Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Ja, ik was ten tijde van Video Games helemaal into Lana. Misschien wel een beetje te veel, want aanvankelijk was ik toch een beetje teleurgesteld in het album Born to Die. Een prachtig album, maar niet de klassieker waar ik op hoopte.
En met opvolgers Ultraviolence en Honeymoon (ik laat Lana del Ray A.K.A. Lizzy Grant even buiten beschouwing) was ik het al weer kwijt. Allemaal wel aardig hoor, maar net niet genoeg om me volledig mee te slepen. Op Lust for Life vond ik haar weer op het niveau van Born to Die.

Telkens had ik wel dezelfde kritiek: de albums zouden aan kracht winnen als ze korter zouden zijn geweest. Laat ik dat er nu dan maar vast uitgooien; dat is nu niet anders.

Toch keek ik er deze keer wel naar uit dankzij het schitterende Mariners Apartment Complex. Wat een prachtig nummer vind ik dat. En ik moet zeggen: er staan veel meer parels op dit album. Buiten dat de schaaf er overheen had gemoeten om zo tot nog meer impact te komen, is Norman Fucking Rockwell! zeker geen teleurstelling.

Zelden zo'n 180 graden andere mening t.o.v. de mijne gelezen. Video Games vind ik het minste nummer van het verder erg sterke Born to Die, Ultraviolence en Honeymoon zijn domweg briljant en Lust For Life is haar enige misser/onvoldoende.

Nou, dan kan je nu ook wel je beoordeling voor deze bekendmaken

Hmm nee, dat gaat hem niet worden. Ik denk dat we elkaar na dit weekend alsnog de hand kunnen schudden; met deze plaat kan niet meer misgaan na die singles en de grote rol voor Antonoff.

De singles voorspelden het al, dit is haar meesterwerk. Des te verrassend na het ontstellend zwakke Lust For Life.
Deze is 68 minuten zwelgen, geen moment is overbodig. Instant klassieker

De uitgebrachte singles zijn stuk voor stuk super. Echter vind ik Ultraviolence en Lust for Life iets te langdradig - ondanks enkele fantastische tracks - waardoor de speelduur me wat tegenstond. Dit is echt de plaat waar alles op zijn plek valt.

Persoonlijk heb ik vaak wat moeite met zangeressen. Bij Lana is dat niet het geval. Lana is puur. Bij Lana geloof ik ieder woord.
Gezegend met een fantastische stem, hoeft ze niet iedere zanglijn met een riedeltje in te kleuren (onder de noemer: kijk eens wat ik kan).

Del Rey maakt de juiste keuzes. Daarmee is een volledig album van haar wel misschien een tikkie teveel van hetzelfde. Zo ook bij dit album. Er had best wat meer variatie in gemogen, maar dat is dan ook het enige negatieve wat hier benoemd kan worden.

Zoals de singles deden vermoeden is het een dijk van een album geworden. Lana heeft me de laatste weken zelfs overtuigd om een concertkaartje aan te schaffen. En dat zonder ook maar één volledig album van haar te hebben gehoord. (Ondertussen heb ik Born To Die aangeschaft en ploft Norman Fucking Rockwell! vandaag op de deurmat.)
Van zowel het concertkaartje als de aanschaf van dit album heb ik absoluut geen spijt. De inhaalslag gaat beginnen, maar wordt het beter als deze parel? Ik betwijfel het.

Met de eerste luisterbeurt bezig en het album overtuigd. Ben ook geen die hard fan en dan is 77 euro voor het goedkoopste kaartje mij iets te gortig.

40 euro. Alleen is inmiddels alles behalve die van 77 euro uitverkocht.

Dit kan nog wel eens een klassieker worden.

Ah...vandaar dat ik alleen die 77 euro nog tegen kwam. Wel strak georganiseerd; op naam om doorverkoop tegen te gaan. Voor de fans dus en dat is dan wel weer sympathiek. Ik hou het maar op de kleinschalige goedkopere optredens op uitzonderingen na. Daar hoort Lana (nog?) niet bij.

77 euro heb ik er ook niet voor betaald. ?

Fucking heerlijk album zeg!

Was bang dan de singles de rest volledig zouden overtreffen, maar nee hoor.. Gewoon 14 voltreffers.

