Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Vooralsnog vind ik Honeymoon haar beste, omdat de heerlijk lamlendige sfeer - die zanglijnen! - mooi contrasteren met de ratelende trapbeats. Norman Fucking Rockwell! moet even landen, maar ik mis de beats eigenlijk wel een beetje, zeker tegen het einde van de plaat wanneer ze volledig in balladmodus gaan.

Overigens is 'sferisch' natuurlijk 'bolvormig'. Wel een atmosferisch album dit, dat wel.

California

Ik ben zeker geen alfa maar ik meen dat je kunt spreken van "sferische liedjes", lees je wel vaker.

Hoe dan ook, ik kijk juist uit naar een plaat volledig in balladmodus, liefst met zo'n kale American Recordings sound van Rick Rubin. Hetzelfde zou Lady Gaga moeten doen dan da's een andere discussie.

Dat is juist, dat is een zeer veel gemaakte fout waardoor je dat tegenwoordig overal en nergens leest in recensies. Dat maakt het overigens (nog) niet correct

Ben jij ook al zo'n liefhebber van deze fantastische pagina?

Het album bevalt mij voorlopig erg goed. Het beste wat ik tot nu toe van Lana Del Rey heb gehoord. En toch mis ik iets. Hoe mooi de liedjes ook zijn, ze pieken te weinig. Ofwel, het is allemaal net niet speciaal genoeg om een echt hoog cijfer te kunnen geven. Misschien moet het echte kwartje nog vallen, ik hoop het!

Heeft hier niemand gevoel dat het hele album to vervelens toe hetzelfde klinkt ? De manier van zingen, de orchestraties, hoe bijna elke song met een piano intro begint; de uniformiteit van het geheel is echt slaapverwekkend.

Nee, want als ik twee nummers al in slaap val bij een album, zet ik het af. zaaf weet.

nee man dan zet ik af. jij slaapt.

Ja, aan zulks kan ik me enorm irriteren

Prachtig, tranen in mijn ogen bij dit nummer.

En zo`n beetje de ultieme droom van iedere hetero jongen om zo warm en liefdevol bezongen te worden en naar Californië af te reizen voor een reünie. Gelukkig heb jij haar al bij je op de thee.

Nou mensen, ik ben om. De Ltd edition blue vinyl besteld. En een mooie tweede plaats na Tool in m'n rotatielijst. galleryplay Heather Nova had ik nog niet aan gedacht, maar dat is zeker een compliment. Ik hoor ook veel triphop invloeden. (Portishead - Dummy)

Wat natuurlijk helemaal tof is: Doin' Time is een cover van Sublime, maar dat is weer gebaseerd op Summertime van Ella Fitzgerald, wat eigenlijk weer een aria uit 1934 van George Gershwin (Rhapsody in Blue) is.

Lana in haar beste vorm.

En wat voor vorm!

Ik heb Lana vanaf het moment dat haar debuutalbum uitkwam gevolgd, haar zeer veelbelovende "Born to die" werd opgevolgd door "Ultraviolence" (een fan favoriet), en hoewel ik toentertijd een hoop nummers wel kon waarderen, voelde het album niet zo magisch en betoverend als haar voorganger en tegen de tijd dat de eerste singles van "Honeymoon" verschenen begon ik het idee te krijgen dat ze misschien wel eens een one trick pony zou kunnen zijn, waarbij haar hoogtepunt meteen haar debuut was.
Toen echter het volledige album (Honeymoon) uitkwam vielen de singles op hun plek in een sprookjesachtige puzzel, wat was ik blij dat ze me toch weer wist binnen te hengelen.
Vanaf dat moment en dat album ben ik eigenlijk wel een beetje verliefd geworden op haar muziek en de complete esthetiek die eromheen hangt, ook "Ultraviolence" begon, ook omdat ik mij muzikaal ontwikkelde, haar geheimen te ontvouwen.
Na een prettig/luchtig maar toch minder interessant (waar vooral cohesie ontbreekt) "Lust for Life" is dan nu, wat mij betreft, haar magnum opus gearriveerd.
Voltreffer na voltreffer, 14 nummer en 68 minuten lang emotie, prachtige melodieën en verrassende plotwendingen. Ze heeft haar "recept" op dit album geperfectioneerd en het resultaat is nagenoeg vlekkeloos.
Als Lana de tendens bewaakt en zich blijft ontwikkelen ben ik benieuwd wat ze voor haar volgende project in petto heeft.
4,8 afgerond naar 5 sterren.

