Tool - Fear Inoculum (2019)

Dat laatste (wat tussen haakjes staat) daar doel ik op voor dit album. En de catchy riffs (en stuwende drums) hoor ik toch echt wel.

Pfff het is nog steeds heel erg goed, alleen heb ik het gevoel dat ze met de uitbarstingen nog wel 1 of misschien zelfs nog wel 2 trappen hoger kunnen!. En dat gevoel gaat als een rode draad door deze album heen ik snap niet dat mensen dat niet in de gaten hebben.

Dat vind ik juist het knappe aan deze plaat; de muzikale erupties zijn goed geplaatst en hoewel de heren af en toe 'los' gaan blijft men de rode draad in de gaten houden.
Daarnaast weet ik ook niet hoe de 'uitbarstingen' nog wel 1 of 2 trappen hoger kunnen, in mijn beleving tikken de heren al een belachelijk hoog niveau aan.
Nee hoor; Fear Inoculum is in mijn beleving helemaal af.

Nou het zal wel de nostalgie zijn van mij dat de nummers vroeger meer opliepen en harder eindigden.
Maar ik vind dat ook moeilijk om dat precies uit te leggen het is meer mijn beleving.

Maandag in de Ziggodome viel het me eens temeer op wat een niveau en gelaagdheid de nummers van dit album hebben. Het zit zo gruwelijk goed in elkaar, met Pneuma live als hoogtepunt. Dat Danny Carey daar excelleert is inmiddels bekend, maar hele nummer wordt zo gruwelijk strak neergezet.

Deze plaat is eigenlijk alleen maar in mijn achting gegroeid sinds hij uit is, ik ga er toch de maximale score van maken.

Goede zaak!

Herkenbaar sentiment. Ik heb ook verhoogd na de show.

Ik dacht na het geweldige concert van afgelopen maandag om dit album maar eens aan te schaffen. Maar waarom moet daar minstens 50 euro voor neergelegd worden? Voor een CDtje? Ik vind dat absurd. Of komt dat door een beperkte oplage ofzo?

50 euro is voor de budgetversie die er later bijkwam. Een koopje. Toen het album pas verschenen was kon je enkel de beperkte oplage kopen voor rond de 100 euro. Die mannen willen geld voor hun werk.

Een duur koopje

Ik had al lang geen aandacht meer gehad voor dit album, maar doordat een vriend een kaartje over had voor het optreden van Tool in de Ziggo Dome vorige week draait Fear Inoculum bij mij weer volop de rondjes. Nu er voldoende tijd is verstreken sinds de release kan ik het met 'nieuwe oren' luisteren en moet ik concluderen dat dit album absoluut schouder aan schouder mag staan met haar voorgangers.

Vond ik de teksten van Maynard in het begin nogal zweverig en hakkelig geplakt over de instrumenten, nu maken ze voor mij onlosmakelijk deel uit van de composities. En ja, het riffje in het middenstuk van Invincible is wel heel erg Jambi en op tweederde van Descending krijgen we een cocktail van Reflection en The Grudge, maar hoeft Tool zichzelf opnieuw uit te vinden op haar vijfde album? Voor mij niet.

Oerdegelijke songs schrijven in haar karakteristieke stijl, meer vraag ik niet van Tool op dit moment, en dat is zeker gelukt op dit album. Zes nummers van 10+ minuten in elkaar zetten die stuk voor stuk niet vervelen is een kunst op zich. De spanningsboog wordt telkens tot het maximum gerekt zonder dat ze breekt. De intermezzo's en de drumsolo hadden voor mij niet gehoeven, maar daar skip ik snel overheen. Dan blijft er nog een uur en een kwartier te genieten over.

7empest was direct torenhoog favoriet bij mij en blijft een monster van een song met eindeloze scheurende riffs en solo's van Adam Jones, maar ook Pneuma heeft zich mettertijd geopenbaard als een topper met name door het weergaloze drumwerk van Danny Carey. De andere 4 nummers schat ik een klein tandje lager in, maar kunnen allen met elkaar wedijveren. Voor mij mag Tool prima op dit elan verder gaan met het volgende album!

Huh,
Net nagezocht. Ik heb de cd toen die uitkwam (met dat led scherm) voor 35 euro gekocht op Amazon.
Dat wat jij dus beperkte oplage noemt dus. Kwamen wel import en verzendkosten bij lol.
55 euro inclusief alles.

Ja, dat schreef je destijds ook al. De prijzen hier waren rond de 100 euro en die op Amazon was al snel uitverkocht.

Minste tool album imo. Iets te langdradig en ik mis de spannende momenten.
Voor nu:
1- Undertow (5*)
2- Lateralus (5*)
3- Aenima (4,5*)
4- 10,000 days (4*)
5- Fear inoculum (3,5-4*)

Update:

1- Lateralus 5*
2- Aenima 5*
3- Undertow 5*
4- 10,000 days 4,5*
5- Fear inoculum 3,5*

Vreemd hoe ik maar niet in dit album kan raken.
Niet slecht, maar zoveel minder als de andere 4 van Tool. Geen één nummer springt er echt uit en in zijn algeheel vind ik dit album ook niet supersterk. Ik hoop dat ze met een eventueel nieuw album wel terug gaan naar de tijden van lateralus of 10,000 days.


