Black Sabbath - Mob Rules (1981)

De hoes is een afbeelding van een schilderij uit halverwege de 70-er jaren. Dus ver voordat dit album verscheen. Het management van Sabbath zag het werk in een boek en vond het geschikt als albumcover. Hildebrandt gaf toestemming en heeft het werk middels een nabewerking voorzien van bandnaam en titel. Er is echter nog een kleine wijziging op de albumhoes te vinden. Weten jullie welke?

Het werk is ontstaan nav een lugubere droom van de kunstenaar. In het midden staat een contraptie waarop de huid van de kunstenaar is gespannen. De gezichtsloze figuren hebben hem gevild. Zij hebben zich gehuld in de huiden van voorgaande slachtoffers. Als zodanig was het een aanklacht tegen de katholieke kerk en had weinig van doen met dat het pleps regeert.

Geen flauw idee welke andere nabewerking je bedoelt!

Het bebloede duivel-gezicht afdruk op de vel?

Het kruis dat aan de ketting hangt is in het origineel een vleeshaak.

Een jaar na het succes van Heaven and Hell was de line-up alweer aan verandering onderhevig, hoewel het enkele jaren later nog veel gekker zou worden. Nu was het Ward die werd vervangen door Appice.
Volgens Iommi waren begin jaren 80 een vreemde tijd, de drugs waren volop aanwezig en zelfs producer Birch zat vol aan de dope. Vanuit compositorisch opzicht was alles anders nu de heren niet met een vooropgezet plan de studio indoken.
Het moet gezegd Heaven and Hell heeft mij nooit in zijn greep gekregen en hoewel Mob Rules maar weinig afwijkt van zijn voorganger, klinkt het songmateriaal voor mijn gevoel net wat frisser.
Daarnaast bevalt de productie mij ook wat beter in vergelijking met de eersteling met Dio.
Het venijn van Mob Rules zit hem voor mij niet in de staart maar juist op de eerste helft van de schijf. De b-kant is wat stemmiger van aard, Iommi kan af en toe zijn liefde voor de blues even botvieren en het tempo ligt op de tweede helft van de plaat wat lager.

De nadruk ligt dan ook voor mij op songs als Turn Up the Night, een fijne vlotte opener met Iommi die overal doorheen soleert.

Voodoo is ook alweer zo'n earpleaser, een haast achteloze groove ingegeven door de funky aandoende ritmesectie. Voor mij is dit altijd de beste song geweest van de plaat, hoewel de track niet eens zo veelzijdig aanvoelt.

Sign of the Southern Cross - hoewel een lange speelduur - draait met name om de zanglijnen van Ronnie, hij trekt de song dan ook volledig naar zich toe. Traag en heavy; Sabbath in optima forma.

Met de titelsong schieten de heren ook raak, een vlot ritme en wederom Iommi die de aandacht trekt met zijn solo's.

Helaas trekt het vervolg van de plaat hierna amper meer mijn aandacht. Country Girl vind ik overwegend saai, waarbij het middenstuk van de stuk ook niet direct overloopt van creativiteit.

Slipping Away weet mij ook niet te overtuigen, het is geen slechte song, Butler mag zich zelfs nog even uitleven, hoewel hij dat een jaar of 10 daarvoor subtieler deed. De zanglijnen van Dio kunnen mij ook niet zo bekoren.

De eerste twee minuten van Falling Off the Edge of the World verraad spanning en sensatie, dat gegeven wordt deels waargemaakt in een swingend geheel, hoewel geen topper voor mij.

Over and Over sluit de plaat af en is wederom bluesy van aard maar had wat mij betreft ook in 3 minuten afgekund. Iommi rekt de song onnodig lang voor mijn gevoel. De herhalende woorden van de titel duren ellenlang en het ontbeert voor mijn gevoel aan inspiratie.

Jammer dat de b-kant een andere indruk op mij maakt, minder urgent en minder scherp. Op mij maakt Mob Rules de indruk dat Dio het heft in handen had bij de A-kant en Iommi het initiatief naar zich toetrok bij de wat stemmiger songs op het vervolg van het album.