Wow, wat een verrassing. Hier staan toch heel wat mooie songs op.

En die lyrics, gewoon subliem. Het begint al met
Goddamn, man-child
You fucked me so good that I almost said "I love you"

Uit Fuck it I love you, al even over Californië:
So I moved to California, but it's just a state of mind
It turns out everywhere you go, you take yourself, that's not a lie

In The Greatest geeft ze de grote Trump fan een sneer:
Kanye West is blond and gone

En wat van deze in het laatste nummer:
I’ve been hearing around in my fucking nightgown
24/7 Sylvia Plath
Writing in blood on the walls
'Cause the ink in my pen don't work in my notepad

En dat gaat zo maar door... ik heb de indruk dat hier evenveel legendarische quotes uit te halen zijn dan uit The Queen Is Dead.
Meesterwerk! Ik verhoog naar 5*.

Ook zakdoekjes bij mij. Lana Fucking Del Rey.

Wel grappig dat er op 30 augustus twee grote kandidaten voor AOTY gedropt zijn. Tool en Lana. Toevallig ook twee platen die door niet-fans als eentonig en langdradig kunnen worden gezien. En beide scheppen een eigen (totaal verschillende) fictieve droomuniversum.

Natuurlijk niet te vergelijken -de releasedatum is letterlijk het enige gemeenschappelijke- maar doe mij toch maar deze van Lana dan. Nummers die soms de tijd nemen zonder langdradig te worden. Goede teksten. Weelderige, verfrissende productie. Ik was géén fan, nu wel.

Ondanks de release van de nieuwe Tool heb ik ook de tijd genomen om deze plaat te beluisteren.
Haar vorige bevatte een aantal sublieme nummers maar verder was dat vooral opvulsel.
Deze plaat ervaar ik anders. Wondermooie nummers die perfect haar stemgeluid alle eer aandoen.
Zeer aangenaam verrast.
4,5*

Ook een 9.4 van Pitchfork gekregen dus nu is deze plaat Officieel Goed.

Het hoogste cijfer van P4K voor een album sinds 2014 (!) en als je alleen naar vrouwelijke artiesten kijkt is het zelfs het hoogste cijfer in 10 jaar!

Opmerkelijk hoog, maar nu ik zelf ook naar 5 sterren ben geslopen kan ik het er moeilijk meer mee oneens zijn

Ben ik de enige die bij het beluisteren van NFR! ook een beetje een arcadisch gevoel krijgt, in de positieve zin van het woord?

Fear Inocolum van Tool heeft wel iets van een nachtmerrie, maar ook dat is een droom. Toch een grappige vergelijking. Alleen vind ik die van Tool geniaal en ben ik aangenaam verrast door deze van Lana del Rey. Echt een goed album. Maar inderdaad: a different kind of cookie.

Ik ben dan weer een tikje teleurgesteld door die Tool plaat. Had betere songs verwacht. Als je van jammen houdt, waarschijnlijk wel je ding. Het is me allemaal iets te klinisch. Een 6je.

Vind Tool vooral live goed, waar Lana op plaat (in ieder geval hier) overdondert. En live tot nu toe nog niet overtuigde.

Lana Del Rey is altijd al ongrijpbaar geweest, een enigma en een kameleon, die desondanks al snel de reputatie kreeg om een wandelende gimmick en een one trick pony te zijn. Wie echter onder de façade kijkt, en vooral luistert, ziet een unieke artieste die haar eigen weg bewandelt, altijd nostalgisch en tegelijk ook aanwezig in het hart van de hedendaagse popmuziek. En toch was er voor mij altijd iets dat wrong. Born to die was net iets te kitsch bij wijlen (National Anthem, jeetje). Ultraviolence net iets te ongefocust. Hollywood, mijn favoriet album tot op heden, kon ook z'n lange duur niet helemaal verantwoorden. En haar laatste, Lust for Life, was naar eigen zeggen een optimistische plaat voor de fans. Wat dat over mij zegt, weet ik niet, maar het is de enige die niet in mijn platencollectie pronkt.

