The Call - Reconciled (1986)

Na diverse cds van The Call, nog wel te vinden deels was ik meer dan happy dat MoV met Collected kwam, op zelfs oranje vinyl. Die staat dus hier. Maar juist vandaag deze Reconciled 2e hands vinyl in werkelijk prima staat gevonden. En gekocht. Eenmaal thuis meteen op en back in time. Dijk van een plaat van een band van een basdist van een zanger. Everywhere I go, met Jim SM Kerr knalt er al lekker in maar dan komt het nog steeds magische I still believe. Wat een prijsnummer nog steeds. En die bas, wow ja. Wereldnummer toen, nu, 4 ever. En dat alles van een band die veel te weinig erkenning kreeg, zeker ook in commercieel oogpunt. Michael Been helaas veel te vroeg van ons heen gegaan, fenomenale bassist en zanger. Sadly missed jazeker. Maar los van genoemde nummers is dit een zeer consistent album geworden op akelig hoog niveau ja. Hun beste voor mij, al blijft die keuze of course persoonlijk jazeker.

Zojuist bij Ekdom op Radio 10 kwam I Still Believe voorbij omdat hij het intro zo mooi vindt draaide hij na het lied speciaal het intro nog een keer

Erg vreemd dat het openingsnummer van deze leuke elpee - jazeker Tramps - nooit de Top 40 of tipparade gehaald heeft, terwijl het nummer meer dan voldoende airplay kreeg. De plaat zelf was voor mij even wennen, vooral als je liefhebber van de Dammned bent. Los hiervan krijgt deze 'jaren tachtig'- lp een dikke voldoende. Hulde aan de helaas veel te vroeg overleden zanger.

Het was vooral I still believe dat in mijn herinnering heel veel airplay kreeg op de Nederlandse radio. De single kon je ook gewoon in de winkels krijgen; ik heb 'm destijds gekocht. Maar een hit wilde het maar niet worden. Geen idee waarom.

Everywhere I go kreeg inderdaad ook nog wel wat airplay, en ondanks de uitgesproken steun van mensen als Jim Kerr, Peter Gabriel en Robbie Robertson - die hier volgens mij ook alledrie op meespelen - brak The Call nooit echt door. Jammer, want deze gepassioneerde Amerikaanse rock zou naar mijn idee een groot publiek moeten kunnen aanspreken. Gelukkig was er ook posthume waardering voor de band in Nederland: het verbaasde me enigszins dat ons eigen Music on Vinyl/Music on CD die Collected-compilatie uitbracht. Die heb ik dan ook gekocht, zowel op dubbel-LP (oranje vinyl, inderdaad) als op 3CD, omdat die laatste set er toch nog behoorlijk wat aan toevoegt.

Klasse band inderdaad! Ik had die oranje lp release van MoV ook maar heb 'm toch maar weer verkocht. Dacht dat een verzamelaar wel voldoende was maar er misten teveel gave nummers naar mijn idee. Dus heb ik de lp's afzonderlijk maar bij elkaar gesprokkeld.

Ook ik leerde The Call kennen bij de VARA, dat I Still Believe (Great Design) frequent draaide op hun dinsdagen op Hilversum 3. De band werd gepositioneerd als een Amerikaans antwoord op Ieren, Welshmen, Schotten en Engelsen als U2, The Alarm, Big Country en Silent Running. Verschil waren de toetsen, zo leerde ik toen ik Reconciled uit de fonotheek had gevist. Jim Goodwin speelt sferische partijen, wat in combinatie met de gitaar van Tom Ferrier een heerlijk geheel smeedt. De plaat heeft bovendien een prachtige hoes, zeker op elpeeformaat.

Dankzij Plaatboef Rotterdam staat ie nu hier. Opvallend is dat de nummers die destijds op cassette belandden, nog altijd mijn favorieten zijn. Bijzonder toch, hoe opgenomen liedjes in mijn geheugen staan gegrift, lang nadat die cassettes zijn weggegooid.
Op de A-kant zijn dat behalve de single: Everywhere I Go en The Morning. Op de B-kant Oklahoma, With or Without Reason, het magnifieke Sanctuary en het eveneens prachtige Even Now.
Chameleon Day beklaagde zich in 2011 over de simplistische drumpatronen; eenvoudig zijn ze zeker, ik vind ze juist bij deze new wave passen. Het stoort me dus zeker niet, ook al doet Scott Musick vooral met zijn basdrum erg weinig.

