The Beatles - Revolver (1966)

De Beatles hebben geen technische innovaties uitgevonden, en zijn ook geen "revolutie" begonnen. Wat ze wel deden waren deze innovaties gebruiken en ze aan het grote publiek bekend maken. Het grote publiek dat deze innovaties daarvoor zag als bizar en alleen bestemd voor een elite. Maar het probleem is dat veel Beatlesfans niet verder dan de Beatles kijken en nog altijd denken dat de Beatles alles hebben uitgevonden... Maar dankzij de Beatles' hun onvermoeidbaar geëxperimenteer zag het "gewone volk" dat popmuziek meer was dan entertainment zonder inhoud.
Want de Beatles zijn niet meer dan popmuziek. Ze zijn nooit iets anders geweest; en dat vergeten velen.
De Beatles hebben nooit zoals de Velvet Underground of Frank Zappa willen zijn. En dat verklaart ook de lage scores van die enkelingen. Het is net hetzelfde als naar Hip Hop luisteren en dan aan jazz gaan denken. Als je niet van popmuziek houdt, dan blijf je beter weg bij dit album...

De "elite" van vandaag kan het niet verkroppen dat de Beatles technische innovaties van anderen populair hebben gemaakt en aan de man hebben gebracht, en dat populaire critici vandaag nog altijd de Beatles als belangrijkste band bestempelen (Waarom laten ze hen niet gewoon doen? Aangezien het toch maar "populair" is?), gewoon omdat ze vies zijn van wat populair is. Zij zijn het ook die onterecht producer George Martin bestempelen als de vernieuwer van the Beatles. Maar het waren the Beatles die de ideeën levereden. Zij waren het die om strijkers vroegen; George Martin bracht ze (Martin's boek "All You Need is Ears" bewijst dit).

Met "Revolver" gaven de Beatles het startschot van een nieuw tijdperk in popmuziek. In de underground van de VS waren er al heel wat seinen gegeven dat er een nieuw tijdperk zat aan te komen, maar ook in de mainstream: The Byrds bijvoorbeeld hadden net "Eight Miles High" gereleased. In Groot-Brittannië hadden de Yardbirds al wat proto-psychedelische singles op hun naam staan en in maart '66 introduceerde het pas gevormde Pink Floyd de eerste psychedelische lichthow in hun optreden. Op het vlak van platen was er dus nog niet al te veel vernieuwends te merken.
Het was op dat moment dat de Beatles begonnen met dit meesterwerk; in april 1966. Vier maanden later zou de LP zelf uitkomen. In juni hadden ze dan ook nog eens "Rain" gereleased, ook een mijlpaal. Maar "Revolver" werd de eerste door LSD-beïnvloedde plaat. Maar het waren vooral George en John die zorgden voor de vernieuwende nummers. Paul zelf hield het bij normale popliedjes, wel geinspireerd door zijn actieve betrokkenheid in de countercultuur van die tijd.
Het lijkt me dus vooral John die verantwoordelijk is voor de beste en belangrijkste nummers op dit album. Hij bleef de technici altijd maar lastig vallen met vragen naar nog meer manieren om zijn stem anders te laten klinken; dit bereikte een hoogtepunt toen hij vroeg of het mogelijk was om zijn stem direct op te nemen zonder teussenkomst van een microfoon. "Ja hoor, je hoeft je alleen maar te laten opereren en een gat voor de plug in je keel te laten maken", antwoordde George Martin.

Het album was gedrenkt in achterwaarts gespeelde tapes, sound effects, sitars, hoorns, strijkers, fanfare en stekende gitaren. En met als kers op de taart natuurlijk "Tomorrow Never Knows", het lijflied van de Britse psychedelische beweging.
Dankzij dit nummer infiltreerde de psychedelische revolutie in de pop én rockmuziek in miljoenen nietsverwachtende huishoudens. Een deel van die luisteraars zou Lennon's advies opvolgen en "lay down their mind, relax, float downstream and surrender to the void" ... En popmuziek werd nooit meer hetzelfde!

"Alle anderen dachten dat het een groep voor tieners was, dat ze het snel zouden begeven. Maar het was me duidelijk dat ze uithoudingsvermogen hadden. Ik wist dat zij de richting aangaven die de muziek uit moest."
- Bob Dylan

Ik heb Revolver geluisterd.... en het was geweldig! Na White Album, wat voor mij een teleurstelling was is deze een grote opluchting. Deze heeft een hele goede lengte (35 minuten) en heeft ook geen een slecht nummer. Tax Man is een geweldige opener en Eleanor Rigby komt in de buurt voor het mooiste Beatles-nummer. Yellow Submarine is leuk en is ook nog erg catchy. Voor de rest staan hier alleen maar knallers op en kan ik ook niet anders geven dan 5,0* en deze een plaats in mijn top 10 te geven (ook nog vrij hoog). Deze komt eng dicht in de buurt van Abbey Road, dus komt op een zesde plaats in mijn top 10.

Revolver is de nummer twee in mijn top tien, en aangezien de nummer één een jazzplaat is, zou deze plaat voor mij dus het beste popalbum aller tijden zijn, zover er zoiets bestaat. Hoe schrijf je daar in godsnaam een recensie over?

Woorden zijn altijd ontoereikend om te beschrijven wat een plaat precies doet in je hoofd, en helaas ontbeer ik de superkrachten om andere mensen te laten voelen wat ik voel terwijl dit half uurtje popgeschiedenis door mijn koptelefoon binnenkomt. Ik kan allerlei superlatieven erbij slepen, of een soort quasi-objectieve analyse schrijven, doorspekt met termen waardoor ik heel intelligent en alwetend overkom (of misschien als een gruwelijke betweter), maar de plaat, of hoe andere mensen die ervaren, zal er niet door veranderen.

Historisch gezien is dit de plaat waarbij The Beatles definitief een studioband werden. De nummers hier zijn niet met een gitaaropstelling live te brengen, en dat interesseerde de band ook steeds minder. De tournees waren steeds meer een chaos geworden van doodsbedreigingen en gillende meisjes, en kort na het afronden van deze plaat zouden de Beatles helemaal stoppen met optreden.

