Big Thief - Two Hands (2019)

Stroeve start, maar na dat wat suffe eerste nummer stapelt de band parel op parel. Alweer.

Valt me trouwens op dat de muzikale begeleiding op forse delen van de plaat nauwelijks meer doet dan zorgen dat de zang niet acapella is. Het is vaak zelfs best nietszeggende standaard-indie; beetje tokkelen, beetje strummen op een elektrische gitaar, er is weinig spannends aan. Maar doordat de liedjes zo op de voorgrond staan en zo sterk zijn (en met zoveel overtuiging worden gebracht) deert dat niet. Misschien is het juist beter, zo min mogelijk tierelantijnen op de achtergrond. En dan af en toe ineens wel een rake bijdrage als het moet, zoals dat fijne loopje dat Forgotten Eyes af maakt.

Of zeg ik nu iets heel vreemds?

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

In korte tijd groeide Big Thief uit tot een van de meest bejubelde bands van dit jaar. Dat komt allereerst door album U.F.O.F. met rustgevend, sprankelend gitaarspel en de wat breekbare, maar altijd intrigerende dromerige zang van Adrianne Lenker. Door het knappe, intense samenspel van de band bij optredens werd de status vergroot.

Amper vijf maanden na U.F.OF. is daar opeens al Two Hands, waarop Big Thief niet wezenlijk anders klinkt, maar het geluid wel verbreedt. Nummers als Forgotten Eyes, Shoulders en bovenal Not vlammen meer; de gitaren hebben meer pit. Op deze laatst genoemde single van zes minuten bewijst Big Thief ook een grungy geluid in huis te hebben. Hier klinkt de muziek opeens rauw en ongepolijst; alsof het nummer in één take is opgenomen tijdens een huiskamerconcert.

Gelukkig komen liefhebbers van de wat dromerige, rustigere kant van Big Thief ook genoeg aan hun trekken, zoals bij opener Rock and Sing, Replaced en Cut My Hair. Minpunt is de zang van Lenker in sommige nummers. Vaak genoeg intrigeert die wat onvaste stem van haar, maar in Wolf roept haar ‘Oooh’ vooral irritatie op. Of zoals mijn vrouw het lekker recht voor z'n raap, dodelijk verwoordde: “Wat is dit? Ik geloof dat ik die hoge stem niet echt prettig vind.”

Voor mij is Wolf juist een hoogtepunt.

Ja. En oh ja, Foals flikte natuurlijk hetzelfde dit jaar!

Ja, het lijkt hip te zijn!

Halfje erbij. Gok dat ik deze uiteindelijk gelijkwaardig aan U.F.O.F. ga vinden. Het is toch wel bijzonder om met twee van dit soort albums in één jaar te komen.

Toch weer een geslaagde worp van mevrouw Lenker en consorten inderdaad. Op het gebied van rammelige rock (Forgotten Eyes, Shoulders en Not) laat de band zich hier op zijn sterkst zien, en ook rustpunt Wolf is echt prachtig. Desalniettemin staan er hier ook wel een paar vullertjes op, die me toch een beetje laten verlangen naar een alternatieve dimensie waarin de band gewoon had besloten de hoogtepunten van UFOF te bundelen met die van deze plaat. Nu heeft de band gewoon twee erg degelijke albums uitgebracht in één jaar. Dat is een bewonderenswaardige prestatie, maar ik had persoonlijk toch het liefst één meesterwerk gehad.

Zonder in één-tweetjes te willen vervallen verwoord je nu eigenlijk precies hoe ik ook denk over dit album.

Het rauwe en ongepolijste broertje van het fraaie U.F.O.F. Maar ook dit album mag er zijn. Fijne liedjes, die gepassioneerd worden gespeeld. Wel knap hoor, twee andersoortige platen maken in een half jaar en dan nog kwaliteit leveren ook. De gitaarmuziek leeft nog mede dankzij Big Thief.

Wederom een mooie plaat van Big Thief. Ik vond wel U.F.O.F. mooier. Bij U.F.O.F. heeft het wat langer geduurd voordat het kwartje was gevallen. Qua instrumentatie en melodieen vind ik die plaat ook wat spannender.

Alsnog wel weer een fijne listen met uitschieters "Not" & "Two Hands"

Voor mij is dit juist de betere van de twee. Er staan op U.F.O.F betere nummers, maar als geheel kan ik hem niet zo goed luisteren merk ik nog steeds. Op Two Hands wordt wat meer gewisseld met stijlen en het rauwe staat me ook wel aan.

Ja zeg, ze doet hier duidelijk een Wolf na. Misschien wel een veel te lief klinkende wolf?

Opvallend dat ik dit album met de meeste rock-achtige nummers net wat minder bijzonder vind, vergeleken met het meer folk-achtige album U.F.O.F. ook uit 2019. Op die laatste vind ik praktisch elke song raak, hier zit er soms een wat mindere tussen. Wel staat het beste nummer erop: Not is echt geweldig.

Na heel wat luisterbeurten moet ik helaas concluderen dat ik dit een enorme zeikplaat vind. Adrianne heeft een mooie stem, maar zet die op deze plaat te vaak op een manier in die me niet aanstaat. Het wordt hierdoor zeurderig en ik vind de nummers zijn bij lange na niet zo sterk als op voorganger U.F.O.F. Alleen Toy en Not zijn respectievelijk mooi en prachtig.

Ik zet U.F.O.F weer lekker op.

Vers van de pers:

Big Thief share new tracks 'Little Things' and 'Sparrow'

En nog een nieuwe:

Big Thief - Certainty

Toch wel mijn favoriete album van Big Thief. Het zwaardere gitaarwerk werkt perfect bij de breekbare stem van Adrienne Lenker, met als hoogtepunt natuurlijk 'Not' , wat een prachtig nummer is dit zeg.