The National - Boxer (2007)

Een album wat prettig in het gehoor ligt. Ik mis echter wat spanning en pakkende melodie op deze. Fake Empire is gelukkig wél een aangename verrassing met de 3/4 4/4 piano en het lied heeft een mooie climax. Ik klaar op van het prettige (jaren '80) gitaargeluid in 'Brainy'. 'Slow Show' is de mooie ballade, wat ik in dat lied heel mooi vind zijn de ondersteunende cellotjes?? en huilende gitaren op 't einde. Ben verder niet zo'n fan van het folky stemgeluid van de zanger.

Had bij mij tijd nodig die stem.

Dat vond ik aanvankelijk namelijk ook een beetje vervelend zelfs

Dit album wordt op MuMe als beste beoordeeld. Elke keer als ik deze plaat draai denk ik; wat horen zij wel wat ik niet hoor.
Behalve Fake Empire & Brainy vind ik er weinig noemenswaardige nummers op staan.

Live klinken deze nummers allemaal goed hoor maar voor mij begon het pas goed bij High Violet.
De werkelijk sublieme opvolger van deze Boxer.

De lyrics zijn de grote troef van The National. Enkel jammer dat deze lyrics zo mompelend en vaak onverstaanbaar gebracht worden.

Niet alleen de lyrics zijn een grote troef ,maar het mompelen vind eigenlijk een nog grotere troef.

Dat is een deel van de charme, ik versta de lyrics trouwens prima

Ik weet nog dat ik ergens herfst 2007, totaal onbekend met de band, uit het niets volledig werd gegrepen door Fake Empire. Na beluistering van het hele album kon ik concluderen dat The National en ik dikke maatjes gingen worden. Doch, hoe goed de rest ook is, de magie van die fantaaastische opener wordt nergens geëvenaard.

Sterker nog, er bestaat voor mij bijna geen ander nummer van welke band dan ook die Fake Empire kan benaderen. Om te huilen zo mooi!!

Heerlijk, dit. Geef het tijd, geef het ruimte, en dan heb je ook wat. Ook bij mij heeft het lang geduurd voordat ik the National écht goed vond. Ik kwam ze op het spoor via the Rains of Castamere (vanuit Game of Thrones), en hoorde daarna het album Trouble will find me, dat toen net uit was en mateloos populair onder MuMe-gebruikers. Ik moet eerlijk zijn, ik vond dat een redelijk saai album, heb em laag beoordeeld, en daarna geen tweede kans meer gegeven. Dat gaat nu wel veranderen. Via de ladder ben ik de betere/bekendere nummers van de band steeds meer gaan waarderen. Denk aan Bloodbuzz Ohio, England, Conversation 16, Afraid of Everyone, en van dit album Slow Show en uiteraard Fake Empire. Boxer is het eerste album van de band dat ik uitgebreid in albumcontext beluister. En ik ben om. Geen een zwak nummer staat er op dit album. Hoogtepunten blijven voor mij Fake Empire en Slow Show, maar ook de andere nummers zijn van hoge kwaliteit en genieten geblazen. De fantastische mompelende stem van Berninger, gecombineerd met de sterke lyrics en de bij vlagen betoverende melodieën en muzikale arrangementen, maken dit tot een album dat ik wel kan blijven beluisteren. Enige minpunt; ik mis iets dat de nummers ook echt onderling onderscheidt. Veel nummers lijken toch wel enigszins op elkaar. Een nummer wil ik er speciaal uitlichten: Fake Empire is door zijn fenomenale opbouw en het fantastische blazer-spektakel in de laatste halve minuut verworden tot een van mijn persoonlijke favorieten. 4,5*

Leuk om te lezen. Nu nog terug naar Alligator en - ook een van mijn favorieten - de Cherry Tree ep.
Ze hebben al een heel mooi oeuvre opgebouwd. De finale van Fake Empire blijft een hoogtepunt inderdaad!

