Gandalf - The Universal Play (1987)

Uit de reeks Gandalf albums die ik bezit is deze duidelijk de minste. Of dit komt omdat hij de klus alleen klaart of de composities minder sterk zijn is hierbij de vraag. Aan het onderwerp wat op dit album wordt behandeld kan het mijn inziens niet liggen. Dit gaat over de veranderingen die in de ruimte, en dus ook op aarde, plaats vinden.

De eerste twee tracks geven wel een mooi sfeerbeeld weer, maar dit raakt mij helaas niet. Track drie maakt dit meteen goed. Mooie herhalende muziek die langzaam maar zeker uitgroeit tot iets wat me de ruimte intrekt. Het doet opzich simpel aan, maar ook hier geld: je moet er maar opkomen. Kortom; hier zit best een lekkere drive in. Na dit drukke gedeelte wordt deze afgesloten met fraaie sfeerklanken. Met haast verstilde piano tonen begint de vierde fase. Dit in combinatie met andere geluiden geven mij het gevoel dat ik in de ruimte ben.

Ocean of Time begint vrij experimenteel voor Gandalf begrippen. Al zoekende groeit dit wel uit tot iets wat goed in het gehoor ligt. Later komt daar de meeslepende gitaar bij op een redelijk spannend ritme. Dit alles wordt in stijl afgesloten. Het album wordt afgesloten met een bijzonder mooie track. Fraai gitaarwerk op hemelse klanken en percussie als dit geen pure liefde is weet ik het ook niet meer.

Toch blijf ik op 3 sterren stekken voor dit album. Dit komt, omdat de goede sfeer die her en der gemaakt wordt niet op een lekker wijze wordt doorgetrokken, waardoor er geen sprake is van een opbouwende lijn.

Dit is een wat afwijkend klinkend album dan ik doorgaans gewend ben uit Gandalf's vroegere periode. The Universal Play klinkt bij vlagen nogal spacey en af en toe heb ik het gevoel naar Vangelis te luisteren tijdens o.a. "World Within" en "Gate to Infinity", dankzij de bij vlagen bombastische en plechtige uithalen die de muziek kenmerkt. Het is op zich niet slecht, maar niet alle stukken blijven hangen. Vooral "Ocean of Time" pakt me niet helemaal, vanwege de wat weifelende eerste helft. Daarna slaat het roer om en wordt het beter, maar echt grijpen doet het nummer me niet.
De beste momenten zitten toch in de ritmisch goed in elkaar zittende opener "Earthbound", mede dankzij het sterke thema. Tevens is "Cosmic Circle Dance" een topper. Hier wordt een thema weliswaar constant herhaald, maar de manier hoe het zich manifesteert en uiteindelijk tot grootse proporties leidt, is verrassend te noemen. Na het knallende middenstuk, drijft de muziek als het ware langzaam weg tot een mooi en rustig, uit-fadend slot.
Het al eerder genoemde "Gate to Infinity" is ook goed, mede dankzij de plechtige en majestueuze piano die hier de hoofdtoon voert.
Afsluiter "Pure Love" is een mooi, ingetogen en kleurrijk nummer met een lieflijke, maar ook levendige melodielijn. Vooral deze afsluiter kenmerkt de mooie sound van Gandalf.

The Universal Play kent dus zeker z'n momenten, maar regelmatig neigt ook m'n aandacht af te zwakken, vanwege een aantal richtingloze momenten. Blijft over een verdienstelijk Gandalf-album: geen toppertje, maar zeker niet slecht. Een 3,5.

Heerlijk album.Vele malen beluisterd, en gaat nog steeds met enige regelmaat de cd speler in.
Fantastisch om heerlijk bij weg te dromen, om dan weer naar de werkelijkheid terug te keren zodra de tracks een climax bereiken, al dan niet met drums. De toon en stijl van dit album werd al een beetje geintroduceerd op Tales From A Long Forgotten Kingdom, althans de instrumentatie. Maar dit album is veel "spacier" dan zijn voorganger. Geen vogelgeluiden dit keer en sporadisch een acoustische gitaar. In tegenstelling tot de besprekingen hierboven sla ik "Cosmic Circle Dance" meestal over, omdat ik vind dat die track uit de toon valt op dit album.
De opbouw van elke track vind ik subliem.
Mijn waardering:
Earthbound 4/5
World Within 3/5
Cosmic Circle Dance 2/5
Gate To Infinity 3/5
Ocean Of Time 5/5
Pure Love 4/5

totaalscore 3/5

Een erg fijn album. Doet inderdaad bewijilen denken aan de muziek van Vangelis. Ietwat zweverige muziek, maar het is consequent goed verzorgd.