Volbeat - Rewind, Replay, Rebound (2019)

Perfect omschreven.

Mixed feelings. Aan de ene kant veel AOR, maar als het tempo omhoog gaat knalt het ook goed. Eigenlijk zouden ze die snelheid vast moeten houden. Zoals op Die to Live

Het is vooral degelijk wat deze Denen de laatste jaren laten horen,tenminste wat betreft hun studiowerk want live komt Volbeat nog steeds erg sterk voor de dag.De laatste paar platen waren dan ook nauwelijks nog verrassend,laat staan vernieuwend en ze werden per album ook steeds wat radiovriendelijker.
Met Rewind, Replay, Rebound wordt die traditie min of meer voortgezet al probeert de band met dit zevende studio album wel de gulden middenweg te behandelen.
In de praktijk betekent dat dat Volbeat hier regelmatig een FM rocknummer afwisselt met songs die naar hun oude metal sound neigen.Dat levert best een aangenaam album op,al had voor mij de balans wel wat meer naar het hardere Rock werk mogen doorslaan.
Pelvis on Fire,Die to Live,Sorry Sack of Bones,Maybe I Believe en the Everlasting zijn wat dat betreft de beste voorbeelden maar de rest klinkt me toch net wat te soft en vertrouwd in de oren om van een echt geslaagd album te spreken.
Wel een voldoende maar Volbeat lijkt de volgende in het rijtje bands te worden waarvan ik twee a drie albums in de kast heb staan en vervolgens mijn interesse verlies doordat het qua sound of meer van hetzelfde wordt en/of te veel de mainstream kant opgaat.

Bij de eerste tonen was ik niet eens zeker of dit wel Volbeat was, maar het bleek echt zo te zijn. De Denen zijn hierop een enorm radiovriendelijke koers gaan varen. Zo af en toe worden de metal roots nog even bloot gelegd, ik had op een gegeven moment Black Sabbath in mijn hoofd, maar het grootste deel van deze CD is me echt te easy listening. Nee, op en paar lichtpuntjes na is dit een afknapper geworden.

Bij Volbeat weet je wat je krijgt. En daar ben ik heel blij mee. Ook op dit album weer fantastische songs en afwisseling. Hij is bijna net zo goed als zijn voorganger. Vind alleen 'Pelvis on Fire' een gedrocht.

Bij uitgave had ik eigenlijk niet zo veel met dit album. Het is inderdaad wat commerciëler, al was die evolutie al een tijdje ingezet en vind ik dat op zich niet erg. Integendeel, ik vind eigenlijk veel softere nummers van Volbeat beter dan de hardere.

Wat me vooral ontbrak waren nummers die ik even goed vond als mijn favorieten op de vorige albums. Langzaam maar zeker is de plaat dan toch beginnen groeien. Het helpt (voor mij) zeker ook om de cd fysiek te kopen en de voorbije dagen al rijdend in het zonnetje te luisteren in de auto.

Al bij al vind ik het toch weer gewoon een goede plaat. Vooral de 2e helft vind ik goed. Het staat niet op hetzelfde niveau als hun beste werk, maar wat mij betreft is het toch weer een mooie toevoeging aan hun oeuvre. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Dat deze hier zoveel lager scoort dan Seal the Deal and Let's Boogie vind ik eigenlijk vreemd.

Favorieten: Cloud 9, Cheapside Sloggers, 7:24

3,5*

Bij het naderen van de realease van Servant Of The Mind waar zoals beloofd wordt dat er weer volop gebeukt kan worden, Rewind, Replay, Rebound maar weer 's uit de kast getrokken. Het was voor velen onder ons een pittige teleurstelling....... Maar deze dagen vind ik het toch wel meevallen. Ik kan me er dan ook zeker in vinden wat de vorige spreker er over te melden had. Behalve dat ZERO de 2e helft goed vindt. Bij mij is dat net andersom. Vanaf Parasite (? ultra kort) vind ik The Everlasting er uit springen. Daar hoor je nog een sprankje oude Volbeat. The Awakening Of Bonnie Parker is daarentegen echt de zwakste track van het album....... Over het algemeen is het een lekkere onderhoudende plaat met heerlijke up tempo harde rock 'n roll nummers zoals Pelvis On Fire, Die To Live en Sorry Sack Of Bones. Daarnaast ook catchy meezingers als Last Days Under The Sun en When We Where Kids. Tot mijn eigen verbazing vind ik Maybe I Believe een topnummer, want het is zeer poppy en cheesy maar dus ook heerlijk aanstekelijk....... Cheapside Sloggers is eigenlijk van dezelfde kaliber.
Dit gezegd hebbende is het wel zo dat dit soort albums niet echt blijven hangen als topalbums, daar is het te luchtig voor. En na deze heb ik dan toch echt zin in het "echte werk" als Room 24 of Hallelujah Goat. Dus nou maar hopen dat de heren de belofte gaan nakomen.... de voortekenen zijn vooralsnog gunstig!