Taylor Swift - Lover (2019)

#zinin

Benieuwd welke kant dit opgaat. Die eerste twee singles waren aardige en vrolijke maar weinig beklijvende en liedjes, de laatste 2 singles kennen veel meer sfeer, zijn trager en stukken beter.

Goed, we hebben nu 4 prima nummers mogen horen.
Helaas ben ik ook dit keer niet uitgenodigd voor de secret sessions
De geluksvogels die daar wel waren zijn vooral enthousiast over Cruel Summer en The Man.
Nog een paar dagen wachten, en volgens mij is 23/8 ook niet haalbaar qua leveringsdatum.
Die 4 speciale edities zijn mij te duur (4 x 30 euro) dus ik beperk me tot de reguliere CD en de dubbele vinyl versie die ongetwijfeld wat later zal verschijnen.
Swifties, zijn we er klaar voor?
Volmondig ja !

Hoe groot fan ik ook ben en hoe ontzettend hoog ik haar ook al had zitten, ik had domweg nooit gedacht dat ze dit in zich had. Wat een overweldigende eerste luisterbeurt met een impact die ik niet eerder heb gevoeld.

Met name de eerste twee singles - ook al vond ik ze direct erg goed - hebben me compleet op het verkeerde been gezet. Waar je een soort doorontwikkeling van 1989 en reputation zou verwachten, voelt Lover als een revolutie. Ze strooit met zanglijnen die compleet nieuw zijn, geluiden die ik vaak niet eens kan thuisbrengen en dat alles gebracht met een zelfverzekerdheid die ze niet eerder heeft gehad.

Moet ik het complete album op het eerste gehoor ergens mee vergelijken, dan zou ik voor de sexyness van Getaway Car gaan, maar dan nog veel vloeiender, broeieriger en vele malen verder doorontwikkeld. Maar zo’n vergelijking is eigenlijk veel te kort door de bocht, want nagenoeg elk individueel nummer doet je van de ene verbazing in de andere rollen; het album in zijn geheel voelt nog veel te groot en uitdagend om te kunnen bevatten.

Ik wil er eigenlijk ook nog helemaal niet te diep in duiken en al die talloze puzzelstukjes op hun plek leggen, maar de komende maanden domweg genieten van al dit moois.

Na de uitermate teleurstellende early midlife crisis plaat reputation, heeft Taylor nu weer een plaat gemaakt die teruggaat naar de kern waar ze goed in is: goede popliedjes maken. Dat is na 1 luisterbeurt wel duidelijk. Wat me alleen nog steeds niet duidelijk is, wat het volstrekt infantiele Disney single Me! toevoegt aan het oeuvre van Swift. Vooralsnog het enige smetje.

Ik heb de tracktijden ook maar even toegevoegd. Kan de discussie over de speeltijd losbarsten

Speak Now en Red zijn zo'n vier minuten langer, dus dit moet ook wel lukken.

Stiekem het "hey kids, spelling is fun!" stukje weghalen. Maar ik ben het niet vergeten hoor Taylor

#neverforget

Pas 3 keer volledige geluisterd en ik vind dit goed geproduceerde en gevarieerde album nu al geweldig.
Cornelia Street is sowieso het leukste popliedje van jaar

En samen met Daylight en het titelnummer haar eerste volledig zelf geschreven popsongs. Leuke ontwikkeling waar ik al op hoopte: countrysongs > zelf geschreven countrysongs > switch naar pop met hulp van allerlei topproducers > volledig zelf geschreven pop.

Daarnaast fijn dat Antonoff ditmaal de dominante producer is. De fijnste producties komen toch altijd mede van zijn hand. De nieuwe Lana (die al hoge ogen gooit) is ook van hem.

