Prince - One Nite Alone... (2002)

Even voor alle duidelijkheid: dit album heeft niets van doen met het live album en de letters op de hoes horen zo vaag

wat is dit? een internet release?

Dit is hem dan dus. Het inmiddels tamelijk legendarische One Nite Alone. Inderdaad niet te verwarren met de live-box.

Een zeldzame en op Ebay voor goud geld van eigenaar wisselende release van Prince. Destijds zeer korte tijd verkrijgbaar en voor Nederland alleen via de import -en internetkanalen. Op deze schijf horen we het genie uit Minneapolis op zijn allerkaalst. Zang en piano en zeer spaarzaam wat extra begeleiding, meer niet.

Wat overblijft zijn de songs en de vertolkingen. En die zijn beiden zo nu en dan bloedstollend. Op deze cd, die ik gelukkig als pronkstuk in mijn verzameling mag tellen, laat Prince, zonder enige druk van het moeten scoren, horen hoeveel talent hij heeft.

Onder de die-hard Prince-fans, waar ik mij sinds 1984 toe reken, is dit een veel besproken must-have die de mytische status van het Black Album al lang en breed voorbij is.

nu dus gehoord, het is wel ok, maar ik spring er geen gat van in de lucht. Maar dat had ik ook bij platen als "the Slaughterhouse" , "Chocolate invation" , "Xpectation", "C-note", "kamasutra" en "High". (allemaal op mume zetten? hehehe) Toch staan daar hele mooie nummers op maar de productie vind ik meestal niet geweldig en de platen in zijn geheel vind ik een beetje overbodig in de zin dat het erg veel is allemaal en er weinig schifting in zit.

Nounounou... overdrijven is ook een vak...

idd,
dan was the slaughterhouse een leukere plaat.

Of ie leuker is, is niet helemaal mijn punt. Feit is dat voor de Prince verzamelaars dit een aardig pronkjuweeltje is daar waar bij Black Album de verzamelaarslol er wel af is sinds de officiele release.

tsja, maar die officiele release kwam hoelang na 1988?

ik geloof in '94.....
maar the black album was helemaal niet zo leuk voor verzamelaars...Er zijn 5 (!) officiële exemplaren in omloop. Dus veel verzamelaars maak je daar niet blij mee. en na '88 kon je dus voor heel veel geld een bootleg kopen (ik betaalde 70 gulden voor een cd waar je duidelijk een LP opname hoorde hehehe).

Ik slechts 65

hahaha mazzelaar!
(ik had dan nog wel het voordeel dat er bij mij extra tracks op stonden....(In all my dreams, Old friends 4 sale, horny toad, erotic city, irresistable bitch) maar het nadeel dat superfunkycallifragisexy opgesplist was in twee nummers, met een fade er in...)
hmmm misschien moet dit bij the black album staan...

We hebben dezelfde . Heb m ook nog op lp. Die klinkt eigenlijk nergens naar maar ziet er wel tof en echt uit. Niet dat je er verder nog wat aan hebt maar destijds kon je er wel mee pronken.

Lekker rustig album van Prince. Jammer dat het niet in de winkel te koop is, zal wel door de rare hoes komen (een nestje met eitjes op een piano )

Dit album laat maar weer zien hoe veelzijdig Prince is. Alleen piano en stem(men, want hij zingt soms wel vijf stemmen over elkaar).
Mooie, emotionele, soms iets te glijerige nummers (maar dat laatste is haast overbodig om te noemen bij Prince.

Aanvankelijk deed dit album me niet zo heel erg veel maar nu op deze zondagochtend is de mood er blijkbaar en valt dit album een heel stuk beter.
Aangename laidback-Prince met de piano in de hoofdrol (hier en daar een klein extraatje).
Het toont inderdaad e veelzijdigheid van de man en fans die hem live hebben gezien weten dat hij dit op het podium wel vaker doet maar dan met bekende nummers.
Dit album is verder voornamelijk leuk voor de echte fans want ik heb mijn twijfels of het grote publiek hier nu ook echt warm voor zou lopen.

