussie zelf om ingrijpen vragen.

Zang van Ian Gillan in Second Movement is hemels! Begin twintig, en wat een stem.

Geniaal album!

Zoals gezegd legde dit werkstuk de weg voor de vele latere samenwerkingen tussen rockbands en orkesten. Maar welke andere registratie brengt de wereld van rock en klassiek zo mooi samen? Doorgaans wordt er een rocksong uit de kast getrokken en worden er klassieke partijen overheen gegeoten. Maar dit is echt, zoals de titel al zegt, muziek voor beide een groep en orkest. Het lijkt wel een filmscore. Fantastisch uitgevoerd en na ruim veertig jaar nog steeds geweldig om te horen.

Nieuws:

Er verschijnt binnenkort een nieuwe bewerking van Concerto For Group And Orchestra. Volgens Jon Lord is dat de definitieve versie van zijn meesterwerk. Op deze nieuwe herbewerking zijn ook Bruce Dickinson (Maiden), Steve Morse (Purple) en Jon Bonamassa van de partij. Ik denk niet dat het het origineel overtreft, maar niettemin ben ik nieuwsgierig. Het album stond gepland voor september, maar of die datum na Lord's overlijden nog steeds staat weet ik niet.

100 jaar geleden ooit op LP gehad, daarna heel lang niet meer gehoord. Onlangs de (remaster?) dubbel cd weer aangeschaft waarop behalve Wring That Neck en Child in Time ook Hush staat overigens. Destijds de primeur van een rockband die de synthese met een symfonieorkest aanging op initiatief van de klassiek geschoolde Jon Lord. Dat hebben latere bandjes nog eens dankbaar uitgemolken. Het werd zelfs een hype in de jaren 90. Klassiek document en een historische mijlpaal.

De meest progressieve Deep Purple-plaat en daarom eigenlijk ook de beste. DP is me vaak wat te rechttoe rechtaan, deze is langer uitgesponnen en dankzij het orkest veel rijker gearrangeerd. De interactie tussen Blackmore, Lord en het orkest werkt heel behoorlijk.

Voor mij de beste vermenging tussen klassiek en rock ooit. In de meeste van die kruisbestuivingen is ofwel het klassieke ofwel het rock stuk ondermaats. Hier zijn beide excellent en nog altijd na zoveel jaar.

"Concerto for Group and Orchestra": begin jaren '70 werd ik mij serieus bewust van pop muziek. In sneltreinvaart kocht ik albums van Led Zeppelin, Santana, Focus, The Beatles, Deep Purple en ga zo maar door. Ik was bij wijze van spreke kind aan huis bij de locale platenzaak. Op enig moment kocht ik zonder er verder bij na te denken "Concerto for Group and Orchestra". Thuis gekomen desbetreffende lp op de draaitafel gelegd. Wat een tegenvaller: klassieke muziek! Na vijf minuten de plaat afgezet en het album teleurgesteld in de platenkast van mijn ouders gezet.
Mijn vader zaliger was een groot liefhebber van klassieke muziek. Een veel door hem gebruikte uitdrukking was: "geen dag zonder Bach".
Op een dag kom ik thuis, mijn vader zit in de huiskamer en tot mijn grote verbazing draaide hij dit album. "Jongen, Hans, wat heb je nou toch voor een prachtige plaat in huis gehaald!" Ik viel stijl achterover van verbazing.
Dankzij het enthousiasme van pa ben ik dit album alsnog gaan draaien en met terugwerkende kracht ontdekte ik de schoonheid ervan. Klassieke- en rockmuziek, het bijt elkaar niet, nee het vult elkaar op dit album schitterend aan. Natuurlijk groot respect en een diepe buiging mijnerzijds voor componist Jon Lord, U weet wel: toetsenist van Deep Purple. "Concerto for Group and Orchestra" is heden ten dage één van mijn meest geliefde albums.
Mijn afkeer tegen klassieke muziek is al lang verdwenen...

Weergaloos goede plaat, nog steeds. Alleen het Second Movement duurt hier te lang. Terecht dus dat Jon Lord het voor de uiteindelijke studio-versie een beetje heeft ingedikt.