Ik ben helaas wel van mening dat de singles de rest van de tracks in kwaliteit overstijgen. Ongetwijfeld zal het nog gaan groeien, maar voorlopig toch niet zo leuk als haar laatste drie albums. Nog steeds goed - maar niet zo goed als ik had gehoopt.

Bijzonder fijn album! Goeie vibe.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!
Lana Del Rey maakte al een aantal prima albums, maar Norman Fucking Rockwell! is wat mij betreft nog een paar klassen beter

Lana Del Rey betoverde acht jaar geleden met Video Games en sindsdien heb ik een zwak voor met name haar zwoele, nostalgische en melancholische songs. De Amerikaanse singer-songwriter maakte een aantal prima albums, maar deze albums moeten het stuk voor stuk afleggen tegen het geweldige Norman Fucking Rockwell!. Lana Del Rey wentelde zich tot dusver in de hitgevoelige pop, maar heeft met NFR! een tijdloos singer-songwriter album gemaakt. Samen met producer Jack Antonoff bezweert, betovert en hypnotiseert Lana Del Rey ruim een uur lang met ingetogen songs, maar ook met songs die durven te experimenteren. NFR! is door de uit duizenden herkenbare vocalen onmiskenbaar een Lana Del Rey album, maar het is ook een album dat flink anders klinkt dan zijn voorgangers.

Toen Lana Del Rey in 2011 op YouTube opdook met de fraaie video bij haar eerste single Video Games, had ze er al een aantal jaren in de popmuziek op zitten. Wat onder haar eigen naam Lizzy Grant maar niet wilde lukken, lukte als Lana Del Rey vrijwel onmiddellijk. De nostalgische klanken van Video Games werden wereldwijd bejubeld en Lana Del Rey werd onthaald als nieuwe popprinses.

Ik heb Lana Del Rey zelf altijd veel meer gevonden dan de zoveelste popprinses. De vijf albums die tot dusver verschenen hadden allemaal hun zwakkere momenten, maar bevatten ook allemaal een aantal songs die je direct wilt koesteren.

Zeker wanneer Lana Del Rey voortborduurt op het zwoele en nostalgische geluid van Video Games, heeft ze een duidelijk eigen geluid en het is een geluid waarvoor ik iedere keer weer val. Ook als Lana Del Rey kiest voor pure pop conformeert ze zich echter niet zomaar aan de conventies van het genre en dat siert de singer-songwriter uit Los Angeles.

Ik was daarom heel nieuwsgierig naar het nieuwe album van Lana Del Rey en had hoge verwachtingen, maar de enorme stap die Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! heeft gezet had ik niet zien aankomen. Norman Fucking Rockwell! (op de hoes van het album afgekort tot NFR!) is met afstand het beste album van Lana Del Rey tot dusver en het is een album waarmee de Amerikaanse singer-songwriter zich ontworstelt aan het predicaat popprinses.

Op Norman Fucking Rockwell! werkt Lana Del Rey intensief samen met producer Jack Antonoff, die we kennen van zijn band Bleachers, maar vooral van de albums die hij de afgelopen jaren produceerde voor St. Vincent, Taylor Swift en Lorde. Jack Antonoff produceerde niet alleen het album, maar schreef ook mee aan alle songs en is bovendien verantwoordelijk voor een groot deel van het instrumentarium.

Aan de hand van Jack Antonoff neemt Lana Del Rey op Norman Fucking Rockwell! afstand van de pure pop en manifesteert ze zich nadrukkelijk als singer-songwriter. Uptempo songs en beats schitteren op NFR! door afwezigheid (op het albums zijn sowieso nauwelijks drums te horen) en hebben plaatsgemaakt voor ingetogen songs, die meer dan eens herinneren aan de singer-songwriter muziek uit de jaren 70.

Het levert een tijdloos album op, maar het is ook een typisch Lana Del Rey album. In veel songs op het album hoor je het zwoele jaren 50 geluid van Video Games terug, maar NFR! Durft ook te experimenteren en schuwt de expliciete teksten niet. Het resulteert in een aantal songs in psychedelisch aandoende klanken die verassend lang mogen aanhouden, maar Lana Del Rey betovert op haar nieuwe album ook met een aantal ingetogen songs zonder enige opsmuk, maar boordevol melancholie. Met name in deze songs hoor je dat ze veel beter is gaan zingen, al moet je nog steeds houden van haar bijzondere stemgebruik.