Als inmiddels toch wel redelijke oude lul (ja, de 78 in m'n username is mijn geboortejaar) probeer ik zo nu en dan toch wat up to date te blijven bij wat "de jeugd van tegenwoordig" zoal luistert. Zoals mijn hele leven al het geval is geweest kan ik met 90% van wat er in de hitparade staat helemaal niks. Maar er zijn wel degelijk populaire popacts die ik prima kan waarderen. Niet geheel toevallig zijn dat over het algemeen de acts die hun eigen muziek schrijven, zoals Taylor Swift.

Haar grootste hits ken ik natuurlijk wel en kan ik best waarderen. Een geheel album had ik nog niet van haar geluisterd. Na de lyrische reactie van Rudy1984 heb ik dit albums eens gedraaid om te kijken of ik überhaupt iets kan met de muziek van mevrouw Swift.

Dat Swift een goed popliedje kan schrijven is duidelijk. Waar ik meer moeite mee heb (en dat geldt eigenlijk voor de meeste moderne popmuziek) is de instrumentatie, of beter gezegd het gebrek daaraan. Ik krijg sterk de indruk dat minstens 75% van alle muziek op deze plaat uit een doosje komt en dat klinkt mij allemaal veel te glad en klinisch. Ik vind wat electronica helemaal niet verkeerd, maar ik ben er inmiddels wel achter dat de ritmesectie van vlees en bloed moet zijn, wil ik een act echt goed vinden. Als de beats uit een doosje komen dan ben ik er na een paar nummers meestal wel klaar mee.
Gelukkig zijn er hier in elk geval een paar nummers waarop wel een echte drummer speelt (van zover ik het kan horen) en dat vind ik dan ook meteen de besten van de plaat. Lover en Soon You'll Get Better zij twee van die nummers en die klinken meteen een stuk organischer en warmer. Als het hele album die sfeer had uitgestraald had ik het een stuk beter gevonden.
De overgang van Lover naar The Man illustreert mooi wat ik bedoel: van warm, organisch en oprecht naar kil, klinisch, afstandelijk en vooral een 13 in een dozijn geluid. Als ik Lover op de radio gehoord zou hebben was ik geïnteresseerd geweest in de artiest. Als ik The Man had gehoord dan was het geruisloos aan me voorbij gegaan. Erg jammer, want ook The Man is geen slecht nummer, het heeft alleen een slechte sound. Overigens vind ik The Archer dan wel weer een prima nummer, ondanks de dominante electronica. Om maar even aan te geven dat electronica an sich geen reden is voor mij om een nummer slecht te vinden.

En zo kan ik concluderen dat dit album voor mij één is van gemiste kansen. Had Swift een band van vlees en bloed ingehuurd om deze plaat in te spelen dan had ik het beter kunnen waarderen. Dat gezegd hebbende zal dit soort popmuziek bij mij op de lange termijn nooit echt beklijven. Zo nu en dan een paar liedjes van Taylor Swift kan ik prima waarderen, maar een heel album is voor mij teveel van het goede.

Ik sluit mij in heel veel aan in bovenstaand bericht, een album in zijn geheel is ook voor mij toch een zware bevalling. Dapper is wel haar keuze voor een aantal (volledig) zelfgeschreven songs, die tendens mag zich absoluut voortzetten. Ik keer terug naar Ina Forsman, een Finse jongedame met een gouden strot, die zowel muzikaal als vocaal veel heeft te bieden en elementen uit het verleden en heden tot een hele fijne symbiose weet te smeden.

Aan de andere kant is het toch knap dat Taylor Swift populair is bij een groot publiek want de huidige popmuziek wordt volledig domineert door Urban, hip-hop en rap
Ik kan geen slecht nummer ontdekken en geef de volle mep.
artonna campaign Bedankt voor de tip, ik wist niet dat Ina Forsman haar tweede album had uitgebracht dit jaar. Al even geluisterd, wat een geweldige band heeft ze nu ook.

Hebben jullie dat nou ook, dat jullie zelf maar 'Hey kids, spelling is fun' beginnen te roepen?

