Raison d'Être - Enthraled by the Wind of Lonelienes (1994)

Mooiste album van Raison d'Etre dat ik ken. De laatste track Pathaway is een meesterwerk en brengt je in een soort 'altered state of mind', zoals alleen de allerbeste (dark) ambient dat met je kan doen.

4.5 *

Nog steeds eens met mijn eigen commentaar

Mij iets te religieus getint dit album...

dat valt dus wel mee hoor...hij gebruikt misschien kerk zang enzo, maar dat is gewoon omdat het mooie geluiden zijn. Het heeft een heel erg mystieke donkere sfeer.

Ze draaien het eerste nummer nu op Kink Fm

ik sluit mij aan bij Safri... (wat al een gewoonte begint te worden blijkbaar) Een album dat ik nog steeds regelmatig opleg voor even te 'ontspannen'...
terecht één van DE coldmeat-toppers

Ja, we hebben akelig veel overeenkomsten qua muzieksmaak Berth

Classic. Een van de basisalbums van het Coldmeat label. Een gothische sfeer verweven in een dark ambient concept zo kun je dit album zien.

mooi mooi!

Er is zeker niets mis met de 'vroege' Raison d'Etre albums. Zoals ik al schreef bij Reflections from the time of opening, het is allemaal nog wat minder conceptueel, minder eenduidig, maar het talent is daar. De soundscapes zijn regenachtig, verstillend. Erg mooi inderdaad.

In sadness, silence and solitude is overigens de perfecte brug tussen de vroege en de huidige Raison d'Etre.

Rectificatie van mijn commentaar hierboven:

"Er is zeker niets mis met de 'vroege' Raison d'Etre albums..." is nogal een understatement. Ze staan immers in echtheid en zeggingskracht op eenzame hoogte.
Peter Andersson zou alleen met latere albums een grotere gelaagdheid en diepgang bereiken. Maar ook dit album gaat al onder je huid zitten...

Op dit 2de album van Raison d'Etre wisselen relatief korte en wat meer gestructureerde stukken zich af met lange, abstracte ambient-passages waarmee Peter Andersson zich steeds meer zou gaan bezig houden op vooral zijn latere werk. Daardoor krijgt dit album iets afwisselends mee, wat daardoor juist niet helemaal in het voordeel werkt. Het ene moment zit je nl. nog diep in trance, om daarna wakker geschudt te worden met belklanken en gezang.
Hier is Peter duidelijk hoorbaar nog een beetje aan het 'zoeken', wat overigens eigenlijk helemaal niet erg is, want ondanks die kleine kritische noot, zijn de nummers onderling erg sterk. Vooral de 2 langste tracks ("The Narrow Gate en "Spiraal") zijn meesterlijk.
De sfeer is over het algemeen ook lekker desolaat en desastreus te noemen ("Pathaway" heeft iets onontkoombaar droevigs over zich). Het is precies wat deze muziek nodig heeft en daardoor in het voordeel werkt.
Gewoonweg een klassieker in zijn soort en ondanks dat het latere werk mijn voorkeur geniet, toch 4 punten.

Vind de zangsamples en percussie in Spire of Withhold, In Lonelienes en Sophrosyne soms behoorlijk goedkoop klinken. Daar moet ik punten aftrek voor geven: jammer, want sommige passages op dit album zijn afschuwelijk mooi.