Elbow - Giants of All Sizes (2019)

Fijne plaat. Divers, en boeiend. Ik denk niet dat hij me net zo gaat bijblijven als TSSK en LOTFW, maar ontegenzeggelijk beter dan beide voorgangers. My Trouble is wel een hoogtepuntje, net als beide eerder vrijgegeven nummers en The Delayed. Zeker die laatste ademt de echo van de wat vroegere Elbow uit, en doet me in melodie soms denken aan de adembenemende Amy Winhouse-cover die ze jaren geleden speelden: Elbow - Back to Black (Radio 1 Live Lounge) - YouTube

Na de laatste maanden heel wat prog materiaal te hebben verzameld , heb ik toch deze Elbow aangeschaft. Toch wel een opvallend verschil met de laatste Elbow platen. Zang is weeral uitmuntend. Iets "kortere" songs . Net een 2de draaibeurt …….. maar dit klinkt fris en doet denken aan Leaders of the free world . Iets rustiger maar oh zo mooi.
En de vergelijking met Peter Gabriel blijft. En dat is een absoluut compliment !!!

Heb het tot vandaag met een digitale versie moeten doen. Gesigneerd exemplaar lag vandaag in de brievenbus, eens kijken of het beluisteren van een fysieke versie me nog van gedachten kan doen veranderen. Was namelijk nog niet helemaal overtuigd.

Ik ook niet heb zelfs mijn score iets verlaagd

Vreemd. Blijft een voltreffer in mijn oren.

Klopt. Sterke plaat met -voor mij toch- geen enkele misser. Hem gebald houden en alleen echt pakkende nummers erop zetten, heeft echt gewerkt.

Na paar keer luisteren uiterst genietbaar album van Elbow. Dexter& Sinister, Empires, en White Noise zijn de absolute hoogtepunten van Giants Of All Sizes.

My Trouble toch ook hoor. Hét hoogtepunt zelfs.

Prima plaat. Prima nummers. Toch is wel té kort om helemaal in de Elbow sferen te komen en te blijven.

Voor mij niet het hoogtepunt maar mooi is het zeker !

Een te kort album betekent voor mij dat het goed is . Gewoon op repeat en klaar ?

Groeiertje hoor! Wordt iedere luisterbeurt (nog) beter!

Seven Veils behoort tot het mooiste uit hun repertoire. Heerlijk ouderwetse Elbow sfeer!

Mooie plaat van Elbow.
Moest eerst aan opener Dexter & Sinister met zijn verrassende tempowisseling wennen maar ook dat nummer is op zijn plaats gevallen.
Enige tegenvaller vind ik Doldrums, daarentegen vind ik de nummers My Trouble & Weightless tot hun beste werk behoren.
Was mij eerst niet opgevallen maar wanneer je goed luistert heeft Guy Garvey zijn stem inderdaad wel wat weg van Peter Gabriel.

Ik vond The Taking Off and Landing of Everything al wat sleets, maar Little Fictions was m'n eerste echte Elbow-tegenvaller met nauwelijks memorabele nummers. Met Giants of All Sizes gaat het gelukkig weer de goede kant op. Elbow grijpt duidelijk terug op Leaders of the Free World; leg het titelnummer daarvan eens langs 'Dexter & Sinister' of 'White Noise White Heat', of 'The Stops' naast 'The Delayed 3:15' (prachtig nummer trouwens). Ik zie her en der vergelijkingen met de eerste twee albums, maar daarvoor is Giants of All Sizes iets te glad, al kan ik ook wel waarderen dat het daardoor in eerste instantie niet opvalt dat veel nummers regelmatig van tempo veranderen ('Empires'!). Maar toch, ik zet deze nieuweling al zo'n twee weken lang dagelijks met plezier op. Veel liedjes blijven rondspoken; neem nou zo'n nummer als 'Doldrums' dat hier echt bizar ondergewaardeerd wordt. Ik sluit een halfje extra niet uit, maar vooralsnog staan de laatste twee nummers me iets te veel tegen. 'On Deronda Road' is het soort gefröbel dat me op de vorige twee albums ook al niet beviel, en op 'Weightless' denken ze opeens dat ze U2 zijn (maar dan met een goede zanger).