Goed opgebouwd, maar minder volgens een centraal idee dan Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band, is dit de plaat waarop de Beatles de grenzen van hun eigen liedjeswereld maximaal oprekten. Het is één van de meest gevarieerde platen die ik ken: alle nummers verkennen een andere mogelijkheid binnen het fenomeen van het popliedje: van strijkersarrangementen (Eleanor Rigby) via zoete romantiek (Here, There and Everywhere), kinderliedje (Yellow Submarine), oosterse tinten (Love You To), gefrustreerde rock (She Said, She Said), blankejongenssoul (Got To Get You In To My Life), tot aan de spannende psychedelische finale Tomorrow Never Knows.

En dat met liedjes die perfect zijn ingekleurd en uitgevoerd: elk geluidje staat op zijn plaats, en geen enkel nummer duurt langer dan drie minuten. Verveling is geen optie. Revolver is een snoepzak die zowel chocola biedt als drop, zowel zoet als hartig, zowel ouderwets als vooruitstrevend, maar vooral gewoon heel, heel erg goed. Het ultieme statement van een band die alles heeft wat een popband moet hebben: de liedjes, het spel, de speelsheid en de ervaring.

'Play the game existence till the end/ of the beginning...'

Na het halve uurtje genot over de koptelefoon lijkt de wereld om me heen nieuwe vormen en kleuren te hebben aangenomen. Ik zou graag een obscuurdere, minder voor de hand liggende plaat kiezen als favoriet, maar... Trouwens, wat zit ik te zeveren, dat wil ik helemaal niet. Revolver is een vriend voor het leven, en ik ben alleen maar blij dat zoveel anderen dat met mij delen.

Favoriete track: Moeilijk, moeilijk. Toch maar Eleanor Rigby.

Mijn favoriete Beatles-album wil van tijd tot tijd nog wel eens veranderen. Waar ik de ene keer als een blok kan vallen voor de diversiteit van “The Beatles” (White Album), daar zwijmel ik de andere keer weg bij de zoete Rock and Roll van bijvoorbeeld “A Hard Day’s Nigt” of “Beatles for Sale”. Echter bij de keuze aan welk album ik de prettigste herinneringen heb overgehouden is de beslissing zo gemaakt, mijn oog valt dan namelijk vrijwel gelijk op “Revolver” (en om eerlijk te zijn, in mindere mate “Rubber Soul”).

Zo kan ik op een warme zomerdag, als ik op weg ben naar mijn vriendin, niets anders luisteren dan een nummer als “Good Day Sunshine”. Het heerlijke geluid dat Paul McCartney uit zien piano weet te halen is namelijk een lust voor het oor. Tel hierbij een heerlijk optimistische tekst bij op en je hebt een pracht van een nummer. Naast optimisme is er echter ook een hoop depressie te vinden op “Revolver”, zo zal “Eleanor Rigby” zeker niet doorgaan voor het meest vrolijke liedje van the Beatles en ook de heerlijke opener “Taxman” kent een zeer klagende en- pessimistische tekst.

Het is dan ook gelijk de grote kracht van het zevende album van de vier jongens uit de havenstad Liverpool. Onder het motto “Voor ieder wat wils” lopen de stijlen op “Revolver” namelijk uiteen van mierzoete liefdesliedjes tot kinderliedjes tot psychedelische klassiekers. Het prachtige is dat ook al deze veertien nummers van een verschrikkelijk hoog niveau zijn, zelfs het kinderachtige “Yellow Submarine” kan mij zeker bekoren en ik kan me geen “Revolver” voorstellen zonder deze geinige onzin.

“Revolver” is behalve de diversiteit, een klassieker op meerdere fronten. Zo is dit werkstuk het eerste van the Beatles waarin de composities van Paul vrijwel op gelijke hoogte komen te staan met die van John Lennon (die met “I’m Only Sleeping”, “She Said She Said” en natuurlijk “Tomorrow Never Knows” nog steeds het beste werk aflevert). Om prachtige ballades als “For No One”, “Here There and Everywhere” en het eerder genoemde “Eleanor Rigby” voort te brengen zul je namelijk van goeden huize moeten komen.

Behalve Paul, begint ook George Harrison zich te ontwikkelen als liedjesschrijver en probeert zich los te wurmen uit de schaduw van het duo Lennon/McCartney. Dat lukt hem overigens opperbest, het is namelijk niet voor niets dat hij drie van de veertien plekken op het album in beslag neemt. George gebruikt zijn plek dan ook wijs en laat in bijvoorbeeld “Love You To” (een van de twee meest surrealistische werkjes op het album) zijn liefde voor Indiase muziek meer dan ooit blijken.

Het album laat dan ook voor het eerst de individuele muzikale richtingen van het viertal zien. John ontpopt zich tot een formidabele (door Dylan-beïnvloede) tekstschrijver, terwijl Paul zich juist ontwikkeld tot een meester in het componeren van de meest prachtige muziek hoewel hij qua tekst een beetje achterblijft ten opzichte van Lennon. George daarentegen is een geheel ander verhaal, hij komt vanaf dit album een beetje tussen de twee grootheden in te zitten op zowel muzikaal als tekstueel vlak. Daarnaast wordt zijn fascinatie voor Indiase muziek kenmerkend voor zijn karakter en verandert van de stille Beatle in de intellectuele mysticus.

Ringo Starr daarentegen blijft eigenlijk gewoon zichzelf en probeert zich enkel op technisch vlak te verbeteren, wat hem overigens ook lukt. Op de single “Paperback Writer”/”Rain” had hij zich eigenlijk al lang bewezen maar als hij het hypnotiserende ritme van “Tomorrow Never Knows” uit zijn drums weet te toveren kunnen we er niet meer omheen: the Beatles hadden een verdomd goeie drummer.

Afronden gaat me dan ook moeilijk af, ik zou namelijk wel uren door kunnen praten over de kleine details die dit album zo’n genot om naar te luisteren maken. Mijn favoriete Beatles-album van het moment mag dan duidelijk zijn. De experimenteerdrift op “Revolver” wint het dit maal van het perfectionisme dat op “Abbey Road” de kroon spant en naar mijn mening is “Revolver” (samen met “Rubber Soul”) het mooiste stukje muziek dat een rockband ooit op plaat heeft mogen zetten.

