Robyn - Honey (2018)

"Missing U" is een hele leuke single; heel eigentijds maar het heeft ook een soort old school-vibe.
Hoop dat de rest van het album in het verlengde hiervan ligt.

Missing U is inderdaad weer een leuk nummer van Robyn en vandaag verscheen ook het titelnummer in twee smaakjes, inclusief een (radio) edit.

En toch klinkt dat nummer als een van haar vorige (niet dat dat heel veel uitmaakt).

'Leuk' dekt de lading volledig voor mij. Maar meer ook niet eerlijk gezegd. Het gaat vooralsnog iets te veel aan me voorbij.

Hier ook, maar moet zeggen dat Honey na een maandje draaien wel flink is gegroeid. En Missing U ik na 3 maanden nog steeds een paar keer per week draai en ook nog verre van zat ben. Dus dit album gaat nog wel veel langskomen de komende tijd.

Wel erg leuk om Lil Louis' French Kiss voorbij te horen komen in Send to Robin Immediately.

Er zullen vast wel weer allerlei reviews verschijnen over hoe knap en sfeervol deze plaat is. Net als het geval was bij die (imho) mispeer van Arctic Monkeys. Maar ik ben vooralsnog overmand door liefdesverdriet over een artiest waar ik 8 jaar vol verwachting op heb gewacht en die me nu bitter en bitter teleurstelt.

Missing U was een leuke kennismaking met dit album maar de rest gaat eigenlijk een beetje langs me..

Missing U is echt geweldig, maar verder lijkt het idd erg voort te kabbelen. Snap vooralsnog de hoge score op Metacritic niet, is daar een van de albums van het jaar.

Met pijn in het hart moet ik zeggen dat ik op het eerste gehoor ontzettend teleurgesteld ben. Missing U en Honey zijn verreweg de hoogtepunten op het album en ik had gehoopt dat die nummers een voorbode gingen zijn voor de rest. Ik begrijp dat ze niet wilde blijven hangen in de Body Talk-periode, en het klinkt allemaal wel volwassener, maar tegelijk ook enorm vlak en gedateerd.

Het had mij slimmer geleken om Missing U eerst uit te brengen en daarna gelijk een tweede single met een videoclip uit te brengen voor één van de meer rustige nummers. Het voelt een beetje alsof ze al haar troeven voor dit album al heeft verspilt, maar dat is natuurlijk mijn mening.

Sohee! Die reviews liegen er inderdaad niet om! Heb er net twee gelezen en op zich ben ik het er helemaal niet mee oneens: ik vind het ook best een knappe en gedurfde plaat. Tekstueel en thematisch staat het ook als een huis. Grote probleem voor mij blijft echter dat ik er werkelijk geen r*** aan vind.... Maar ik gun het haar meer dan van harte dat de rest van de wereld er anders over denkt!!

Jammer. Ik heb hier jaren op gewacht, maar ook ik vind er geen reet aan. De muziek boeit me niet. De enige waarvan ik enigszins kan genieten is 'Between the lines', maar ik weet dat deze snel gaat vervelen. 'Missing U' is ook goed te pruimen, maar niet van dezelfde kwaliteit als 'Body Talk', maar voelt eerder als een reject van dit album. De rest kan me niet bekoren. Misschien is het een groeier. Voor nu 2*

Nu pas aan een derde luisterbeurt toegekomen.

Wat me nu opvalt is dat de gladde productie erg doet denken aan de late 80s. Ook dat nummers sterk in elkaars verlengde liggen wat betreft stijl en sfeer doet dit alleen maar versterken. De singles zijn meer de uitzondering daarop.

Een prima nummer als Baby Forgive Me gaat naadloos over in Send to Robin Immediately.

Het geheel klinkt wat 'zoeter' dan het weinige dat ik herinner van vroeger werk. Vind het nog steeds een prima album maar tussen alle andere releases te weinig om hier vaker bij terug te keren.

Robyn zingt ook gewoon goed, en heeft nog steeds een lekker herkenbare stem.

