Black Sabbath - Mob Rules (1981)

Dio zingt en schreeuwt zich de longen uit het lijf maar zit wat verder weg in de mix. Op de muziek lijkt hij ook minder zijn invloed te laten gelden. Mob Rules doet mij niet zo aan Rainbow denken als Heaven and Hell. Na het succes van dat album verlengde Warner Brothers het contract maar bood Dio tegelijk ook een solocontract aan. Mogelijk zal hij er daarom weinig behoefte aan hebben gehad duidelijk zijn stempel te drukken. Hij kon goede ideeën beter voor zijn solodebuut bewaren.

Gelukkig waren Iommi's ideeën dan beter dan die van Dio dan. Heaven & Hell draait qua geluid heel erg om Dio. Met name de gitaar vind ik op dat album erg dun klinken. Hier zijn gitaar en zang wat meer in balans, en dat resulteert in het beste Dio-album naar mijn mening.

Mob Rules klinkt op sommige momenten een stuk zwaarder dan Heaven en Hell. Echter leent Dio zijn stem zich hier ook uitstekend voor. Een nummer als The Sign Of The Southern Cross is een geweldig log nummer. Een nummer als Country Girl is dan weer het tegenovergestelde hiervan, losjes en catchy. De afwisseling maakt dit een prima en erg genietbare plaat.

Een stuk heavier dan H&H maar even goed. Dio zingt met gemak over de enorme geluidswal die opgevoerd wordt door het duo Butler Iommie. De drumroffels van Appice zijn niet zo aanwezig als op de latere Dio albums en dat bevalt mij erg goed. Heerlijk zwaar geluid over het gehele album en een niveau waar noch Dio noch Sabbath (Heaven and Hell) weer aan heeft kunnen tippen. Favorieten? Zelfs het minste nummer, Slipping Away is een topnummer! Beter dan Falling Off the Edge of the World (5:03) Over and Over (5:28) wordt/kan het niet.

Jammer dat deze samenstelling van Black Sabbath niet langer heeft stand gehouden, de 2 pogingen om deze samenstelling nieuw leven in te blazen kunnen m.i. niet tippen aan H&H en deze Mob Rules. Als ik hoor wat voor een geïnspireerde albums RJD met zijn eigen band nog heeft uitgebracht (Holy Diver en Last in Line in ieder geval) had dat nog een paar prachtige albums op kunnen leveren. Maar ja het mocht niet zo zijn. Ik kan eigenlijk niet kiezen tussen deze en zijn voorganger, beide toppers. Ze klinker geïnspireerd, top songs (zelfs de mindere nummers zijn erg goed) Iommi, Butler en Dio was een gouden combinatie (begin jaren tachtig in ieder geval).

Heaven And Hell - Falling Off The Edge Of The World Live 2007 - YouTube

Geniet nog geregeld hiervan.

Toon die als vanouds de swagger gitaar hanteert wanneer hij in de overgang die paar power chords eruit slingert zoals werkelijk waar alleen hij dat kan.

Alleen al zoals Dio die eerste zin pakt, vocaal nog immer een beest hier.

Mooie, volle klank van rijpheid.

De monsterlijke dikrif als slotconclusie.

Er circuleren meerdere live uitvoeringen van deze legendarische track in latere bezetting maar dit is wat mij betreft de sterkste, overstijgt zelfs de studio versie op een aantal vlakken.

Eentje om te koesteren.

In de tijdlijn bekeken, komt Black Sabbath goed los van het Rainbowgeratel op Heaven And Hell, ook niet verkeerd hoor, begrijp me goed. Maar op Mob Rules trekt Black Sabbath een eigen nieuwe jas aan. Mystiek, zwaar en soms ook opvallend luchtig. Een sterke balans en goede songs. Een goed recept voor een heuse klassieker.

Heb deze plaat als geheel ook altijd sterker gevonden dan Heaven and Hell.

Heaven And Hell is ook geweldig, maar deze is een stukkie vuiger. Minder "classic rock", meer metal. Het beste van Sabbath misschien wel, en zeker van Dio. Die drumsound is trouwens ook onaards heavy hier.

Inderdaad . Beresterk album. Samen met Heaven and Hell voor mij de beste Sabbath.

Goede, maar iets minder sterke opvolger van Heaven and Hell . Desalniettemin een topper uit het jaar 1981qua Metal albums.

The Mob Rules, een redelijke opvolger van Heaven & Hell maar wat mij betreft niet net zo sterk. The Mob Rules is wat ruiger, swingt nog wat meer en Dio kan zijn ei volledig kwijt. Turn Up the Night vormt een energieke en prima opener van de schijf. Voodoo vind ik een van de sterkere songs op de schijf, een prima groove, Dio die zich als een krolse kat door het nummer heen croont en dat met verve doet en Iommi die lekker door alles heen soleert. The Sign of the Southern Cross duurt mij echter duidelijk te lang, hoewel het geen slecht nummer is. E5150 sla ik altijd over, pas bij het titelnummer veer ik weer wat op. Country Girl is wederom weer een prima song, sfeervol en pakkend. Slipping Away vind ik dan weer wat minder. Falling is interessant en kent een mooie opbouw. Over and Over vormt een stemmige maar geen wereldschokkende afsluiter. Zo is het allemaal heel degelijk, kent het plaatje een prima productie en is Dio als altijd in topvorm. Ik mis echter nummers die een zelfde status hebben en indruk achter laten zoals dat wel het geval was op zijn voorganger. Neon Knights, Die Young en het titelnummer bleken anthems te zijn die het plaatje een hoog niveau lieten aantikken. Kortom, als geheel heel degelijk, nergens slecht maar wat mij betreft ook geen schijfje die hoog in de Sabbath catalogus eindigt.

