The Beatles - Revolver (1966)

Hij had ook een cameo in die film. Mr. Papadoupolos.

Klopt, maar ik ben niet zo puriteins. Ik skip ook "Revolution #9", luister ik dan niet meer naar The White Album?

Rain en Paperback Writer zijn natuurlijk wel tegelijkertijd met Revolver opgenomen. Maar er werden altijd een paar nummers apart gehouden voor de singletjes. Niks mis mee om die nu te vervangen voor de mindere nummers zoals Yellow Submarine. Vergroot het luisterplezier aanzienlijk.

Algemeen beschouwd als de voorloper van hun meesterwerk "Sgt Pepper". Kortom: Het is afgelopen met de zoetsappige liefdesliedjes. In de eerste track van het album (Taxman) is meteen al scherpe kritiek te horen op het financiële beleid van het toenmalige Engelse kabinet. The Beatles waren in die tijd al zo groot en machtig dat zij zich dit konden veroorloven.

Later door het Vaticaan zelfs uitgeroepen tot het beste album aller tijden. Dat gaat mij iets te ver, maar in mijn persoonlijke Beatles top-10 zou deze plaat zeker op nummer-2 kunnen staan...

Geluidskwaliteit is goed tot zeer goed. Ruimschoots '4.5' voor dit iconische album.

En ook van dit album wijzig ik mijn stem niet, Het was al even geleden dat ik dit voor het laatst heb aangezet, maar het feestje blijft hetzelfde, Een heel goed album met een paar uitschieters, zoals Eleanor Rigby, For No One en Tomorrow Never Knows.
Yellow Submarine daarentegen is zo'n nummer wat me niet ligt en dat heeft niets met mijn (echte) naam te maken.
2e in de 100 Greatest Albums of 1966 en 1e in Best Ever Albums van dat jaar.
Ook scoort het album een 2e plaats in Best Ever Albums uit de 60's en een 4e plaats in de lijst allertijden.

Hoezo bonustracks...? Er staan gewoon 14 nummers op. Dat die commerciele Amerikanen er destijds weer een zooitje van maken met hun eigen discografie is hun probleem.

Al zoveel geschreven hier over dit album.
Ik vind het een heerlijk album wat nooit verveeld.
Uitschieters zijn "Eleanor Rigby" en "For no one".
Vooral "For no one" heeft mij in het verleden geholpen om liefdesverdriet te verwerken.

Afgelopen maandag zag ik film “Yesterday”, over een onsuccesvolle singer-songwriter, die op een gegeven moment beseft dat hij de enige persoon op aarde is, die zich The Beatles nog kan herinneren. In de film brengt hij een bezoek aan het graf van Eleanor Rigby, die model gestaan zou hebben voor de gelijknamige klassieker.

Sinds jaar en dag is het droevige Eleanor Rigby mijn favoriete liedje van The Beatles. Overigens nipt gevolgd door Dear Prudence, een liefdesliedje van John Lennon voor ene Prudence, zus van de bekende actrice Mia Farrow. En nog een prachtsong van McCartney, Blackbird. Meest oubollige song van Macca is voor mij Mull of Kintyre.

Uiteraard wist ik dat Eleanor Rigby over eenzaamheid en depressie gaat, maar nooit had ik mij echt verdiept in de geschiedenis van het liedje. Wellicht heeft Paul McCartney het graf van Rigby tijdens zijn vele wandelingen samen met John Lennon over de begraafplaats van St. Peter’s Church in de Liverpoolse wijk Woolton wel gezien, maar naar eigen zeggen niet bewust. Volgens Paul komt Eleanor van Eleanor Bron, de actrice met wie The Beatles samenwerkten in de film “Help!”. Rigby zag Paul op een etalageruit in Bristol staan.

Oorspronkelijk zou het liedje eigenlijk Daisy Hawkins gaan heten. Ook werd er behoorlijk geschaafd aan de tekst. Father McKenzie heette aanvankelijk Father McCartney. Lennon vond dat cool, maar uiteindelijk voelde Paul zich er toch niet zo comfortabel bij. Ringo Starr leverde uiteindelijk de regel “writing the words of a sermon that no one will hear".

De vrouw die echt model gestaan heeft voor Eleanor Rigby kende Paul uit zijn jeugd, toen hij nog bij de Scouting zat. In het kader van Bob-a-Job Week deed hij frequent boodschappen en andere karweitjes voor de oude vrouw. Hij kwam er graag, want ze was een geboren verteller. Zij zou later veel inspiratie opleveren voor de nodige songs.

Overigens neemt Eleanor Rigby een speciale plaats in het repertoire van The Beatles in. Het is de enige song waarop ze geen van allen op een instrument te horen zijn. Alleen Paul als leadzanger en achtergrondzang van John en George.