“Turn of your mind, relax and go downstream…”

John Lennon (Tomorrow Never Knows)

Toen ik net op de site kwam heeft Revolver mijn top 10 aangevoerd tot ik Lateralus leerde kennen. Ondertussen zijn we 5 jaar verder, en op mijn nummer 1 na blijft er van mijn oude top 10 niets meer over. Zelfs de liefde voor deze is bekoeld, al blijft Revolver nog steeds mijn favoriete Beatlesplaat.

Het is een kort album, zelfs met de drie bonustracks meegerekend. Die zijn trouwens niet echt essentieel, ze behoren bij de mindere tracks. Niet zo slecht als Yellow Submarine, maar toch ook niet van het niveau van For No One. Nu zijn de nummers nooit echt slecht, vooral dankzij de melodieuze zanglijnen. De productie is natuurlijk erg gedateerd. Vooral de gitaar klinken veelal te scherp. Maar voor de rest is het instrumentaal best in orde, vooral de baslijnen zijn erg geslaagd.

En daarmee ben ik eigenlijk uitgebabbeld. Revolver is een kort tripje met vele leuke liedjes, maar het beklijft me allang niet meer. Maar wie weet, misschien komt de liefde ooit weer terug. Tot dan zal ik hem jaarlijks wel eens draaien, maar meer hoeft echt niet.

Revolver de 5e in het topic 52 essentiële pop/rock klassiekers en de 7e van de Beatles.
Kant 1 opent met Taxman (ach gut The Beatles moeten ook belasting betalen) lekker gitaar georiënteerd George Harrisson nummer.
Overigings zaten The Beatles wel in belastingklasse > 90%, Mr. Wilson en Mr. Heath waren 2 van de belangrijkste politici uit die tijd.

Eleanor Rigby is een geweldig Mc Cartney nummer wat geheel door strijkinstrumenten wordt begeleid enkel de prachtige koortjes dragen de andere Beatles bij.
Overigens koortjes en Beatles was een "match made in heaven, de Beatles konden hier altijd en overal iets moois van maken.

Lennon's I'm only sleeping, is een typisch dromerig pop liedje.

Love you to welkom Sitars (en nog wat andere instrumenten uit India) Harrison was op Sitar cursus geweest bij Ravi Shankar en die invloed is goed hoorbaar op naar het volgende hoogtepunt.

Here, There and Everywhere super lief pop liedje deus van Paul.
Tja ik ontkom er niet aan maar ik ben behoorlijk weg van dit pracht nummer, simpel mooie koortjes, simpel maar prachtig nummer.

Yellow Submarine is blijkbaar het probleem voor veel mensen om dit album als meesterwerk o.i.d te zien.
Als ik het nummer buiten het album hoor doet het mij eigenlijk niets, maar in het concept werkt het best wel, de geluidjes stemmentjes etc. wel duidelijk het minste nummer.

She said she said, is weer een nummer waarop om de een of andere reden McCartney niet de bas bespeeld.
Dit nummer sluit fraai kant 1 af.
Omdraaien

Good day shunshine, McCartney is in vorm in amper 2 minuten krijgen we een heerlijk popnummer.

And your bird can sing van Lennon is een van mijn absolute favoriete Beatles nummers, dit nummer loopt zo lekker , geweldig gezongen en duurt ook maar net 2 minuten (lijkt echter eeuwig door te gaan).

For no one is weer zo'n prachtig Mc Cartney liedje gedomineerd door instrumenten die meestal in de klassieken muziek worden gebruikt zoals klavecimbel en franse hoorn.

Doctor Robert

I want to tell you is mijn favoriete Harrison nummer op dit album, vocalen zijn weer geweldig.

Got to get you into my life, Ja Mc Cartney is geweldig op dreef, fanfares, tamboerijnen, Soul (Mowtown), Paul gaat uit zijn dak.

Tomorrow never knows sluit Revolver vervolgens wonderlijk af.
Dit nummer gaf destijds al een kijkje waar de Beatles of in ieder geval Lennon naar toe wilde.
Hier horen wij Drones en tapeloops en een melodie die overeind blijft.

Revolver is mijn favoriete Beatles album en daarmee ook een van mijn beste albums.
Of de keuze als meest essentiele Beatles album correct is vind ik moeilijk, als enkel muziek de maat is dan is wat mij betreft de keuze prima.

Hier staan gewoon prachtige nummers op.
Slechts twee nummers die ik persoonlijk wat minder vind, maar voor de rest is het geweldig.
4,5 ster

The Beatles - Revolver

Wat een heerlijk groep is het toch, de ene klassieker na de andere.
Ook Revolver is een grote naam in de muziekgeschiedenis.
Alle Beatles platen hebben altijd een geweldige opener zo ook deze.

Want Taxman is een heerlijk nummertje. Een leuk gitaarrifje voert het tempo wat op. En wat zingt Harrison toch heerlijk op deze song. De tekst is trouwens ook allesbehalve slecht.

Eleanor Rigby is een van mijn favorieten, die viool past er zeer goed bij en Paul zingt ook geweldig.

I'm Only Sleeping is duidelijk een experiment maar het is zeker niet slecht. Lennon kan bij mij ook niet zo veel fout doen qua zang. De gitaren in deze song klinken fantastisch.
Die oosterse stijl is ook geweldig neergezet.

Love You To is ook een song met een oosterse stijl, het is ook een van mijn favorieten.
De intro is heerlijk, ook de melodie is leuk. Hoe Harrison zijn langere en kortere zangnoten(?) afwisselt is ook heerlijk. Ook worden er andere instrumenten gebruikt dan op hun andere songs zoals een sitar.

Here, There and Everywhere is een lekker rustig nummertje, er wordt mooi gezongen door Paul Mc.Cartney. Maar deze song staat naar mijn mening toch een beetje in de schaduw van mijn persoonlijke favoriet:
Yellow Submarine Ringo zingt geniaal, en die samples op de achtergrond zijn zeer leuk gedaan. Knap hoe ze dat al konden in 1966. Ook het refrein zing ik altijd luid mee.
Ook de tekst is leuk. Deze song mocht gerust 5 minuten duren.

