Van Morrison - The Prophet Speaks (2018)

Hij is 73, maar productiever dan ooit. Ben benieuwd.

Zijn 40e studioplaat. Als hij 93 wordt en in dit tempo van 2 platen per jaar doorgaat is ie nu op de helft.

Titelnummer is alvast prachtig. Toch weer benieuwd.

Ieder jaar een album; wat een tempo. De urgentie spat er van af.

Morrison kan zich zo bij the Good, the Bad and the Queen aansluiten.

wat een te gek album luisterde lekker weg op de zondagmorgen

Het titelnummer torent op eenzame hoogte op deze verder onderhoudende plaat.

Magnifieke plaat! Swingt als een tiet & uitstekend gemusiceerd. Die dekselse oude knar flikt het 'm maar weer eens!

Lekkere jazzy plaat van Van the Man. Vooral het Hammond orgel werk is erg fraai, iets waar ik normaliter niet zo van houd maar wat ik hier echt lekker vind. Hij blijft verbazen die stokoude Van Morisson. Dat hij nog maar lang platen mag blijven maken.

Vanaf 2010 is het niveau van Van's albums onverminderd hoog, een enkele uitzondering daargelaten. Ruwweg maakt hij twee soorten albums. De (naar mijn mening) beste zijn de albums met eigen materiaal, waarin de celtic soul overheerst, zoals Born to Sing: No Plan B, het uitstekende Keep me Singing en eveneens fraaie Three Chords & The Truth.

Op de andere albums kiest hij voor de muziek uit zijn jeugd. Vaak covers, maar ook eigen materiaal. Blijkbaar heeft hij hier fijne herinneringen aan en haalt hij daar zijn spelplezier uit. En dat laatste is op die albums goed te merken. Je kunt er van vinden wat je wilt, maar het muzikale vakmanschap en spelplezier is onmiskenbaar.

Zo ook deze The Prophet Speaks: niet zo bijzonder als de albums uit mijn eerstgenoemde categorie, maar toch nog altijd een fijn album. De betere nummers staan op de tweede helft.

Ook deze de hele week aan een luistertest onderworpen en ik moet zeggen , ik moest er ff inkomen. Waar ik de rest van zijn oeuvre eigenlijk vrij snel omarm had deze wat langer nodig om te dalen. Niks mis mee , want voor de mooiste platen dien je moeite te doen. Is ie mooi ? Half half. Er staan wat nietszeggende tracks op die Morrison in zijn slaap maakt. Dat ben ik niet gewend van Grumpmans. Gelukkig is het eerder genoemde Hammond orgel een fijne bijkomstigheid , het geeft de relatief luchtige songs wat meer body en zo komen we alsnog tot 3 en halve ster.

Vanvond het rijk alleen en in een Van the Man mood met biertjes en de stereo op lekker volume. Deze doet het weer helemaal prima. Mooi album, (zeer) goed geproduceerd, klinkt lekker en er wordt lekker jazzy gemusiceerd. Three Chords & the Truth ligt al klaar voor de volgende ronde...

Wat een suf album zeg…
Nummers inwisselbaar.
T lijkt wel big band met Hammond orgel.
Geef mij maar Z’n Avalon Sunset en Poetic Champions Compose periode…

geen topper uit s'mans rijke oeuvre. veel R&B, jazz en (slow) blues op dit album, waar de "Celtic folk/soul" ver te zoeken is. reden waarom ik zijn albums "Keep Me Singing" (2016) en "Three Chords & the Truth" met veel eigen songs, waar die sound wel regelmatig op te horen valt, prefereer boven deze "The Prophet Speaks".

voor de man zijn doen vrij veel middelmaat op dit album, inderdaad veel inwisselbare songs die op den duur aan eenvormigheid lijden. tracks als "Gotta Get You Off My Mind" (Solomon Burke) en "I Love the Life I Live" (Willie Dixon) neigen naar mainstream "cocktail jazz". hoewel ik de woorden "op de automatische piloot" in het geval van Van Morrison liever niet gebruik, vind ik Van een stuk meer bezield/gedreven klinken op het album "What's It Gonna Take", waarvan de sound overigens niet wezenlijk verschilt van die van "The Prophet Speaks".

wellicht ligt dit mede aan het orgelspel en de co-productie van Joey DeFrancesco, met wie hij in hetzelfde jaar het duo album "You're Drving Me Crazy" zou maken, die behoorlijk zijn stempel op dit album drukt.

verder covers van o.a. "Dimples" van John Lee Hooker en "Laughin and Clownin" (Sam Cooke) die naar de originele versies doen verlangen.

favoriete tracks zijn de Van Morrison originals "Got to Go Where the Love Is", waarbij de 2 mooiste nummers op het eind te vinden zijn "Spirit Will Provide" en het titelnummer.

geen Top 20 materiaal, maar eerder een album dat in de achterhoede van zijn oeuvre rond dobbert en bij mij niet vaak boven komt drijven.

Album werd geproduceerd door Van Morrison (co-produced Joey DeFrancesco)
Recorded at Studio D., Sausalito, California

Van Morrison: vocals, harmonica, alto saxophone
Joey DeFrancesco: keyboard, organ, trumpet
Troy Roberts: acoustic bass, bass, tenor & soprano saxophone
Dan Wilson: acoustic guitar, guitar
Michael Ode: drums
Shana Morrison: backing vocals
Jim Stern: tambourine

Veel te jazzy naar mijn smaak. Zelfs de bluesnummers zijn in een jazzsaus gegoten.