The National - I Am Easy to Find (2019)

Nieuw single; The National - 'Light Years' - YouTube

Lekker nummertje. Heerlijke piano.

Doet de liveversie zeker recht aan. Wat een pareltje, ben nu al helemaal verliefd En dat terwijl You Had Your Soul With You nog altijd niet helemaal geland is...

Light years! Wondermooi nummer. Instant liefde.

Poeh, erg mooi nummer zeg!

Wat een geweldig nummer. Liefde op het eerste (albumversie)gehoor.

Bevalt inderdaad een pak beter dan de eerste single, al is die ondertussen toch ook enkel in achting gestegen.

Vorig jaar al eens live mogen horen op o.a. TW Classic, maar nu dan eindelijk de studio-versie. Meesterlijke parel! Kan zo bij het rijtje magistrale (piano)ballades waar ze intussen een patent op hebben (Runaway, Pink Rabbits, Slipped, Carin at the Liquor Store, Ada)

Prachtig... wat een melancholie! Ik ben zeer benieuwd naar het geheel.

En bewust vergeet je "I Need My Girl", Gretz?

Het is een geweldig mooi nummer op emotioneel gebied. Puur rationeel stelt het eerlijk gezegd muzikaal niet zo veel voor...maar dat vergeet ik graag en zou de pret alleen maar bederven.

Nee, I Need My Girl hoort daar uiteraard ook tussen.

Muzikaal vind ik The National niets, maar die hoes is schitterend!

Metaalmoeheid. Ken je die term? Metaal kan door langdurige zware belasting of frequente kortdurende belasting bepaalde eigenschappen verliezen die verband houden met de sterkte, elasticiteit en hardheid van het metaal.
Ik moest hier aan denken toen ik de twee nummers die uit zijn van dit album zat te beluisteren.
De sterkte, elasticiteit en hardheid is verdwenen. Ik hoor een band die moe lijkt te zijn van zichzelf.
De scheurtjes waren al te zien op de vorige release.

Grappig, bij mij is het precies anders om! De hoezen vind ik meestal niets toevoegen. (m.u.v. Boxer).

Af en toe bekruipt me dit gevoel ook. Maar als ik dan een goede live versie te pakken heb op YouTube, waar ze hun hele ziel en zaligheid in hun (nieuwe) nummers leggen ben ik weer 110% the National fan!
Rylan en Light Years kwamen bijv. voorbij tijdens het BKS festival van afgelopen jaar. Ff checken als je dat al niet gedaan hebt. Wellicht dat de metaalmoeheid zich daarmee een beetje hersteld ?

Dit komt net iets minder clever over dan je waarschijnlijk dacht dat het ging zijn toen je het neertypte. Moment dat die metaalmoeheid om de hoek loerde was trouwens eerder rond trouble will find me, gelukkig was de songwriting op dat album op niveau maar zaten toen wel wat vast in dezelfde sound en je merkte toen ook op optredens dat het allemaal wat een verplicht nummer leek te worden.

Anyway, eerste single bleef niet echt hangen en was nogal aan de middelmatige kant, Light Years daarentegen is ouderwets goed. 1 op 2 dus, kan nog alle kanten uit. Wat me wel wat doet vrezen is dat het conservatievere nummer (light years) deze keer veel beter is dan hetgene waar ze meer uit hun comfort zone treden (yhyswy).

Meningen verschillen nou eenmaal. Ik vind Light Years behoorlijk slap voor een band als The National.
Mag ik vragen wat je dan zo goed vind aan deze track. Mij klinkt het als iets wat ik al vaker heb gehoord alleen dan zonder enige bezieling. Luister ook eens naar de zang. Die vond ik op HV en TWFM toch echt veel meer overtuigend.

Is dat zo? Vond het anders een heel passende vergelijking

Ik vond het een nogal gezochte metafoor maargoed.

En ja, ik vind dat deze track zich makkelijk kan meten met de betere ballads van deze band, melancholisch zonder doorom te vanzelfsprekend zwaar op de hand te worden en met een tijdloos karakter. De redelijk onthechte zang helpt daar mijns inziens net bij, vind ik meer gravitas hebben dan de geforceerde bombast in pakweg Heavenfaced en Runaway om eens 2 trage nummers van TWFM en HV te noemen die ik te ver vind doorschieten in de vanzelfsprekende pathetiek. Heeft als afsluiter wat weg van Hard to Find maar toch een niveautje hoger.

Helemaal mee eens. The National is goed in dit nummer. Moet ik tegen Mondriaan ook zeggen, hee weer diezelfde kleuren?

Ok. Vond Runaway ook wel het mindere nummer op HV en over vanzelfsprekende pathetiek gesproken. Vind Light Years net als Runaway erg huilerig klinken. Ik kan bv een Sorrow of Conversation16 erg waarderen. Daar zat wel die lading in die ik hier mis. Ben sowieso iets meer van het uptempo materiaal van The National. Als ik dan toch een prachtige ballad mag uitkiezen dan b.v. Pink Rabbits.
Neemt niet weg dat ik erg nieuwsgierig ben naar dit album. Het kan met 2 slechte nummers en nog 14 niet gehoord alle kanten op

Ben zelf een grote fan van het nummer Runaway. Waarom ik iets goed vind, kan ik moeilijk uitleggen. Waarom ik Light Years zo geweldig vind, ook niet. Het pianoriedeltje misschien, trekt me er meteen in.

Ook You Have Your Soul With You vind ik geslaagd. Vooral het stuk waarin de zangeres invalt en Matt haar op zijn beurt weer in de rede valt. Heerlijk. Ook goed: de nog net iets harder gemepte drumpartijen in dat nummer.

Vind dat The National met Sleep Well Beast een heel sterke tweede adem gevonden heeft, en denk/hoop dat we hier een band in topvorm gaan horen.

Er beginnen wat liveopnames te circuleren. Die stemmen mij heel hoopvol.

You Had Your Soul with You heeft me nog altijd niet helemaal weten te pakken, maar Light Years wel! Wat een schitterend nummer.

Live versie van 'Hey Rosey' klinkt veelbelovend:

The National live with Leslie Feist "Hey Rosey" @ Orpheum Theater Los Angeles April 26, 2019 - YouTube

Prachtig weer..
Dit zou best wel eens mijn favoriete TN album kunnen worden.

God wat een goede track weer.

Laat ik voorop stellen dat ik groot, groot fan ben van The National. Light years is een prima track en het gegeven dat Rylan eindelijk wordt uitgebracht stemt mij positief. Echter, mis ik energie en kracht in de huidige nummers (en live-opnamen).

De eerste reviews van deze plaat zijn heel, maar dan ook héél positief. De woorden 'ambitieus', 'filmisch', 'eindejaarsjaarlijstje' en zelfs 'meesterwerk' al horen vallen (al dan niet in het Engels). De vrouwenstemmen krijgen een hoofdrol op deze plaat en die gedachte alleen al vind ik wel prettig.

Ben heel benieuwd.

De enorme waardering voor The National begrijp ik niet zo. The Boxer vind ik best oké, maar echt raken doet de plaat me ook niet. En de inmiddels te luisteren nummers van deze plaat wederom. Sorry voor mijn simplistische omschrijving, maar ik mis de emotie, verassing en ook het lekkere. Natuurlijk heeft een band een eigen sound, maar bij The National vind ik het wel erg gelijkend, en redelijk monotoon allemaal.
Toch zal ik ook deze weer gaan proberen.