Tinariwen - Amadjar (2019)

Tinariwen heeft de dessertblues naar een groter publiek gebracht, maar mijn eerste indruk van dit album is dat ze meer op hun kleine broertje Tamikrest gaan lijken. Dat vind ik overigens helemaal geen slechte ontwikkeling, maar ik ben benieuwd of anderen dat ook herkennen.

Stephen O'Malley als gastartiest, dat maakt me wel benieuwd. Tinariwen goes drones?
Sowieso altijd leuk een nieuw album van deze band.

Weer een prima album! Enig minpuntje is de stilaan onderlinge inwisselbaarheid van de weliswaar geweldige platen...

Mee eens. De beweging richting groter publiek vond ik niet al te geslaagd. En Tamikrest klinkt natuurlijk zoals Tinariwen in het begin klonk. Het is en blijft een van de grondleggers van dit genre.

De singles klinken erg gezapig. Ik mis de zware gitaren en swingende ritmes van de vorige plaat.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tinariwen - Amadjar - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Tinariwen - Amadjar
Tinariwen neemt je mee naar een fascinerende sterrenhemel in de woestijn en bezweert en hypnotiseert zoals maar weinig andere bands dit kunnen

De muziek van Tinariwen kwam ooit als een donderslag bij heldere hemel, maar inmiddels zijn we wel gewend aan het bijzondere geluid van de Afrikaanse band en de soortgenoten die volgden. Desondanks blijft de muziek van Tinariwen compleet ongrijpbaar. Het grotendeels tijdens een reis door de woestijn opgenomen Amadjar klinkt was lomer, losser en traditioneler dan de laatste albums van de band en bezweert en hypnotiseert van de eerste tot en met de laatste noot. Het zich langzaam voortslepende geluid van de band sleept je moeiteloos mee naar een andere wereld, waarin het gitaarspel nog altijd van een bijzondere schoonheid is. Uitstekend album weer.

Het eerste dat opvalt bij het bekijken van het boekje bij het nieuwe album van Tinariwen, is dat de Afrikaanse band dit keer flink wat gastmuzikanten heeft uitgenodigd, onder wie Warren Ellis (The Bad Seeds), Cass McCombs en de van Sun O))) bekende Stephen O’Malley. Ik had daarom verwacht dat Amadjar wat Westerser, strakker en geproduceerder zou klinken dan de vorige albums van de band, maar het tegendeel blijkt het geval.

Tinariwen stond eind vorig jaar op een festival in het Marokkaanse deel van de Sahara en begon hierna aan de zware reis naar Nouakchott in Mauritanië.

De vooral uit leden van de Toeareg nomaden bestaande band maakte er een productieve reis van. Onderweg werden in eerste instantie vooral songs geschreven, maar uiteindelijk werd een groot deel van het nieuwe album van de band opgenomen tijdens sessies in de open lucht. Eenmaal aangekomen in Nouakchott werd het album verder afgemaakt en vervolgens in Tamanrasset, Algerije en in Parijs verder opgepoetst en voorzien van de bijdragen van de eerder genoemde gastmuzikanten.

De basis van Amadjar klinkt door de opnames in de woestijn lomer, losser en traditioneler dan Tinariwen de afgelopen jaren liet horen en herinnert aan de eerste albums van de band. Tinariwen wordt vaak verweten dat het op al haar albums hetzelfde klinkt, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat de muziek zo verwijderd is van de Westerse popmuziek dat de nuances onze Westerse oren snel ontgaan. Ik vind het persoonlijk ook niet zo erg dat Tinariwen vasthoudt aan haar eigen geluid, want het is een geluid dat nog altijd een hypnotiserende of in ieder geval bezwerende uitwerking op me heeft. Bovendien klinkt Amadjar duidelijk anders dan zijn wat meer up-tempo voorganger.

De woestijn blues van de Malinese band wordt nog altijd gedragen door zich langzaam voortslepende klanken, door spannende ritmes, door wat monotoon aandoende zang en door geweldig gitaarwerk. Het is nog altijd gitaarwerk dat geïnspireerd lijkt door het gitaarwerk van flink wat psychedelische rockbands uit de jaren 60, maar op een of andere manier past het perfect bij de verder authentiek Afrikaans aandoende klanken.

Omdat het album deels onderweg en in de openlucht werd opgenomen heeft een groot deel van Amadjar wel wat van een eindeloze jamsessie onder de fascinerende sterrenhemel in de woestijn, waar later wat accenten aan zijn toegevoegd. De bijdragen van de gasten zijn gelukkig subtiel gebleven en sluiten goed aan bij het eigen geluid van Tinariwen. Zo voegt Stephen O’Malley hooguit wat extra dreiging toe aan de songs waarin hij meespeelt en gaat Tinariwen niet aan de haal met de drones van Sunn O))). Amadjar blijft hierdoor een album dat uit een andere tijd en een andere wereld lijkt te komen.

Laat Amadjar met stevig volume uit de speakers komen en je wordt deelgenoot van de fascinerende reis die Tinariwen eind vorig jaar maakte. Beluister het album met de koptelefoon en er ontgaat je geen noot van het wederom prachtige gitaarspel op de plaat. Tinariwen creëert ook op haar nieuwe album weer een uniek muzikaal universum en het is een universum waarin ik nog altijd bijzonder graag vertoef. Erwin Zijleman

Een van de weinige bands van het Afrikaanse continent die mij op dit moment aanspreken. Het lijkt dat Tinariwen er met deze plaat alles aan doet om de eigen authenticiteit te bewaren, incl muzikanten van buitenaf. Men trekt de wijde woestijn in op zoek naar de blues. Hoe romantisch...

Het zijn de bekende ingrediënten: dreinende, hypnotiserende woestijnblues, vraag- en antwoordzang, tribale koorzang en monotone gitaarriffs. Maar Tinariwen slaagt erin dit tegelijkertijd scherp en dwingend enerzijds en nonchalant ontspannen anderzijds te presenteren. Doen ze goed. Vind dit één van hun betere.

Veel goede tracks.

Deze de laatste weken toch best veel gedraaid,er gaat van Amadjar zowel een rustgevend als hallucinerend (geestelijk dan) effect uit,maar uiteindelijk komt dit nieuwe album van Tinariwen kwalitatief (net) niet aan het niveau van zijn voorganger Elwan.
Dat wil zeker niet zeggen dat dit een teleurstellende plaat is maar ik vind de nummers iets minder en ook is Amadjar me wat te eenvormig.In het verleden hadden de Toearegs uit de woestijn in Noord-Mali ook een opzwepende kant en die mis ik hier toch wel af en toe.
Daar staat weer tegenover dat de songs hier wel echt een geheel vormen en dat heeft ook weer zijn voordelen.Het zal de waardering van het album op lange termijn waarschijnlijk wel goed doen.
Hoe dan ook,er staan weer genoeg mooie nummers in het Desert blues genre op.Vooral de samenwerking met Cass McCombs op Kel Tinawen is zeer geslaagd en verder zijn Amalouna,Anina en Wartilla met medewerking van Warren Ellis en Stephen O'Malley erg sterk.
Er dan doen sowieso erg veel gastmuzikanten mee op dit album,maar op de sound heeft dat nauwelijks invloed.
Goede plaat waar nog wel wat rek in zit.