David Bowie - Serious Moonlight (2019)

Ik ging eigenlijk voor de Black-out cd maar kwam met deze thuis. Wist niet dat hij uit was maar deze zat achteloos verstopt in de cd bak bij mijn plaatselijk platenboer. Lang op gehoopt.
De setlist van Black-out is misschien aansprekender maar bij de Serious Moonlight was ik er bij in de Kuip (en de rest van poplievend Nederland). Weet u het nog; Icehouse en UB40 maakten er vooraf al een gezellige middag van. En toen kwam Bowie in dat maatgesneden pak op een eigenlijk te klein podium voor zo’n stadion. Omringd door lichtzuilen en bandleden in excentrieke kleding. Dat de tour zo groots zou worden had zelfs Bowie zelf niet voorzien. Maar het enorme succes van Lets dance en de nu wat toegangelijker Bowie maakte hem populair bij een veel groter publiek. In die zin is deze periode het kantelpunt in zijn carrière geweest.
Deze registratie is van een concert uit Vancouver september 83 waar overigens ook de videoregistratie vandaan kwam. Qua geluid niet echt super (stadionconcert) maar het spel van de band en de stem van Bowie is geweldig. Het geluid is bovendien geremasterd. De band maakt van zelfs de meest gestyleerde nummers stevige rocksongs zonder dat het nummer zijn kracht verliest. Zowel Earl Slick als Carlos Alomar hebben er zin in. Het publiek overigens ook. Die zitten fijn in mix waardoor de concertbeleving erg groot is.
De setlist omvat van bijna elke lp wel iets behalve gek genoeg niets van Ziggy. Een minpuntje ( In Rotterdam kende in juni 83 nagenoeg dezelfde set maar toen starte het optreden met Star). Niettemin was de catalogus al zo groot dat hij een ruime keuze had. Hij stond hier echt op de top van de Olympus.
En omdat veel songs anders klinken dan op het origineel is dit al een fijne toevoeging op de collectie. Vooralsnog 4 dikke sterren. De Black out cd gaat er ook nog komen hoor en is qua geluid echt beter maar de Serious Moonlight klinkt veel meer als een feest. Veel nummers waarbij je nauwelijks stil kan blijven zitten. Doe je ogen dicht en je waand je zo weer 37 jaar geleden in de Kuip. Heerlijk. Zei ik 4? Doe er gelijk een halfje bij?.

Ps het kan geen kwaad om de bas op je versterker iets harder te zetten.

Waar zijn al die Bowiefans? Slechts vijf waarderingen tot nu toe? Deze cd is al anderhalve maand op de markt en is sinds de aanschaf niet uit mijn cd speler geweest. Ik ga verhogen naar het volle pond. Wat een fantastische registratie! Het spelplezier spat er vanaf.

Zit geheel toevallig nu de opgenomen concertregistratie op tv te bekijken en het is inderdaad erg goed. Bowie (identiek als de Bowie in de Let's Dance video) is in topvorm op het podium evenals zijn geweldige band.

Had er graag bij geweest, maar zat toen nog vast in een droevig mavo lokaaltje. Fantastische setlist. Met name Station to Station over de helft vind ik verrassend; op het juiste moment het juiste nummer.

Slechts 10 beoordelingen van een cd van een fantastisch optreden uit een tour waar heel poplievend Nederland bij aanwezig was. Het lijkt wel of deze cd in het geheim is uitgebracht want zowel in Oor, soundz of Lust for life heb ik geen recensie kunnen waarnemen. Raarrrrr

Misschien dat de mindere populariteit erbij bijgedragen heeft dat deze in de vorige eeuw al op video beschikbaar was.

Staat niet op Spotify, dat scheelt ook.

Inderdaad wel eens op video gezien. Bepaald niet mijn favo Bowieperiode. Let's Dance, het album, is feitelijk het begin van een uiterst matige periode.
De show is gelikt, staat als een huis, maar ik herinner mij ook dat het wat zakelijk over kwam.
Ik ga 'm wel weer eens beluisteren.

Doen. De videoregistratie vind ik eigenlijk maar matig. Het beeld leidt alleen maar af van de fantastische muziek.

Bowie op zijn hoogtepunt, de blonde god die neerdaalde naar het publiek.

Ik sluit me aan bij bikkel2 voor mij was het ook een begin van de magere periode. Bovendien als ik de bootlegs hoor had de Serious Moonlight Tour met Stevie Ray Vaughan als gitarist een stuk interessanter geweest. Persoonlijk vond ik de Isolator tournee's een stuk indrukwekkender

Ieder het zijne.

Ik denk dat de Isolator tour ook meer aanspreekt maar deze is completer met nummers als Scary monsters, Fashion en Ashes to Ashes. Die klinken bovendien geweldig. Zelfs Lets dance en China girl barst van enthousiasme. En het gitaarspel is grandioos. Het rockt gewoon. Natuurlijk had ik Stevie ook graag gehoord maar de combinatie Alomar en Slick zwepen het spel enorm op. Vergeet de video ( ik vind het niks-slecht beeld en matig geluid) en luister de cd’s een keer zou ik zeggen.

Beste Pmac,

Waarschijnlijk ben je net zo'n groot (misschien groter) fan van Bowie. Hoef hem niet (nogmaals) te luisteren, heb ik al meermalen gedaan want hij staat hier in de kast. Ben groot verzamelaar van de man.

Zoals ik al eerder zei "ieder het zijne"

Deze dubbel cd toch maar gekocht , samen met Glass Spider 87 , alle twee opnieuw geremasterd.
Kon de video's/DVD van deze concerten. Maar ik moet zeggen , dat de films wel afleiden van het geluid ja. Daar had pmac wel een puntje. Maar ik ben gewoon aangenaam verrast door deze uitstekende releases. Voor mijn collectie wel een meerwaarde. Ben ook fan sinds 1975. Dus moet je ook compleet blijven. Ik ben er wel blij mee.
Probeer van elke periode een live album te scoren en dat gaat de goede weg op nu.

Wat is de klank van deze CD rotslecht !?! Enkel voor de ‘‘completist’ (zoals mezelf), want bijna onbeluisterbaar door de scherpe klank.
De Serious Moonlight tour zelf was wel best goed: fantastisch concert gezien in Vorst... en mét schitterend geluid !
Een soort Bowie best-of voor de ‘80’s.

Wel leuk dat David in China Girl nog even aan Normaal refereert: "She says oooh, she says aaah".

Die Bowie hield wel van een stevig potje høken zo op z'n tijd.

Ik heb dit live-album op 2-lp als onderdeel van de Loving The Alien boxset en hierop is het geluid echt super. Alleen jammer dat de meeste songs er op sneltreinvaart doorheen gejaagd worden. Ook mis is de interactie met het publiek. Of sprak hij niet veel met het publiek.

Bij idere concertreeks brengt Bowie zijn eigen interpretaties van zijn eigen songs, zo ook hier. Alles wordt er stevig, kundig en snel doorgejast wat de energie ten goede komt. De The Velvet Underground punk rock cover White light, white heat is al geweldig en daarna scheurt de gitaar gewoon verder naar Station to Station, ja dan ben ik wel om. Er is weinig ruimte voor enige subtiliteit of publiekinteractie maar wel voor een vette gitaarsolo in Let's Dance. Leuk livealbum gevangen in zijn tijd.