Roxy Music - Stranded (1973)

Eens - die heb ik bij dit album eveneens als favorieten aangevinkt en dat vind ik ook de mooiste nummers van Roxy Music. En als je dan ook nog Psalm en Sunset, en de niet te versmaden single Do the strandski op een en dezelfde plaat hebt staan, ontkom je niet aan de hoogst mogelijke sterrenwaardering.

Dit vind ik dan ook de allerbeste plaat uit het oeuvre van Roxy Music. En dat wil wat zeggen, in de wetenschap dat ze nog veel meer mooie hebben afgeleverd. Vraag me eigenlijk af waarom deze niet in mijn top-10 staat. Omdat het daar te druk is waarschijnlijk...

Sowieso niet te geloven dat dit het tweede album is dat ze binnen een jaar uitbrachten. En sowieso was 1973 in mijn beleving al een ongekend topjaar op muziekgebied. Als ik naar mijn eigen lijst kijk, is 1973 het jaar waarin ik het vaakst vijf sterren heb uitgedeeld. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat ik gewoon veel albums uit dat jaar behoorlijk goed ken...

1973 was veel om te verwerken. Elke bitch was Cobie Smulders. Blij dat ik er toen niet was. Je kan het ook overdrijven namelijk.

Welke Band presteert het om binnen drie jaar, drie absolute meesterwerken het daglicht te laten zien?

Het antwoord is Roxy Music! En... er kwamen binnen twee jaar nog twee superalbums bij.
Die vijf albums uit de eerste periode maakt Roxy Music voor mij qua band tot de absolute sensatie die de Britse popmuziek ooit heeft voortgebracht.
Roxy Music heeft talloze bands geïnspireerd en / of beïnvloed. Tot op de dag van vandaag.
(Duran Duran, Ultravox,etc)

Terug naar dit derde album: de eerste track Street life is weer een ultieme plaatopener, de invallende bas en drum....een heerlijk bruisend nummer.
Om over te gaan in just like you, wat een beeldschone ballad, Ferry zingt absoluut super op dit nummer, het drijft voort op een prachtige melodie lijnen koorwerkjes op het juiste moment.
Een fraai jazzy-achtig einde....

En dan de geweldige gitaarrits, bas en leadgitaar waar Arizona mee opent, hier klant Ferry's stem volledig anders dan in de voorgaande ballad. Haast hypnotiserend.... tot het refrein aanbreekt en hij weer in de Don Juan sfeer schiet. Een kraker van een song, dit had ook een hitsingle kunnen zijn....verderop in het nummer komt er weer een gitaar-synthesizerstuk voorbij dat ook overeenkomsten toont met bijvoorbeeld Out of the blue (van Country Life) ...Ferry croont rustig door.....

Psalm begint met een eenvoudig piano en orgel intro, waarover Ferry kalm de tekst inzingt...langzaamaan komen de andere instrumenten hem vergezellen tijdens dit lange nummer. Halverwege een snerpende mondharmonica die samen met de andere instrumenten een bijna jazzy intermezzo verzorgen, Ferry zing intussen wel de longen uit zijn lijf. Een groei nummer....

Het korte ~Serenade is weer old Roxy-school, swingend, croonend en een mooi vol instrumentarium welk de toon zet, ook hier een hoofdrol voor de gitaren, die met handgeklap toewerkt naar een mooie bridge.
Een mooi pakkend nummer.

A song for Europe, het number is hierboven al vele malen terecht bejubeld, misschien wel een van Ferry's allermooiste composities (alhoewel die man heeft zo ongelofelijk veel mooie nummers geschreven...)
Hij begint in het Engels, gedragen en stijlvol, met een fraai uitgebalanceerde muzikale omlijsting, er wordt ook hier duidelijk naar een hoogtepunt toegewerkt, met tussendoor intermezzo's voor de saxofoon en piano. Dit nummer is op-en-top Roxy Music. Tegen het dramatische einde gaat Ferry over in het Latijn en het Frans, prachtig, prachtig, prachtig....

Mother of Pearl begint hierna ronduit chaotisch, wat dus even schakelen is lieve mensen....
het intro geeft mij vaag ook indrukken van Scarry monsters van Bowie....na anderhalve minuut wordt het ritme aangepast en zorgt een kalme pianobreak met invallende drum voor een change of mood, Ferry zing weer hartstochtelijk zoals hij dat heel goed kan....

Sunset, de kalme afsluiter van dit superalbum is ook heel bijzonder, een nummer dat je een aantal keren moet horen om de schoonheid ervan totaal te ervaren. een repeterend klankbord thema en een buitengewoon goed zingende Ferry maken ook dit tot een hoogtepunt.

Ook qua tekst is alles op dit album weer helemaal TOP, Chique van de rand tot aan het gaatje in het midden.....

Diepe buiging!

Ik heb het al eerder opgemerkt volgens mij dat ik Viva! een geweldig album vind, maar dat de studioalbums van Roxy Music niet echt mijn ding zijn. Het is misschien een cliché maar de produktie klinkt me te gladjes. Live klinkt de band een stuk natuurlijker lijkt het wel. Vooral de zang beleef ik zo. De stem van Ferry werkt op den duur averechts bij mij. Daarentegen zijn het wel ijzersterke composities en dat maakt veel goed.

