Elbow - Giants of All Sizes (2019)

Jazeker! Na het vertrek van Richard Jupp heeft de band geen drummer meer als bandlid aangenomen (blijkbaar) en op Little Fictions zijn een aantal nummers met drumcomputer gespeeld.
Maar ik ben benieuwd!

Na hun hoogtepunt, the seldom seen kid, vind ik alleen the take off.. de kwaliteit halen van hun vroegere albums. Na een eerste luisterbeurt schat ik in dat dit zo blijft. Natuurlijk weer enkele uitschieters zoals empires en white noise Ook het nummer Delayed zal daar wel bij aansluiten. Hoor ik daar wat terug van the Stops?!
Kortom, valt niet erg tegen. Maar dat komt ook omdat mijn verwachtingen niet meer zo hooggespannen zijn.

Vanmiddag direct in huis gehaald.
Eerste luisterbeurt achter de rug en ik ben aangenaam verrast. Altijd weer bijzonder hoe Guy Garvey met zijn warme stemgeluid een nummer naar een hoog niveau weet te tillen. Voorlopig is My Trouble mijn favoriet.
Enkel opener Dexter & Sinister en Doldrums weten mij ( nog ) niet echt te raken.

Oké, op die fiets!

Even wat anders hebben jullie wel stilgestaan bij die poster?!
al die lui zwemmen in 100 % schoon water Is dit niet de mafste en mooiste poster van het jaar?

Wat bedoel je hier mee Lepel ? . "Ook omdat ik het allemaal wel erg groots en bombastisch vond worden." Ze komen dit jaar in Ziggo Dome he in maart... of bedoel je dat met groots en bombastisch?.
Ik heb ook een voor liefde voor kleine zalen (altijd al gehad).

Nice. Elbow is echt een van mijn favoriete live bands. Laatste keer was Afas en daarvoor Lowlands.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Elbow - Giants Of All Sizes - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Elbow - Giants Of All Sizes
Elbow levert een album af dat voortborduurt op haar inmiddels bekende geluid, maar dat ook stappen zet, waardoor Giants Of All Sizes meer indruk maakt dan zijn directe voorgangers

Elbow grossierde de afgelopen twee decennia in prachtige albums, maar de verrassing was er de laatste jaren wel wat af. Giants Of All Sizes is net wat avontuurlijker dan zijn directe voorgangers en is bovendien wat donkerder. Hier en daar duiken wat ruwere accenten op in de stemmige muziek van de Britse band, maar ook invloeden uit de progrock krijgen zo nu en dan alle ruimte. Giants Of All Sizes is met 39 minuten het kortste Elbow album, maar het is wel een album dat je 39 minuten op het puntje van je stoel houdt. Het niveau van The Seldom Seen Kid was de afgelopen jaren onbereikbaar, maar Giants Of All Sizes komt zeker in de buurt.

Bij beluistering van de albums van de Britse band Elbow moest ik altijd al denken aan de zeer memorabele albums die Peter Gabriel aan het eind van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 maakte, met het in 1980 uitgebrachte Peter Gabriel (3) voor mij als onbetwist hoogtepunt.

Giants Of All Sizes, het nieuwe album van Elbow, opent met een track die niet op het album van Peter Gabriel zou hebben misstaan. Bijzondere ritmes, afwisselend atmosferische en dominant aanwezige synths, hier en daar een gitaaruithaal en natuurlijk de stem van Elbow voorman Guy Garvey, die Peter Gabriel nog nooit zo dicht benaderde. Het is een bijna naadloos vervolg op het bijna 40 jaar oude album van Peter Gabriel, maar het is ook onmiskenbaar Elbow.

De band uit Manchester dook aan het eind van de jaren 90 nog wat voorzichtig op, maar bracht vervolgens de ene na de andere prachtplaat uit. The Seldom Seen Kid uit 2008 hoort wat mij betreft bij de mooiste albums van het huidige millennium, maar ook de albums die Elbow hierna uitbracht mochten er zijn. Enig kritiekpunt was wat mij betreft dat Elbow zich de afgelopen tien jaar nauwelijks meer vernieuwde, maar wat maakt dat uit wanneer geweldige albums als Build A Rocket Boys! (2011), The Take Off And Landing Of Everything (2014) en Little Fictions (2017) worden afgeleverd.

Het zijn albums die worden overtroffen door Giants Of All Sizes, want op het nieuwe album van Elbow vernieuwt de band zich wel. Het begint met het stuwende Dexter & Sinistir, dat zoals gezegd begint bij de muziek van Peter Gabriel uit de vroege jaren 80, maar dat in ruim 6 minuten meerdere kanten op schiet en eindigt bij de progrock die Peter Gabriel in 1980 zo verafschuwde. Giants Of All Sizes vervolgt met een track die minder ver is verwijderd van het Elbow geluid van de afgelopen jaren, maar het klinkt net wat spannender. Guy Garvey zingt soepeler, de instrumentatie is spannender en de ritmes zijn avontuurlijker.

