Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Ja, ik was ten tijde van Video Games helemaal into Lana. Misschien wel een beetje te veel, want aanvankelijk was ik toch een beetje teleurgesteld in het album Born to Die. Een prachtig album, maar niet de klassieker waar ik op hoopte.
En met opvolgers Ultraviolence en Honeymoon (ik laat Lana del Ray A.K.A. Lizzy Grant even buiten beschouwing) was ik het al weer kwijt. Allemaal wel aardig hoor, maar net niet genoeg om me volledig mee te slepen. Op Lust for Life vond ik haar weer op het niveau van Born to Die.

Telkens had ik wel dezelfde kritiek: de albums zouden aan kracht winnen als ze korter zouden zijn geweest. Laat ik dat er nu dan maar vast uitgooien; dat is nu niet anders.

Toch keek ik er deze keer wel naar uit dankzij het schitterende Mariners Apartment Complex. Wat een prachtig nummer vind ik dat. En ik moet zeggen: er staan veel meer parels op dit album. Buiten dat de schaaf er overheen had gemoeten om zo tot nog meer impact te komen, is Norman Fucking Rockwell! zeker geen teleurstelling.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!
Lana Del Rey maakte al een aantal prima albums, maar Norman Fucking Rockwell! is wat mij betreft nog een paar klassen beter

Lana Del Rey betoverde acht jaar geleden met Video Games en sindsdien heb ik een zwak voor met name haar zwoele, nostalgische en melancholische songs. De Amerikaanse singer-songwriter maakte een aantal prima albums, maar deze albums moeten het stuk voor stuk afleggen tegen het geweldige Norman Fucking Rockwell!. Lana Del Rey wentelde zich tot dusver in de hitgevoelige pop, maar heeft met NFR! een tijdloos singer-songwriter album gemaakt. Samen met producer Jack Antonoff bezweert, betovert en hypnotiseert Lana Del Rey ruim een uur lang met ingetogen songs, maar ook met songs die durven te experimenteren. NFR! is door de uit duizenden herkenbare vocalen onmiskenbaar een Lana Del Rey album, maar het is ook een album dat flink anders klinkt dan zijn voorgangers.

Toen Lana Del Rey in 2011 op YouTube opdook met de fraaie video bij haar eerste single Video Games, had ze er al een aantal jaren in de popmuziek op zitten. Wat onder haar eigen naam Lizzy Grant maar niet wilde lukken, lukte als Lana Del Rey vrijwel onmiddellijk. De nostalgische klanken van Video Games werden wereldwijd bejubeld en Lana Del Rey werd onthaald als nieuwe popprinses.

Ik heb Lana Del Rey zelf altijd veel meer gevonden dan de zoveelste popprinses. De vijf albums die tot dusver verschenen hadden allemaal hun zwakkere momenten, maar bevatten ook allemaal een aantal songs die je direct wilt koesteren.

Zeker wanneer Lana Del Rey voortborduurt op het zwoele en nostalgische geluid van Video Games, heeft ze een duidelijk eigen geluid en het is een geluid waarvoor ik iedere keer weer val. Ook als Lana Del Rey kiest voor pure pop conformeert ze zich echter niet zomaar aan de conventies van het genre en dat siert de singer-songwriter uit Los Angeles.

Ik was daarom heel nieuwsgierig naar het nieuwe album van Lana Del Rey en had hoge verwachtingen, maar de enorme stap die Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! heeft gezet had ik niet zien aankomen. Norman Fucking Rockwell! (op de hoes van het album afgekort tot NFR!) is met afstand het beste album van Lana Del Rey tot dusver en het is een album waarmee de Amerikaanse singer-songwriter zich ontworstelt aan het predicaat popprinses.

Op Norman Fucking Rockwell! werkt Lana Del Rey intensief samen met producer Jack Antonoff, die we kennen van zijn band Bleachers, maar vooral van de albums die hij de afgelopen jaren produceerde voor St. Vincent, Taylor Swift en Lorde. Jack Antonoff produceerde niet alleen het album, maar schreef ook mee aan alle songs en is bovendien verantwoordelijk voor een groot deel van het instrumentarium.