She Said, She Said is al direct een wat sneller nummer gezongen door John Lennon.
Ringo Starr drumt trouwens zeer goed. The Beatles zijn trouwens het perfecte voorbeeld voor dit gezegde: " Mooie liedjes duren niet lang"

Good Day Sunshine is een aanstekelijk nummertje, de piano in de song is heerlijk.
Het is me ook opgevallen dat Paul bijna alles voor zijn rekening neemt in deze song.

And Your Bird Can Sing heeft een heerlijke melodie, en John Lennon moet wel mijn favoriete van de 4 zijn. Natuurlijk zijn ze alle 4 even belangrijk en hebben ze alle 4 een zeer goede song achter hun naam staan maar Lennon's stem is gewoon heerlijk.

Naast For No One staat er ook een gekleurd sterretje bij mij. Het blijft een fantastische song die na al die jaren stevig blijft staan zonder gedateerd te klinken. Ook de hoorn klinkt hier zeer goed.

Doctor Robert is een swingend nummertje, met een heerlijk gitaarrifje.
Ook vermeld Wikipedia dit: Lennon said that he was Doctor Robert: "I was the one who carried all the pills on tour ... in the early days"
I Want to Tell You heeft een mooie piano melodie. Ook de bas klinkt zeer goed.
Harrison zingt ook zeer goed.

Got to Get You into My Life is een ook een swingende song, Paul zingt zeer goed, ook die uitbarsting opeens was zeer leuk. De trompet past er ook zeer goed bij, maar met of zonder trompet The Beatles maken toch van iedere song een feest.

Tomorrow Never Knows is ook een soort van experiment, maar ook deze klinkt zeer goed.
Lennon zingt goed en die chaos in de song is geweldig.
Ook hier worden weer heel wat instrumenten gebruikt, het is ook weer knap om te horen hoe ze zo'n song konden maken in '66.

Conclusie: er staat hier geen één slechte song op, ok staan er een aantal geslaagde experimenten op. Maar toch is er zoals altijd nog genoeg plaats voor een paar swingende Beatles songs.

Revolver was lange tijd een erg onbekend Beatles album voor mij. Mijn vader had zijn cassette stuk gedraaid waardoor ik de meeste nummers pas veel later leerde kennen. Achteraf is het de afsluiting van het 'rode' periode maar de kenner weet natuurlijk beter. Híer kreeg de rockmuziek pas echt vorm en begonnen de bandleden al uit elkaar te groeien.

Het begint al met het fantastische "Taxman". De kuch en het aftellen suggereren dat de groep te vroeg begint met spelen. Een subtiele manier om de experimentele periode in te luiden. Vervolgens komt Paul McCartney met misschien wel zijn allerbeste song: Eleanor Rigby. Een krachtige melodie en sublieme vocalen zijn voldoende om het nummer slechts te voorzien van strijkers. Ook de tekst vind ik fantastisch en onderstreept hun vooruitgang in dit opzicht.

Harrison levert het Indiase "Love You To" en het degelijke "I Want To Tell You". Wederom een bevestiging dat hij het schrijven van nummers steeds beter af gaat. Lennons vocalen zijn heerlijk dromerig in "I'm Only Sleeping" en tegendraads in "Tomorrow Never Knows". Hoeveel jaar is dat laatste nummer de toenmalige popmuziek vooruit?

Vreemd genoeg is dit ook het enige Beatles album waarbij ik de McCartney nummers sterker vind dat die van zijn Lennon. Meestal slaat bij mij de balans nét de andere kant uit. Maar met het tijdloze "Good Day Sunshine" en het eigenwijze "For No One" is Paul McCartney voor mij dé uitblinker in het geweldige muziekjaar 1966. Die hoorn die in een andere maat wordt gespeeld weet mij meer te boeien dan menig ellenlange trompetsolo op een willekeurig jazzalbum.

Het is op dit album de laatste keer dat The Beatles liedjes onder de drie minuten schrijven. De bandnaam ontbreekt wederom op de hoes, wat hun enorme beroemdheid destijds nog maar eens onderstreept. Persoonlijk vind ik het kippenvelgehalte op Rubber Soul hoger liggen maar in artistiek opzicht worden er wederom nieuwe maatstaven gezet.

5*

Ik ken de Beatles niet extreem goed, groot was dus mijn verbazing toen ik Tomorrow Never Knows voor het eerst hoorde. Wtf hoor ik nu!? Wat klinkt dit modern, fris en ohja ook nog supervet. Als je me had verteld dat dit een track was van The Chemical Brothers, had ik het ook geloofd. Supergaaf hoe dit snerpende nummer de boel opzweept met zulke lekkere herrie. Groot is dan ook het contrast als je daarna een liedje opzet, waarin diezelfde Beatles zingen over dat "we all live in a yellow submarine". Niet dat dat meteen een minder nummer is.

Integendeel! Ik vind Revolver echt een steengoed album van The Beatles. Moet de latere albums van hen ook nog eens horen, maar denk wel dat dit één van de beste is. Je hoort echt hoe volwassen de band overkomt. Moeiteloos lijkt het hoe ze de ene gave track op de andere kunnen laten volgen. Zonder problemen worden er diverse muzikale ongein uitgeprobeerd, waarbij vooral die Indische sound opvalt. Normaal vind ik dat niet zo geweldig, maar hier past het prima. Dit album ga ik zeker vaker opzetten .

