Cari Cari - Anaana (2018)

Een diepe zucht, een welgemeende wow, hoofd in eer gebogen en de pet af. Dat is de juiste omschrijving van mijn gevoel na de derde luisterbeurt op rij van Anaana. Het Oostenrijkse Cari Cari brengt op haar debuutplaat een karrenvracht aan invloeden mee, allemaal direct herkenbaar, en smelt deze om tot iets zo krachtigs dat stille verering resteert.

Mijn eerste indruk was, o, wat had dit mooi gestaan op een nieuw album van The Walkabouts, de tweede, het beste nummer van The xx tot op heden. Dat kruispunt, de alternatieve Americana (rock) van The Walkabouts en de verstilling van het Londense trio, is een goed uitgangspunt om Anaana te beschouwen, ware het niet dat er vervolgens een Pandora's Box open gaat die Anaana tot een muzikaal avontuur maakt. John Lee Hooker boogie, the Shadows meet Dick Dale, Blood Red Shoes alternative rock, het is er allemaal en meer. Wat het daarom zo knap maakt dat Anaana toch prachtig als een geheel klinkt. Ware het niet dat dit alles slechts het vertrekpunt is van Cari Cari. Het mysterieuze wordt omgevormd tot een monument van muzikaliteit en klasse. De stiltes tot gebedshuizen van muziek. De rock and roll een ongetemd beest dat je wang likt. Zacht en schurend tegelijk.

Het van origine Weense duo reisde de afgelopen jaren de halve wereld rond en leefde in diverse steden, onderwijl werkend aan haar nieuwe album. Het heeft even geduurd, vier jaar, maar het resultaat mag er zijn. Zonder meer een van de intrigerendste, maar ook beste platen van 2018. Ik moet nog even kijken hoe de plaat rijpt, maar de sterren lijken gunstig te staan voor een notering bij de beste platen van de jaren 10. (Die al weer bijna voorbij zijn.) Wat is het toch mooi om zo vanuit het niets verrast te worden met prachtige muziek. Nota bene uit Oostenrijk, waar ik, zeer waarschijnlijk nog nooit iets positiefs over geschreven heb, de gezellig novelty hits 'Codo' en 'Major Tom' ten spijt.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloGg.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Cari Cari - ANAANA - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Oostenrijks duo levert een plaat af die mijn muzikale universum compleet op zijn kop zet. Een wereldplaat uit Wenen
Cari Cari is een opmerkelijk duo uit Wenen. Stephanie Widmer zingt, drumt en haalt af en toe de didgeridoo tevoorschijn, terwijl Alexander Köck niet alleen zingt, maar ook geweldige bluesriffs uit zijn gitaren tovert. In de openingstrack klinkt het nog even als The Xx, maar al snel sleurt Cari Cari je films van Quentin Tarantino of spaghettiwesterns in. Het duo uit Wenen kan vervolgens alle kanten op. Blues, rock, Americana, triphop, psychedelica; je hoort het allemaal op ANAANA, maar geen enkel hokje is treffend genoeg om plaats te bieden aan het debuut van Cari Cari. Wereldplaat durf ik al wel te zeggen.



Ik heb in de bijna tien jaar dat deze BLOG bestaat nog niet veel aandacht besteed aan popmuziek uit Oostenrijk. Ik kom tot precies een handvol Oostenrijkse platen, waarvan er ook nog eens drie werden gemaakt door Soap&Skin.

Een week na de release van de derde plaat van Soap&Skin komt er weer een plaat van Oostenrijkse makelij uit de speakers en laat ik maar met de deur in huis vallen, dit is er een die absoluut mijn jaarlijstje gaat halen.

Het gaat om ANAANA, het debuut van het Oostenrijkse duo Cari Cari. Het duo dat bestaat uit Stephanie Widmer en Alexander Köck werd geformeerd in Wenen, maar het Oostenrijkse tweetal woonde de afgelopen jaren ook in Hamburg en Londen en werkte in alle rust aan het debuutalbum van Cari Cari.

Stephanie Widmer tekent op dit debuut voor de drums en de vocalen en bespeelt hiernaast de didgeridoo. Ook Alexander Köck tekent voor de vocalen en bespeelt hiernaast de gitaren die op ANAANA zijn te horen. Het geluid van het duo is nog wat verder verrijkt met spaarzaam ingezette elektronica.