Aan de hand van Jack Antonoff neemt Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! afstand van de pure pop en manifesteert ze zich nadrukkelijk als singer-songwriter. Uptempo songs en beats schitteren op NFR! door afwezigheid (op het albums zijn sowieso nauwelijks drums te horen) en hebben plaatsgemaakt voor ingetogen songs, die meer dan eens herinneren aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70.

Het levert een tijdloos album op, maar het is ook een typisch Lana Del Rey album. In veel songs op het album hoor je het zwoele jaren 50 geluid van Video Games terug, maar NFR! Durft ook te experimenteren en schuwt de expliciete teksten niet. Het resulteert in een aantal songs in psychedelisch aandoende klanken die verassend lang mogen aanhouden, maar Lana Del Rey betovert op haar nieuwe album ook met een aantal ingetogen songs zonder enige opsmuk, maar boordevol melancholie. Met name in deze songs hoor je dat ze veel beter is gaan zingen, al moet je nog steeds houden van haar bijzondere stemgebruik.

Norman Fucking Rockwell! bevat ruim een uur muziek. Dat vind ik in de meeste gevallen te veel van het goede, maar het nieuwe album van Lana Del Rey blijkt een bezwerende luistertrip die je ruim een uur vasthoudt in het bijzondere muzikale universum van de Amerikaanse singer-songwriter.

Waar op de vorige albums van Lana Del Rey altijd wel een aantal zwakkere songs waren te vinden, zijn deze op NFR! nauwelijks te vinden. Cover Doin’ Time, met een quote uit klassieker Summertime, is voor mij de enige zwakke broeder op een album dat me bij iedere beluistering weer wat dierbaarder wordt. Lana Del Rey heeft met Norman Fucking Rockwell! haar beste album tot dusver afgeleverd en zet wat mij betreft een reuzenstap. Voor mij een van de beste albums van 2019 tot dusver. Erwin Zijleman

Lana Del Rey is altijd al ongrijpbaar geweest, een enigma en een kameleon, die desondanks al snel de reputatie kreeg om een wandelende gimmick en een one trick pony te zijn. Wie echter onder de façade kijkt, en vooral luistert, ziet een unieke artieste die haar eigen weg bewandelt, altijd nostalgisch en tegelijk ook aanwezig in het hart van de hedendaagse popmuziek. En toch was er voor mij altijd iets dat wrong. Born to die was net iets te kitsch bij wijlen (National Anthem, jeetje). Ultraviolence net iets te ongefocust. Hollywood, mijn favoriet album tot op heden, kon ook z'n lange duur niet helemaal verantwoorden. En haar laatste, Lust for Life, was naar eigen zeggen een optimistische plaat voor de fans. Wat dat over mij zegt, weet ik niet, maar het is de enige die niet in mijn platencollectie pronkt.

En dan waren er de vooruitgeschoven nummers: Mariners Apartment Complex, Venice Bitch en het enig mooie Hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it. Hoewel divers, hadden ze allemaal wel een ding gemeen. Geen semi-foute beats, geen orkesten of toeters en bellen. Intiem, met piano en gitaar, en af en toe een welgemikte toevoeging door de hippe producer Jack Antonoff (Lorde, Taylor Swift, St. Vincent e.a.). En dat was tekenend voor de totstandkoming van het album, zo blijkt. Del Rey die in een kamer met Antonoff schrijft en opneemt. Het zorgt voor intieme, ingetogen nummers, die mooi bij mekaar passen, maar voldoende gevarieerd zijn en ook ruimte krijgen om af en toe eens uit te dijen.