Ik ben geen grote Beatle fan of een uitgesproken kenner. De studioalbums van The Beatles beleef ik dan ook erg verschillend. Op "Revolver" hink ik een beetje op twee gedachten. Aan de ene kant hoor ik weer die typische prachtige popliedjes zoals "Eleanor Rigby", "Good Day Sunshine" en "Got to Get You into My Life". Zo hoor ik The Beatles het liefst. Aan de andere kant is er ruimte voor experiment. En dat vind ik persoonlijk toch echt wat minder. Zo vond ik "The White Album" ook al best een hele opgave. Zo ver wordt het experiment op "Revolver" niet doorgevoerd, maar met name de Oosterse invloeden komen toch op een aantal liedjes prominent terug. Het is een kwestie van smaak, maar ik vind het afbreuk doen aan het liedje. Ik krijg het gevoel dat vorm boven inhoud wordt verkozen. Al met al is "Revolver" gewoon een prima album, met een aantal pareltjes van popliedjes, maar voor mij persoonlijk dus ook wat minder aantrekkelijke kanten. Toch een ruime voldoende, want het zijn wel The Beatles.

Quizvraag....
Hoe kun je als je niet van deze muziek houdt toch blijkbaar uitlatingen doen over de kwaliteit van deze muziek? Ik kan de helft van de repertoire van Pink afdoen als ''draken'', maar dat betekent eerder dat ik sommige van haar songs me niet aanstaan. Gelukkig staan er nogal wat fans tegenover die de zogenaamde draken erg genietbaar vinden!

Ik luisterde eerst naar Abbey Road, later pas naar dit album. Dan valt deze toch een beetje in het niet! Dat is natuurlijk een van de grootste nadeel van het te laat geboren zijn: als ik veertig jaar ouder was geweest, had ik Revolver als eerst gehoord.

Favorieten zijn (natuurlijk): "Eleanor Rigby", "Good Day Sunshine" (die stukjes piano zijn gran-di-oos!), "Got to Get You Into My Life" en "For No One". "Love You To" vind ik echt tegen het onaangename aan.

Al met al een prima plaat, genieten... Overigens wel een lekker gestoorde cover!

Ik luister momenteel naar de mono geremasterde versie van Revolver. Ik begreep dat mono de voorkeur had van the Beatles en dat de stereo versies pas later door technici gedaan werden. Nu is het lang geleden, maar ik denk dat ik ergens in de jaren '80 de mono versie van deze plaat geleend heb, bij de platenbieb. Want ik heb echt zo'n herkenningsgevoel van oh ja: zo klonken de 'oude' (echte?) Beatles.

Het is nu een mooi vol monogeluid, met veel herkenbare details. Je luistert naar the Beatles uit mijn geboortejaar en deze plaat bevalt mij nu toch weer iets beter als een tijd terug. Er staan toch wel verdraaid veel (erg) mooi, goede songs op, zoals bijvoorbeeld Eleanor Rigby, Here There and Everywhere, For No One, I Want To Tell You & Got to Get You .
Dit is echt een prachtig popalbum, met flink wat rock 'n roll en voorzichtige psychedelica. Maar dat hierna Sgt Peppers komt, verbaast toch weer. Ik ben een stuk positiever dan eerst: Revolver is een prima plaat.

Revolver is het vroegste album van The Beatles dat voor mij de moeite waard is. Aan Rubber Soul heb ik me ook weleens gewaagd, maar dat album is me toch minder goed bevallen. Op Revolver is erg veel te beleven: 14 nummers in dik een half uur, en elk nummer heeft z’n eigen gezicht, variërend van cynisme (Taxman) tot het lieflijke van Here, There and Everywhere. Op twee nummers is een sitar te horen, Eleanor Rigby drijft op strijkers, Tomorrow Never Knows op lsd. Er zitten, kortom, de nodige invloeden in Revolver verwerkt.

Eleanor Rigby is een buitenbeentje op dit album, en ook in het oeuvre van The Beatles. Ik vind het een van hun beste nummers, dat schoonheid en treurigheid perfect weet te mengen. Toch is het nummer niet het eerste hoogtepunt van Revolver, dat is namelijk het openingsnummer Taxman. Hier op MuMe mag ik maar drie gele sterretjes uitdelen voor de beste nummers, maar buiten de twee al genoemde nummers zou ik eigenlijk ook wel Love to You, For No One en Tomorrow Never Knows als favorieten willen aanvinken.

Op Revolver staat, naar mijn mening maar een minder nummer: Yellow Submarine. Wellicht heb ik het te vaak gehoord, wellicht is het te kolderiek en daarom niet goed passend bij de rest van het album, ik vind het een misser.

Nu ik er zo over nadenk, is zijn de vier en een halve ster die ik een paar jaar geleden aan Revolver heb gegeven net wat teveel van het goede. Revolver is een erg sterk album, maar bij die 4,5* was volgens mij ook een ‘het is een album van de legendarische Beatles’-factor in de beoordeling terechtgekomen. Bovendien, de meeste albums die ik op 4.5* heb staan neem ik veel liever dan Revolver mee naar onbewoonde oorden.

4.0*

Haha ik ken best veel Buizen's van de metalconcerten die ik bezocht heb(puur op basis van zijn mening over muziek dan hé, misschien is het wel een hele fijne vent). En iedereen zou een Beatleswaanzinnige moeten zijn, maar dat staat buiten kijf.

Revolver blijft voor mij het beste popalbum ooit gemaakt. Perfectie van de eerste noot tot de laatste. De cynische doch briljante tekst van Taxman, de strijkers van Rigby, de dromerige protopsych van I'm Only Sleeping, het geniale sitartje van Love You To, de prachtige vocalen van Here There And Everywhere, het speelse van Yellow Submarine, de meesterlijke riff van She Said, She Said, de harmonieën van Good Day Sunshine, het heerlijke loopje van And Your Bird Can Sing, een van de mooiste break-up songs ooit geschreven For No One, de ironie van Doctor Robert, de meesterlijke tekst van I Want To Tell You, de magistrale opbouw van Got To Get You into My Life en dan de psychedelische klapper Tomorrow Never Knows nog even aan het einde. Elk nummer heeft zijn eigen kracht en als je er dan van die briljante teksten aan weet te verbinden heb je mij binnen. Zo catchy zijn, maar toch na 50 luisterbeurten nog altijd weten te boeien. Ik ben voor altijd verliefd op dit album.

Dankzij Spotify nu ook mij eens in Revolver kunnen verdiepen, volgens mij stonden er tot vorig jaar hier geen albums van The Beatles op.

