Cuby+Blizzards - The Universal Masters Collection (2002)

Beste Cuby verzamelaar MET Appleknockers.

Geluidskwaliteit is op deze remaster is ook beter als ooit tevoren.

Appleknockers vind ik juist de mindere kant van Cuby , desalnietemin een fijne verzamelaar.
In mijn ogen toch lichtelijk overbodig omdat er al zoveel verzameld werk is van Neerlands beste band ooit, bijvoorbeeld deze .

Dat is geen verzamelaar meer, dat is een complete discografie...die mij ook net iets te compleet was om even toe te voegen.

Dit is naar mijn idee de beste verzamelaar voor een fatsoenlijke prijs op dit moment op mume aanwezig.En nog gewoon in de winkels verkrijgbaar..(zo wat duidelijker?)

Appleknockers vind ik ..ook.. een fijne kant van een van de beste bands die nederland ooit gekend heeft. En die toch echt wat meer aandacht verdient. vandaar dat ik het maar weer eens met deze fijne doch "lichtelijk overbodige"verzamelaar probeer.

Waneer gaat er eens iemand een mooi stukje schrijven bij een van de albums van de heren ?

Cd's uit 'The Universal masters collection' zijn altijd vriendelijk geprijsd en het digitaal geremasterde geluid is altijd wel in orde.
Helaas ontbreken er heel vaak belangrijke tracks en soms zijn de verkeerde versies gebruikt.
De cd van The Moody Blues (die eerder als 'Masters series' verschenen is) bijvoorbeeld bevat voor de hoofdzaak de minst memorabele songs en een verkeerde (1989) versie van de hit 'Question'.
Op de cd van The Small Faces staat het nummer 'Sorry she's mine', maar door een hele andere artiest uitgevoerd. Op de cd van The Style Council, dat voor mij dus echt een miskoop was, staat alleen aan de binnenzijde vermeld dat sommige versies in een live-versie aanwezig zijn. Ook de single 'Waiting' wordt niet door Paul Weller zelf gezongen.
Deze compilatie van Cuby + Blizzards is net zoals die van Livin' Blues perfect samengesteld en als het ware door een ringetje te halen. De enige ontbrekende belangrijke nummers zijn 'Back home', 'Sunshine of your shadow', 'Nostalgic toilet' en 'Pawnbroker', maar voor de rest luistert alles prima weg.

Deze compilatie is het enige wat ik van deze legendarische Nederlandse bluesband bezit, Cuby & the Blizzards (met Herman Brood in hun gelederen) waren populair eind jaren '60 toen de Nederlandse popmuziek op een zeer hoog peil stond. "Appleknockers Flophouse" en "Window of My Eyes" werden grote hits maar het zijn zeker niet de enige goede nummers op deze sterke compilatie.

Erg fijne verzamelaar van deze roemruchte bluesband uit Drente.

Harry Muskee is de nederlandse Mark Lanegan voor mij.
Die man staat er gewoon.
Zingt zijn nummers.
Verder geen poespas.
Maar wel konstant van nivo.
Vanavond voor het eerst live ervaren.
Samen met pa en oom.

De eerste Cuby-compilatie die op CD verscheen was Cuby's Blues - The Best of ... Oorspronkelijk waren dat 2 LP's in een doos die in 1969 verschenen waren en in 1974 met een andere cover-foto weer als dubbel-album was uitgebracht. Het was natuurlijk tof dat beide platen gemakkelijk op een enkele CD pasten. Toch miste ik nog nummers zoals Appleknockers Flophouse. Later verschenen die 2 boxjes met 3 Originals (steeds 3 albums van Cuby + Blizzards met 1 bonus album). Daarna was het nog zoeken naar non-album singles. Singles A's en B's en The Complete Collection zijn goede verzamelaars, maar het is wel een beetje zoeken om die nu te pakken te krijgen.
The Universal Masters Collection geeft een redelijk overzicht van Cuby's werk van de jaren 1967 t/m 1972. Hoewel hun werk op vinyl nog voller klinkt, vind ik de geluidskwaliteit van deze verzamelaar beter dan al die CD-albums die nog niet digital geremastered waren. De compilatie opent sterk met de knallers Another Day, Another Road, Appleknockers Flophouse en het prachtige Somebody Will Know Someday.
In deze serie verscheen ook een goed samengestelde verzamelaar van Livin' Blues. Van hun was ook al een 3 Originals boxje verschenen en boxje met 3 CD's.

Fijne verzamelaar met de beste nummers van deze band.

4*

Deze band lag zowel qua tijd als qua genre altijd nèt een beetje voorbij mijn muzikale horizon, met uitzondering van het singletje Another day, another road (met op de achterkant Feeling like a suitcase) dat zich toentertijd opeens tussen de Dizzy Man's Band en The Sweet in mijn verzameling bleek te bevinden, en Appleknockers flophouse dat soms via de radio viel te beluisteren. Dan is MusicMeter weer eens nuttig om te lezen dat deze compilatie een ruimhartige (want 76 minuten lange) en goede selectie met idem geluid voor een betaalbare prijs behelst, en een pluim bovendien voor de durf om te beginnen met de twee bekendste singles plus wat zo ongeveer iedereen het prijsnummer van Groeten uit Grollo vindt, Somebody will know someday, met het risico dat daarna de rest van het materiaal op deze CD alleen maar kan tegenvallen.
        En dat is dan ook de waarde van zo'n compilatie, want ik moet op alle loftuitingen meteen laten volgen dat het hier wat mij en mijn collectie betreft vermoedelijk ook wel bij blijft. Tegenover dat uitstekende openingstrio en bijvoorbeeld het fraaie Window of my eyes (hun grootste hit) staan namelijk ook diverse nummers die nogal gewoontjes zijn (Just for fun, Goin' home, Night train) en die soms ook veel te lang doorgaan, zoals de vier nummers tussen tracks 12 tot en met 16 die samen bijna 24 minuten duren. Wat dat betreft spreekt het ook boekdelen dat ikzelf als favorieten naast Somebody will know someday juist Seasons come and seasons go, Thursday night en de perfecte afsluiter Sometimes heb aangekruist, mooie zware dramatische nummers met veel popinvloeden waarop Muskee met zijn beste Gary Brooker-stem excelleert, en niet de "pure" bluesnummers waar deze groep zijn reputatie aan ontleent.
        Eerlijk is eerlijk, de band doet z'n best om zoveel mogelijk variatie aan te brengen, bijvoorbeeld door het afwisselende gebruik van akoestische gitaar, sax, klavecimbel, fluit en een jazz-arrangement inclusief bassolo (op Sonny Boy Williamsons Help me), maar al met al hoor ik toch te weinig nummers waarvoor ik echt warm loop, zodat bijvoorbeeld ook de cover van The sky is crying te weinig toevoegt aan het origineel van Elmore James. Het klinkt allemaal stevig en overtuigend en straalt veel energie uit, maar als zelfs een compilatie van hoogtepunten zoveel materiaal bevat dat in mijn oren nogal doorsnee klinkt is dit voor mij persoonlijk precies genoeg.