3,5* voor nummer 45 in de 100 Greatest Albums of 1973 en 32 in de best ever album lijst 1973. Het is toch bijzonder dat deze lijst de hoesafbeelding niet laat zien wegens 'adult content'. Leden kunnen die beveiliging uitzetten

vreemde recensie, JORRO. Zijn stem klinkt altijd super top en herkenbaar.

Ik snap wel wat Jorro bedoelt. Ben hun oude studioalbums voor het eerst aan het luisteren en inderdaad zijn stem is heel herkenbaar maar live klinkt het echt wel anders. Door Jorro's opmerking ben ik Viva! gaan luisteren en hij klinkt daar een stuk minder gepolijst. Live klinkt het inderdaad meer "authentiek" en minder geproduceerd. Dat gezegd te hebben, hoor ik hem toch liever op een studio album maar Viva! kan ik ook wel waarderen.

Zo zie je maar, smaken verschillen.

De manier waarop Ferry hier de nummers Street Life, Amazona en A Song For Europe zingt is anders echt fenomenaal!

Een wereldplaat!

En dan toch maar 4,5* geven - wat moet je dan maken om van jou 5* te krijgen - een planetenplaat, een melkwegalbum?

nou vooruit dan Mjuman

Dat vind ik dus niet, gepolijst geluid op de studio albums, dat kwam pas een beetje bij Manifesto maar vooral op de hitalbums daarna en ook solo bij Ferry.
Live opnames zijn vrijwel altijd rauwer (mits ze niet opgepoetst zijn) behalve bij "keurige" bands als Dire Straits
Noem eens een band die dit flikte? vind de sound van Roxy juist heerlijk rauw

Een aangename kennismaking met het "oudere" werk van Roxy Music. Een zalige Bryan Ferry zingt fenomenaal op deze plaat. Sinds een paar jaar de platen van deze topband aan het verzamelen. Beter laat dan nooit

Do The Strand staat niet op dit album maar op For Your Pleasure.

Het verhaal achter de hoes van Roxy Musics Stranded is geinig, net als dat van menig andere van Roxy. Dat geldt nog meer voor de muziek. Die is iets conservatiever dan op voorganger For Your Pleasure, al begint het stormenderwijs met Street Life.

Is het omdat 'de man van de vreemde geluiden' Brian Eno plaatsmaakte voor een traditioneler werkende Eddie Jobson? Ik moest wennen, 51 jaar na uitgave, maar nummers als Just Like You en Amazona (de laatste met halverwege een versnelling) groeien echter en in het stemmige Psalm verwoordt Bryan Ferry een zelfgeschreven hymne. Het is gissen naar de bedoelingen en boodschappen in zijn teksten, voor uiteenlopende uitleg vatbaar.

Wat helpt om de composities te vatten is het tekstvel: de binnenhoes (het mijne enigszins gescheurd) is slechts aan één kant bedrukt met de lyrieken in standaard maar knus typemachineschrift.
Via Serenade, de uptempo opener van kant 2, word ik wederom ingepakt, al zingt Ferry minder op het melodieuze randje dan hij voorheen deed. In het statige A Song for Europe met naast Engelse ook Latijnse en Franse tekst, verstilt de tijd, waarna de hartstochtelijke liefdesverklaring in Mother of Pearl in combinatie met de muziek zowat frivool lijkt. Verrassend is dat het vlotte eerste deel een langzamer vervolg krijgt.
Het verstilde, mystieke Sunset is passend terwijl ik dit typ, zittend in de ondergaande zon: "One last sigh of farewell - goodbye".

Waar ik bij de voorganger meteen om was, moest Roxy Music hier harder werken. Met succes.

Mooi stukje weer over mijns inziens een prachtig album. A Song for Europe was beklemmend en had een extra lading toen ik Roxy Music in Ahoy zag op 13 september 2001.

Is die beklemmendheid met extra lading in Ahoy in woorden uit te leggen, Von Helsing, of was dit een ervaring die niet online in woorden is te vatten? Dat laatste kan ik me voorstellen!

Met de beelden vers op je netvlies en niet wetende op het concert überhaupt doorgang zou vinden of dat ik er eigenlijk wel zin in had begon het concert dan toch, in een volle zaal. Ik kan mij niet herinneren of er een woord werd gezegd over 9/11 maar A Song for Europe klonk in mijn oren apocalyptisch, onheilspellend en alsof alle hoop even was weggevaagd, het einde met de tekst "Jamais" etc. kwam vanuit zijn tenen, vol emotie in een Ahoy waar je naast de muziek toch een spelt kon horen vallen.

Twee dagen later, op 15 september, ook nog naar Fischer Z gegaan in Hardenberg. Ook een mooie ervaring, maar anders. Vrijwel lege zaal maar een uitstekend optreden waar je lekker aan de bar kon hangen en een beetje ontspannen, met maar één iemand voor het podium die helemaal uit zijn bol ging.