Daniel Romano - Finally Free (2018)

Momenteel nog op tournee met Ancient Shapes maar de nieuwe solo plaat heeft Romano al weer aangekondigd.

De single Empty Husk staat al op Spotify en op Daniel Romano - Empty Husk [OFFICIAL 2018] - YouTube

Meer informatie is te vinden op de website van Daniel Romano – Finally Free – You've Changed Records - youvechangedrecords.com

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Daniel Romano - Finally Free - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Finally Free lijkt een volledig vergeten klassieker uit de jaren 60 of 70, maar is gewoon de volgende prachtplaat van Daniel Romano

De Canadese muzikant Daniel Romano dook een jaar of vijf geleden op met wat kitscherig aandoende, maar na enige gewenning prachtige countryplaten. Het leek even het enige kunstje dat Daniel Romano beheerste, maar inmiddels weten we wel beter. Met Finally Free legt de Canadees de lat nog een stukje hoger en komt hij op de proppen met een plaat die zich in de jaren 60 en 70 onder de klassiekers zou hebben geschaard. Of de plaat dat ook in 2018 doet zal de tijd leren, maar Finally Free is een indrukwekkende plaat met songs die genadeloos intrigeren en diepe bewondering afdwingen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik Daniel Romano een jaar of vijf geleden niet onmiddellijk serieus nam. Zijn eerste plaat die de aandacht trok, Come Cry With Me uit 2013, was gestoken in het soort hoes dat je in de tweedehands countrybakken wel vaker tegenkomt en klonk bij eerste beluistering ook wel een beetje zo.

Op Come Cry With Me en opvolger If I’ve Only One Time Askin’ uit 2015 nam Daniel Romano ons mee terug naar de country uit vervlogen tijden en met name uit de jaren 60 en 70 en dat deed hij met heel veel smaak en gevoel, al duurde het in mijn geval wel even voor ik dit door had.

Op basis van deze eerste twee platen leek de Canadese muzikant me een one-trick-pony, maar inmiddels weten we wel beter. Op Mossy uit 2016 en Modern Pressure uit 2017 sloeg Daniel Romano nadrukkelijk zijn vleugels uit. Op beide platen stonden de jaren 60 en 70 centraal, maar de country leek uit beeld verdwenen. Singer-songwriter, folk en vooral flink wat psychedelica domineerden op de platen, die de liefhebbers van het eerste uur teleurstelden, maar de critici steeds meer superlatieven wisten te ontlokken.

Eerder dit jaar bracht Daniel Romano twee uitstekende en al even veelzijdige platen uit via zijn bandcamp pagina en het zijn platen die inmiddels helaas ook al weer zijn verdwenen. Verder verkende hij de garagerock met gelegenheidsbands, maar met Finally Free komt Daniel Romano nu op de proppen met de echte opvolger van Modern Pressure.

Liefhebbers van country trekken ook bij beluistering van Finally Free weer aan het kortste eind, maar voor liefhebbers van popmuziek uit de jaren 60 en 70 in de breedste zin van het woord, valt er ook op de nieuwe plaat van de Canadese muzikant weer heel veel te genieten. Als je niet beter zou weten klinkt Finally Free vrijwel onmiddellijk als een vergeten klassieker uit de decennia waarin de popmuziek tot wasdom kwam. Finally Free klinkt oom als de plaat die Bob Dylan nooit heeft durven maken.

Invloeden uit de Amerikaanse folk spelen een belangrijke rol op de plaat, die Daniel Romano overigens in zijn uppie opnam, maar het is folk die is doorspekt met invloeden uit met name de psychedelica. Ik kijk momenteel op Netflix een hele lange documentaire over de Vietnamoorlog en denk dat Finally Free het prima zou doen als soundtrack.

Bij beluistering van de nieuwe plaat van Daniel Romano heb je geen moment het idee dat het 2018 is, maar word je een aantal decennia teruggeworpen in de tijd. Het knappe is dat Daniel Romano hierbij niet fantasieloos voortborduurt op al het moois dat destijds werd gemaakt, maar de geschiedenis van de genoemde decennia herschrijft met een plaat die we nog niet hadden.

Als ik naar Finally Free luister hoor ik steeds weer nieuwe dingen, raak ik steeds weer los van het heden en groeit de diepe bewondering voor de nieuwe plaat van de Canadese muzikant. De plaat klinkt prachtig tijdloos, maar maakt vooral indruk met geweldige songs, die een aantal decennia met de besten mee hadden gekund en dat ook nu kunnen. Nu december is begonnen begint voor mij het serieuze nadenken over een jaarlijstje, maar dat deze plaat er op zal staan lijkt me op het moment een zekerheid. Erwin Zijleman

Begint goed met Empty Husk, maar tegen het einde (vooral Have you arrival) kan het mij bijzonder matig bekoren. Nog maar een paar luisterbeurten gunnen, maar ik denk dat dit voor het grootste deel voor mij geen topper gaat worden.

Ik kan ook nog niet zo meekomen in het enthousiasme van Erwin. De platen van Romano moeten altijd even groeien maar op deze hoor ik vooralsnog weinig aanknopingspunten voor een nieuwe topplaat.

Ik ben ook niet super enthousiast. Het begint sterk met een fijn openingstrio, maar daarna verbrokkelt het album hier en daar tot onsamenhangende en geforceerde songs. Over de hele linie wel voldoende, maar ik heb held Romano bete gehoord. Ook die twee bandcamp albums van begin dit jaar waren beter.

Bijzonder matig. Meer wil ik er eigenlijk ook niet over kwijt. Ik krijg het idee dat er is geprobeerd zo irritant mogelijk over te komen.

Zo, 6 jaar later heb ik hem weer eens mijn CD-lade in geschoven, de LP staat al even te verstoffen. Hij land iets beter dan toen, maar alsnog.. wat probeert Romano hier nou precies? Er staan zeker goede ideeën tussen en Empty Husk is de beste track van de plaat.. maar daar tussen lijkt hij in zijn psychedelische (houdt ik van) experiment volledig te vergeten dat hij ook nummers moet schrijven en lijken het vooral probeersels en schetsen.