Zwierige opener Norman Rockwell zet de toon, waarna het nostalgische Mariners Apartment Complex overgaat in het bijna 10 minuten durende Venice Bitch, waar in het laatste stuk de psychedelische gitaren en klanken vrijelijk meanderen. Enige vreemde eend in de bijt is Sublime cover Doin' Time, dat op zich een stuk Summertime covert. Maar het is het enige nummer dat echt iet of wat als up tempo kan omschreven worden. En ondanks dat het fungeert als breker, is het misschien juist daarom het zwakste nummer op de plaat, hoewel dat relatief is.

Want jawel. Ondanks de duurtijd van maar liefst 1 uur en 7 minuten is dit zonder twijfel de beste en meest consistente plaat van Lana Del Rey, het meest ingetogen maar daardoor net het meest authentieke. Hoogtepunten zijn How to disappear, dat zo zou passen in de reeks gastoptredens in Twin Peaks: season 3's The Roadhouse, het frivole Bartender, dat wat aanvoelt als de schuchtere halfbroer van het zwierige Salvatore op Hollywood, de bovenstaande singles, met afsluiter Hope is a dangerous thing als intiem summum en het zeer treffend gedoopte The Greatest, wat zich meteen in het oor nestelt alsof het een klassieker is van een of andere singer-songwriter uit de jaren '70.

Tekstueel passeren dezelfde thema's en tropen de revue. De nood aan liefde en slechte mannen die toch op een of andere manier goed zijn of goed genoeg bij gebrek aan beter, nostalgie naar een Amerika dat nooit echt bestaan heeft en nu helemaal niet meer bestaat, verlangen en hoop. Allemaal gedrenkt in een sausje dat tegelijk poëtisch is als waar de gebruikelijke schuttingstermen te pas en te onpas worden gebruikt, wat al begint bij de titel. Op de cover reikt Lana Del Rey de luisteraar de hand, een uitnodiging om je neer te zetten en je volle aandacht te geven aan dit zelfverklaarde mood album. Het is altijd oppassen geblazen met grote (en voorbarige) uitspraken. Consistente gehelen kunnen na een tijdje wat vlak gaan klinken, maar ik neem het risico en de superlatieven mogen mijn inziens de kast uit. De nostalgie klinkt tijdlozer dan ooit en het enigma was nog nooit zo authentiek. Eindelijk maakt Lana Del Rey die (qausi?) perfecte plaat waar ik altijd een beetje op gewacht en gehoopt heb. Norman! Fucking! Rockwell!

Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell! | De Profundis - jverhelst.wordpress.com

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Acht jaar geleden is het alweer dat Lana Del Rey in een klap een ster werd door wereldhit Video Games, met haar markante stem en warme, filmische arrangementen. Na dit monumentale nummer kon alles wat ze daarna maakte lange tijd alleen maar in de schaduw daarvan staan. Door overspannen verwachtingen en eigenzinnige keuzes kende haar carrière tot dusver een ronduit grillig verloop, met wisselvallige platen en dalende verkoopcijfers.

Daar komt met haar vijfde album sinds haar doorbraak verandering in. Muzikaal is er niet eens gek veel veranderd: Del Rey’s stem is nog altijd uit duizenden herkenbaar, de filmische instrumentaties zijn gebleven en de grandeur van Hollywood is nooit ver weg in haar teksten en video’s. Maar de liedjes zijn van een hogere kwaliteit. Norman Fucking Rockwell! is een knap geproduceerde plaat, waarop Del Rey beter zingt dan ooit. Dat laat ze onder meer horen op de uitstekende singles Mariners Apartment Complex, Hope is a dangerous thing.., Fuck It I Love You en The Greatest.

Gelukkig vallen de overige nummers niet tegen, waarbij er genoeg te gniffelen valt om de teksten. Neem het eerste couplet van de prachtige titeltrack Norman fucking Rockwell:

Goddamn, man-child / You fucked me so good that I almost said “I love you” / You’re fun and you’re wild / But you don’t know the half of the shit that you put me through / Your poetry’s bad and you blame the news / But I can’t change that, and I can’t change your mood, ah

Ja, Lana Del Rey neemt in haar scherpe teksten geen blad voor de mond. En het kan haar niks schelen als een krant als The New York Times de volledige titel van haar album niet afdrukt. Lana Del Rey blijft eigenzinnig, ook met een bescheiden meesterwerk op zak. Na Video Games maakt ze eindelijk haar grote belofte echt waar.