Op basis van de instrumenten die worden ingezet en de samenstelling van het duo had ik direct associaties met The White Stripes. In een deel van de tracks op het debuut van Cari Cari hoor ik ook in muzikaal opzicht wel wat van de muziek van Meg en Jack White, al is het maar omdat ook Alexander Köck in zijn gitaarspel een voorliefde heeft voor blues. Over het algemeen genomen blijft Cari Cari echter ver verwijderd van de muziek van The White Stripes en zorgt het Oostenrijkse duo voor een uniek eigen geluid.

Het is een vaak beeldend geluid dat zo zou kunnen worden ingezet als soundtrack voor wat duisterdere films. De Oostenrijkse muzikanten beweerden ooit dat ze muziek zijn gaan maken om in een Quentin Tarantino film terecht te komen (de eerste EP van het duo opende vier jaar geleden met de track Dear Mr. Tarantino) en dat lijkt me inmiddels een kansrijke optie.

Cari Cari maakt muziek die zich buitengewoon lastig laat omschrijven en niet in een hokje laat duwen. Het gitaarwerk op de plaat is meestal ingetogen, maar soms opeens uitbundig en bluesy. Het drumwerk is eenvoudig, maar heeft uiteindelijk toch meer invloed op het geluid van Cari Cari dan je bij eerste beluistering zal vermoeden.

Openingstrack Summer Sun klinkt als The Xx met een psychedelische injectie van een didgeridoo, totdat het gitaarwerk wat steviger put uit de blues en het tempo wordt opgevoerd. Het bijzondere klankentapijt wordt gecombineerd met ingetogen vocalen, waarbij met name die van Stephanie Widmer zich steeds makkelijker en nadrukkelijker opdringen.

In de titeltrack van de plaat worden de drums wat steviger aangezet en hoor ik voor het eerst iets van The White Stripes, maar Cari Cari schiet uiteindelijk meerdere kanten op. De beeldende klanken van het Oostenrijkse duo roepen afwisselend associaties op met duistere voodoo praktijken en spaghettiwesterns, hetgeen nog eens illustreert wat een vat vol tegenstrijdigheden ANAANA is.

In Mapache komt Alexander Köck opeens met surfgitaren op de proppen, wat vervolgens ook weer prima lijkt te combineren met Oosterse klanken en wat overstuurde zang. Het debuut van Cari Cari is dan pas drie tracks oud, maar wat heeft het Oostenrijkse duo me al vaak verrast en wat steekt de muziek van het tweetal bijzonder in elkaar.

Het kan nog veel meer kanten op, want ANAANA sluit af en toe ook aan bij donkere en weemoedige Americana. Het is Americana waarin het bluesy gitaarspel van Alexander Köck zich opeens nadrukkelijk laat inspireren door Jimi Hendrix en Stephanie Widmer met flink wat meer passie zingt. Maar in een volgende track kan de muziek van het duo ook zomaar de kant van de onderkoelde triphop of de veelkleurige wereldmuziek op schieten, met hier en daar een vleugje My Baby.

ANAANA is een plaat vol beeldende muziek, maar het is ook bezwerende muziek, die je direct vanaf de eerste keer horen in een wurggreep houdt. Het is muziek waarbij ik geen moment aan Wenen moet denken. Cari Cari maakt muziek die thuishoort aan de oevers van de Mississippi en in de woestijn in Arizona, waar de verdwaalde Australische didgeridoo geweldig klinkt. Aan de oevers van de Mississippi of in de Woestijn in Arizona klinkt de muziek van Cari Cari vervolgens wel buitenaards, want geen enkele Amerikaanse band klinkt als het Oostenrijkse duo.

Ik ken ook geen Europese band die klinkt als Stephanie Widmer en Alexander Köck, wat van ANAANA een unieke plaat maakt. Het is een fantastische plaat die ik direct heb omarmd en waarvan ik inmiddels zielsveel houd. Jaarlijstjesmateriaal dus, maar dat heb ik aan het begin van deze recensie al verklapt. Erwin Zijleman

Dapper dat deze Oostenrijkers zich in dit genre durven te begeven, omdat het enigszins argwaan zou kunnen wekken. Als het Amerikanen waren geweest, zou het minder interessant zijn geweest, want die kunnen dat al... Het kopie kan zelfs beter zijn dan het origineel. Gehele onzin natuurlijk.
Het zijn op het eerste gehoor in ieder geval heel goed in mekaar zittende liedjes met een sterke aantrekkingskracht, in emotie en spanning. Het genre heeft dat ook al in zich zitten, maar dan moet je het wel geloofwaardig doen. Mooie tip.

De twee enthousiaste meningen hierboven zijn waar! Toffe plaat dat allerlei smaakjes in zich herbergt.

Luisteren, mensen!

Heel gaaf dit!