Giants Of All Sizes is over de hele linie avontuurlijker en zeker ook dynamischer dan zijn voorgangers. Elbow heeft nog altijd een voorkeur voor lome en stemmige tracks, maar de accenten in de sfeervolle instrumentatie zijn scherper en gedurfder. De ene keer is het gitaarwerk opeens wat steviger dan we van de band gewend zijn, de andere keer mogen de synths ontsporen of experimenteert Elbow met voorzichtige beats. Aan de andere kant zijn er de vele flirts met progrock, waardoor de invloeden van Peter Gabriel zich dit keer niet beperken tot zijn solowerk, maar ook zijn werk als voorman van Genesis wordt meegenomen.

Er gebeurt veel meer in de songs van Elbow en het is daarom misschien maar goed dat de band voor de afwisseling eens geen album van ruim 50 minuten heeft afgeleverd, maar het na nog geen 40 minuten goed vindt. Het zijn veertig minuten van een bijzonder hoog niveau.

Elbow houdt op Giants Of All Sizes vast aan het inmiddels bekende geluid van de band, maar zet ook nieuwe stappen. Elbow klinkt in een aantal songs net wat rauwer dan in het verleden en kiest ook voor een net wat donkerder geluid, wat wordt versterkt door de teksten, die hier en daar zijn getekend door persoonlijke misère of ellende in de wereld in het algemeen en het Verenigd Koninkrijk in het bijzonder.

Elbow kan nog altijd doorslaan richting bombast, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar houdt haar muziek op Giants Of All Sizes ook prachtig klein. Elbow heeft de afgelopen jaren geen slecht album gemaakt, maar het nieuwe album van de band bevalt me net wat beter dan zijn directe voorgangers. Of Giants Of All Sizes ook de strijd met The Seldom Seen Kid aan kan zal de tijd moeten leren. Erwin Zijleman

erwinz weet den spijker exact op den kop te raken en diep in het eikenhout te verzinken. Prachtige worp van Elbow, die inderdaad in de buurt van Seldom lijkt te komen! Bij de laatste platen van Elbow kostte het me altijd wat moeite en een wat groter aantal luisterbeurten om in de juiste gemoedstoestand en flow te komen. Maar nu, na een draaironde of 8, vrouw en kinderen buiten het huis en de stereo op een flink volume, weet elk nummer te ontroeren. Over de gehele linie sterk - ook 'Doldrums'. Het niveau van in het bijzonder de eerste twee en de laatste drie nummers is echt heel hoog.

En het klopt dat de geest van De Meester zeer prominent aanwezig is....heb bij sommige nummers zelfs regelmatig het gevoel dat hij de microfoon ter hand gaat nemen...

Elbow levert hier een heel fijn album af, die ook nog eens lekker afwisselend is en een stuk donkerder/grauwer dan een aantal voorgangers. De drie singles, Dexter & Sinister, Empires en White Noise White Heat, zijn vrij bombastisch en vallen direct op. Alle drie zijn het heerlijke nummers die je niet direct met Elbow zou associëren en waarvan je zou kunnen zeggen dat hij zich toch probeert te vernieuwen.

Op het album kom je ook een aantal tracks tegen die ik echt onder de Elbow-stijl zou scharen, onder meer het ingetogen Seven Veils en het prachtige My Trouble. Laatstgenoemde is wellicht zelfs wel mijn favoriet van dit album. Prachtige tekst en zo mooi klein gezongen. Afsluiter Weightless is ook nog zeker het benoemen waard.

Ik kijk al erg uit 24 maart 2020 waar ik een aantal nummers van dit sterke album live ga horen in het Ziggodome!

Ik heb vakantie. Ga morgen naar de Alpen toe. Dus ik ben dit album vandaag wat aan het beluisteren om te kijken of ik het meeneem.

En stilletjes ga ik van dit album houden. Het is mooi..

Sorry, welke Meester?
Leonard Cohen? Bob Dylan?

Wat is White Noise White Heat toch een geweldig nummer.

Staat toch duidelijk vermeld in het stuk vermeld waar naar gerefereerd wordt?

Het openingsnummer is beter dan ik in eerste instantie dacht! Er gebeurd wel wat en dan voornamelijk dingen die me goed bevallen. Hoor eindelijk weer wat meer branie terug

Klinkt na een paar luisterbeurten weer als een zeer mooi album.

Littke Fictions was voor mij allicht het "zwakste" Elbow-album en heeft me op een of andere manier nooit echt gegrepen, op het geweldige Magnificent na.

Dit lijkt opnieuw een (grote) stap in de goeie richting met kleppers als White Noise, Dexter & Sinister, Empires en My Trouble.

Op dit album herinneren ze mij er weer aan waarom ik in de jaren 2010-2015 toch wel zeer grote fan was (toen ook pas hun backcatalogue leren kennen).
Het blijft gewoon een erg consistente band en ze hebben eigenlijk nog geen enkel zwak album afgeleverd.