Vijfde Beatle George Martin voegde al eens voor Eleanor Rigby in Yesterday op succesvolle wijze strijkers toe. Aanvankelijk verzette Paul zich tegen dit idee, maar ging uiteindelijk overstag. Voor Eleanor Rigby liet Martin zich inspireren door muziek van Bernard Herrmann gebruikt voor de Hitchcock film “Psycho”.

Veel van bovenstaande informatie haalde ik uit een essay van Paul geplaatst in “The New Yorker” vorig jaar oktober. Het artikel is eventueel hier terug te lezen. Het essay is ook terug te vinden in de twee boeken onder de naam “The Lyrics: 1956 to the Present”, vorig jaar november verschenen. Absolute aanrader!

Ik leer The Beatles pas recent echt een beetje kennen. Ik had lange tijd alleen Abbey Road in de kast staan. Goede plaat, die ik toch niet vaak draaide. Daarna kwam Sgt. Peppers die me helemaal niet zo kon bekoren met het irritante LSD, Kite, Good Morning en vooral Within You, Without You. Weer wat later steeg mijn enthousiasme weer met All Things Must Pass en Flaming Pie; twee soloplaten. Pas enkele maanden (jaar alweer misschien?) heb ik in korte tijd The White Album, Rubber Soul en deze aangeschaft. The White Album en Rubber Soul vind ik geweldig en voor het eerst had ik het idee dat ik de populariteit van de Beatles echt begon te begrijpen. Echter bij deze Revolver tast ik weer in het duister. Op Eleanor Rigby na hoor ik geen enkele track die echt pakt. Zo irritant als sommige nummers op Sgt Peppers wordt het ook nergens. Het is leuk om met de kinderen Yellow Submarine mee te brullen, maar dan houdt het wel een beetje op. Het is natuurlijk ook de plaat vlak voor Sgt Peppers en wellicht is dit gewoon de Beatles-periode die ik moet mijden. Jammer, want ik had net de smaak een beetje te pakken. Ik hou het voorlopig in ieder geval even bij Rubber Soul en The White Album. En Abbey Road ook maar weer eens draaien. Deze gaat nu even de kast in.

En dit lijkt de volgende die aan de beurt is voor een superdeluxe uitgave ..

Ik klaag niet

Toch maar even klagen: jammer dat er tig yellow submarine versies op lijken te komen

Ik ben ook wel weer benieuwd naar deze uitgave. Ga hem zeker kopen, ook puur om alle luxe boxsets toch maar compleet te hebben. Die vele versies van Yellow Submarine kunnen mij gestolen worden, ik neem ze voor lief.

In chronologische volgorde is dit de eerste Beatle plaat die echt mijn interesse heeft. Dat neemt niet weg dat ik wel nieuwsgierig ben naar de remix van Rubber Soul. Die komt toch volgend jaar?

Ik vermoed dit jaar... tegen kerst gok ik zo?

Ok, afwachten dus! Hopelijk bij ´Tomorrow never knows´ een heerlijke remix. Tot nu toe (voor 1966 begrippen) een heerlijk nummer, maar in een remix lijkt mij heel veel mogelijk voor een lekker vol geluid.....

Eind oktober dus al...

En ik zie dat je de luxe 5CD set weer in een box op elpee formaat zit, net als bij ´Sgt. Peppers´ en ´Abbey Road´. Toch Jammer dat ze dat in 2018 bij de luxe boxset van ´The White Album´ niet hebben gedaan. Bij de boxset van ´Let it Be´ heb ik minder de neiging om dit jammer te vinden.

Paul McCartney is exploring avant-garde art and music. John Lennon is reading The Tibetan Book of the Dead. George Harrison is studying sitar and Indian mysticism. Ringo Starr has installed a pub in his basement.

De 5CD Superdeluxe Boxset van dit album is momenteel 118,99 op jpc.de en dit weekend ook geen verzendkosten naar NL. Wordt uitgebracht op 28 oktober met een 100 pagina hardcover boek.

Jpc is ook echt de goedkoopste... wat een verschillende prijzen... uiteraard al besteld....

Tomorrow Never Knows is het beste Beatles nummer ooit gemaakt. Heeft ook de tand des tijds goed doorstaan. Ik heb ook een paar hele goede cover versies van deze track.

Tomorrow Never Knows is inderdaad wel een klasse apart, al vind ik het album als geheel ook zeer genietbaar. Toen mijn lief het nummer een keer voorbij hoorde komen kreeg ik te horen dat het misschien beter was om de speler een keer na te laten kijken. Op akoestische gitaar is er niet veel van te maken omdat het maar één akkoord heeft.

Je moet ook een Sitar gebruiken.
https://youtu.be/mkLhxL_JwRo

Enige inspiratie en improvisatie wil ook wel helpen. Je kunt altijd een ander octaaf proberen. Soms schakel ik over op de 12-snarige Martin. Dan verveelt een nummer (welk nummer dan ook) beslist niet snel...