Vraagje:
Er zijn binnen de huidige popscene (VMA niveau) veel grote artiesten en namen.
Beyonce, Grande, Gaga, Pink, Eillish en Swift.
Hoe komt het dat alleen de liedjes van Taylor Swift in mijn hoofd blijven hangen en ik ze
na een paar draaibeurten moeiteloos meezing.
Toch een kwaliteit, of ligt het aan mijn verwarde geest.

Ik vind deze plaat bijzonder leuk, tot London Boy. Vanaf dat nummer is het ook meteen klaar voor mij. Erg jammer, want de eerste helft bevat nummers die zomaar tot Taylors beste kunnen behoren. Misschien dat vaker draaien helpt, maar ben bang dat het nooit gaat klikken.

Ze is ontzettend goed in het schrijven van hooks. Dat gaat van grote stadionrefreinen die direct blijven hangen tot kleine details/paar seconden stiltes die de volgende noot weer meer punch geven. Lorde is daar ook goed in en Taylor en zij gaan altijd op zoek naar die elementen in elkaars nummers.

Blank Space is daar het mooiste voorbeeld van, vind ik. Moet je dat nummer maar eens goed ontleden via de koptelefoon. Dan hoor je hoe naadloos alle elementen samensmelten, hoe alles op de juiste plek staat en tegelijkertijd heel erg tot leven komt.

Daarnaast speelt het natuurlijk mee dat ze al haar nummers zelf schrijft en deze daardoor een duidelijke focus hebben. Zelfs bij de krakers van Max Martin komen de ideeën van haar hand, en dat hoor je. Veel andere artiesten zingen de nummers alleen in.

Ja, vooral die details vallen me vaak op. Neem alleen al zo'n openingsnummer van Lover, niet mijn favoriete nummer, maar het blijft maar hangen. Omdat Taylor in die popscene zit, zie ook weer die kitscherige VMA uitreiking, is er nog steeds sprake van onderschatting. Zij is gewoon een vakvrouw pur sang. Gelukkig zijn bijna alle critici erg enthousiast. Ook die van NME, Rolling Stone.

Ik heb toevallig die van Rolling Stone vandaag gelezen en wat hebben ze naast een redelijk geschreven recensie ook een overspannen, raar essay gepubliceerd. Voor de liefhebbers: hier te lezen.

Die Taylor toch, ze blijft het doen. Pop maken en dan zingt ze van die staccato refreintjesen onweerstaanbare hooks. Ik vind t echt ok. Lover is mooi, goed geproducet, doet me wat denken qua lichtheid aan Madonna te tijde van True blue.

Soit. Ik ben van 75 en kan dit pruimen. Als the Jesus and Mary chain een drumcomputer mogen gebruiken, dan Taylor ook

Over essays gesproken, deze is ook fors, al die journalisten duiken op Taylor, het kind heeft het maar druk.

Is Taylor Swift’s ‘Miss Americana’ the Great Protest Song of Our Time? – Variety

5 favorieten na 5 luisterbeurten :

1. Miss Americana & The Heartbreak Prince
2. The Archer
3. Cornelia Street
4. False God
5. It's Nice To Have A Friend

Ik sta op 18 favorieten na 18 luisterbeurten.

Hij is weer geweldig he?

Nu 3-4x geluisterd, vooralsnog heel enthousiast. Taylor zet zich weer op de kaart als meest onweerstaanbare popster

Niet normaal. Ik luister hem al een week een keer of vijf per dag en heb steeds weer andere favorieten.

Bij Miss Americana kun je trouwens wel heel goed horen dat Antonoff ook verantwoordelijk is voor Lana Del Reys nummers. Niet dat dat erg is; fantastisch nummer.