Een consistente plaat van de mannen die weinig verschil laat horen t.a.v. zijn voorganger. De productie is prima, de nummers degelijk en het geheel is nog wat heavier. Ronnie kan met zijn stem het volume makkelijk bijbenen en de drums van Appice zijn meesterlijk. Toch wil de echte klik maar niet komen en om eerlijk te zijn is het lastig te benoemen waar dat in zit. Elke keer als ik de plaat opzet geniet ik van het gebodene maar trekt het ook vaak wat aan mij voorbij. Desalniettemin geniet het vanwege de genoemde argumenten dezelfde status als zijn voorganger.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Master of Reality
3. Sabbath Bloody Sabbath
4. Paranoid
5. Heaven and Hell
6. The Mob Rules
7. Volume. 4
8. Sabotage
9. Never Say Die!
10. Technical Ecstasy

Ik ervaar toch een aardig verschil tussen Heaven And Hell en deze. De eerste heeft veel meer een classic rock feel. The Mob Rules is veel ruiger, heavier en gemener. Deze krijgt de voorkeur. Zonde dat het stopte, voor zowel Sabbath als voor Ronnie J.

Voor mij ook twee albums met ieder een behoorlijk distinctief karakter.

The Mob Rules doet m.i. niet veel onder voor Heaven & Hell. Toch lijken veel mede posters dit album te vergeten in hun top tien....

Op welke plek staat ie bij jou?

Op plek drie!

Ik vrees dat je bij die groep medeposters hoort die is vergeten hem daar ook echt even neer te zetten....

Heerlijk BS album die voor mij een waanzinnig gave periode kenmerkt. Overgang van Broemetje naar Broem die letterlijk en figuurlijk zijn wilde haren verloor (verplicht vrijwillig) en het puberale headbangen daardoor zinloos vond worden. Sleepte dit album op ‘n cassettebandje werkelijk overal mee naar toe en in de spaarzame vrije tijd gingen we hierop los. Mooi was die tijd en wat goed is dit album nog steeds. Soms zou ik willen dat...

Dit is mijn top tien:

1. Paranoid
2. Heaven & Hell
3. Mob Rules
4.7th Star ( ben een Glenn Hughes fan)
5. TYR
6. the Eternal Idol
7. Deheminizer
8. Cross Puprposes
9. Sabbat Bl. S.
10. Sabotage

O, sorry. Ik dacht dat je je echte top 10 bedoelde. Daar zag ik iets van Genesis staan op de derde plek.
Mob Rules veegt daar natuurlijk met gemak de vloer mee aan.

*gauw wegduikt

Oke BS fanaten. Ook ik heb Heaven and Hell & Mob Rules in mijn bezit. Zijn trouwens beresterk. Zijn er nog BS platen die deze drive en energie hebben ? Want hier lust ik wel pap van .

Probeer dan ook zeker Headless Cross met Tony Martin in de gelederen. Beresterk, een uitstekende productie en het titelnummer is wat mij betreft net zo iconisch als het titelnummer van de eerste schijf van Sabbath met Dio.

Headless Cross is inderdaad schandelijk ondergewaardeerd.

Dat is wel de enige plaat die qua drive en mysticisme Heaven And Hell en Mob Rules benadert. Daarna is Dehumanizer wel een aanrader. Iets directer maar zeker de moeite waard. Vervolgens kun je eventueel Tyr en Eternal Idol nog pakken als je nog er niet genoeg van hebt gehad. Met The Devil You Know als toetje.

Born Again en Seventh Star vind ik ook heel aardig maar die zijn op zijn minst nogal omstreden.

Born again is een prachtig album waar enkele knallers van songs opstaan: Disturbing the Priest, Zero the Hero en het titelnummer zijn grandioos.

Ik heb de afkeer jegens Born Again ook nooit begrepen.
Disturbing the Priest is zelfs een van mijn favoriete Black Sabbath nummers.

Born Again, ja. Seventh Star, nee.

Born Again is best een goede plaat maar behoort zeker niet tot het beste van de heren wat mij betreft. Seventh Star vormt een wat vreemde eend in de bijt want; meer klassieke hardrock en Hughes heeft een stem met veel meer soul dan zijn andere collega's die de honneurs tijdelijk hebben waargenomen. Desalniettemin wil ik een lans breken voor Seventh Star, de samenwerking tussen Iommi en Hughes doet kwalitatief gezien niet onder voor veel andere worpen van Sabbath, het geheel is echter wat luchtiger en gevarieerder (maar ook weer niet sterker) van aard dan het werk met bijvoorbeeld Dio.