Black Sabbath - Mob Rules (1981)

Hij probeert vaak Stevie Wonder te imiteren, maar soul in zijn stem zou ik niet zeggen.

Dat Hughes een groot fan is van Wonder is een bekend gegeven, los daarvan ademt Hughes bij vlagen een en al soul, hoewel hij zich op Seventh Star wel inhoudt hoor je wel degelijk soulvolle accenten. Hoewel de beste man met alle genres uit de voeten kan.

Born Again was in 1986 mijn zesde LP, niets mis mee. Headless Cross is ook een topplaat, niet makkelijk verkrijgbaar. Denk erover mijn CD aan familie te schenken opdat die er de komende tijd van kan genieten, samen met Eternal Idol en Tyr. Dat geschuif met Tony Martin na Dehumanizer vind ik een afhaakmoment, totdat het niet te versmaden Devil You Know in beeld komt. Seventh Star ben ik ook groot liefhebber van, maar Mob Rules staat boven dit alles!

Van Headless Cross kan je nog enkele kopieën via Discogs vinden. De laatste pressing dateert ook al van 1999. Ik heb enkele jaren terug nog een CD exemplaar van I.R.S. Records kunnen verkrijgen voor een relatief prikje. Nu zie ik dat de haaien het album plots in het vizier hebben gekregen, waardoor de prijzen de hoogte in zijn gegaan voor een exemplaar van Headless Cross waar het niet om de drie nummers hapert of waarvan de hoes niet aan gort ligt.

Enige tijd terug Headless Cross voor ook een prikje hier in het dorp gevonden in zo'n winkel waar particulieren ruimte kunnen huren om spullen te verkopen. Een I.R.S. CD uit '89. Had de verkoper misschien niet zulke hoge verwachtingen van, aangezien deze persoon met metal-vinyl wel gehaaid kan zijn. Blijft een familiestuk, gaat niet verloren.

Je hebt gelijk, je stelling aan een klein onderzoek onderworpen maar de plaat is inderdaad vrij prijzig. Via verschillende aanbieders ligt de prijs in ieder geval bijna overal dik boven de 20 soms zelfs 30 euro. Het fysieke exemplaar heb ik jaren geleden verkocht, vanuit kwalitatief oogpunt zou ik het er trouwens wel weer voor over hebben.

Plots? De prijs die voor Headless Cross gevraagd wordt ligt al zeker tien jaar rond de twintig euro voor een goed exemplaar. Gewoon een kwestie van vraag en aanbod. Wie dat te veel vindt voor een tweedehands moet wachten op een reissue.

Ja, zowel Headless Cross, TYR, Dehumanizer, Cross Purposes en Forbidden vallen buiten de reikwijdte van de eigenaar van de rest van het oeuvre. Dat is nooit anders geweest.

Met wat geduld heb ik de discografie compleet gekregen. Dehumanizer is trouwens wel gewoon nieuw te verkrijgen voor twee keer niks.

Het gaat snel want goed een jaar na Heaven and Hell verschijnt met Mob Rules het tiende Black Sabbath album, het tweede album met Ronnie James Dio (RIP) én producer Martin Birch (RIP), het eerste studioalbum met nieuwe drummer Vinny Appice wiens houterige stijl naadloos in het geluid wordt ingepast. Qua stijl en geluid is dit de logische opvolger van Heaven and Hell, maar er is meer...

Opnieuw is er die variatie tussen de zware en de lichtvoetigere nummers die zorgen voor een dynamiek op dit album, die heerlijke flow die voor mij culmineert in de rustige (nou ja) afsluiter Over and Over. Ik houd er wel van als een album zo afsluit, het laat alles rustig inzinken, het geeft tijd voor reflectie en het laat je op adem komen, zeker na de geweldige uppercut Falling Off the Edge of the World met die verwoestende riff.