Wat jij ABDrums?

Geef me een weekje Juul1998B, dan moet ik eerst de hele discografie doornemen om een rangschikking te maken waar ik me goed bij voel. Wordt wel heel anders dan die van jou als ik het zo op het eerste gezicht beoordeel.

Exact mijn gevoel. De hype heeft het echt gewonnen van de kwaliteit toen dit uitkwam. Niet slecht maar valt volledig in het niets als je gelijk welke van de 4 voorgangers oplegt

Van 'je gevoel' naar 'de hype die het van kwaliteit wint' is een grote sprong. Op MusicMeter heeft dit album eenzelfde stemgemiddelde als 10,000 Days en scoort het hoger dan Undertow. Het staat ook nog eens in de top 250. Er wordt dus toch heel wat kwaliteit in gevonden.

Bij aandachtig luisteren wekt het een soort van meditatieve ervaring op maar in die sterkte zit ook de zwakte. Als je er niet met volle aandacht bij bent mis je de subtiele veranderingen (opbouw intensiteit) in de muziek en slepen nummers tot vervelens toe aan.

Fear Inoculum en een hype?...dat is aan mij voorbij gegaan.
Dat er destijds, na zoveel jaar weer een album zou uitkomen was gewoonweg nieuws.
Dat die hype het heeft gewonnen van de kwaliteit is een nikszeggende zin.
Op welke wijze je een plaat beleeft is een subjectieve beleving en de marketing die hier omheen staat los van luisterplezier in mijn ogen en oren.

Ben het wel met Kronos eens; dit plaatje moet je niet opzetten bij de afwas. Echter met een koptelefoon op drijf ik weg op de meanderende en hypnotiserende klanken van Fear Inoculum.

Dit inderdaad. Ik ben helemaal niet goed in mijn volle aandacht bij muziek houden, behalve als ik zelf meespeel op mijn gitaar, de vrije tijd ontbreekt waardoor ik meestal muziek luister terwijl ik Iets anders doe. Dit is zo'n album waarvoor ik wel de tijd neem, hun overige albums ook trouwens. Wel op de fiets meestal, ik zet dit vaak op als ik meer dan een half uur moet fietsen. Of tijdens sporten, toch wel de momenten dat ik het meest geconcentreerd luister.

Overigens heb ik het al zo vaak gehoord dat ik het ook prima op de achtergrond kan horen.

Wat betreft kwaliteit vind ik het totaal niet onder doen voor hun overige platen, het klinkt eerder als een logische stap in hun ontwikkeling.

Mijn bericht is idd subjectief en geen probleem om dat toe te geven. Mijn excuses

Qua Hype vond ik wel dat dit album heel erg in de media kwam of toch in degene die ik volg en dat is best mainstream. Stubru, Humo en zelfs VRT had hier veel aandacht voor. Er was ook direct enorme lof voor het album en dat was niet mijn idee

Ik heb het hier al uitgebreid besproken in eerdere berichten, voor mij doet deze FI het niet.
Ik voel totaal de genialiteit van de vorige 4 albums niet. Voor mij zijn er te weinig weerhaken en venijnige momenten waarop je de pure oude Tool herkent.
Had live al Pneuma en Descending gehoord op Werchter en vond dat ook de "zwakkere momenten" van het optreden. Niet slecht maar mak in directe vergelijking met andere nummers.
Hypnotiserend en meanderend kan ook Parabol/Parabola of Lost Keys Blame Hoffman/Rosetta Stoned niveau zijn en dat halen ze hier nergens.

De 3,5* blijft. Ik hoor het vakmanschap in de opbouw, de sfeer en zelfs zanglijnen maar het is allemaal net niet "Tool" genoeg naar mijn gevoel.

Ik ben het gedeeltelijk wel met Ernie eens, los van de hype.

Ik vind dit ook "de zwakste" van tool. Nog steeds 4 sterren dus genoeg te genieten voor mij.
Dit is idd wel de meest bezwerende en hypnotische plaat van Tool. Maar iets (te) imo. Wel echt een plaat voor de koptelefoon hoor, waar ik lateralus en zeker ook het debuut wel zonder koptelefoon "kan" luisteren.
Maar het zou zomaar kunnen dat ik deze over een paar weken of maanden nog beter weet te waarderen. Voorlopig geniet ik meer van LAU 10,000
Momenteel:
1- Lateralus 5*
2- Aenima 5*
3- Undertow 5*
4- 10,000 days 4,5*
5- Fear inculum 4*

Het is dan ook niet meer de oude Tool natuurlijk .