Wow! Wat heeft Taxman een heerlijk funky loopje.
En de jaren 70 moesten nog beginnen.
Ja, hiermee liepen ze toch behoorlijk voor in deze periode.
Eigenlijk hoor ik dat jaren later ook duidelijk terug bij de beginperiode van dEUS; is mij dus nooit eerder opgevallen.
Eleanor Rigby is een rockopera, samen gevat in twee minuten; later kwamen er volledige conceptalbums, maar dit is een geslaagde samenvatting.
I'm Only Sleeping past wel echt in deze periode, The Golden Earrings (want zo heten ze nog in hun beginperiode) en veel bands van het Excelsior label zijn duidelijk door dit soort nummers beïnvloed.
Wel een stuk eenvoudiger qua opzet dan de eerste nummers; op het vreemd gemixte gitaarspel na, wat volgens mij er achterstevoren doorheen wordt verwerkt.
Love You To heeft muzikaal gezien aardig wat raakvlakken met The End van The Doors.
Laatst genoemde band hier altijd origineel in gevonden, maar Love You To is toch echt ouder.
Here, There and Everywhere klinkt lief en lijkt bij sommige gedeeltes wel wat op Help, en ondanks dat ik tot de conclusie kom dat het muzikaal allemaal sterk klinkt, blijf ik een afkeer houden voor die zoete zang en achtergrondkoortjes.
Yellow Submarine heeft voor mij iets typisch Brits, en waarbij de gedachtes naar het lompe, soms ongeorganiseerde Monty Python glimlachend in mij op komt, qua band zou dit volgens mij ook zo een nummer van The Kinks kunnen zijn.
She Said, She Said heeft ook wel de door mij vaak gehate samenzang, maar hierbij werkt het dus wel.
Met deze sound zou een band als Oasis jaren later ook weten te scoren, net wat minder binnen de lijntjes.
De beats zouden zo in de jaren 90 door Chemical Brothers gebruikt kunnen worden.
Good Day Sunshine is weer een van de bekendste liedjes op Revolver, zo glad als een balletvoorstelling, ik heb hier weinig mee.
And Your Bird Can Sing is weer wat sneller, maar weet mij ook niet te overtuigen, al is de bas wel heerlijk hierbij, je moet er wel echt je aandacht op richten, omdat hij ver op de achtergrond klinkt.
For No One is mooi verhalend, en door de blazers moet ik aan het latere Sowing The Seeds Of Love van Tears For Fears denken; bijna treurig.
Doctor Robert heeft dat opzwepende wat ik ook bij Taxman hoorde, voor mij weer een hoogtepunt.
I Want to Tell You heeft een mooi begin, maar dan komt die samenzang weer, waar ik minder mee heb.
Got to Get You into My Life heeft de vrolijkheid en lengte van een geschikt songfestivalnummer, en dat is absoluut niet negatief bedoeld; wetende dat er vroeger echt wel goede liedjes in dat genre verschenen, en het toen nog echt om de liedjes draaide.
Tomorrow Never Knows heeft weer dat Chemical Brothers achtige sfeertje; de beats en de overige geluidjes.
Nu begrijp ik ook waarom nummers als Setting Sun en Let Forever Be zo goed werkten.
Noel Gallagher komt met zijn stem aardig in de buurt van de sound die The Beatles in een paar songs op Revolver neer zetten.
Prima album, al vind ik later werk, op een paar uitzonderingen na, wel wat beter.

Naar aanleiding van het horen de coverversie van 'Tomorrow never knows' door Phil Collins, ook dit Beatles-album maar op gezet. Niet te geloven dat ik hier eerder maar 4,0* voor gaf . Dit album staat bam-vol met hele goede en mooie nummers, want na het opnieuw luisteren ervan heb ik er gelijk een halfje bovenop geknald.

Mijn beleving van de betere nummers op dit album;
'Taxman' is meteen een pakkende opener van dit album, en 'Eleanor Rigby' blijft voor mij een prachtige song, waarbij ik bij een deel van de voornaam toch weer denk aan vrouw op mijn werk, die deels zo'n voornaam heeft. In 'Love you to' zitten mooie sitarstukken, en 'Here, there and everywhere' is een prachtige ballad. Met 'Yellow submarine' bewijst Ringo Starr dat ook hij destijds zeker in staat was om een heel leuk liedje te schrijven en zingen. Daarnaast is 'She said, she said' een hele goede rockplaat, dat in de jaren 90 zo tussen nummers van groepen als Oasis, Blur en The Stone Roses meegedraaid kon worden.
Ook 'Goodday sunshine' mag zich rekenen tot een van de betere nummers op dit album, net zoals 'For no one', een prachtig liedje met gevoelige tekst over een ruzie in een relatie. 'Got to get you into my life' is vooral goed door het opzwepend ritme erin.
En dan op het laatst mijn favoriet van dit album; 'Tomorrow never knows'. dit prachtig nummer heeft op letere nummers veel invloed gehad, waaronder: 'Setting sun', die in 1996 door de Chemical Brothers & Noel Gallagher werd opgenomen.

Of zoals Malvyn Bragg zo mooi omschreef in de Volkskrant "De Beatles vingen de tijdgeest".
Dat is 50 jaar later lastig te controleren, maar ik geloof dat daar een kern van waarheid in zit.

Op Yellow Submarine na is dit een sublieme plaat. Ik heb niks tegen Ringo, integendeel, maar dit zeikerige deuntje haalt je helemaal uit de flow van dit album.

Zeker een hele invloedrijke plaat in de muziekgeschiedenis. Eigenlijk een schoolvoorbeeld hoe je een perfect liedje moet schrijven. Revolver is voor mij denk ik de beste Beatles plaat omdat elk nummer goed is. En op andere van hun albums vind ik vaak 1 of twee mindere nummers staan. Maar 14 nummers is best lang voor een pop plaat in die tijd volgens mij (en nog steeds). Misschien was de plaat beter geweest zonder Love You To, Yellow Submarine en I Want To Tell You. Omdat de vaart er soms een buitje wordt uitgehaald. Maar dat is niet zo heel erg belangerijk. Ik vind I'm Only Sleeping, Here, There and Everywhere, She Said, She Said en And Your Bird Can Sing het beste. En de instrumentale versie van Eleanor Rigby luister ik liever dan de albumversie.