En dan waren er de vooruitgeschoven nummers: Mariners Apartment Complex, Venice Bitch en het enig mooie Hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it. Hoewel divers, hadden ze allemaal wel een ding gemeen. Geen semi-foute beats, geen orkesten of toeters en bellen. Intiem, met piano en gitaar, en af en toe een welgemikte toevoeging door de hippe producer Jack Antonoff (Lorde, Taylor Swift, St. Vincent e.a.). En dat was tekenend voor de totstandkoming van het album, zo blijkt. Del Rey die in een kamer met Antonoff schrijft en opneemt. Het zorgt voor intieme, ingetogen nummers, die mooi bij mekaar passen, maar voldoende gevarieerd zijn en ook ruimte krijgen om af en toe eens uit te dijen.

Zwierige opener Norman Rockwell zet de toon, waarna het nostalgische Mariners Apartment Complex overgaat in het bijna 10 minuten durende Venice Bitch, waar in het laatste stuk de psychedelische gitaren en klanken vrijelijk meanderen. Enige vreemde eend in de bijt is Sublime cover Doin' Time, dat op zich een stuk Summertime covert. Maar het is het enige nummer dat echt iet of wat als up tempo kan omschreven worden. En ondanks dat het fungeert als breker, is het misschien juist daarom het zwakste nummer op de plaat, hoewel dat relatief is.

Want jawel. Ondanks de duurtijd van maar liefst 1 uur en 7 minuten is dit zonder twijfel de beste en meest consistente plaat van Lana Del Rey, het meest ingetogen maar daardoor net het meest authentieke. Hoogtepunten zijn How to disappear, dat zo zou passen in de reeks gastoptredens in Twin Peaks: season 3's The Roadhouse, het frivole Bartender, dat wat aanvoelt als de schuchtere halfbroer van het zwierige Salvatore op Hollywood, de bovenstaande singles, met afsluiter Hope is a dangerous thing als intiem summum en het zeer treffend gedoopte The Greatest, wat zich meteen in het oor nestelt alsof het een klassieker is van een of andere singer-songwriter uit de jaren '70.

Tekstueel passeren dezelfde thema's en tropen de revue. De nood aan liefde en slechte mannen die toch op een of andere manier goed zijn of goed genoeg bij gebrek aan beter, nostalgie naar een Amerika dat nooit echt bestaan heeft en nu helemaal niet meer bestaat, verlangen en hoop. Allemaal gedrenkt in een sausje dat tegelijk poëtisch is als waar de gebruikelijke schuttingstermen te pas en te onpas worden gebruikt, wat al begint bij de titel. Op de cover reikt Lana Del Rey de luisteraar de hand, een uitnodiging om je neer te zetten en je volle aandacht te geven aan dit zelfverklaarde mood album. Het is altijd oppassen geblazen met grote (en voorbarige) uitspraken. Consistente gehelen kunnen na een tijdje wat vlak gaan klinken, maar ik neem het risico en de superlatieven mogen mijn inziens de kast uit. De nostalgie klinkt tijdlozer dan ooit en het enigma was nog nooit zo authentiek. Eindelijk maakt Lana Del Rey die (qausi?) perfecte plaat waar ik altijd een beetje op gewacht en gehoopt heb. Norman! Fucking! Rockwell!

Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell! | De Profundis - jverhelst.wordpress.com

Wat een plaat !!!!

So good that I almost said "I love you"

Wat betreft dit album is het enige waar ik teleurgesteld in ben het feit dat deze een lager gemiddelde heeft dan de nieuwe Tool.

Mijn eerste 4,5* van dit jaar. Lana is zo'n harde baas.

Jammen & klinisch? Ik heb 'm nu op de koptelefoon en dat zijn nou niet de woorden waar ik aan denk.
Lana overdondert? Ik vind dit geen muziek die mij overdondert. Juist stukken in die Tool plaat doen dat. En soms komt Lana ook verrassend uit de hoek, dat wel. Maar meer vind ik dit een knap gemaakte goede plaat.

Ik heb net nog the Limited Edition LIME GREEN Analogue Vinyl with EXPLICIT COVER gekocht in de online Lana del Rey store. Dus mocht je ook belangstelling hebben...