Ik weet niet zo goed wat ik met dit album van Prince aanmoet. De ene keer bevalt het me, de andere keer doet het me helemaal niks en skip ik meerdere nummers.
Muzikaal is het gewoon dik in orde, vocaal (wederom) wat minder. Maar soms vind ik het vocaal ook weer wel goed.

3 sterren.

Als ik al jouw commentaren zo nalees denk ik dat deze opmerking niet eens klopt: het gaat voor zo'n beetje zijn hele oeuvre op geloof ik (en dus niet alleen dit album). In elk geval lees ik dit telkens weer terug.....

Ik bedoelde daarmee de stijl qua muziek die dit album heeft.

Ja dat zal wel, maar dat gaat bij jou voor zo'n beetje het hele oeuvre van Prince op (enkele uitzonderingen daargelaten)

Een interessant CD, goed om eens op te chillen maar verveelt al snel.

De klank sucks geweldig, het lijkt wel opgenomen in een bunker, hoort niemand dit dan, behalve ik?
Neen, ik heb hem wel, hij staat daar mooi op dat schap..... maar ja, véél te grote Princefreak die ik ben...

Speel dit album ook niet al te vaak af, maar ben wel blij dat ik er een bezit.

Gewoon een mooi piano cdtje, en een leuke aanvulling op the truth... zat al op een 3e cd met alleen drums te hopen

Maar doordat dit album zeldzaam is, is ie voor veel mensen ook vaak meteen heel erg goed... dat is ie niet, maar echt een vervelend album is dit zeker niet!

Bij vlagen klinkt dit album schitterend, maar uiteindelijk zitten er toch ook iets te veel middelmatige nummers tussen (al is Prince op middelmatig niveau nog steeds vrij goed).

Prince klinkt hier wel in zijn element, en hij laat bovendien horen dat hij een heel aardig stukje piano kan spelen.

Toch 3,5*, maar met kans op verhoging.

Ik ook. En ik vond het geweldig!

Ik denk dat die nu veel waard is én je kunt er tegenwoordig weer genoeg mee

Is dit album niet van 2002 en dus van na 'The Rainbow Children'?

Je hebt gelijk, het is uit 2002...

Het ligt in de lijn van 'The Truth', die ik wel beter vind dan deze.

De piano medleys waren altijd een populair segment in Prince shows en in die zin al een vooruitblik op de latere Piano & Microphone shows. Een album met Prince en piano schept dus (net als destijds The Truth) direct verwachtingen. Voor het album heeft Prince grotendeels nieuwe nummers opgenomen, dus geen Prince in een piano jasje. Qua tijdsbeeld past het echter prima bij de jazzy Prince met heel veel focus op kwaliteitsmuziek.

One Nite Alone…
Het titelnummer zet direct de toon. Wonderschone vocalen, veelal met zijn kopstem, subtiel begeleid door piano. Er zit een mooie break in het nummer en Prince speelt volop met zijn stem. Zet je koptelefoon op en doe je ogen dicht, intiemer wordt het niet.

U’re Gonna C Me
Gaat op dezelfde voet verder met iets meer effecten eromheen. Afhankelijk van mijn stemming vind ik die effecten de ene keer storend, de andere keer prima.

Here On Earth
Dit is mij iets teveel standaard R&B geworden. De vocalen blijven wel mooi.

A Case Of U
Prince heeft aangegeven groot fan van Joni Mitchell te zijn. Deze cover kan dan ook echt gezien worden als een eerbetoon. In mijn ogen is het ook prima geluk en doet Prince het origineel alle eer aan. Misschien omdat ik de Prince versie kende voor die van Joni, maar deze heeft echt mijn voorkeur.

Have A Heart
Tekstueel heel sterk nummer over een verbroken liefde. Het pianospel is hier werkelijk fantastisch.