Gaat goed van start! Taxman heeft een heerlijk groovende baslijn, een redelijk rauwe gitaarsolo en een refrein dat me doet denken aan de jaren '60 Batman-serie. Daarmee is Revolver het eerste Beatles-album dat voor mij goed begint. Ook opvolger Eleanor Rigby doet het goed bij me. Fijne zanglijnen en mooie orkestraties die zorgen voor een spannende song. Jammer dat I'm Only Sleeping weer een slaapverwekkend (haha) lied is. Love You To doet het met de sitar dan wel weer goed en is een lekker psychedelische track. Here, There and Everywhere valt dan weer onder het kopje I'm Only Sleeping.

Het album voelt zodoende vrij onevenwichtig aan, maar heeft een voordeel ten opzichte van alles wat ik voorheen heb gehoord: er staan een paar echt goeie nummers op. Nu de band die clichématige rock n roll heeft losgelaten (en ja, ik voel daar echt niets 'vernieuwends' in terug in die tijdsgeest) hoor ik hier voor het eerst iets van de grootsheid terugkomen waarvan de fans altijd claimen dat de band er van overloopt.

Overigens betekent dit niet dat het album een favoriet bij me gaat worden, aangezien ik de band in de mindere nummers nog steeds dermate zeikerig vind, dat de minpunten sterk genoeg zijn om het album niet te voorzien van een hogere score. En gelukkig zijn meer mensen het met me eens zo te zien dat Yellow Submarine echt een verschrikkelijk lied is. Maar alsnog is een album dat ik voor iets meer dan de helft goed vind dikke winst ten opzichte van de voorgangers. Begin ook steeds meer in te zien dat McCartney een sterk bassist is. Tomorrow Never Knows blijk ik tevens nog te kennen in andere variant (Alison Mosshart en Carla Azar, uit de film Sucker Punch) en is tevens het hoogtepunt van het album. Zo experimenteel als dat mag het vaker zijn!

Voorlopige tussenlijst:
1. Revolver
2. Rubber Soul
3. Help!
4. A Hard Day's Night
5. With The Beatles
6. Beatles For Sale
7. Please Please Me

Voor mijn gevoel is Revolver weer iets minder consistent dan Rubber Soul, maar de ontwikkeling is onmiskenbaar. 1966 is een keerpunt voor The Beatles, met de beruchte uitspraak van John Lennon (populairder dan Jezus) trapte hij een gigantische groep sprookjesboekfanaten op de tenen, wat uiteindelijk (mede?) tot gevolg had dat de band stopte met tours. Revolver is natuurlijk de plaat waarop The Beatles niet alleen revolutionair is, maar ook echt gaat experimenteren. Dit is de periode waarin het voor mij echt interessant begint te worden. Dat dit kwartet goede liedjes kan schrijven, wist ik inmiddels wel, maar het experimenteren zorgt voor de kers op de taart.

The Beatles maakt er een gewoonte van om de goede nummers aan het begin en eind te zetten. Eleanor Rigby is natuurlijk een van de beste songs van de bands, maar wat de heren doen op Tomorrow Never Knows is verbluffend goed. Misschien is dit wel mijn favoriete track van de band. Ik kan het blijven draaien (en balen dat het maar drie minuten duurt. Hier had zelfs nog meer ingezeten). Verder ben ik blijkbaar een van de weinige mensen die kan genieten van de gekkigheid van Yellow Submarine. Taxman is zijn tijd ook ver vooruit. Er valt veel te bewonderen op dit album, maar helaas staan er ook een handvol vullers op. In dat opzicht is het jammer dat de 2-3 minuten format nog altijd niet overboord gegooid wordt. Dat had dit album beter en nog revolutionairder gemaakt.


Tussenstand:
1. Revolver
2. Rubber Soul
3. Help!
4. A Hard Day's Night
5. Please, Please Me
6. Beatles For Sale
7. With The Beatles

Hoezo bonustracks...? Er staan gewoon 14 nummers op. Dat die commerciele Amerikanen er destijds weer een zooitje van maken met hun eigen discografie is hun probleem.

“One thing I am always proud of is how The Beatles’ songs were so different from each other. Some other artists found a formula and repeated it. When asked what our formula was, John and I said that if we ever found one we would get rid of it immediately”, aldus Paul McCartney in zijn voorwoord in het honderd pagina’s tellende meegeleverde boekwerk. Daarmee slaat hij de spijker op zijn kop, het is de gevarieerdheid van de songs wat The Beatles zo boeiend maakte.

Eerder dit jaar schreef ik al een stukje over mijn favoriete Beatles song Eleanor Rigby. De enige song in het Beatle repertoire waarop ze alleen zingen. Voor Eleanor Rigby liet producer George Martin zich inspireren door muziek van Bernard Herrmann gebruikt voor de Hitchcock film “Psycho”. Martin die in die tijd een steeds belangrijkere rol ging spelen op de Beatles albums. McCartney schreef een boeiend essay over het nummer wat terug te vinden is in de twee boeken onder de naam “The Lyrics: 1956 to the Present”, vorig jaar november verschenen. Een absolute aanrader!

Overigens ben ik The Beatles pas op latere leeftijd beter gaan waarderen. Toen The Beatles stopten in 1970 was ik pas twaalf en kende ik ze alleen van hun bekende hits, die je op de radio hoorde. In die tijd had ik net een platenspeler gekregen en mijn allereerste lp was het debuutalbum van The Rolling Stones. De eerste platen die ooit van The Beatles bezat waren de bekende blauwe en rode verzamelalbums. Pas drie jaar terug kocht ik voor een zacht prijsje de bekende verzamelbox uit 2009.