Ik heb beide voornoemde albums natuurlijk, hoewel ik vaker de voorganger afspeel en dus ook beter ken. Ondertussen heb ik die schade een beetje ingehaald, onder invloed van en met immense vreugde door opnieuw een aantal geweldige krakers: de altijd bij mij welgekomen uptempo opener Turn Up the Night, het zo gevarieerde The Sign of the Southern Cross met Geezer op bass én wahpedaal, dat rauwe titelnummer en natuurlijk Falling Off the Edge of the World.

Ik zou het moeten opzoeken maar in dat alsmaar meer lekkend geheugen herinner ik mij een oeroud artikel dat Tony Iommi erkende als de Riff Meester maar niet onder de indruk was van zijn kwaliteiten als leadgitarist. Dat had ik ook vaak bij de Ozzy albums, maar hier opnieuw speelt hij een aantal gitaarsolo's die ik vaak meeneurie, van mijn kant een ultieme erkenning van een goede gitaarsolo (voor dat meeneuriën van gitaarsolo's leg ik de schuld daarvan bij Michael Schenker en met dank).

Met een mogelijks maar onbedoeld slechte intentie opper ik dat er hier en daar toch een herhalingsoefening bezig is qua thema's en opzet van het album, alleen klinkt het nog steviger door, klinkt het nog beter uitgewerkt, valt er nog meer dynamiek te bespeuren. Een kanttekening maak ik nog altijd bij de tweede helft van dit album, waar Country Girl en Slipping Away (voor mij het minste nummer hierop ondanks de bass van Geezer) mij minder bevallen want minder spectaculair volgens mijn oren.

Variatie troef, dynamiek troef én goede nummers in overvloed onderbroken door een paar nummers die de druk van de ketel halen. Het kan, het mag, wie ben ik om daar te veel over te zaniken. Een paar weken geleden kwam mijn cd binnen van The Dio Years, kijk maar eens naar mijn bericht daar. De samensteller daarvan wist toen heel goed welke nummers van dit album daarop hoorden, vier inkoppers van dit album.

Post scriptum: Black Sabbath revival ten Kastele Spamalot? Ja en neen, ik laat me niets meer opdringen, maar een topic houd ik verantwoordelijk voor die revival: Classic Black Sabbath (Songs). Normaal hou ik zo niet van dergelijke topics, want de uitkomst is maar al te vaak al te voorspelbaar. Hier was dat de aanleiding om die cd kast open te trekken en die Sabbath albums uit te halen, hoewel ik er nog een aantal mankeer: Headless Cross, Tyr, Cross Purposes en Forbidden. Kasten vol cd's of platen dienen niet alleen om naartoe te kijken, ze dienen vooral om te gebruiken en om bij te vullen. Streaming is zo hip, ik ben echter zo oud.

Country Girl heb ik altijd geweldig gevonden. Vooral die snik van Dio, aan het einde van de brug, is wonderschoon. Eén van mijn favoriete metalalbums, dit.

Vond ik de voorganger Heaven and hell al een mijlpaal met Dio aan het roer, dit album sluit daar min of meer bij aan. Vooral de lange intro's en opbouw van enkele nummers maken dit voor mij een heel geslaagd tweede album van de band die al vele bezettingswisselingen heeft ondergaan.
Juist door de vele bezettingswisselingen na het vertrek van Ozzy is het niet altijd makkelijk om weer de draad op te pakken zeker als je net als ik hoofdzakelijk het oudere (eerste 5 albums) van deze band gewend bent. Maar de jaren '80 Sabbat mag er van mij zeker ook wezen, ook al wordt die mening niet altijd gedeeld door de Black Sabbat puristen hier en elders. .
Pas zo na 1988 toen ze bij het Amerikaanse IRS label onder contract gingen was ik na 1 album min of meer afgekickt omdat het wel erg ''Amerikaans'' ging klinken met een hoog AOR gehalte wat op zich niet slecht is, maar vanaf hier glijden ze wel erg ver weg van hun oorspronkelijke roots.. Maar veel wat ze daarvoor (op het Vertigo label) hebben afgeleverd is zeker het ontdekken en luisteren waard.