Na de toch wel domper van haar vorige album, 'Lust For Life', had ik Lana Del Rey eigenlijk afgeschreven. De overstap naar de categorie popmeisjes leek te zijn gezet en Lana werd volgster in plaats van leidster. Want als mij de afgelopen jaren iets is opgevallen, dan is het hoeveel producties Lana's 'Ultraviolence' als uitgangspunt nemen.

Het is des te verrassender dat Lana teruggrijpt op haar eerdere stijl, maar nog meer dat zij hier nog een aantal stappen in weet te zetten. Alles klinkt superieur en dat is de winst die zij behaalt samen met producer Jack Antonoff. Samen tekenen zij voor vrijwel alle liedjes. (Een nummer heeft liefst negen "vaders" waaronder vele verrassende namen. Het is dan ook een supercover, als variant of supergroep.)

Norman fucking Rockwell! Een plaat titel die in de V.S. doorgaans tot het einde van een carrière leidt en de plaat dan ook nog beginnen met het woord 'Goddamn'. Voor de zekerheid toch enkel NFR! op de hoes gezet, zo blijf je in Walmart in de Midwest in de schappen en als grap LDR er naast.

Natuurlijk, het moet nog blijken of dit album echt beklijft en een klassieker wordt zoals 'Ultraviolence', maar de voortekenen zijn goed. Het album heeft het in zich om het beste van Lana Del Rey te worden. De blauwdruk waarmee alles in de toekomst vergeleken gaat worden en instappers als eerste zullen aanschaffen.

Een nieuw album staat al aangekondigd voor volgend jaar. Voor iemand die qua uitstraling het idee wekt altijd in de Californische zon te zitten, dan wel er voor te schuilen met een zonnebril op en een jaren 50 sjaal over haar haar, maar altijd met een cocktail in de hand, heeft ze een bijzonder hoog werkethos.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Lana Del Rey wat een naam, met zo iemand ga je backpacken in Afghanistan, tussen de krokodillen zwemmen in de nijl en de locale motorbende op hangplekken in de buurt benaderen (Lana loopt voorop).
Een naam die in mooi het rijtje van Thor, Iron Man en Captain America past, sterker nog met Lana Del Rey was End game part II nooit nodig geweest.

En nu is er dan een nieuw album genaamd NFR! en die titel is ook al niet mis.

Er staan geen slechte nummers op want die maakt Lana immers niet.
Een grote foei voor zij die hier wat anders beweren.
Dus vanaf die mooie met piano versierde opener Is het een groot feest.
En via pareltje Mariners Apartment Complex komen wij bij het grote wonder Venice Bitch een prachtige longtrack mooi gezongen en daar tussen prachtige melodietjes en zangstukjes, kijk Yes, Gustaf Mahler en John Coltrane zo maak je een lang muziekstuk.
Wat volgt is een trip vol ontroering en via het mooie California en The Greatest (Lana had bij het maken van dit album al iets door)
komen wij bij het intens mooie Happiness Is a Butterfly vol met prachtige zinnen.
Na Dylan moet Lana nu ook een Nobelprijs winnen.
"hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it" sluit het album stemmig en volmaakt af
Dit album duurt zoals wij allen begrijpen ook geen tel te lang en is ook in tijdsduur helemaal perfect.
Dit meesterwerk is enkel te vergelijken met iconen als Abbey Road , Trout Mask Replica , My Beautiful Dark Twisted Fantasy en ja eigenlijk alles van Radiohead.
Dit moet wel de plaat van de eeuw zijn, nee van alle eeuwen en mogelijk zelfs mij plaat van dit jaar.