Heren,
Mijn kennis op het gebied van gitaar beperkt zich tot slagpartijen. Deels omdat ik ook altijd moet zingen, maar ook vooral omdat ik nooit de moeite en energie heb gestoken in het leren van toonladders, riedeltjes, loopjes e.d. Ik weet uiteraard dat er genoeg zingende sologitaristen zijn, maar ik loop compleet vast als ik en licks, en zangpartijen moet doen.
Weer 'on topic': Revolver zie ik met Rubber Soul als de meest 'fris' klinkende Beatles albums. Een nummer als Tomorrow Never Knows was een voorbode van wat er ging komen maar is voor mij toch niet los van Revolver te denken.

Favoriete Beatles lp. Overigens: Wanneer ik de prijs van die box hierboven zie, ben ik toch blij de elpee te kunnen opzetten..

“One thing I am always proud of is how The Beatles’ songs were so different from each other. Some other artists found a formula and repeated it. When asked what our formula was, John and I said that if we ever found one we would get rid of it immediately”, aldus Paul McCartney in zijn voorwoord in het honderd pagina’s tellende meegeleverde boekwerk. Daarmee slaat hij de spijker op zijn kop, het is de gevarieerdheid van de songs wat The Beatles zo boeiend maakte.

Eerder dit jaar schreef ik al een stukje over mijn favoriete Beatles song Eleanor Rigby. De enige song in het Beatle repertoire waarop ze alleen zingen. Voor Eleanor Rigby liet producer George Martin zich inspireren door muziek van Bernard Herrmann gebruikt voor de Hitchcock film “Psycho”. Martin die in die tijd een steeds belangrijkere rol ging spelen op de Beatles albums. McCartney schreef een boeiend essay over het nummer wat terug te vinden is in de twee boeken onder de naam “The Lyrics: 1956 to the Present”, vorig jaar november verschenen. Een absolute aanrader!

Overigens ben ik The Beatles pas op latere leeftijd beter gaan waarderen. Toen The Beatles stopten in 1970 was ik pas twaalf en kende ik ze alleen van hun bekende hits, die je op de radio hoorde. In die tijd had ik net een platenspeler gekregen en mijn allereerste lp was het debuutalbum van The Rolling Stones. De eerste platen die ooit van The Beatles bezat waren de bekende blauwe en rode verzamelalbums. Pas drie jaar terug kocht ik voor een zacht prijsje de bekende verzamelbox uit 2009.

Een echte Beatles freak zoals iemand als Yorick van Norden zou ik mijzelf dus niet willen noemen. Bij deze nieuwe release heb ik nogal de nodige gemengde gevoelens. De opnames werden op een uitstekende manier opgepoetst door Giles Martin.De Super Deluxe-variant bevat twee bomvolle albums met alternatieve studiotakes en oefensessies. Maar ook nog een volledige mono-versie van Revolver en een EP met de opnieuw gemixte nummers Rain en Paperback Writer.
Voor de freaks zullen die extra versies een echte bonus zijn, voor mij beduidend minder. Bovendien vind ik de trackvolgorde van de extra cd’s niet erg logisch. Zo zit je bij de nummers Yellow Submarine en I’m Only Sleeping achter elkaar naar vier verschillende versies van die nummers te luisteren. Wat de nieuwe uitgave vooral interessant maakt, is de achtergrondinformatie in het tekstboek. Voor de meeste geïnteresseerden zal denk ik de twee cd versie met veertig pagina’s tellend boekje meer dan voldoende zal zijn.

Wat natuurlijk wel overeind blijft is dat Revolver zesenvijftig jaar na dato nog steeds staat als een huis. Of zoals Paul McCartney die zijn voorwoord met het nodige gevoel voor understatement beëindigd met de woorden “All in all, not a bad album.”.

Stiekem al naar de remix geluisterd. Het is naast de Witte Dubbelaar de beste remix tot op heden. Men is duidelijk op zoek geweest naar de impact van de mono-versie; de drums klinken beter, er is meer onderscheid tussen de stemmen en de instrumenten omdat ze niet in één kanaal gepropt zitten. Voor mij is de 1-LP-versie afdoende; ik heb de 2014-mono-versie al op vinyl, het lijkt me sterk dat het boek me iets nieuws gaat leren en de EP is geinig, maar daarvoor grijp ik waarschijnlijk al snel terug naar het gemak van streaming...
De 5 sterren blijven staan en staan nu nog steviger met een bonusster voor het drumwerk van Ringo op dit album! Wat een kanjer!

Wat ik gelezen heb, is dat Ringo ook de tekstregel: "darning his socks in the night when there's nobody there" heeft aangeleverd.