Score 4,5

Turn Up the Night
The Mob Rules
Country Girl

Het eerste nummer klapt er net als op Heaven and Hell heerlijk in en belooft veel, maar helaas staan er naar mijn smaak teveel langzamere nummers op.
Misschien val ik in herhaling, maar de Dio sound is toch niet de Black Sabbath die ik het liefst hoor.

Die 3 nummers zijn je favorieten ofzo?

Dacht zelf dat Black Sabbath met Dio in de regel iets meer tempo maakt dan met Ozzy. En als dit de grondleggers van doom metal zijn, moet het vooral niet te snel. The Sign of the Southern Cross is dan ook mijn favoriet. Met Dio in de gelederen vind ik een topperiode en Ozzy zelf kwam in die jaren ook met goede albums.

Helemaal mee eens. Zo mooi die brug in Country Girl.
Maar ook een nummer als Slipping Away - dat weinig stemmen krijgt hier - vind ik geweldig. Er zit zo'n heerlijke groove in, die baspartijen van Geezer zijn geweldig.

Enorm vette plaat, er gaat zoveel kracht vanuit. Ongeëvenaard.

Ja precies

Mee eens! Ik hoorde Slipping away laatst ook weer eens voorbij komen in één of andere playlist en dacht gelijk; heerlijk nummer!

Een stuk minder interessant dan voorganger Heaven & Hell. De nummers zijn veel minder spannend. Ik zie dat de gemiddelde scores van de albums hierna meest flink lager zijn. Ik ga zeker nog een opvolger proberen, maar verwacht daar niet te veel van.
Op dit album is het lastig om favorieten te noemen. Er springt geen nummer tussen uit. Sterker nog het is wat veel van hetzelfde en ook dat maakt het album minder aantrekkelijk.
Ik houd het op 3,5*, maar dat is rijk beloond.

Ik vind deze nauwlijks onderdoen ten opzichte van hun vorige plaat. Vooral het meeslepende The Sign Of The Southern Cross vind ik echt een uitschieter. Turn Up The Night, Voodoo, The Mob Rules en Falling Off The Edge Of The World vind ik allemaal van het niveau van de beste nummers van Heaven And Hell af.

Beter dan Heaven And Hell. Zelfde producer, en totaal andere sound. Dreigender, harder, zwaarder. Geen mindere stukken.

Zowel Heaven als Mob zijn klassiekers. Misschien dat de verassing er bij Mob Rules een bietje vanaf was. Uiteindelijk ontlopen die 2 platen elkaar nauwelijks.

En dan komen hierna nóg een aantal krakers. Kun je nagaan...

Nadat Heaven and Hell een overdonderende indruk hadden gemaakt op deze puber, was de opvolger Mob Rules een must-have. Tegelijkertijd besefte ik in dat najaar van 1981 dat het moeilijk zou zijn om dat juweeltje te overtreffen. Eerder las ik dat drummer Bill Ward de band had verlaten, wat ik heel jammer vond.
Met mijn door-weer-en-wind-krantenwijk verdiende geld haastte ik mij dan ook naar de Grote Stad, nadat Oor via de pen van Kees Baars een uiterst positieve recensie had gepubliceerd. Niet dat die recensie iets had uitgemaakt, voor mij was dit sowieso de beste band ter wereld.

Toch was de start niet makkelijk: ik kon noch op het label, noch op de (best gruwelijke en tegelijkertijd fraaie) hoes zien wat kant A was en gokte verkeerd. Hopend op een Neon Knights deel 2 kreeg ik Country Girl. Een fijn liedje, maar géén knallende binnenkomer.
Op 3 januari 2021 heeft Sir Spamalot een recensie genoteerd waar ik mij goed in kan vinden. Daarom meld ik slechts dat ik alle nummers goed vond, behalve Voodoo en Slipping Away die me niet grepen. Maakte niet uit, draai de plaatkanten in z’n geheel en je krijgt het ene na het andere hoogtepunt opgediend. Bovendien speciale vermeldingen voor de boodschap van de titelsong (in deze dagen van populisme schiet me dat lied vaak te binnen), de wonderschone brug in Country Girl, de übercompositie Falling of the Edge of the World en de gekwelde gitaarsolo’s in Over and Over, waarin Dio bovendien de zwaarmoedigen een hart onder de riem steekt.

