Don Cappuccino schreef:
Ik hoor heerlijke Slayer-riffs, maar ook tegendraadse Voivod-achtige zaken en de Motörhead stoner/thrash-sound van een band als High On Fire. Vet!
Ik denk dat dit het wel samenvat. Het is tegelijkertijd meer authentiek klinkende '80s thrash dan een groot deel van de reünies uit die periode, maar heeft desondanks ook genoeg zijn eigen smoel dat het niet weggezet moet worden als een saai eerbetoon. Dat hele "ik kan evengoed échte thrash opzetten" hebben ze mooi weten te omzeilen.
Thrash-gewijs is het hoogtepunt ongetwijfeld de B-kant, vanaf Perihelion. Qua riffs doet het mij vrij veel denken aan
Sabbat of
Exumer, en laat me zeggen dat dat iets is waar ik wel behoorlijk blij van word. Hoogtepunt is afsluiter Hell, dat scheurt als een malle met behoorlijk technische riffs.
Beste zet én nummer van het album is echter Superbug. Het klinkt een beetje counter-intuïtief om zo'n dikke, lompe, logge stoner-track op zo'n sneltrein van een album te zetten, maar het breekt het allemaal mooi op en is opzichzelf gewoon supervet, en naast al dat thrash-geweld nailen ze die verpletterende stroperige stoner-sound ook nog flink. Zou mooi zijn als deze jongens zich in de toekomst eens aan een doom/sludge-album zouden wagen, komt ongetwijfeld weer iets unieks uit.
Ergens toch bizar dat deze band nog geen half jaar geleden een even sterk album vol blues, boogie en disco heeft gedropt. Ze hebben schijnbaar geen enkele moeite om een vrijwel 180° bocht te maken op een paar maanden tijd. Toch een behoorlijk uniek bandje.