Ze zijn een stukje ouder, reflecteren op hun eigen leven en vertalen dat naar heerlijke muziek. Het geschreeuw en gebeuk hebben ze al eens gedaan toen ze jong waren en laten ze nu lekker over aan de nieuwe generaties. Het heeft nu geen zin meer om te schreeuwen, het gaat allemaal wat genuanceerder en bedachtzamer. Het lichaam kan het ook niet allemaal meer aan. En door de jaren heen zijn interesses veranderd, nieuwe inzichten opgedaan en zijn ze verder ontwikkeld.

Heerlijk vindt ik dit. Door de berichten hier de plaat vanochtend weer opgezet en het is toch echt weer genieten geblazen. Ultiem werkje dit wat prachtig past bij de muzikale ontwikkeling van de band wat mij betreft.

Voor mij blijft dit album nog altijd doorgroeien. Dat er een hype was is zeker waar, maar voor mij hebben ze die ook geweldig ingelost. Denk dat er vooral een 'probleem' ontstaan is door mensen die de oude vertrouwde Tool verwachten, terwijl dit dat zeker niet is.

Als je een plaat als Undertow of Lateralus verwacht kom je redelijk bedrogen uit, niet dat het een volledig ander geluid betreft, maar de insteek is anders.
Ik vind dat de heren destijds (2019) een onconventionele koers kozen, door in een tijdperk waar de gemiddelde fruitvlieg een hogere concentratieboog heeft ivm de mens, een album te maken met songs die allemaal dik boven de 10 minuten klokken.
Als de muziek eerder meditatief is dan beukend, een idee wordt uitgewerkt tot in de finesse en de heren weigeren om vast te houden aan bestaande conventies, behoor je tot de groten wat mij betreft.

De wil om de grenzen te blijven oprekken en je eigen plek op te eisen, op geheel eigen wijze maakt Tool tot een unieke band.
De liefhebber die het oude werk enorm pruimt, gek is op de beukende transities zal Fear Inoculum waarschijnlijk niet direct in zijn armen sluiten.
In tegenstelling tot alle voorgaande platen van Tool hoor ik op de laatste worp van de heren nog steeds nieuwe details, blijf ik mee surfen op de haast hypnotiserende klanten van Fear.
Dat men niet de 'makkelijke' weg kiest van compactere nummers waarbij altijd uit wordt gegaan van een climax vind ik een intrigerende invalshoek.
Laat de luisteraar maar in de waan van het oude verwachtingspatroon moet men gedacht hebben. Deze non-conformistische houding maakt Fear Inoculum wat mij betreft tot het voorlopige magnum opus van de band.

Belofte maakt natuurlijk schuld. Dus, Juul1998B, hier zoals beloofd mijn persoonlijke rangschikking van de discografie van deze legendarische band:

1. Lateralus 5*
2. Fear inoculum 5*
3. 10,000 days 5*
4. Undertow 4*
5. Aenima 3,5*

Lateralus, het album dat door menig progressief metalliefhebber wordt gezien als de muzikale Heilige Graal, als nummer één van mijn lijst zou niet mogen verbazen gezien de samenstelling van mijn persoonlijke top tien, hoewel ik toe moet geven dat Fear Inoculum verraderlijk dicht daar tegenaan schuurt. Vreemde eend in de bijt is waarschijnlijk Aenima. Ik heb nooit een klik met dat album kunnen krijgen om de één of andere reden en het geheel blijft voor mij maar aanvoelen als los zand, iets waar ik simpelweg geen vat op kan krijgen. De plaat heeft zo zijn momenten en bevat een reeks klassiekers om U tegen te zeggen, maar het biedt te weinig voor mij om volledig te blijven boeien.

Fear Inoculum daarentegen vind ik dan wel weer fascinerend en het lijkt me hier de ideale plek om daar wat verder over uit te weiden. Op deze plaat is Tool hypergefocust, eindeloos hypnotiserend en confronterend introspectief. De zorgvuldig opgebouwde 'movements' - wat mij betreft dekt die term de lading beter dan 'composities' - kronkelen en meanderen mijlenver de diepte in en zuigen je volledig op. Toegegeven, muzikaal lijkt het op het eerste oor wat minder spannend eraan toe te gaan dan op bijvoorbeeld 10.000 Days en Lateralus, maar Fear Inoculum neemt je echt mee op reis en weet de spanningsboog keer op keer geweldig op te bouwen, plagend te vertragen en uiteindelijk los te laten. Daarmee is Fear Inoculum wat mij betreft een waar pronkstuk binnen het unieke en invloedrijke oeuvre van Tool. Een plaat die keer op keer blijft fascineren en boeien, en waarbij elke luisterbeurt nieuwe inzichten en onontdekte lagen en texturen aan de oppervlakte laat verschijnen.

"A record about moving and growing, becoming older and wiser", aldus de band zelf: Fear Inoculum is een vrijheidsmanifest voor mensbesef en zelfacceptatie, een ode aan het vreugdevolle geschenk dat 'het bestaan' heet, en een navigatiemiddel voor onze zoektocht naar onszelf en het pad dat we bewandelen op weg naar zingeving in het leven.