Misschien toch maar een ticketje voor Vorst proberen scoren.

Denk dat dit toch een groeiertje is. Ik vind namelijk de 2 minst gewaarde nummers, doldrums en on deronda road, goede nummers. Ff wennen, maar goed. Niet zo flauw zoals ze op de laatste albums wel eens uit de hoek kwamen.
En we luisteren aandachtig verder.. mooie gitaar in weightless trouwens!

Ga hier vanavond, voor het slapen gaan, eens goed voor zitten. Met de hoop dat dit (o.b.v. de gehoorde singles) het beste album van de band is sinds "Asleep in the Back", wat voor mij persoonlijk nog altijd hun meest avontuurlijke plaat is.

Zoals alles van Elbow: 'wel aardig'.

Mis toch altijd een soort rauwer randje.

Plaat net voor het eerst geluisterd. Eerste indruk is dat er meer te ontdekken valt dan op Little Fictions, wat ik overigens ook een erg fijne plaat vond. Singles steken er duidelijk bovenuit op het eerste gehoor, maar ook My Trouble valt gelijk op. Dat nummer had denk ik niet misstaan op The Seldom Seen Kid.

Kijk, met jou kan ik praten.

Op het eerste gehoor een heerlijke plaat, Weigthless uitschieter

Hoog gespannen verwachtingen na het beluisteren van de drie eerder uitgebrachte tracks met als absoluut hoogte punt 'Empires' . 'Dexter & Sinister' en 'White Noise White Heat' zijn ook goede tracks. Het album begint dan ook sterk. 'Seven Veils' is mooi. Maar naarmate het album vordert, wordt het toch allemaal wat minder. Het wordt rustiger en het kost mij meer moeite om mijn aandacht vast te houden. Dan is er tot slot 'Weightless' dat de lijn weer wat optrekt. Ik ben toch een beetje teleurgesteld merk ik en vooral door het tweede deel van het album. Had gehoopt op meer 'Empires'

Ben ik trouwens de enige die bij de albumtitel heel erg aan de Nits moet denken?

Nee hoor, ik nu ook

De laatste jaren konden we Elbow nog regelmatig betrappen op de wat meer commerciële uitstapjes. De spanning, tegendraadse composities en wat meer experimentele liedjes waren steeds minder aanwezig op hun albums. De Britten speelde het liever op safe. Kwalitatief nog steeds hoog, maar wel glad gestreken.

Op Giants of All Sizes horen we een Elbow die teruggrijpt naar het oude geluid. Dat wil zeggen: meer het geluid van de eerste 3 albums.
Daarmee leveren de heren een album af dat een bak spannender is dan zijn voorganger.
Helaas, wel zonder een nieuwe drummer.

Het nieuwe album heeft - zoals de betere Elbow albums - wat meer tijd nodig om te rijpen. Er moeten dus nog aardig wat luisterbeurten volgen.
Misschien wordt Doldrums dan nog eens wat, want tot nu toe is dat voor mij de grote smet op dit toch wel fijne album.

Sinds ik Elbow echt ben gaan volgen bij elke nieuwe release, was elke release een meer dan prima plaat. The Take Off and Landing of Everything vind ik zelfs een heel erg mooi album en is mijn favoriet van Elbow. Little Fictions beviel mij iets minder, het was iets te lief maar nog steeds meer dan prima.

Over deze Giants of All Sizes kan ik eigenlijk weer hetzelfde zeggen. Elbow blijft in mijn ogen dus lekker constant fijne albums maken. De typische muzikale Elbow ingredienten en zang van Guy Garvey zijn weer aanwezig, en toch heeft ook dit album weer een net iets ander smaakje dan de vorige. De bass is in een aantal nummers meer aanwezig en klinkt ook een stuk steviger. Ook het geheel klinkt een stukje steviger en iets bombastischer, wat mij wel bevalt bij Elbow. Het minpunt is alleen wel dat het me allemaal wat minder doet en bijblijft. Het mist misschien ook net die een of twee nummers die er echt bovenuit steken.

Dit begint heel stilletjesaan toch één van mijn favorieten van het jaar te worden. Wie had dat gedacht.

Er staat werkelijk geen enkel matig nummer op deze plaat. Heel gefocusd album. En wat zijn de teksten weer heerlijk.

I pick the broken dreams that hang in city centre trees.

Hoe mooi is die zin zeg.

Hier ook. Heb hem nu heeeeeel veel geluisterd en word alleen maar beter

Elbow is zo’n band waarbij je kwaliteit als vanzelfsprekend beschouwt. Maar ze doen het toch maar mooi elke keer. Dan weer scherp-dwingende songs, dan weer melancholiek of heel mellow. De stem van Guy Garvey blijft een genot om naar te luisteren en de muzikale aankleding van de liedjes wordt nooit gemakzuchtig of voorspelbaar. Goede band. En goed album.