Wat verder opvalt zijn de teksten waarin hoop, angst en geborgenheid om voorrang streven, passend bij de passievolle stem van frontman Michael Been. Die in Sanctuary bijvoorbeeld: hier wordt een donkere toekomst beschreven maar uiteindelijk stemt het verhaal hoopvol.
Dat Jim Kerr en Peter Gabriel bescheiden gastrollen vervullen, was indertijd goed voor de publiciteit. Dat hielp kennelijk, want Reconciled bleek alweer hun vierde album en voor het eerst maakte Nederland (Europa?) kennis met de groep.
I Still Believe (met passend-fraaie singlehoes) vind ik van de hoogtepunten eigenlijk nog de minste, maar het is de enige die je nog weleens op (Nederlandse) radio hoort. In maart - april 1986 drie weken #2 in de Verrukkelijke 15, van de eerste plek afgehouden door Talk Talk met Living in Another World en Cliff Richard & The Young Ones met Living Doll.

De rest van mijn favorietjes op Reconciled is sneller dan de Verrukkelijke 15-hitsingle en al dat uptempo werk is dus bijzonder aangenaam aan dit album, mede dankzij de repetitieve drumpartijen. Nu eens zien of ik opvolger Into the Woods nog eens tegenkom in een platenbak: die vond ik nóg beter.

De single waarnaar je linkt heb ik ook. En gelukkig is het hoesje in een aanzienlijk betere staat dan die op de Discogs-site. Ik zou bijna een nieuwe foto aanleveren voor die Discogs-entry. Misschien doe ik dat dit weekend wel. Het valt me nu trouwens voor het eerst op dat dat single-hoesje een andere afbeelding heeft dan de LP-hoes, hoewel ze allebei zo'n positieve sfeer van een oude kinderfoto uitstralen. Nooit eerder bij stilgestaan eigenlijk...

Positivisme is ook wat deze plaat uitstraalt, in combinatie met de sturm-und-drang van enigszins vergelijkbare bands uit die tijd, zoals U2, de Simple Minds en The Alarm. De opvolger Into the woods heb ik ook, maar dat is naar mijn idee toch een heel andere plaat geworden, met een heel andere sfeer: meer donkere wave, al zou het best kunnen dat de boodschap in de teksten er toch een is van hoop. Zelf geef ik de voorkeur aan deze Reconciled, hoewel het allebei prima albums zijn. Maar eigenlijk niet met elkaar te vergelijken.

Ik heb me ook nooit gerealiseerd dat I still believe zo hoog was gekomen in VARA's Verrukkelijke Vijftien: tot #2 nog wel. Dat-ie van de eerste plaats werd afgehouden door Talk Talk kan ik billijken, maar dat ook Cliff Richard het nummer nog in de weg zat, vind ik minder fraai. Ik heb een hekel aan dat nummer, maar het zal wel door de inbreng van de destijds immens populaire Young Ones komen dat dat plaatje ook bij vooruitstrevende muziekliefhebbers in goede aarde viel.

Het onderstreept wel dat I still believe veel gedraaid werd op Hilversum 3, en dan dus vooral op de dinsdagmiddag. Daar heb ik het ook door leren kennen. Bijzonder eigenlijk dat zo'n nummer dan vervolgens helemaal niets doet in de Nederlandse hitlijsten. Er zat zelfs geen tipparade-notering in. Tegenwoordig weegt airplay veel zwaarder mee dan vroeger, heb ik me laten vertellen. Zou zomaar kunnen dat het nummer naar tegenwoordige maatstaven wél iets van een hitnotering had gekregen. Maar dat is en blijft wensdenken...

Ik heb Cliff & The Young Ones op 12" ! Ja, die tv-serie was heel populair en terecht! Maar inderdaad, jammer dat The Call niet één weekje #1 stond...