Best leuke muziek. En verrassend natuurlijk dat het over de gehele albumduur - op een paar kleine uitzonderingen na (Fuck it I love you wat vooral vocaal minder is) - een bepaald niveau weet vast te houden; dat lukt de meeste popartiesten niet. Dat niveau varieert van mooi tot heel mooi maar echt interessant wordt het nergens. Meestal vind ik de eerste helft van de nummers het meest boeiend; de tweede helft gebeurt er weinig nieuws meer en begint het al een beetje te vervelen. Zo begint de afsluiter prachtig maar kabbelt het zo door dat het album toch wat teleurstellend wordt afgesloten. Dat toontje hoger op het einde is te weinig.

Ja, ook he-le-maal mee eens. Goed verwoordt.

Van Lana kende ik tot nu alleen de albums Born to Die (2,5*) en Ultraviolence (3,0*) Gezien mijn lage waarderingen daarvoor heb ik voor haar albums die daarna kwamen niet meer de moeite genomen om die te gaan beluisteren. Doch, gezien het hoge gemiddelde van haar laatste album werd ik toch wel even nieuwsgierig en heb ik toch de moeite genomen om dit laatste album van de best wel aantrekkelijke Lana een luisterkans te geven. En ja, ik moet zeggen dat dit toch wel een stuk beter klinkt dan haar 2e en 3e album. Je moet dit album wel meerdere keren gehoord hebben denk ik om het juist te kunnen beoordelen.

3,5* met kans op verhoging.

Ik ga opbiechten wat ik nu ga doen: ik verhoog mijn score na flink wat draaibeurten dan toch naar 5*. Dit is een geniale plaat die mij inmiddels beet pakt en niet meer los laat als ik 'm ga draaien. Het is de meestal zeer melancholische sfeer van de plaat, de aparte zachte mooie (soms fluister-)stem van Lana del Rey, de prachtige productie, de opvallende teksten en natuurlijk de vele fraaie songs. Kant A van de LP is briljant met Norman Fucking Rockwell, Mariners Apartment Complex & Venice Bitch. Wat een waanzinnig gaaf nummer is die laatste toch die maar door en door gaat. Op kant B staat gelijk weer een favoriet van mij Fuck It I Love You. Om nog een paar juweeltjes te noemen: California, The Greatest, Happiness Is a Butterfly & hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it. Ruim een uur verdwalen in dit Norman Fucking Rockwell is erg fijn.

Een carrière lang heeft Lizzy Grant toegewerkt naar dit meesterwerk. Haar (formeel) tweede studioalbum met wereldhit Video Games is een album met goede tracks, maar nog zonder duidelijke muzikale signatuur. Toch waren hierop de contouren al zichtbaar van de sterke tekstenschrijver die terug is te horen op deze plaat. Nummers als het persoonlijke Carmen, het uitermate ironische National Anthem of het afgeven op rijke elite in Off to the Races. Het laatste nummer geeft mooi haar ambigue relatie met rijkdom weer; het deel uit willen maken van de Amerikaanse droom, maar anderzijds helemaal niets ophebben met de nepheid van alle glitter en glamour die ermee gepaard gaat.

Lana is een kei in het observeren en metaforisch bekritiseren van de Amerikaanse droom. Gezien haar levensverhaal is dat niet vreemd. Een rijkeluiskindje wat eigenlijk nooit had hoeven te gaan werken voor haar geld. Toch gestimuleerd door haar ouders een normaal leven te leiden door naar openbare scholen te gaan en zakgeld te verdienen als serveerster. Het heeft haar met twee voeten op de grond laten staan, al dreigde het door buitenmatig alcoholgebruik bijna verkeerd met haar af te lopen (ergo Carmen).

