Banks - III (2019)

Leuk album! Dreigt vanaf nummer 8 wat ineen te vallen, maar de laatste nummers sluiten het toch nog mooi af. In het laatste nummer zit alles een beetje samen: sterke productie, veelzijdigheid van stem (wat een krachtige stem trouwens) en instrumentatie, wat experimenteel maar nog steeds sober. Heb wel het gevoel dat hier nog veel meer in zit.

Trage ruisvolle electro pop, zo zou ik het album omschrijven. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar de uitvoering is om te huilen. Vervormingen en echo's die irriteren en haar stem alleen maar vervelender maken om naar te luisteren. Ik zou haar eigen stem wel eens willen horen, heb het idee dat ik hier naar een computer aan het luisteren ben.

Daarnaast stoort het enorm dat ze opgeblazen speaker effecten gebruiken. Als ik ruis wil horen dan zet ik wel ruis op. Hier krijg je een bak ruis en slow bass met af en toe een piano er tussendoor. Alsof er op de achtergond iemand toevallig zat piano zat te spelen.

Er had ook wel wat meer pit in mogen zitten. Het is nu niet vooruit te branden, alles kabbelt maar wat heen en weer. Dan zijn 47 minuten verrekte lang. Had hier wat meer tempo in gezeten dan waren de pijnpunten minder snel opgevallen. Juist omdat de muziek nergens heen gaat valt alles zo enorm op. Als ze dan ook nog het ruis achterwege hadden gelaten en wat meer vulling in de muziek hadden gedaan (het less is more principe gaat niet altijd op), dan had dit best een lekker zomer albumpje kunnen zijn.

2*

Banks blijft een ster in het schrijven van sterke popsongs met verrukkelijke melodieën en dat bewijst ze op haar derde langspeler opnieuw. Haar zanglijnen zijn soms haast ongeëvenaard in de huidige (alternatieve) popscene. Alaska is wat mij betreft exemplarisch hiervoor, wat een creativiteit in de zanglijnen en wat lóópt dat nummer lekker!

Album één bevatte naar mijn smaak net wat teveel ingetogen en uitgeklede liedjes, album twee vond ik een grandioos en uitgebalanceerd electropopalbum, album drie doet helaas weer een stapje terug qua niveau. De sound is nog elektronischer geworden (op zich geen slechte ontwikkeling), maar de productie is op sommige tracks veel te dik aangezet. De overstuurde synths in The Fall en de dreunende beats in het outro van Till Now zijn stiekem wel lekker, maar gaan eigenlijk toch nét iets te ver. Een ander minpuntje is het saaie tweeluik waarmee het album afsluit, waarin Banks haar mooie stem te geforceerd inzet.

Hoogtepunten zijn er gelukkig ook. Persoonlijke favorieten zijn het met een gouden melodie gezegende Alaska en Godless, het ultiem catchy Propaganda en killer-single Gimme. Al met al is [i]III[i/] weer een erg aangenaam electropopalbum geworden waarvan ik een flink aantal liedjes diep donkergrijs zal gaan draaien.