Een echte Beatles freak zoals iemand als Yorick van Norden zou ik mijzelf dus niet willen noemen. Bij deze nieuwe release heb ik nogal de nodige gemengde gevoelens. De opnames werden op een uitstekende manier opgepoetst door Giles Martin.De Super Deluxe-variant bevat twee bomvolle albums met alternatieve studiotakes en oefensessies. Maar ook nog een volledige mono-versie van Revolver en een EP met de opnieuw gemixte nummers Rain en Paperback Writer.
Voor de freaks zullen die extra versies een echte bonus zijn, voor mij beduidend minder. Bovendien vind ik de trackvolgorde van de extra cd’s niet erg logisch. Zo zit je bij de nummers Yellow Submarine en I’m Only Sleeping achter elkaar naar vier verschillende versies van die nummers te luisteren. Wat de nieuwe uitgave vooral interessant maakt, is de achtergrondinformatie in het tekstboek. Voor de meeste geïnteresseerden zal denk ik de twee cd versie met veertig pagina’s tellend boekje meer dan voldoende zal zijn.

Wat natuurlijk wel overeind blijft is dat Revolver zesenvijftig jaar na dato nog steeds staat als een huis. Of zoals Paul McCartney die zijn voorwoord met het nodige gevoel voor understatement beëindigd met de woorden “All in all, not a bad album.”.

Poeh, met mijn koptelefoon aan het beluisteren maar wat is hier schitterend aan gesleuteld. Die Dr. Robert Take 7 versie die krijgt plots toch halverwege een energie mee..!! Pure Klasse !

Ik vind Lennon trouwens zeer sterk op dit album uitkomen in stem, gitaar en energie. Maar vooral zijn zang is zo scherp, gedreven en vol met eigenlijk ja, alles ! Rain Take 5 is echt Lennon op zijn best ! Ook zijn tussendoor opmerkingen, heerlijk !

En toch.. De 'officiële' versie van Tomorrow Never Knows is, voor mij, één van de belangrijkste wendingen die in de muziek ooit heeft plaats gevonden.

Dit album is waarvan vind ik dat het The Beatles op hun hoogtepunt laat horen. Dit is pure synergie !

Voor ik mijn lofzang begin wil ik als disclaimer vermelden dat ik mezelf absoluut geen fan van pop kan noemen. De Stones, de Beatles, U2, Michael Jackson, Madonna, Abba, Elton John, noem alle grote popiconen maar op: ik heb er simpelweg niet zoveel mee. Mijn eerste kennismakingen met de albums van de Beatles bevestigden deze zelfreflectie. Toen concludeerde ik dat de lage muzikale spanningsboog en de geringe muzikale uitdaging mijn luisterplezier dusdanig hinderde dat ik er maar geen score aan moest verbinden. Daarmee zou ik de Beatles en de mensen die de muziek wel kunnen waarderen tekort doen. Waarom klikte het dan niet? Ik ben een liefhebber van metal en progressieve rock. Deze muziek was niet bruut, niet hard, niet enorm dynamisch, niet enorm gelaagd, niet snel, niet theatraal en niet overdonderend. Het was eerder simpel en 'te' makkelijk.

Oh wat zat ik fout...

Ik heb deze nieuwe versie uit 2022 enkele malen beluisterd, en ook de gewone versie heb ik enkele keren de revue laten passeren de afgelopen tijd. Het kan zijn dat de kwaliteit van het geluid in zoverre is verbeterd of misschien komt het omdat mijn muzikale smaak in zekere zin geraffineerder / meer ontwikkeld is geworden (ik ben ten slotte nog maar 19 jaren jong...). Het doet er ook niet echt toe om er verklaringen voor te vinden. Verklaringen voor het feit dat ik dit nu een vreselijk mooie, goede, vul-alle-superlatieven-maar-in, plaat vind. De kwaliteit, klasse en het geweldige gebruik van (toentertijd) revolutionaire opnametechnieken is werkelijk fenomenaal: uitsluitend ijzersterke (pop)composities die ontzettend van elkaar variëren (het ene moment waan je je in India, de andere keer in een klassieke symfonie), heerlijke zanglijnen, inventief instrumentatiegebruik en onmiskenbaar veel spelplezier. Het is simpelweg een lust voor het oor, je rolt van de ene klassieker in de andere. En voor je het weet is het halfuurtje alweer afgelopen en als een waterval over je heen gegleden.

Het kwartje bij Revolver is dus definitief gevallen van mijn kant. De conclusie naar aanleiding van dit enerverende weerzien met Revolver is toch dat muziek, zoals Ranke eens de geschiedenis beschreef, als een op zichzelf staand iets moet worden beoordeeld. Dit is 1966. 1966! Niks geen theatraliteit, blastbeats, productionele hoogstandjes, gelaagde composities, tien minuten durende epossen of snelheden van 230 BPM. Nee, dit is popmuziek met flair, klasse, oog voor detail, smaakvolle arrangementen en heerlijk simpele (doch zo lekker klinkend en effectieve) gitaarlijnen. Dit is een kant van muziek die ik nooit heb kunnen waarderen, wat ook de reden is waarom ik mezelf nooit een pop-fanaat heb genoemd, maar eerder een pophekelaar. Revolver doet mij inzien dat ook pop een geweldig muzikaal genre kan zijn waar ik enorm van kan genieten, en dat muziek niet aan de door mij genoemde criteria hoeft te voldoen om genietbaar, goed en briljant te zijn. Dit album heeft me dat doen laten inzien.

Dit alles is eens te meer reden om de andere albums van de Beatles, en dan specifiek de verschillende reissues van de afgelopen jaren, weer eens aan wat luisterbeurten te onderwerpen. Wellicht vallen er dan nog meer kwartjes en kan ik mezelf in de (verre) toekomst een fan van pop noemen. Ik ben in ieder geval al zover mezelf niet meer als pophekelaar te bestempelen. Hulde aan de Beatles!

Sinds gisteren de de luxe cd box set in bezit. Moet alles nog goed beluisteren. Maar ik heb gelijk de nieuwe stereo mix in de auto (met Bose systeem) gestopt en gisteren en vanmorgen al helemaal beluisterd. In 1 woord: wereldmix!

Wat een geluid, dit geldt voor alle nummers. Stuk voor stuk. In 2017 was de mix van Sgt. Peppers echt een openbaring en deze is vervolgens niet meer overtroffen door de andere remixes (The White Album, Abbey Road en Let it be). Maar deze remix van Revolver komt echt heel dicht in de buurt.