Wat me gedurende de jaren erna pas opviel was dat de zangstijl van Dio hier was geëvolueerd: meer “grom”, meer “roar” in zijn stem, passend bij Iommi’s gitaarmuren. Het drumspel van Vinnie Appice is hoekiger dan het jazzy-swingende spel van Ward. Dat was wennen, maar door de jaren heen ben ik zijn spel steeds meer gaan waarderen: de man heeft een eigen stijl die passend is voor dit Sabbath.

In internetjaren kwam ik de theorie tegen dat kunstenaar Greg Hildebrandt de naam ‘Ozzy’ in bloed had verstopt op de cover, omdat de band wraak wilde nemen op de voormalige frontman. Een onjuiste complottheorie, een mob rule.

Enkele jaren terug kocht ik de 2cd-special edition met daarop als bonus o.a. de titelsong zoals die in de film Heavy Metal klonk. Nooit gezien deze tekenfilm, maar zelfs in de stripboekenwinkel kwam ik hier promotie voor tegen. Tot mijn verrassing bleek die versie licht afwijkend van de plaat, de liner notes spreken over demoversie.
De tweede cd bevat een concert van Oudjaar ’81 en 2 januari ’82, een sterke setlist met werk van beide Dio-albums plus de bekende hoogtepunten uit de jaren Ozzy. Je hoort een ingespeelde band, waarbij het afwijkende gitaar- (solo’s) en drumwerk het meest opvallen.

Vergeleken met de voorganger was de verrassing eraf, maar de band leverde opnieuw een klassieker.

Deze week verscheen de titelsong in nieuwe mix op streaming, voorproefje van een Deluxe edition die binnenkort verschijnt. Dit samen met Sabbaths Heaven and Hell.
Het lijkt qua opzet op de Holy Diver deluxe edition van Dio die eerder dit jaar verscheen: de mix is net een tikkeltje anders, je hoort de tikken plus aftellen vooraf en het lied gaat nét iets langer door. Hoorbaar meer dan "slechts" een remaster.

Heel lekker, zeker wel, maar of het genoeg is voor de hoge verkoopprijs die ongetwijfeld gevraagd zal worden?

Ik vind het geen vooruitgang die nieuwe mix. De drums klinken erg vlak. Sowieso is alle laag wat weg lijkt het.

Hier en daar lijken er wat andere gitaarpartijen te zijn gebruikt. Das op zich wel grappig om eens te horen natuurlijk.

dat gedraai aan de knoppen altijd maar weer.... Ik heb een stokoude versie van "Mob Rules" op CD en die klinkt helemaal prima.

Inmiddels uit op geremasterde 2LP. Phil Aston vertelt erover in zijn vlog.

Over de gehele linie sterker songmateriaal - of heb ik het vroeger toch al vaker gehoord? - maken dat deze een volle halve punt meer krijgt dan Dio's Sabbath debuut. Heerlijk, ik zou Ozzy bijna even vergeten. Nee hoor.

Van mijn vriendin kreeg ik voor mijn verjaardag een klein armliftje dat ervoor zorgt dat wanneer de naald zich aan het einde van de plaat in de uitloopgroef bevindt, de arm automatisch omhoog getild wordt. Om een en ander te installeren en te testen greep ik een willekeurig album uit de kast. Juist ja: Mob Rules. Na 20 keer de solo van Over and Over te hebben afgespeeld, stond het liftje perfect. Ik heb me vervolgens om het te vieren maar getrakteerd op het hele album. Ik blijf dit na 40+ jaren nog steeds een fantastische plaat vinden. Er zit gewoon geen sleet op. En nu door het liftje ook een pak minder op de naald!