Heel veel bands worden in het laatste jaar vergeleken met Shame. Dat zegt heel veel over de status die het debuut van die band, 'Songs Of Praise', heeft bereikt in korte tijd. Tot nu toe haalt niet een band het bij dat album in mijn oren. Tot dat ik Family Dinner voor het eerst hoorde. Niet dat de twee platen nu direct zoveel met elkaar van doen hebben, juist niet zou ik zeggen, op één element na: de ongelofelijke energie die van de plaat uitgaat.
Sons ligt daarbij voor op Shame, omdat de band zoveel veelzijdiger is. Waar Shame toch vrij een-dimensionaal op Britse (post-)punk teruggrijgt, weet Sons door middel van dynamiek in hun stevige rock een veelzijdig palet te creëren van geluiden en sounds.
Alleen al het begin van de plaat. Het titelnummer zet in met een stevig drumritme, niet voor even maar een aantal seconden voordat de band volgt. Dat laatste woord is alles bepalend voor het nummer. Eigenlijk zou je de drums hier het lead instrument kunnen noemen, omdat dit instrument er steeds het meeste uitspringt. De rest is er omheen gebouwd als het ware. Dat is leuk en aardig natuurlijk, ware het niet dat er direct zoveel stuwende energie uitgaat van het ritme, dat ik al gevangen was voordat de band inzette.
Als de band in 'Ricochet', dat ingezet wordt met een bas "solo", ook nog laat zien dat Sons uit de weg kan met melodieën, koortjes en een vleugje pop, was mijn kostje gekocht. Dit album zou niet meer stuk mogen gaan en dat gaat het ook niet. Een eindeloze stroom energie wordt over mij heen gestort en net als bij Shame ben ik een plaat lang volkomen content.
Dit is bewerking van een Engelstalig post op
WoNoBloG.