Mylène Farmer - Désobéissance (2018)

Ik ben benieuwd. De single met LP is helaas een beetje flauw. 'Rolling Stone' vind ik daarentegen haar leukste single sinds 'Du temps.' uit 2011. Mede dankzij de pakkende ''la la la's'' en de dromerige productie in de bridge, met een tiental seconden later een bijna zuchtende en kreunende Farmer, is die single in de afgelopen maanden bij mij wel uitgegroeid tot een favoriet in haar oeuvre.

Hopelijk ligt het album meer in lijn van 'Rolling Stone' dan van 'N'oublie pas'. De titel 'Get Up Girl' doet wel alvast de nekharen overeind laten staan (in negatieve zin).

Het album is echt verschikkelijk.

Mylene Farmer stond altijd bekend als de mysterieuze artiest. Haar muziek, en teksten waren niet commercieel. Ze ging mee met de tijd, maar toch kon ze er altijd wel haar eigen draai aan geven, samen met Laurent Boutonnat.

Na haar fantastische album ' Avant que l'ombre ' is haar werk steeds minder interessant geworden.
Ik volg Mylene haar muziek al 15 jaar. Ik ben een groot fan van haar werk. Ik heb het idee dat Mylene na het album Avan't que l'ombre bijna geen inspiratie meer heeft. Haar teksten gingen heel erg over haar emoties, en kijk op het leven. Mylene heeft waarschijnlijk nu alles op een rijtje, en ze is ondertussen 57 jaar oud. Ze heeft nu allerlei andere mensen nodig om met haar een album te schrijven. Mensen die haar style niet waarderen, en haar op een andere pad willen brengen. Het commerciele pad. Dat is ze gelukt.
Net zoals bij schrijvers, kom je op een gegeven moment op een punt dat je er gewoon mee moet stoppen. Inspiratie houdt op een gegeven moment op, of je komt in de herhaling.
Helaas doet dit album mij helemaal niets.

Zonder het album te kennen, verwacht ik dat ik me zal aansluiten bij wat hierboven geschreven staat. 'Avant que l'ombre' is haar laatste prachtige album. 'Point de Suture', 'Bleu Noir' en 'Monkey Me' heb ik nog leren kennen, maar het werd telkens een ontgoocheling. 'Interstellaires' heb ik dan maar genegeerd en de zin voor dit allernieuwste album is eveneens miniem. Er komt inderdaad een moment om ermee op te houden en het goede te koesteren.
Hetzelfde ervaar ik bij Axelle Red: het is mooi, heel mooi geweest, maar de laatste jaren kunnen nauwelijks boeien.

Wederom een best prima album. Beter dan dat wordt het anno 2018 niet meer met Mylène vrees ik. Toch staan hier een aantal zeer leuke nummers op.

'Désobéissance' is echt het hoogtepunt van het album. Ergens klinkt dit nummer 'ouderwets Mylène', maar ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen waar dat door komt. 'Get Up Girl' is lekker sensueel. 'Retenir l'eau' is een hele mooie afsluiter en 'Sentimentale' klinkt verrassend fris en zou best een hit kunnen worden als het door iemand anders was ingezongen.

Niet alle nummers zijn zo leuk als bovengenoemden, maar zo banaal als op de single met LP wordt het gelukkig ook niet meer.

Ze is inmiddels meester geworden in het uitmelken van haar fans met het heruitbrengen van oude singles in meerdere versies/kleuren/dragers, en ook met dit album is het al zo ver. 'Désobéissance' is pas een maand oud maar 30 november zal het album een re-release krijgen met een lange versie van 'Histoires des fesses' en een extra nummer. Ik ben in ieder geval benieuwd.

Ik ben behoorlijk Mylene fan. Wel mee eens dat Avant que l'ombre haar beste album is, staat dan ook pontificaal op twee in mijn top 10. Ik vond de albums daarna ook nog wel prima, zeker toch Point de Suture. Bleu Noir en Monkey Me waren wat minder consistent maar toch nog wel leuk. Interstellaires vond ik toch wat teleurstellend en nu is er dan Desobeissance. Ik zal nog geen beoordeling geven en nog een paar keer luisteren, maar mijn eerste indruk is vooralsnog dat het weer een stapje naar beneden is ten opzichte van de voorganger. Jammer hoor. Ik snap wel dat je niet altijd dezelfde muziek wilt blijven maken, maar op de een of andere manier lukt het Mylene op haar laatste platen niet meer echt haar draai te vinden,

Zelf ben ik groot fan Mylène, maar ik heb dit album heel eerlijkheidshalve niet eens de kans gegeven om het beter te leren kennen.

Een album trekt je of niet. Soms moet je een album wat meer tijd geven. Maar na een paar nummers te hebben gehoord, viel het zwaar tegen. Mylène heeft hier de bestuurdersstoel verlaten, en het stuur overhandigd aan een paar figureren die de muziek van Mylène wellicht niet begrijpen of niet echt waarderen. Het is muziek voor een wat kleinere doelgroep ( behalve de bekende nummers zoals ' Desenchantee ' ) Ik kan ook geen goede nummers opnoemen. Desobeissance is een beetje songfestival. Vrolijk maar heel simpel nummer. City of love springt er voor mij wel tussenuit, maar ook niet heel bijzonder. Helaas.