Between the Lines en Beach 2k20 hebben een 90s vibe dat aan acts als Lisa Stansfield, Dee-Lite en Incognito doet denken. Dit klinkt met minder 'bite', wat vlakker, meer ingetogen misschien zelfs iets meer Jazzy. Niet slecht gedaan, het vangt die beginperiode van de House goed. Terwijl de afsluiter Ever Again weer doet denken aan de late 80s werk van The Human League.

Er zitten voor mij geen skip-nummers op maar 40 minuten voor 9 nummers vind ik wel aan de lange kant. Had prettiger geweest als de nummers wat korter / bondiger gemaakt waren.

Uit Popcorn #20, mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

De afgelopen dagen luisterde ik vooral veel naar het verrassende nieuwe album van de Zweedse Robyn, haar eerste in acht jaar tijd. Waar veel dancemuziek uitbundig of extatisch is, is het bejubelde Honey opvallend ingetogen. Natuurlijk drijven het titelnummer en de eerste single Missing U voort op beats, maar dit is vrij so(m)ber getoonzette dancemuziek die niet per se gemaakt is om een grote massa op de dansvloer te behagen.

Dat geldt in nog sterkere mate voor een nummer als Human Being dat het niet moet hebben van beats, maar haast organische geluiden. Pas bij aandachtig luisteren met een goede hoofdtelefoon valt op hoe knap en subtiel nummers als Baby Forgive Me en Send To Robyn Immediately zijn opgebouwd en ontdek je steeds weer nieuwe lagen en geluiden.

Aan het einde van het album grijpt Robyn in Between The Lines en Beach2K20 terug naar het geluid van de housemuziek van eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Persoonlijk vind ik dit de minste tracks van de plaat. De geweldige afsluiter Ever Again, met heerlijke baslijn en uitwaaierende synths, maakt alles goed. Met Honey heeft Robyn een gewaagd en intrigerend album afgeleverd.

Snap het enthousiasme op veel (muziek)sites niet, zijn ze wappie bij The Guardian, Rolling Stone en Pitchfork of ben ik het!? Zoals aERodynamIC boven al zegt, het is 'leuk', meer niet. Het is allemaal al eerder gedaan. Nu is een herhalingsoefening niet per se erg, mits het heel goed is of fantastische liedjes (oh nee...tracks) zijn, maar da's niet het geval.

Ik ben volgens mij in de minderheid, maar vind dit juist een mooi album geworden. Robyn bezingt haar zielenpijn op een bedje van synths en drumcomputers. In eerste instantie klinkt het allemaal wat kaal, maar juist die less is more mentaliteit zorgt er voor dat ik blijf luisteren. Because its in te music, Baby forgive me, en Honey zijn hier de prijsnummers. Ik vind alleen Beach 2k20 een klein dipje op het album. Gelukkig sluit Honey af met het groovende Ever Again. Al met al een van de fijnere albums van dit najaar.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Robyn - Honey - dekrentenuitdepop.blogspot.com

In eerste instantie omarmd als ‘guilty pleasure’ maar ik hoor toch steeds meer diepgang in de elektronische popliedjes van Robyn

Robyn had ik een jaar of 13 geleden hoog zitten, maar toen ik een maand of twee geleden voor het eerst naar Honey luisterde viel het me toch wat tegen. Weinig nieuws onder de zon, al klonk het allemaal wel weer bijzonder lekker. Leuk om bij af te wassen maar verder? Honey is echter een groeiplaat die steeds meer moois laat horen. Met name in de onderlagen zit veel moois verstopt en uiteindelijk graaft Robyn zowel muzikaal als tekstueel een stuk dieper dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Hier en daar hoog genoteerd in jaarlijstjes. Ik begin langzaam maar zeker te begrijpen waarom.

Ook ik had in 2018 mijn ‘guilty pleasures’ op muziekgebied en misschien wel de meest beluisterde van het stel is Honey van Robyn.

