Strand of Oaks - Eraserland (2019)

Eerste single is ook al te beluisteren: Strand of Oaks - Weird Ways - YouTube

Ben benieuwd. De eerste single bevalt me wel.

Als War On Drugs nou toch zó had geklonken he.

Stel.. je.. voor.

Ah de eerste druppelt al binnen..

Een nieuwe Strand Of Oaks mét My Morning Jacket als backing band. Ben benieuwd naar het geheel!

2e single is ook leuk, Ruby

Lekker nummer hoor, Weird Ways! Ruby is net wat minder.

Strand of Oaks mét My Morning Jacket is wel een heel mooi vooruitzicht. De eerste single 'Weird Ways' smaakt naar meer...

Hij is gelekt.
Moon landing valt me het meest op voorlopig, heerlijk nummer

Keys is zo'n prachtig lied...

Valt me op hoe hard Ruby in The War On Drugs-hoek ligt.

Dit album is magistraal.Binnenkort live in Utrecht zien, kan niet wachten.

Ik durf nu al wel te zeggen zijn beste album tot nu toe!

Soms - heel soms - kom je van die liedjes tegen in je leven die je zo hard weten te raken, dat je ze per direct voor eeuwig in je hart sluit. 'Keys' is er zo eentje voor mij.
Een lied dat een geheime kamer weet te openen, waarin mijn ziel bloot ligt verborgen. Het is lang geleden dat een lied mijn waterlanders (zelfs al vanaf de eerste luisterbeurt) weet aan te wakkeren.
Om nog nieteens te beginnen over 'Ruby' waarbij ik alleen maar intens blij - en dolgelukkig - aan mijn dochter Ruby denk. De snelheid van tijd.

In afwachting tot dit album op de mat ploft, moet ik even met Spotify genoegen nemen. En zo heb ik inmiddels mogen concluderen dat dit een dijk van een album is. Nu al de mooiste ontdekking van 2019.

Deze plaat gaat vaak gedraaid worden de komende tijd.

Erg goed weer, met op dit moment als uitschieter Visions.

Fantastische plaat. Had niet verwacht dat ik dit zo goed zou vinden.

Samen met Little Simz en Sharon Van Etten het beste wat ik gehoord heb dit jaar. Denk ik.

Mijn recensie op Luminous Dash:

Wie op zoek gaat naar foto’s van Strand Of Oaks, stuit niet op idyllische plaatjes van een kustlijn verborgen achter een eikenwoud, maar ontdekt de man die schuilgaat achter deze naam: Timothy Showalter, een zesendertigjarige Viking met een droeve blik die met Eraserland zijn zesde plaat op de wereld loslaat.

Toch lijken we ons op het openingsnummer Weird Ways op een strand te bevinden, maar dan wel eentje mijlenver van de bewoonde wereld, waar de ochtendmist langzaam optrekt boven het aangespoelde wrakhout. “The more I burn, the less I’ve got to show”, zingt Timothy, maar in dit lied laat hij zien dat hij nog genoeg heeft om te tonen: zo stijlvol van een ingetogen ballade naar een bij het nekvel grijpende rockhymne gaan, het is slechts weinigen gegeven.

Rockend gaat de plaat verder, wat moeilijk anders kon gezien de heren van My Morning Jacket dienstdoen als begeleidingsband, maar tegelijk legt Timothy hier zijn ziel helemaal bloot. De teksten ademen melancholie, verdriet en teleurstelling. Een wrak was dan ook hoe Timothy zich voelde na zijn vorige plaat, maar hij hervond toch de nodige energie en steun om verder te gaan.

Die boodschap wil hij ons hier meedelen, maar dat leidt ertoe dat zijn stem hier en daar wat zalvend gaat klinken, alsof hij voor de eindeloze oceaan staat te prediken. Een nummer als Visions is zelfs opvallend slepend. Gelukkig staan daar de opgewektheid van Final Fires, dat je het leven plots veel positiever laat bekijken, de scherpe pit van Moon Landing en de hoopvolheid van Ruby tegenover. Aan het eind van Eraserland wil je enkel nog applaudisseren voor de manier waarop Timothy weer is rechtgekrabbeld. “Can you drive me to the shore? There’s something there, I know there’s more”, zingt hij, en daar is geen woord van gelogen.

Diepe buiging voor Moon Landing en Forever Chords, na een keer te hebben beluisterd kan ik al zeggen dat dit fantastische nummers zijn.

Voorzichtig beginnen als superfan en na tweede beluistering met 4 sterren. Al komt er snel minstens een halve ster bij vermoed ik.
Maar wat moet ik aanvangen met het laatste nummer? Gelukkig dat dit niet vooraan staat of het werd een lastig voorgerecht om door te bijten. De hoofdschotel met Ruby, Weird Days, Keys, Forever Chords, Visions en zoveel andere fijne ingrediënten smaakt alvast verrukkelijk.

Deel deze mening met je... Visions is krachtig prachtig...

Ook ik ben verkocht. Wat een album!

Fantastisch album. Boeiend vanaf de eerste tonen. Vele hoogtepunten Visions, Keys, Forever Chords en de openingtrack Weird Ways

En zo af en toe komt er weer een plaat langs die je bij de strot grijpt!

Strand of Oaks klinkt (op deze plaat althans) als The War on Drugs, dat mag duidelijk zijn. Mijn mening is dan ook gelijkaardig.

Hoewel ik zeker hoor dat het kwalitatief goede muziek is, pakt het mij eigenlijk niet. Ergens ontbreekt de klik. Als iemand het album opzet, zal ik dat zeker niet erg vinden, maar zelf zie ik me de plaat niet meer luisterbeurten geven dan de 3 die ik de voorbije dagen achter de rug heb.

3*

Ik kan het niet beter verwoorden. Ik stem ook niet.
War on drugs is voor mij ook geen topper, maar dat doet me meer.

Stem dan gewoon wel, juist stemmen toch als je het een paar x beluisterd hebt en er een goed oordeel over kan geven. Kwaliteit, maar ook emotie kan je beoordelen.

Dat is het mooie van muziek. Kwalitatief mindere muziek, met meer emotie kan toch beter zijn. Althans voor mij

Ik heb overigens hetzelfde tot nu toe met dit album, maar moet hem nog vaker beluisteren om echt goed te oordelen. De eerste luister beurt vond ik maar moeilijk om hem af te luisteren. Gewoon een beetje saai.

Ik weet dat The WoD soms ook betitelt wordt als saai, om de vergelijking nog maar een keer te trekken, maar dat laatste album pakt me dus wel veel meer en is daardoor voor mij wel spannend genoeg

Met afstand het beste album van Timothy Showalter. Toen ik hoorde dat My Morning Jacket de begeleiding deed spitste ik mijn oren. En toen bleek dat Jason Isbell (toch wel een van mijn helden) ook een bijdrage levert (op Moon Landing) werd het meer reikhalzen. En het zijn de gitaarpartijen op deze plaat die echt verrukkelijk zijn (het al genoemde Moon Landing maar ook Hyperspace Blues en Eraserland). Fraaie nummers, geweldige productie: een verslavende plaat en nu al vrijwel zeker top 10 materiaal voor het eindlijstje dit jaar.