Mob Rules heeft een wat ondankbare status als het kleine broertje van Heaven and Hell, in wiens kielzog dit tweede album met Dio anderhalf jaar later verscheen. Aan een kant zijn de onvermijdelijke vergelijkingen niet onlogisch: zo borduurt dit album productiegewijs naadloos voort op de kwaliteiten van haar voorganger.

Ook wat de tracklist betreft zijn de parallellen niet moeilijk te trekken: Neon Knights is hier Turn Up the Night (beiden knallende openers), The Sign of the Southern Cross kan gezien worden als de evenknie voor het titelnummer van de voorganger (en de akoestische intro laat echo's horen van Children of the Sea), Falling Off the Edge of the World heeft in de opbouw duidelijk een en ander gemeen met Die Young, en zinderende emotionele solo's vormen de hoeksteen van de afsluiters op beide platen.

Toch doet het Mob Rules wat tekort om het te bestempelen als louter een doorslagje van haar voorganger. Zo klinkt Dio hier geregeld gemener en kwader dan we hem tot nu toe gehoord hebben, wat uitstekend past bij een aantal wat grimmigere composities. Vinny Appice kleurt als nieuwe trommelaar van dienst deze nummers in met een andere, wat strakkere en lompere maar daarom zeker niet minder smakelijke feel dan Bill Ward. Een sfeerscheppend intermezzo als E5150 (voor degenen die de inside joke in de titel niet snappen: zoek de Romeinse cijfers op voor 5-1-50) had niet in het strakke plaatje van de vorige plaat gepast, maar komt zo uit het draaiboek van het Ozzy-tijdperk. The Sign of the Southern Cross, topper van formaat, bevat dan weer die heerlijke boosaardige sloomheid die Sabbaths vroege materiaal zo kenmerkte en nu pas voor het eerst in het Dio-tijdperk écht aan bod komt.

Het songmateriaal op Mob Rules doet uiteindelijk weinig onder voor haar voorganger. Meer nog, een aantal gebruikers hier geven zelfs de voorkeur aan deze wat meer broeierige en stemmige verzameling songs. Het is een kwestie van smaak. Zo vind ik dat hier andermaal geen slechte nummers op staan, maar de hoogtepunten van Heaven and Hell brengen mij in hogere sferen dan zelfs de beste nummers van dit album. Ondertussen zijn Voodoo, Country Girl en het wat lichtvoetige Slipping Away (zeg maar de Walk Away van dit album), prima als ze zijn, toch net niet van hetzelfde kaliber als de rest van het album.

Hoogtepunten die nog even de aandacht verdienen: het vlammende titelnummer, dat nog steeds brandend actueel is. Denk maar aan de opstanden van 6 januari 2021 in het Amerikaanse Capitool. If you listen to fools, the mob rules! Daarnaast hulde voor het afsluitende tweeluik, dat voor mij altijd samen geluisterd moet worden en een gepast episch slotakoord vormt voor deze helaas kortstondige line-up van de Prinsen der Duisternis, die elkaar gelukkig in de toekomst nog tweemaal terug zouden vinden voor albums die ik nog helemaal niet zo goed ken op datum van schrijven.

De eerste helft van de Sabbath-catalogus zit er alweer op, tijd om onbekend terrein in te duiken en de stormachtige tweede helft te trotseren...

1. Heaven and Hell
2. Black Sabbath
3. Paranoid
4. Mob Rules
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Master of Reality
7. Vol. 4
8. Technical Ecstasy
9. Never Say Die!
10. Sabotage

Ik vind de albums Heaven And Hell en Mob Rules een heel verschillende vibe hebben. De eerste vind ik meer classic rock, Mob Rules is veel meer angry, meer metal. Beide albums zijn me zeer lief. Deze is de underdog, kende ik eerder en heeft waarschijnlijk daardoor mijn lichte voorkeur.

Mee eens. Mob Rules heeft een grimmiger karakter dan het bij vlagen wat frivole Heaven And Hell dat best wel eens aan Rainbow doet denken. Grappen als Wishing Well kom je hier niet tegen.