Fijne podcast van KINK, waarin ieder nummer van het album wordt besproken met Elbow: https://kink.nl/nieuws/elbow-vertelt-je-alles-over-giants-of-all-sizes

Weightless ook maar toevoegen aan mijn persoonlijke favorieten. Wat een fantastisch nummer is dat.

Idem, en doe voor mij daar Seven Veils nog maar bij. Bloed- en bloedjemooi. Misschien wordt dit gewoon wel mijn album van het jaar, zou zomaar kunnen. Wat een klasseband is dit toch.

Vind ik ook. Beresterke nieuwe Elbow cd . Inderdaad één voor in het jaarlijstje voor 2019 …….

Eindelijk weten ze na Cast Of Thousands eens een constant album uit te brengen. Sjezus wat heeft dat lang geduurd!

Zo slecht waren die latere albums toch niet ?

'Seldom Seen Kid' was toch werkelijk bagger?...

Net toen ik dacht Elbow moe te zijn, komen ze met een krachtige plaat. Verrassend goed!

Hebben de mannen van Elbow het toch weer geflikt. Little Fictions wilde maar niet binnenkomen maar deze plaat pakt mij weer als vanouds. Prachtige melodieën en die stem van Guy voert me weer in hogere sferen.

De verwachtingen die ik naar aanleiding van single Dexter & Sinister had, worden helaas niet helemaal ingelost. Ik wacht nog een paar luisterbeurten tot mijn definitieve verdict, maar er blijft vooralsnog te weinig hangen. Zoals wel vaker bij Elbow-albums komen er een paar geniale nummers bovendrijven en kan de rest van de nummers me gestolen worden.

Vreemd dat My Trouble hier bovenaan staat in de statistieken. Wel een goed nummer, maar zeer zeker niet het mooiste nummer van dit goudklompje.

Voor mij wel!?

Ik ben best wel een Elbow fan, maar sinds het album The take off.......vind ik het helemaal niet meer mijn smaak. En er zijn vast meer mensen die dat gevoel hebben, en daarom wil ik graag een andere band aanprijzen die in dezelfde hoek zit qua muziek. En dan bedoel ik de Belgische band The Bony King of Nowhere, ik ben gestart met hun album Silent Days. Voor mij komt die band in de plaats van Elbow.

Sinds 'The Seldom Seen Kid' kent iedereen dit powerhouse uit Manchester. 'build a rocket boys' vond ik zelf ook nog goed, maar eerlijk gezegd is Elbow nooit een urgente rockband geweest. Op dit nieuwe album is de urgentie echter hoog, en dat bevalt goed!

Het achtste studio album alweer. Al sinds het eerste album ben ik verknocht aan Elbow, maar met elk nieuw album ben ik altijd bang dat het meer van hetzelfde zal gaan zijn. herhaling van een succesformule. Gelukkig durft Elbow toch telkens te vernieuwen. Zo ook op dit laatste album, al blijft het door de kenmerkende stem en de geweldige teksten van Guy onmiskenbaar Elbow. Giants klinkt in mijn oren over het geheel wat meer elektronisch dan zijn voorgangers. Dexter & Sinister introduceert die sfeer direct en komt ook op On Deronda Road duidelijk naar voren. Het inmiddels bekende Empires lijkt nog het meest op wat we van Elbow gewend zijn en zal het ook op de festivals deze zomer weer goed doen. Al met al draai ik Giants inmiddels al weer grijs en kijk uit naar het concert in the Royal Theater in Edinburgh in april. Het sfeer- en karakterloze Ziggo Dome laat ik graag aan mij voorbij gaan.

Wat is weightless toch een schone afsluiter van dit mooie verfrissende album!