Muzikaal schuift Lana verschillende richtingen op. Is Born to Die nog een echte popplaat, op Ultraviolence en Honeymoon schuift de muzikale richting meer op richting pop noir. Lust for Life is wat dat betreft een stijlbreuk, aangezien Lana op dit album nadrukkelijk flirt met de hiphop door bijvoorbeeld A$AP Rocky uit te nodigen als gastartiest. Met de verder nogal rommelige plaat, mede door een sloot aan producers die zijn ingevolgen om het geluid te bepalen, levert Lana met deze plaat haar slechtste werk af.

Fast-forward naar 2019. De eerste singles verschijnen van Norman Fucking Rockwell en direct is mijn interesse gewekt. Dit is Lana zoals ik Lana graag hoor. Het geluid wordt bepaald door Jack Antonoff die eerder meesterwerkjes heeft afgeleverd. 1989 gaf een nieuwe swung aan Taylor Swifts carrière en met Melodrama werd dé popplaat van 2017 afgeleverd. Zonder nadrukkelijk op de voorgrond te treden bepaalt de Bleachers voorman dus al een tijdje het Amerikaanse popgeluid van de grote sterren.

Antonoff kiest op deze plaat voor een karige productie. Lana haar stem centraal, piano-intro’s en warme synths vormen de basis van dit album. Antonoff weet het beste in Lana naar boven te halen. De eerste stijlbreuk is te horen op de cover Doin’ Time, die dan ook niet door Antonoff geproduceerd is maar door Watt/Perez. Het lichtvoetige popnummer is een goede afwisseling na het stemmige doch geniale begin van de plaat, waarna de plaat weer verder gaat op de eerder ingezette voet.

Favorieten aanwijzen is lastig. Deze hele plaat is een schot in de roos en Lana levert niet alleen haar beste werk af; het kan bijna niet anders dan dat dit de plaat van het jaar wordt.

Ik kijk nu al uit naar het concert in Ziggo. Het is alweer een tijdje geleden dat ik haar voor het laatst zag als de voortekenen me niet bedriegen, kan het wel eens een memorabele avond worden.

Oranje/gele hesjes pop met een alternatief randje die best goed gemaakt is lijkt me,maar mij voornamelijk erg veilig en saai in de oren klinkt.Weinig dynamiek en het kabbelt uur langzaam voort zonder echte emotie,tenminste dat is mijn ervaring na een aantal luisterbeurten.
De zang doet me af en toe wel een beetje denken aan Melanie (beautiful people),al vind ik Lana Del Rey wel wat beter.
Norman Fucking Rockwell! is echt zo'n album wat het in de hedendaagse maatschappij waarschijnlijk prima zal doen maar ik heb er,op California na (dat vind ik wel een sterk nummer) erg weinig mee.

Na al deze positieve berichten dit album maar eens besteld.
En ik moet zeggen, tegen mijn verwachting in, het is een prachtig album.
Het dromerige / zweverige sfeertje is prachtig,
Voorlopige favoriet mariners apartement complex.
Maar er zit geen slecht liedje tussen.
Dus ...bedankt voor de tip.

Goed album, maar soms een beetje te zweverig. Heeft wel enorme jaren 90 vibes, wat ik wel lekker vind. Doet me denken aan Tori Amos.

Normaal gesproken vermijd ik zangeressen. Het vaak schelle en hoge geluid van sommige dames doet meestal pijn aan vooral het hoofd. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen en Lana Del Rey zou daar best een van kunnen worden. Op dit moment nog zeker niet een héle plaat lang en de muziek is ook lang niet altijd mijn kopje thee, maar er staan absoluut een paar fijne nummers op!

De eerste helft van Norman Fucking Rockwell vind ik bijzonder mooi. Een heerlijk rustgevend sfeertje en stuk voor stuk fraaie composities. Het titelnummer is direct schitterend. Ik ben dan wel geen groot fan van Lana's stem, de melodie is prachtig. De volgende nummers gaan qua toon op dezelfde voet verder, vanaf Fuck It I Love You komt er wat afwisseling om de hoek. Doin' Time vind ik het meest opvallende liedje en vind ik eigenlijk wel een welkome stijlbreuk.

