KEOR - Petrichor (2018)

Allemachtig! Wat is dit? Nooit iets van gehoord en blijkbaar ben ik niet de enige, getuige deze nog maagdelijke pagina. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. Ik ben bij toeval bij dit een-mans-project terechtgekomen en na een uurtje luisteren op spotify ben ik helemaal verkocht. Dit verdient een fatsoenlijke geluidsdrager, maar die is, zo las ik op hun bandcamppagina, al lang uitverkocht.
Ik weet niet goed hoe dit adequaat te omschrijven. Eigenlijk doet geen enkel label recht aan deze wonderbaarlijke geluidsreis. Het is lieflijk, log, licht, heavy, trippy, heftig, ingetogen en bombastisch tegelijk. Er zit een organische flow in dit muziekdocument die je zelden hoort. Het voelt als een soundtrack van een fantasy-film met elfjes enerzijds en monsters aan de andere kant. Lief en duister ineen. Dreigend liggen de zware gitaren en drums voortdurend op de loer om dan, als door een bij gestoken, tevoorschijn te komen en de prachtige, zo zorgvuldig opgebouwde soundscapes meedogenloos te verschroeien. Prachtig!
Dit smaakt absoluut naar meer. Sprookjes bestaan niet, maar de soundtrack ervan wel!

Misschien is deze het ook eens waard om te beluisteren, legian, ProGNerD en Ayreonfreak. Zie ook de reactie van Robertoooooh hierboven, waar eigenlijk weinig aan toe te voegen is. Daar sluit ik me dan ook bij aan, want zijn beschrijving van dit album klopt tot op de letter.

Dit moet ik nog wel een paar keer beluisteren om er een waardering over te kunnen geven. De eerste luisterbeurt vertelt me dat dit prima te behappen is, maar dat het album niet de volle lengte weet te boeien. Bepaalde stukken vind ik ook gewoon niet mooi, maar desalniettemin is dit zeker geen slecht album. Wellicht piep ik over een paar extra luisterbeurten wel anders, wie weet.

De naam deed direct een (vaag) belletje rinkelen en da's niet raar, want ik blijk deze in m'n MP3 archief te hebben. Dat betekent enerzijds opnieuw een juiste inschatting ABDrums en anderzijds dat het de moeite waard is; zal 'm weer 's aanslingeren...
(dit was voor mijn actieve tijd op MuMe)

Volgens mij hebben ze voor The Nest of Evil goed geluisterd naar Grace for Drowning. Waarbij vooral Raider II en Remainder the Black Dog als inspiratie diende gok ik. Zowel qua melodia, zanglijnen en sfeer zit daar enorm veel gelijkenis in. Zo erg dat het me zelfs stoort

Anderhalf jaar na mijn eerste kennismakkng, blijft dit werkje mijn trommelvliezen regelmatig kietelen/strelen/verscheuren. En ja, ik vind het nog steeds geweldig. Meestal vallen dit soort bombastische muzikale verhaaltjes op de langere termijn aan luistermoeheid ten prooi, maar dat geldt dus niet voor Keor’s Petrichor. Er blijft genoeg moois te beleven, te ontdekken en de grillige afwisselende texturen blijven boeien. Gordijnen dicht, lampjes gedimd, versterker op standje oorlog. Ik zet ‘m gewoon nog een keer op! Driewerf hoera!