Objects In The Mirror
Naadloze overgang vanuit het vorige nummers, zoals we dat gewend zijn vanuit de concerten. Het schijnt ook in 1 take opgenomen te zijn. In het tweede deel grijpt Prince ook weer gewoon terug op de voorganger.

Avalanche
Behalve dat dit een muzikaal hoogtepunt is, wordt je ook gedwongen je oren te spitsen. Prince geeft in de tekst aan dat Lincoln helemaal niet tegen slavernij was, terwijl ik niet beter weet dat de slavernij mede dankzij zijn inspanningen zijn afgeschaft. Het sterkere zwarte bewustzijn van Prince is duidelijk hoorbaar op dit nummer. Geen idee of hij gelijk heeft, maar het heeft hem wel geholpen om een briljantje te schrijven.

Pearls B4 The Swine
Dit is het enige nummer op dit schijfje waar ik echt niets mee kan. De zang is minder en er zit een rare latin vibe in.

Young And Beautiful
Een rocker op de piano. De enige keer dat de intimiteit niet heel nodig was geweest. Prince houdt het echter klein en ik kan me zo snel geen live versie met een gitaarsolo herinneren, dus hij was er zelf blijkbaar niet helemaal uit waar het nummer heen moest.

Arboreum
Een waardige afsluiter. Hij pakt weer helemaal de intieme sfeer van het album en het einde met de voetstappen, de dichtslaande deur en de daaropvolgende stilte is fantastisch.

Al met al ben ik hier enthousiaster over dan The Truth. Ik ben doorgaans meer van Prince met gitaar, maar bij The Truth vond ik de overdaad aan instrumentatie af en toe storen. Dit album ademt grotendeels een hele fijne, intieme sfeer uit.

Heruitgave op vinyl en cd 27 maart

wat is Arboretum toch een prachtig nummer, rest van dit album doet me vrij weinig,
uitgezonderd Pearls B4 The Swine & Young And Beautiful, die vind ik nog wel beetje redelijk

Ik vond dit een moeilijke om in te komen, eerlijk gezegd. Prince achter de piano had zeker live vaak iets magisch, maar toch ging ik vrij sceptisch dit project in. Want wat ik één van Prince's absolute sterktes vind (op zijn beste platen toch), is dat alle nummers zo divers van karakter zijn maar tegelijkertijd toch zo uniform en coherent bij elkaar passen. Dat zou wat verloren gaan met tien trage, zuchtende pianonummers na elkaar, vermoedde ik.

En dat is ook zo natuurlijk. Maar zoals jullie aan mijn score kunnen zien: ik ben alsnog de waarde van dit plaatje gaan inzien, zonder dat het meteen tot een van mijn favorieten is uitgegroeid. Want eigenlijk zijn bijna alle liedjes op dit album gewoon prima. Zeker het titelnummer, Here On Earth en Avalanche hebben mij verrast, en ook zijn Joni Mitchell-cover A Case Of You vind ik erg tof gedaan. Het is dus erg jammer dat de vaart er gegarandeerd af en toe uitgaat, met al die stemmige pianoliedjes zo na elkaar geprogrammeerd. Bijna zonde dat Prince de beste liedjes van One Nite Alone niet gebruikt heeft op een langer, diverser album waar deze misschien beter tot hun recht hadden kunnen komen!

Maar dat was de bedoeling van dit project dan ook helemaal niet natuurlijk. Wat wel de bedoeling was: een onderhoudend album creëeren met gewoon Prince en een piano als actoren. En dat is wat mij betreft redelijk goed gelukt.

Een onthaasting, schoonheid binnen de eenvoud en ingetogen krachtig… dat is wat ik hoor en voel na bijna 34 minuten Prince. Zo mooi dat ik bijna zou vergeten dat deze man bekend stond om zijn energie en funk. Volle pond in zijn repeat.