Klopt. Zou Ronnie bepaalde ideeën uit zijn Rainbow tijd hebben meegenomen? Origineel Rainbow bassist Craig Cruber deed trouwens in eerste instantie ook mee tijdens de sessies. Dat zal vast ook iets bijgedragen hebben aan het Rainbow sfeertje.

Op Mob Rules was Geezer wel vanaf het begin betrokken en dat verschil hoor je. Ik vind beide albums te gek maar deze knalt echt je speakers uit.

Dio was meer een tekstschrijver. Ik zou eerder zeggen dat Tony Iommi om zich heen keek qua trends. 1979 en 1980 de classic hardrockhoek in. En nadat er albums als British Steel en Iron Maiden verschenen, moest het een tandje heavier worden.

Ik denk dat je Dio's rol daarmee onderschat. Een paar Iommi riffjes maken nog geen song. Daar heb je melodieën en goede arrangementen voor nodig en daar kwam echt Dio om de hoek kijken.

En ik heb gelezen dat Craig Cruber ook meeschreef maar daar geen credits voor kreeg. Hij werd uitgekocht toen Geezer terugkeerde.

Klopt Faalhaas, Dio was inderdaad hier én in Rainbow verantwoordelijk voor zanglijnen en teksten, die hij schreef bij de akkoordenreeksen van de desbetreffende gitarist. Dan moet je onvermijdelijk ook arrangeren: coupletten, refreinen, bruggen, hoeveel maten solo door wie. Bij Elf iets soortgelijks, maar daar schreef hij zijn nummers met toetsenist Mickey Lee Soule en op het debuut vulde hij tevens de inbreng van gitarist David Feinstein aan.
Van de eerste Dio echter weet ik dat hij meer bemoeienis opeiste: hier zou immers zijn naam op de hoes komen te staan. Zo hielp hij de piepjonge Vivian Campbell met het uitwerken van solo's, omdat dit zíjn groep was en hij er zeker van wilde zijn dat ieder detail zijn concept zou uitstralen.

Klopt helemaal. Twee solonummers die op het debuut kwamen schreef hij al tijdens zijn Sabbath tijd, te weten Dont Talk To Strangers en Holy Diver. Dus ja dat geeft toch ook wel aan dat hij altijd al wat meer deed dan wat teksten aanleveren. Hij bespeelt ook vele instrumenten, gitaar, bas, trompet. Wel alleen achter de schermen weliswaar, maar toch, hij is altijd erg betrokken geweest bij het hele creatieve proces.

Kant 1 is 5 sterren, het beste wat Sabbath ooit op plaat heeft gezet. Speciale vermelding voor E5150, een lekker horror instrumentaaltje die naadloos overloopt in het fantastische Mob Rules. Kant 2 vind ik minder sterk waardoor het gemiddelde helaas niet meer dan 4 sterren bedraagt. En toch mijn favoriete Sabbath album, al meer dan 37 jaar. Schitterende hoes trouwens.

Het lieve Country Girl, het meeslepende Falling of the Edge of the World en het intens-diepe Over and Over minder sterk? Ik begrijp het niet, maar het mag uiteraard. Opvallend hoe we met verschillende meningen op dezelfde sterrenwaardering uitkomen, heer Queebus!

Tja het blijft een rare kwiebus zullen we maar zeggen

Ik vind trouwens zelfs Slipping Away op kant B ook erg lekker, klinkt een beetje als een uit de hand gelopen jam (denk dat het nr ook zo is ontstaan), maar dat vind ik juist wel gaaf. Let daarbij ook op de pompende baslijnen van Geezer, die zijn echt magisch

Ik vind kant b een beetje onaf. Alsof ze uit de bak afgekeurde riffs hebben lopen graaien. Het is niet slecht maar vergeleken met de a kant voor mij een lichte teleurstelling. Op Heaven And Hell houden ze over de gehele album het hoge niveau vast, hier jammer genoeg niet. Zou misschien iets te maken hebben met de oplopende spanningen tussen Dio en de rest?