Norman Fucking Rockwell! bevat ruim een uur muziek. Dat vind ik in de meeste gevallen te veel van het goede, maar het nieuwe album van Lana Del Rey blijkt een bezwerende luistertrip die je ruim een uur vasthoudt in het bijzondere muzikale universum van de Amerikaanse singer-songwriter.

Waar op de vorige albums van Lana Del Rey altijd wel een aantal zwakkere songs waren te vinden, zijn deze op NFR! nauwelijks te vinden. Cover Doin’ Time, met een quote uit klassieker Summertime, is voor mij de enige zwakke broeder op een album dat me bij iedere beluistering weer wat dierbaarder wordt. Lana Del Rey heeft met Norman Fucking Rockwell! haar beste album tot dusver afgeleverd en zet wat mij betreft een reuzenstap. Voor mij een van de beste albums van 2019 tot dusver. Erwin Zijleman

Wat mij betreft ook, maar wel een lange zit.

Met het vinyl (2 LP's) kun je het in vier delen knippen

Digitaal kun je het in 14 delen knippen.

Kort door de bocht; grote kanshebber op plaat van het jaar 2019.

Niet gedacht dat Lana na het matige Lust for Life dit nog in haar had. De singles deden al het beste vermoeden maar de andere songs moeten er zeker niet voor onderdoen. Ze zong nooit beter en een pluim voor de mooie productie van Jack Antonoff. Tijdloos topalbum!

Dat zal TOOL wel worden. De marketingmachine gaat doorrrr. Maar goed. Ook dat is een goed album.

Lijkt me ook, gezien de samenstelling van de members hier.

Hoewel duidelijk een ander stukje cake, mag dit album er toch ook zijn.

Wat mij betreft is 'Hapiness is a Butterfly' de gene die te veel is. Bartender loopt al uit in een soort van afsluiter. Dan krijg je HIAB nog en dan weer een echt slot nummer. Eigenlijk heb ke het idee na Bartender al klaar te zijn en dan komt er nog een staart.

Normaal gesproken heb ik niet zoveel met een jonge zangeres waar een flinke marketing machine achter zit. Maar voor dit album van Lana del Rey heb ik toch wel een zwak. Waarom? Allereerst heeft ze een heerlijke stem om naar te luisteren. Maar vooral het retro sfeertje wat ze weet neer te zetten zonder onorgineel te zijn bevalt me. Ik lees dat haar invloeden onder andere Amy Winehouse en Nancy Sinatra (Lee Hazelwood!) zijn, dus wellicht ademt dit album ook een beetje die sfeer uit. Al wordt hier in huis ook wel een link gelegd met Tori Amos. Het artwork van haar zus doet me trouwens denken aan het artwork van Favorite Spanish Dishes van (Jesse Peretz van) the Lemonheads.

Wat een plaat. Stuk voor stuk nummers die heel knap geschreven zijn... en dan nog eens geweldig geproduceerd. Zonder twijfel het beste album dat Lana al heeft uitgebracht. Ja, het is nog vroeg maar ik ben er toch vrij zeker van.

The Next Best American Record is mijn huidige favoriet.

Ik ben blij dat ik naast Tool ook nog even de tijd heb genomen om dit album te beluisteren. Het nestelt zich ondertussen aardig in mijn gehoor.

In mijn geheugen was Lana del Rey een popartiest met een fijne stem maar zonder pakkende nummers. Dat laatste is hier zeer zeker niet het geval. Ze weet hier een bijna betoverend album af te leveren. Deze gaat nog wel flink wat luisterbeurten krijgen in ieder geval. Misschien toch maar eens tijd om haar oudere werk meet aandacht te geven.

Fijn dat hier de triphop accenten of andere electronische bombast achterwege blijven. De gekozen aanpak voor ingetogenheid en minimaal gebruik van percussie komt haar sferische songs ten goede. Lana's beste plaat wat mij betreft.

Ben ik het wel mee eens, zij het aangevuld met een vleugje Heather Nova