Honey is zeker geen plaat waarop je nieuwe dingen hoort. Alles dat Robyn op haar nieuwe plaat doet heeft ze al eerder gedaan en vaak nog beter ook. Zo lijkt de openingstrack van Honey als twee druppels water op With Every Heartbeat van haar titelloze doorbraakplaat uit 2005 en ook in instrumentaal en productioneel opzicht lijkt er op Honey niet veel veranderd sinds deze doorbraakplaat en het in 2010 in twee delen verschenen Body Talk.

Ook op Honey domineren de kil klinkende synths die in de jaren 80 en 90 gemeengoed waren en net als op haar vorige platen combineert de Zweedse zangeres wolken synths met bijzondere ritmes. Wat me op de vorige platen van Robyn aansprak was dat de Zweedse zangeres haar elektronische geluid niet helemaal vol propte met elektronische klanken, maar haar muziek ook liet ademen. Dit doet Robyn ook weer op Honey en net als op haar vorige platen manifesteert de muzikante uit Stockholm zich als een prima zangeres, die zowel in pop, elektronica als R&B prima uit de voeten kan.

Het zorgde er een maand of twee geleden voor dat ik Honey van Robyn uit de speakers liet komen als ‘feelgood’ plaat en als ‘guilty pleasure’. Leuke muziek om bij af te wassen (als de machine dat niet overgenomen zou hebben), maar verder niet heel opzienbarend.

Ik ben pas de afgelopen week serieuzer naar Honey van Robin gaan luisteren. Belangrijkste reden hiervoor was het feit dat de plaat, tot mijn grote verrassing, opdook in flink wat jaarlijstjes en bovendien las ik een mooi artikel over de achtergrond van de lange periode van stilte sinds Body Talk.

Robyn kreeg de afgelopen jaren te maken met tegenslagen. Ze verloor een van haar beste vrienden door een slopende ziekte en zag haar relatie op de klippen lopen. Het zijn gebeurtenissen die hun sporen hebben nagelaten op Honey, dat misschien opgewekt klinkt, maar ook een plaat vol melancholie en een plaat over verlies is.

Toen ik beter ging luisteren naar Honey, werd me steeds duidelijker hoe knap de plaat in elkaar zit. In de uitbundige laag die uit de speakers komt lijkt misschien niet zoveel veranderd in de muziek van de Zweedse muzikante, maar in de onderlagen gebeurt er van alles. De ene keer flirt Robyn met 80s new wave, de volgende keer met 70s disco, dan weer met onderkoelde elektronica, die de groten uit de elektronische popmuziek eert.

Honey valt in eerste instantie op door een aantal groots klinkende elektronische popliedjes, maar het blijkt uiteindelijk een behoorlijk subtiele plaat, waarop invloeden uit een aantal decennia popmuziek via verschillende lagen in elkaar overvloeien.

Heel goed luisteren naar Honey van Robyn heeft er bij mij voor gezorgd dat een wat oppervlakkig en niet erg vernieuwend klinkende ‘guilty pleasure’ is getransformeerd in een plaat vol diepgang die steeds weer nieuwe dingen laat horen en die ondanks de kille klanken verrassend warm en emotioneel klinkt. En iedere keer dat ik hem hoor ben ik weer net wat meer onder de indruk. Erwin Zijleman

Deze Robyn is, wanneer ik héél kort door de bocht ga en simplistisch samengevat, gewoon meer van hetzelfde. Maar is dat ook niet wat we allemaal willen? Ik in ieder geval wel. De oorwormen of echte blijvers mis ik nog wat, maar dat kan anders zijn na verschillende luisterbeurten. Wordt vervolgd.

Een week geleden pas gezien dat ze een nieuw album had gemaakt na het geweldige Body Talk haha!

Nee dit is hem niet voor mij. Alleen Missing U en Honey zijn leuk. En een klein beetje Human Being. De rest is echt troep. Erg saai en monotoon. Misschien dat ik het nog een keer een kans zal geven. Erg jammer, want haar vorige album was te gek!

Een gezellig album, maar ik mis toch wel de dynamiek van Robyn. Het blijft nogal oppervlakkig studiowerk. Misschien dat het live beter tot z'n recht komt. Wel niet slecht, maar niet iets dat echt blijft hangen.