Tot en met Cinnamon Girl kan ik van ieder afzonderlijk liedje genieten, daarna worden de nummers wat oninteressanter en krijgt de eentonigheid wat meer de overhand. Het hele album wordt op die manier een lange zit.

Een paar weken geleden kende ik van Lana Del Rey alleen Video Games en op basis daarvan had ik haar eigenlijk al afgeschreven. Daar kom ik nu van terug. Een groot fan zal ik niet snel worden, maar om niet het risico te lopen dat ik pareltjes als NFR, Doin' Time en Love Song misloop zal ik haar toch met een schuin oog blijven volgen.

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Het is eigenlijk om je kapot te schamen, maar ik ben best wel slecht op de hoogte van de artiesten die op dit moment ‘in’ zijn. Wat dat betreft leef ik dan toch iets te veel in mijn eigen muzikale bubbel van gouwe ouwe bands. Daar mag toch ook wel eens wat meer moderne muziek bij. Natuurlijk had ik de naam Lana Del Rey wel voorbij zien komen en heb ik wel eens flarden van ‘Born to Die’ opgevangen, maar meer dan dat had ik er dan ook weer niet van meegekregen. Mijn interesse werd toch wel gewekt bij het lezen van de enorm lovende recensies over haar laatste album ‘Norman Fucking Rockwell!’. Ondertussen heeft ie al aardig wat luisterbeurten gekregen en kan ik toch wel zeggen dat dit een van de leukere ontdekkingen is van de afgelopen tijd.

Lana Del Rey timmert ondertussen al een tijdje aan de weg. In 2010 kwam haar titelloze debuut uit maar het eerste grote succes kwam bij haar tweede album ‘Born to Die’ met onder andere het titelnummer en ‘Video Games’ als grote singles. ‘Norman Fucking Rockwell!’ is ondertussen Lana’s zesde album en er schijnt dit jaar nog meer nieuwe muziek aan te komen.

‘Norman Fucking Rockwell!’ klinkt opvallend tijdloos en puur. Het is op momenten een beetje folky en psychedelisch wat zorgt voor een dromerig sfeertje. Echt een happy album kun je het niet noemen, het zijn voornamelijk treurige rustige luisternummers die je kunt verwachten. Tekstueel worden redelijk dezelfde thema’s behandeld, het zijn vooral nummers over heimwee naar vervlogen liefdes en gemis. Het is niet allemaal even hoogstaand, maar het komt wel oprecht over.

Het openings- en titelnummer is meteen een tranentrekker eersteklas. Wat een ongelooflijk mooie binnenkomer is dat! Emotioneel beladen en met de wegebbende zang op het einde maken het nummer direct één van de hoogtepunten van het album. Maar deze lijn wordt doorgezet met ‘Mariners Apartment Complex’ welke tevens van een hoog niveau is. Ontzettend mooi gezongen ook. In ‘Venice Bitch’ wordt lekker de tijd genomen om een dromerige zomeravondsfeer neer te zetten. Heerlijk uitgesponnen en ruimte voor mooie instrumentatie waarbij negen minuten in no time omvliegen. Ook het daaropvolgende ‘Fuck It I Love You’ is een prachtsong. ‘Doin’ Time’ breekt een beetje met de ingetogenheid van de eerste vier nummers. Het is het enige nummer dat nog een beetje uptempo is, maar dat zorgt voor een fijne afwisseling. Een tikkeltje rauw zingende Lana en een simpel maar doeltreffend baslijntje maken het af. Eigenlijk zijn alle nummers tot en met ‘Doin’ Time’ wat mij betreft voltreffers.