Klinkt alsof ze goed geluisterd hebben naar Mon-O-Phone - Escapism (2014) een album dat toen menig jaarlijstje haalde. Alleen stopt Cari Cari er meer op Native Americans geïnspireerde chants in, maar soms klinkt dat alsof het uit India komt en dan is de link naar My Baby ook niet ver. Ook het geluid van The Limiñanas - Costa Blanca (2013 hoor ik erin terug. Wel klinkt Cari Cari iets meer lichtvoetig, iets minder donker dan Mon-O-Phone en The Limiñanas.

Maar beter goed gekopieerd dan slecht verzonnen, dat geldt ook wel voor hun held Quentin Tarantino. Dit album luistert op zich wel lekker weg doordat de nummers met een lengte van gemiddeld 3,5 minuut op Pop-formaat zijn gesneden. Toch komt het soms wat kitscherig over door de nep 'Apache'-gilletjes.

Ondanks gemengde gevoelens valt de eerste beluistering wel redelijk goed en misschien groeit het nog wel verder.

Goh, dit is wel een ontdekking zeg!

Blijkbaar (en helaas) nog niet echt opgepikt door een wat groter publiek gezien hun '1500' volgers op instagram

Nieuwsgierig geworden door de vele positieve reacties ben ik ook maar eens gaan luisteren. Zit inderdaad erg goed in elkaar. Invloeden van Quentin Tarantino en Sergio Leone zijn heel duidelijk, maar het doet me vooral denken aan Calexico. Ik wacht nog even met mijn score maar dit is zeker goed.

Het gebeurt elk jaar weer: een plaat oppikken zo ergens halverwege december, net te laat voor de jaarlijstjes, maar zou er toch wel in moeten staan. Zou het Cari Cari zijn dit jaar? Als ik zo de berichten hierover lees zou dat geen vreemd iets moeten zijn. ANAANA (wat is dat toch met die hoofdletters tegenwoordig? zijn ze allemaal doof of zo?!) klinkt qua omschrijving als een album dat helemaal geschikt zou zijn voor mij. Klinkt ook zo lekker exotisch, alhoewel ik Oostenrijk niet als dusdanig ervaar.

En dan krijg je een melting pot voorgeschoteld waar je u tegen zegt. Zweverige tonen a la onze eigen My Baby, puntige, tegendraadse rock klanken a la De Staat... het zit er allemaal wel in.
Dat ze van Tarantino en spaghetti westerns houden is ook wel duidelijk.

Gelukkig duurt het slechts 35 minuten, want meer zou too much zijn. Ik ben er namelijk nog niet helemaal over uit of ik dit nu als heerlijk spontaan of lekker hip bedacht moet beschouwen. Heel erg nieuw is het ook allemaal niet, maar dat is niet erg. Ergens wringt er iets bij mij en ik ben er nog niet helemaal over uit wat. Ik heb dat gevoel bij een band als My Baby ook wel (let wel: het zijn verschillende bands, maar wel met een zelfde vibe).

Ik kan mijn jaarlijstje intact houden. ANAANA is leuk en lekker jachtig, maar een meesterwerkje hoor ik er vooralsnog niet in. Daarvoor weet het me niet voldoende te raken.

Nu weet ik het weer, het doet me vooral denken aan het nummer El Gatillo (Trigger Revisited) van Calexico.

De opener doet me erg denken aan Fade Out Lines van The Avener, een hit van een jaar of 3 geleden. Maar afgaande op de reacties is de rest heel anders. Mijn interesse is in ieder geval gewekt.

Jup, die associatie heb ik ook heel sterk.

Geweldige live band. Speelde op het watermuze festival afgelopen zaterdag in Zwartsluis. Zeer aangename kennismaking, zeer divers en super aanstekelijk.

Wat een fijne sfeer heeft deze plaat, een beetje de Americana versie van Donna Blue lijkt het. Ik vind de genre-wisselingen helemaal niet zo groot of storend, en ga deze zeker nog veel draaien. Muziek met sfeervolle ballen!

Nieuwe plaat is op komst. Belo Horizonte doet je alvast mijmeren naar de zomer in deze donkere dagen.

Straffe plaat vooral wetende dat dit Oostenrijkers zijn en het klinkt alsof het is opgenomen in hartje Amerika. Zanderige vlakten, brandende zon en af en toe een licht briesje. Mapache zou bijvoorbeeld al niet misstaan op een Tarantino soundtrack.

16 september verschijnt het tweede album Welcome to kookoo island van dit Weense duo. 14 november live te zien in Bitterzoet.