John Coltrane - Infinity (1972)

Deze Cd van Coltrane is echt vreemd, ik bedoel op Coltrane's site die je op google vindt staat hij dan niet, op amazon en wikepedia staat er niks over vermeld. Op discogs staat deze Cd dan wel weer.

Weet iemand meer over deze Cd?

Leo is een van mijn favo John-tracks, ik ben ook erg benieuwd naar de rest, gewoon regulier album?

Edit (na het lezen van Fredpit's bericht):
Erg bedankt voor alle info, dusja gewoon regulier album dat onterecht zo onbekend is. Net effe correctie gezonden voor jaar, releasejaar ipv opnamejaar dacht ik.

links: Allmusic...*klik*

Recorded at several sessions in the two years prior to his death but not issued until 1972, Infinity was the subject of much controversy among Coltrane aficionados when it finally appeared. The horror on the part of Coltrane purists was directed to the posthumous string arrangements written by Alice Coltrane, his widow, which were grafted onto the performances. But however much the strings softened or unnecessarily augmented the music, it must be said that Alice Coltrane really didn't do such a bad job and the ultimate result is an unusual and oddly attractive work. The juxtaposition of the fiery, very free playing of late Coltrane against the dreamy, consonant strings is seductively appealing and one might even make the argument that, given the increasing mystical proclivities of his later years and the presence of Eastern instruments in his ensemble, he may well have approved. The pieces include some of his more powerful late compositions such as "Leo" and "Peace on Earth," and his playing (with a rare smidgen of bass clarinet) is typically inspired, if not reaching the raging heights of releases like Live in Japan. Whatever problems the Coltrane ideologue may have with his wife's embroideries, Infinity still deserves a place in his/her collection.

De eerste 4 minuten van "Living Space" klinkt als "Psalm" (van A love supreme) plus Alice Coltrane en Pharoah Sanders. Geen wonder ook, want die doen beiden mee. Maar toch verbazingwekkend hoe goed je dat kunt horen aan hun 'trademark sound'.

Alice nam songs van het Coltrane kwartet uit 1965 en 1966 en schreef er nieuwe strijkers-arrangementen voor, en overdubde deze over de originele songs. Dat deed ze ook met haar harp- en piano-partijen en ze liet andere muzikanten ook nog wat extra partijen opnemen. Het klinkt dan ook meer als een Alice en John Coltrane plaat dan een John Coltrane-plaat.

Het is allemaal niet slecht, maar het voelt toch raar. Ze had de songs in kwestie ook in het geheel met haar band opnieuw kunnen opnemen. Maar aan de andere kant is het ook weer fijn om John zelf te horen spelen.