Vanaf ‘Love Song’ daalt het niveau iets. De nummers tot en met ‘The Next Best American Record’ zijn zeker niet slecht maar wel wat meer standaard in vergelijking met de rest. Dit neemt niet weg dat het stuk voor stuk prima songs zijn, het album kent eigenlijk geen zwakke momenten. Met ‘The Greatest’ gaat het niveau weer echt omhoog. Een mooi nummer met melancholische retro-vibe, Misschien wat minder opvallend, maar ‘Bartender’ is prachtig in zijn eenvoud. Met tekstuele verwijzingen naar Joni Mitchell en CSN weet het de sfeer van een woestijnvlakte neer te zetten. Afsluiter ‘Hope Is a Dangerous Thing for a Woman Like Me to Have – but I Have It’ is wederom een emotioneel hoogtepunt waarmee het album groots eindigt.

Met ‘Norman Fucking Rockwell!’ heeft Lana Del Rey een erg sterk album gemaakt met bijzonder veel sfeer en emotie. En het is nog een groeiplaat ook, bij elke luisterbeurt blijft ie beter worden. Dit beloofd één van de soundtracks voor de komende eenzame zomeravonden te worden. Wát een kennismaking, dit smaakt naar meer!

Goh, slecht is het niet, maar het niveau wordt helaas niet het hele album lang vastgehouden, en dan voelt dit vrij lang aan. Venice Bitch is één van de beste nummers van de afgelopen jaren, dat zeker. Mariners Aparment Complex en Doin' Time vind ik ook goed. Norman Fucking Rockwell is ook best wel goed. De rest is nooit slecht, maar het boeit gewoon niet genoeg om een heel album 1 uur lang te kunnen boeien. Dan vind ik dit gewoon tekort schieten. Voor mij persoonlijk te rustig en ook te "safe". Ik denk dat een Lana Del Rey die meer elektronische instrumenten zou opnemen al een pak interessanter zou zijn. Het potentieel is zeker aanwezig voor meer, maar uiteindelijk ligt de stijl me toch niet echt zo, denk ik.

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Is Lana Del Rey niet de zangeres met dat hitje Video Games. Ik had niet echt een idee dat ze daarna nog iets noemenswaardigs had gemaakt. Na die hit ben ik haar in ieder geval volledig uit het oog verloren. Maar toen kwam ze dus langs in de top250 en luisterde ik voor het eerst (volgens mij) een geheel album van haar hand. Dit album heeft wel een paar luisterbeurten nodig gehad want ergens begreep ik het niet zo goed. Productioneel/muzikaal is dit album best goed te noemen, al schurkt het net te vaak tegen het randje aan van écht volledig overtuigen. Maar er gebeuren op dit vlak in ieder geval genoeg interessante dingen waardoor je naar de muziek wilt blijven luisteren. Maar in zo ongeveer alle nummers zit ook iets wat mij juist wil laten stoppen met luisteren: namelijk de zang van Lana. Ze zingt zo vaak zo saai en ongeïnspireerd dat me dit heel erg tegen staat. Sowieso is haar stem erg dun en er zijn maar een aantal nummers waar de luie zang in combinatie met de producties wél werken. Dan noem ik een Normang Fucking Rockwell, een Love Song, The Next Best American Record en the Greatest.

Lana op de toppen van haar kunnen. Het album heeft een fijne flow, uitstekende songs, prachtig gezongen. Beter gaat ze niet maken. Enjoy!

Jarenlang heb ik in allerlei discussies volgehouden dat Born To Die het beste Lana del Rey album was en dat ze deze nooit meer zou overtreffen. Maar dit jaar heeft NFR! mij in mijn greep gehouden. Bepaalde gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet, en dit album is ideaal om op te zetten bij dergelijke overdenkingen. Lana is een ware kunstenaar in het meevoeren van de luisteraar naar een andere wereld. In het geval van dit album, een wereld waarin je door de heuvels van Beverly Hills rijdt in een oude cabrio terwijl de zon langzaam ondergaat en je gedachte afdwalen naar die ene persoon in die ene zomer. Een combinatie van nostalgie, weemoed maar ook hoop en dankbaarheid. Zo moet het zijn.

NFR! verdient hiermee een plek in mijn Top10 en overtreft hiermee het door mij zo bewierookte Born To Die.