Mooi lijstje, en ik merk dat ik het ook moeilijk vind om te kiezen; er staat veel moois op, maar ook weinig dat er echt bovenuit steekt (wel een paar mindere nummer helaas). Mijn top 5 zou, in andere volgorde weliswaar, er vergelijkbaar uit zien. Maar ik denk dat ik 'Cornelia Street' zou vervangen door 'Soon You'll Get Better' en 'Miss Americana & The Heartbreak Prince' (dat doen Lana Del Rey toch beter) door 'Death by a Thousand Cuts'.

Dit is echt een heel goed album!

Het hoogtepunt voor mij is toch wel Cornelia Street. Bij de eerste luisterbeurt raakte dit nummer mij meteen. Taylor is zo goed in het vertellen van een verhaal in haar liedjes. Vooral Cornelia Street kwam voor mijn ogen tot leven toen ik het hoorde. Qua lyrics kreeg ik een beetje hetzelfde gevoel als bij sommige nummers op de albums Speak Now en Red (vooral als het gaat om het vertellen van een verhaal in een liedje).

Ook prachtig is Miss Americana & The Heartbreak Prince. Wederom geniale lyrics. Een Amerikaanse "high school" als metafoor voor het huidige (droevige) politieke klimaat in de VS.

Zoals we inmiddels van Taylor gewend zijn, heeft ze ons ook dit keer op het verkeerde been gezet met de lead single. ME! is verreweg het slechtste nummer van dit album (en misschien wel het allerslechtste nummer van Taylor). Alle andere nummers op Lover zijn echt vele malen beter! De zorgen die ik had over dit album nadat ME! uit kwam, werden al een stuk minder toen You Need To Calm Down gelanceerd werd en verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik het schitterende en kwetsbare The Archer hoorde. Daarna kwam Lover (de title track) en toen werd ik helemaal enthousiast over het gelijknamige album. Dat nummer is zo goed (die bridge!!!) Old Taylor vibes (ik ben vooral fan van de oudere albums van Taylor, met name Speak Now en Red).

Ook zeker een vermelding waard is Soon You'll Get Better. Een hartverscheurend nummer over de ziekte van Taylor's moeder waarbij ik het (niet altijd) droog houd. En terug naar haar country roots (daar hoop ik al heel lang op). De lyrics van het nummer zijn prachtig (maar heftig). Je voelt de pijn in Taylor's stem als ze het zingt. Ik vind haar stem in dit soort nummers toch echt het mooist.

Het knappe vind ik dat alle nummers op dit album - hoe verschillend deze ook zijn qua uitvoering en genre - onmiskenbaar Taylor zijn. Als ik alleen de lyrics had gelezen (zonder de liedjes te horen), had ik al geweten dat dit alleen maar van Taylor had kunnen zijn. Zelfs ME! had ik aan haar kunnen linken door het dorky maar stiekem toch wel grappige "Hey kids, spelling is fun!"-gedeelte, wat inmiddels (na veel kritiek) uit het nummer is verwijderd.

Afgezien van ME! staat er geen enkel slecht nummer op dit album. It's Nice To Have A Friend wordt door veel mensen gehaat, maar dit is absoluut geen slecht liedje. Integendeel. In 2 minuten en 30 seconden vertelt Taylor hier een mooi (zoet) levensverhaal over twee kinderen die bevriend raken, verliefd worden en gaan trouwen. En dit alles met het gezang van een kinderkoor op de achtergrond. Ik kan het waarderen!

Voor mij is dit één van de betere albums van Taylor Swift tot nu toe. Ik draai hem nu al helemaal grijs. Hij komt zelfs al in de buurt bij de (voor mij) legendarische albums Speak Now en Red!

Ik vind het veel lekkerder om HE LOOKS SO PRETTY LIKE A DEVIL mee te schreeuwen, m’n favoriete stukje op Lover. Zo’n mooi voorbeeld van hoe ze altijd met details een bepaalde vitaliteit aanbrengt in die snaarstrakke popperfectie.

Volgens mij zingt/schreeuwt ze: "He looks up, grinning like a devil".