Liam Gallagher - Why Me? Why Not. (2019)

De manier waarop zijn zang compleet is vlakgemixt en door de autotune heen gehaald. Er zit geen enkel randje meer aan. Wanneer je zijn zang vergelijkt met hoe Liam live klinkt dan klinkt de studio-opname niet echt meer. Er zit helemaal geen beleving in, en dit is tekenend voor het hele album. Drums zijn vlakgemixt, gitaren op de achtergrond, piano's klinken als goedkope keyboards. Ik vind het juist niet de Oasis-sound hebben, die was veel beter en dikker gemixt. En de nummers? Tsja...Why Me? Why Not, Be Still, Meadow, Alright Now... Ik vind er niet doorheen te komen en zat iedere keer weer met plaatsvervangende schaamte te zuchten wanneer deze nummers voorbij komen. Waar ik bij As You Were de ene helft echt goed vind en de andere wat minder vind ik bij dit album de ene helft wat minder en de andere helft ronduit belabberd. Echt, ik heb het geprobeerd.

Nieuwe video voor "Once" starring niemand minder dan "Koning" Eric Cantona...

Liam Gallagher - Once (Official video feat. Eric Cantona)

En dan te bedenken dat de Gallagher broers grote fans zijn van Manchester City(!).

Na flink wat draaibeurten vooraf aan zijn geweldige concert van afgelopen vrijdag, doe ik er toch nog een halfje bovenop. Wat een goed en lekker album is dit toch, met flink wat prima songs. Ook live bleven vijf nummers van dit album overeind naast elf Oasis klassiekers: Shockwave, Once, Halo, The River en de titelsong. Die eerste drie nummers zijn ook mijn aangevinkte favorieten hier, maar zeker The River was live ook ijzersterk. De producer van dit album heeft ook Adele geproduceerd, dus dat klinkt verzorgd en dit hele album zit ook goed in elkaar. Prettig is dat regelmatig de Oasis sound terug is te horen. Een prima plaat van Liam, die Oasis ook live weer tot leven kan laten komen.

Live was het inderdaad geweldig, en dan gooi ik er ook maar een halfje bovenop. Toch een stuk vettere show dan Noel twee jaar terug. Natuurlijk is Liam op z'n albums (en ook deze dus) ook veel meer rock 'n roll, dus dat had ik kunnen verwachten.

Het viel mij ook op hoe makkelijk dit nieuwe werk live aansloot bij het Oasisgeweld. Liam streeft er echt naar om een pure rock 'n roll show neer te zetten, door maar bij een 3-tal nummers even wat gas terug te nemen. Hij zal altijd die 'don't care'-houding blijven houden, maar stiekem werkt hij ploeterend hard om zichzelf te bewijzen als soloartiest. Aan het begin van The River nam een bandlid plaats bij een verkeerd instrument, maar Liam was meteen scherp om dat te corrigeren. Hij weet precies wie er op welk moment welk instrument bespeeld en al dat harde werken en repeteren heeft zich voor mij geuit tot één van de fijnste rockshows van de afgelopen jaren. Na Noel in 2012, 2015 en Beady Eye in 2014 was dit voor mij het eerste Gallagher-concert dat Oasis deed herleven, met Once als sleutelnummer, die de nostalgie van de vroege Oasis-jaren combineert met zijn geluid van nu.

''There's a little bit of confusion in the house tonight, but that's alright.''

Goede plaat van het notoire etterbakje.

Het moet blijkbaar wel een feestje worden. Op zijn 46ste verjaardag brengt Liam Gallanger zijn tweede solo album uit. Net als zijn broer gewoon onder zijn eigen naam. De band tussen de blood brothers is ondertussen zo gruwelijk verslechterd dat ze elkaars bloed kunnen drinken. Noel heeft zelfs zijn vete met het Blur kamp allang bijgelegd en staat samen met Damon Albarn op het podium. De familieleden zijn waarschijnlijk nog steeds niet on speaking terms, en deze arrogante houding past dan ook perfect bij de jongste van de twee. De Beady Eye platen Different Gear, Still Speeding en BE werden niet slecht ontvangen, maar As You Are is niet bepaald de hemel ingeschreven. Wil Liam Gallanger zich misschien definitief met Why Me? Why Not revengeren?

Met het stevigere bluesy Shockwave gooit hij al een veelbelovende single de ether in. Met mooi begeleidend mondharmonicawerk laat de frontman horen dat hij het ook zonder het nasale geluid aardig weet te redden. In de loop der jaren klinkt zijn zang wel wat kortademiger, maar heeft hij wel zijn gevoel voor melodielijnen ontwikkeld. Het is een stuk compacter, de lange uitlopen zijn geheel verdwenen. Die zijn wel hoorbaar in One Of Us. Nam Noel voorheen bij Oasis de hoge uithalen voor zijn rekening, hier is Liam op zichzelf aangewezen en komt er prima mee weg. Hij legt meer soul in zijn voordracht en maakt het publiek terecht nieuwsgierig naar de plaat. Een gigantisch verschil met het rockende op single verschenen The River dat nog enigszins in de psychedelische lijn van Dig Out Your Soul ligt.

