Amanda Sudano en Abner Ramirez klinken op het nieuwe album iets minder melancholisch en hebben de deur op een kier gezet naar meer variantie.
Alhoewel het nergens echt experimenteel klinkt. Meer dat ze wat sfeerbepalende studiotechnieken verkennen en ook wat R&B in het geluid introduceren. Maar ook de kunst van het (muzikaal onnodige) weglaten is hen niet vreemd. Minder mainstream Pop, maar het blijft wel goed toegankelijk.
Op het titelnummer
Moonlight experimenteert het duo met 'dikke' synths maar compenseert dit door ook strijkers in de fade out toe te voegen.. plus nog een 'huiskamer scene' de vader van Abner vraagt aan schoondochter Amanda hoe het komt dat zoonlief zo vroeg de deur uit is. "voor het eerst in 25 jaar" ... haar humorvolle antwoord: "i drive him crazy"
Hun 'warme' geluid is gelukkig gebleven... en de tortelduifjes klinken nog heel verliefd. Zo brengt hunk Abner een ode aan zijn vrouw in het toepasselijk getitelde
Amanda.
De bijdrage van Micheal McDonald op
The Last Time is beperkt tot achtergrondzang / koortjes, als ik niet wist dat hij dit was zou ik hem niet meteen herkennen. Op
Say What You Will met een vleugje Gospel klinkt het alsof ze bijstaan worden door een groot koor maar volgens mij zijn dit gewoon overdubs van hun eigen stemmen.
De eerste single
Bridges is en blijft het meest pakkende nummer op dit album.
Back to You heeft ook potentie als single... met in de fade-out een 'huiskamer-scene' spelend kind met ouder. Ook de afsluiter
Same Old Thing is prachtig met mandoline(?)
Het was even wennen bij de eerste beluistering maar ook ditmaal heeft het duo weer een sterk album gemaakt en kan niet wachten om dit live te horen. Überhaupt zijn hun optredens om te smullen.