0
Nicci
geplaatst: 5 mei 2009, 19:22 uur
Dit album is niet uitgegeven in 1974. Ik denk dat het eerder na het jaar 2000 is . . . . . Ik zal het eens nakijken.
0
geplaatst: 11 augustus 2010, 21:57 uur
Vandaag deze cd maar eens uit mijn "Miles Davis Complete Columbia recordings" grabbelbox gehaald.
Originele uitgave Japan 1977. En op cd in 2001.
Een live optreden uit 1974 met een ontketende band. Een band zonder keyboard, maar met trompet, orgel, fluit, tenor sax(2), een bassist, 3 gitaristen! die hendrix/Fripp achtige geluiden uit hun gitaar toveren, een drummer en een percussionist die er super opzwepende ritmes uit knallen.
Wat een energie heeft dit zeg. Dit is een stukje Miles Davis die ik nog niet kende, maar het is erg lekker. Improvisatie, geweldige drum, creatieve chaos, scheurende blazers en rauwe gitaar afgewisseld met wat rustige momenten die het geheel toch wel af maken.
Dit is eerder een prog-rock album met vrije improvisatie dan een jazz album.
Originele uitgave Japan 1977. En op cd in 2001.
Een live optreden uit 1974 met een ontketende band. Een band zonder keyboard, maar met trompet, orgel, fluit, tenor sax(2), een bassist, 3 gitaristen! die hendrix/Fripp achtige geluiden uit hun gitaar toveren, een drummer en een percussionist die er super opzwepende ritmes uit knallen.
Wat een energie heeft dit zeg. Dit is een stukje Miles Davis die ik nog niet kende, maar het is erg lekker. Improvisatie, geweldige drum, creatieve chaos, scheurende blazers en rauwe gitaar afgewisseld met wat rustige momenten die het geheel toch wel af maken.
Dit is eerder een prog-rock album met vrije improvisatie dan een jazz album.
0
geplaatst: 14 augustus 2011, 16:10 uur
Miles en co haalden hier inspiratie uit de afrikaanse jungle, het is opzwepend, bruut en gewoon moddervet. Heeft weinig met Jazz te maken inderdaad, vandaar ook dat jazzcritici dit helemaal niks vinden. Toch zou ik graag uit deze periode opnamens willen horen zonder die extra gitarist en saxofonist. We hebben wel Wenen en Stockholm uit 1973 maar die klinken matig vergeleken met deze. Dave Liebman heeft wel eens aangegeven dat het concert van Dark Magus zeker niet hun beste was, dus ik ben benieuwd wat er nog op de plank ligt.
2
geplaatst: 22 april 2019, 15:37 uur
Dit doet het prima in de tuin. We hebben het zo verdeeld: Miles de trompet, ik de Westmalle.
1
geplaatst: 18 februari 2023, 16:31 uur
Met: Miles Davis (vervormde trompet, elektrisch orgel); Dave Liebman (dwarsfluit, sopraan- en tenorsax); Reggie Lucas, Pete Cosey (elektrische gitaar); Michael Henderson (bas); Al Foster (drums); James Mtume (percussie); Dominique Gaumont (elektrische gitaar op ‘Tatu’ en ‘Nne’); Azar Lawrence (tenorsax op ‘Tatu’ en ‘Nne’)
In de laatste drie jaar voor zijn tijdelijke pensioen (vanaf zomer 1975) bleef Miles Davis trouw aan de muzikale richting die hij met On the Corner (1972) was opgeslagen. Dat wil zeggen, minder jazz, meer door ritmes en gitaarlagen gedreven funkrock. Behalve de verschillende sessies die verzameld zijn op Get Up With It zijn er uit die tijd alleen concertopnames zoals deze, opgenomen op 30 maart 1974 in Carnegie Hall (New York).
Er valt weinig over te zeggen dat niet al bij vorige platen is gezegd. Interessant is dat de los/vaste krachten in Davis’ band nu echt goed op elkaar zijn ingespeeld, het voelt minder als los zand/ oeverloos gepriegel aan dan eerdere opnames uit deze periode. Juist dan introduceert Davis ineens twee heel nieuwe spelers, waarmee hij blijkbaar de rest van de band ook verraste op de avond van het concert: derde (!) gitarist Dominique Gaumont, die later nog wel met deze band de studio in zou duiken, en saxofonist Lawrence, voor wie dit volgens mij de enige samenwerking met Miles Davis is.
Die laatste geeft wel wat extra jazz-gevoel mee aan de laatste twee plaatkanten, wat voor mij erg welkom is. Ik vind dit prima muziek op de achtergrond, bij vlagen ook gedurfd en noisy, maar al met al voel ik er niet héél veel bij. Voor wie de latere elektrische Miles wel te gek vindt, is dit denk ik wel een absolute must hear.
In de laatste drie jaar voor zijn tijdelijke pensioen (vanaf zomer 1975) bleef Miles Davis trouw aan de muzikale richting die hij met On the Corner (1972) was opgeslagen. Dat wil zeggen, minder jazz, meer door ritmes en gitaarlagen gedreven funkrock. Behalve de verschillende sessies die verzameld zijn op Get Up With It zijn er uit die tijd alleen concertopnames zoals deze, opgenomen op 30 maart 1974 in Carnegie Hall (New York).
Er valt weinig over te zeggen dat niet al bij vorige platen is gezegd. Interessant is dat de los/vaste krachten in Davis’ band nu echt goed op elkaar zijn ingespeeld, het voelt minder als los zand/ oeverloos gepriegel aan dan eerdere opnames uit deze periode. Juist dan introduceert Davis ineens twee heel nieuwe spelers, waarmee hij blijkbaar de rest van de band ook verraste op de avond van het concert: derde (!) gitarist Dominique Gaumont, die later nog wel met deze band de studio in zou duiken, en saxofonist Lawrence, voor wie dit volgens mij de enige samenwerking met Miles Davis is.
Die laatste geeft wel wat extra jazz-gevoel mee aan de laatste twee plaatkanten, wat voor mij erg welkom is. Ik vind dit prima muziek op de achtergrond, bij vlagen ook gedurfd en noisy, maar al met al voel ik er niet héél veel bij. Voor wie de latere elektrische Miles wel te gek vindt, is dit denk ik wel een absolute must hear.
* denotes required fields.
* denotes required fields.