Ook het al eerder uitgelekte Once laat een volwassen ontwikkeling horen, waarbij hij zelfs fragmentarisch aan Bob Dylan doet denken. Het is als compositie een regelrechte aanval op de schrijverskwaliteiten van zijn oudere broer. Dat diezelfde personage als verborgen vrouwspersoon centraal staat in de tekst heeft veel weg van The Beatles perikelen tijdens de Let It Be opnames. Opgekropte frustraties onderling leiden daar tot prachtige resultaten. Het is een mooie milde vriendschappelijke uitnodiging om met zijn broer de battle aan te laten gaan.

Nou, de rest van dit album voldoet aardig aan de verwachtingen. Het is allemaal niet wereldschokkend, de eentonigheid van zijn beperkte vocalen weet hij een positieve wending te geven. Natuurlijk blijft het ontbreken van de gitaarcapriolen van Noel een groot gemis. Toch valt Liam niet vaak door dit vangnet heen, de kwetsbaarheid laat zijn ego voor het eerst niet helemaal boven zichzelf uit zweven. Met een hoog bubblegum gehalte blijft hij wel de veiligheid opzoeken. Door de toevoeging van piano, blokfluit (jawel!), en de eerder genoemde mondharmonica weet hij er de nodige variatie in te stoppen.

Dat hij in Halo het akkoordenschema van Let’s Spend The Night Together leent, is hem vergeven. The Verve kwam uiteindelijk ook prima weg met Bittersweet Symphony waar leentjebuur werd gespeeld met een compositie van Jagger en Richards. De oudjes van The Stones zijn zeker niet seniel, of ze de royalty’s opeisen durf ik niet te betwisten. Ik snap die hele ophef nooit, het is toch een geweldig compliment gericht aan de eeuwigheidswaarde van een nummer. Als je de ene grootheid aanhaalt, dan mag die andere ook niet ontbreken. Dat maakt hij direct goed in de Lennon-achtige zang van Why Me? Why Not..

Na de retro glamrock van Be Still is het stiekem toch hopen op die kenmerkende sneer waarmee hij Oasis op de kaart zette. Dat typerende blijkt ondanks een veel beter zingende Liam toch wel van grote invloed te zijn geweest bij het bandgeluid. Op Why Me? Why Not. is het vooral flink shoppen tussen de sixties en seventies albums in de platenkast. Het roept wel het vergeelde nicotinesfeertje van de hoes van Definitief Maybe op, maar verder zijn de raakvlakken minimaal. Het schemerige nachtclub achtige Gone sluit de plaat af op een donkere wijze af.

Wat volgt zijn de fraaie bonustracks. Zeker het experimentele met dreigend ritme opgepoetste Invisible Sun is zeer sterk. Hier is dat nasale, lang uitgerekte in de stem wel aanwezig. Wat een verademing om Liam weer zo te horen zingen. Good Old Britpop!, Back To The Nineties!! Misunderstood is een poging om een Noel Gallagher klassieker te schrijven. Het zit er net te dik op, gespeelde sentiment met een dicht geplamuurd veilig popdeuntje. Glimmer zou prima kunnen dienen voor een herkenningstune van een feel good serie over een groep vrienden die samen in een studentenflat wonen, of een stel veertigers die uit verveling op de zaterdagavond rondhangen in een plaatselijke stamkroeg. Een vrolijk huppelend nietszeggend Amerikaans melodietje.

Liam Gallagher weet zeker te overtuigen. De comfortzone wordt netjes opgeruimd, waarbij er voor hem genoeg nieuws te ontdekken valt. Toch durft hij vooral in de verschenen singles naar buiten te treden. Feit is dat hij positief in ontwikkeling is en zich minder egocentrisch lijkt op te stellen. Nu nog hopen op een mooi familiediner met een stevige kerstborrel die een geweldig vervolg oplevert, want daar ben ik nu echt wel aan toe.

Liam Gallagher - Why Me? Why Not. | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Nieuwe (kerst)single: Liam Gallagher - All You're Dreaming Of.

Mooi liedje

Wel een fijn album van die ene. Er staat materiaal op dat wat mij betreft bij t beste Oasis materiaal past (Shockwave, The River en Once) maar ook wat minder overtuigend werk (zonder dat t echt slecht wordt hoor) zoals Now That I've Found You.

Daar is ie dan:

Liam Gallagher announces new album "C'mon You Know"

Yes!