The God Machine - One Last Laugh in a Place of Dying... (1994)

Dat ben ik al sinds ze uitkwamen. Maar tot nu toe heb ik ze alleen op cassettebandjes, zelfgebrande CD's, minidiscs en mp3 gehad.

Niet helemaal, want het laatste nummer, 'The Sunday Song', was een cd-bonustrack. Dus het was respectievelijk ca. 32,5 en 28 minuten per plaatkant. Nog steeds gruwelijk veel, dat is waar. Nu is het nummer niet bepaald het hoogtepunt van het album, maar toch jammer dat bij de reissue het nummer niet alsnog aan het vinyl is toevertrouwd: er was nu plek zat.
Wel fijn dat ik eindelijk mijn cd's kan "upgraden" voor vinyl dat de nodige honderden euro's goedkoper is dan het origineel.

Ik ben blij dat dat nummer er niet bij zit. Een gruwel om te luisteren die alle pracht die ervoor komt doodslaat. De plaat is veel beter zonder dit nummer, voor de completisten had men dit misschien op een losse single kunnen uitbrengen?

The Sunday Song is inderdaad een vreemde afsluiter.
Een wat avant-gardistisch nummer dat ook nog eens veel te lang duurt.
Als het nog eens zwanger stond van de spanning was het een ander verhaal geweest, maar dat is het ook niet. Daarin zit dan voor mij net het grote verschil met het debuut; One Last Laugh is ijzersterk bevat een aantal parels, maar kent voor mij ook een aantal momenten dat de boel ineenzakt.
Scenes is een constante emotionele eruptie waar geen einde aan komt, een monument waar geen ontkomen aan is.

Geschreven in de album top 100 van...:

De timing kon niet beter: Scenes From the second Storey en One Last Laugh in a Place of Dying..., de beide God-Machineplaten die al heel lang alleen voor absurde prijzen te vinden waren, werden twee weken geleden heruitgebracht. Maar welke is nou de beste van de twee? Na zorgvuldige (her)beluistering van de twee plakken vind ik deze net een fractie beter dan het debuut, niet in de laatste plaats omdat de vreselijke CD-only bonustrack The Sunday Song niet op de re-release staat. Deze afsluiter verpestte altijd de eindindruk van deze plaat, maar nu dus niet meer.

"Hee, Jane's Addiction!" zei mijn vrouw toen dit opstond. Da's niet gek: de stem van zanger Robin Proper-Sheppard lijkt nogal op die van Perry Farrell, en ook muzikaal lijkt dit een beetje op de meer serieuze nummers van Jane's Addiction (zoals bijvoorbeeld Mountain Song). Tekstueel is dit mijlenver verwijderd van de hedonisten uit LA: het trio vestigde zich vanuit San Diego in het druilerige Londen, waar ze dachten dat men ontvankelijker zou zijn voor hun even druilerige muziek en nog veel druileriger teksten over de Pijn van het Zijn. Debuutplaat Scenes From the Second Storey werd een invloedrijke plaat voor de postrock en postmetal die daarna zou opkomen.
Na de opnamen van opvolger One Last Laugh in a Place of Dying... overleed bassist Jimmy Fernandez en hield de band op te bestaan. Besloten werd wel om de opnamen toch uit te brengen. Dit is dus een veel kalere plaat dan de voorganger, die duidelijk meer een studiofeel heeft. Deze is rauwer, eerlijker, en pijnlijker. Het gebrek aan opsmuk draagt voor mij bij aan dit monument, waarvan de songs net zo sterk zijn als op de voorganger. Bands hebben alle tijd om de nummers voor de debuutplaat te schrijven waardoor de tweede plaat vaak wat minder is, maar bij The God Machine is dat niet het geval: de verzameling songs op het debuut en deze opvolger is van constant enorm hoog niveau.
Robin Proper-Sheppard ging hierna verder als Sophia, bracht daarmee nog een hele trits sterke platen en nummers voort, maar nergens werd het zo legendarisch als met The God Machine.

Aangekruist als favoriet:
1. Painless
2. The Hunter
3. Boy by the Roadside

De plaat is in zekere zin een stuk kaler, in tegenstelling tot het debuut.
Echter pijnlijker en eerlijker is misschien ook wel enigszins subjectief. De plaat was immers al opgenomen. Hoewel de titel anders doet vermoeden was de schijf al af. Het feit dat deze plaat eerlijker en pijnlijker overkomt zal te maken hebben met het feit dat de dood van Fernandez voor je gevoel als een schaduw over deze plaat hangt. Gezien de titel terecht maar ik zou het eerder zoeken in de spartaanse productie, hierdoor klinkt de schijf anders in vergelijking met het debuut.
Neemt niet weg dat ik het voor het overige helemaal met je eens bent, het zijn twee legendarische platen.
Sophia bleek voor mij niet de doorstart waar ik op had gedroomd, het songmateriaal is zeker niet slecht, maar de combinatie Proper Sheppard/Fernandez en Austin bleek een unieke combinatie voor mij. Robin bleek dat vuur niet meer bij mij aan te wakkeren.

Nog even vlug voordat 'Mama' voor altijd van Phil is, waarom kwam de versie van the God Machine indertijd niet door de Radio Friendly Unit Shifter? Nochtans klokt ie keurig binnen de drie minuten en het brult aan het eind echt lekker mee hoor. Iets te gespierd wellicht?