Het was even wennen aan de zang, ik vond het eerst wat wazig/vaag, maar nou vind ik het eigenzinnig, ongrijpbaar en wat speels. De muziek is mooi dromerig, met een onderhuidse spanning op een positieve manier, alsof er telkens iets leuks gaat gebeuren. En als ik een top 5 beste drummers ooit had, zou ik deze drummer er zeker bij hebben. Topplaat. Verhoogd naar 4,5*

Boxer is niet de overwinning, maar de weg er naar toe.
Fake Empire is incasseren; klappen ontvangen.
Voorbereiding in rust.
Zoekend naar balans tussen lichaam en geest.
De eigenlijke wedstrijd is al lang begonnen.
Geen finale in de ring, maar pas als het herstel is voltooid.
Niet hopend op een hersenbeschadiging.
Zalvend door troostende woorden gesproken door Matt Berninger.
Dit is niet de American Dream van Rocky.
Dit is het verlies verwerken van Million Dollar Baby.
Boxer is eigentijds, met subtiele invloeden van bands als The Cure en New Order in de sound verwerkt.

Fantastische (groei) plaat!!! En tot op heden hun beste. Staat in m'n top 10.

Mistaken for strangers, die drums.
Om dit nummer ben ik The National al eeuwig dankbaar (al moeten ze niet zo'n slappe nieges plaat als Trouble you will find maken)

Boxer zit zeker goed in elkaar en ik vind de zang ook erg mooi, alleen is het niet bepaald spectaculair. De enige wauw-momenten zijn sommige stukken zang, maar daar blijft het ook bij. Ik vind het een wat vlakke plaat.

Helemaal mijn idee...

duistere nachtclubjongens die je omstreeks 4u s'ochtends na een geslaagd of niet geslaagd avondje uit wel kunnen verblijden met hun gehoorspel. De muziek zelf vind ik niet direct duister of melancholisch maar in combinatie met die prachtige op en neergaande bariton van een stem weten ze een akelig doch warm sfeertje te creëren

Ik weet niet of rest van de hogere stemmers er zo over denkt maar ik quote graag mezelf

Ze waren al schitterend bezig op de voorganger van deze boxer ook, Alligator staat juist niet op gelijke voet voor mij

Zelden heeft muziek mij meer gegrepen dan dit. Jaren geleden dit album via deze site ontdekt en het blijft elke keer weer genieten. Als een warme deken dit, prachtig.

Betoverend mooi!! Maar laat het groeien, de magie is er nog niet bij de eerste luisterbeurten.

Dat laatste kan ik bevestigen - het eerste hopelijk binnenkort. Maar eigenlijk - als ik mag vloeken in de kerk - nu een beetje teleurgesteld. Flinke scheuten Editors en Interpol met geroosterde Tindersticks -- versierd met kruimels Elbow en Radiohead -- geflambeerd in Arcade Fire - een interessant recept - nu alleen de magie nog!

Geduld is een schone zaak..
Maar natuurlijk is dit voor iedereen anders. Let me know of het gelukt is....

Mijn instapmoment bij The National was het album High Violet. Heel hoog gewaardeerd alhier, maar na een luisterbeurt of zes had ik nog geen idee waarom precies. Ik kon er niet zo veel mee. Door gezondheidsperikelen had ik echter tijd te over om het album te luisteren en ik besloot door te zetten. Dit was overdreven gezegd de beste keuze uit mijn leven, op het nemen van een Spotify-abonnement na. Het album groeide en uiteindelijk heb ik High Violet helemaal grijsgedraaid. Daarna was het de beurt aan Boxer, een album waar ik al snel in zat. Wellicht heeft dit ermee te maken dat ik op dat moment al een beetje bekend was met het werk van The National. Wat een album! Het ene schitterende nummer volgt het andere prachtige nummer op. Tijd voor adempauze is er eigenlijk niet. Alhoewel Gospel voor mij niet op het album had hoeven staan. Hoogtepunten tussen de hoogtepunten: Fake Empire, Brainy, Squalor Victoria en Ada.

Boxer wint het wat mij betreft met een fotofinish van High Violet.

Wel... na de vijfde aandachtige luisterbeurt (een maandje na de vierde) is er niet veel verandert. Maar ik heb wel wat scherper dat ik de meeste tracks wel graag hoor zonder dat het me echt wat doet en dat ik track 5 en 9 met ruime voorsprong op de rest echt mooi vindt. Opvallend dan weer dat bij de statistieken deze nummers bij de minst populaire horen. En opvallend dat dit album in de categorie "rock" is ingedeeld.

[quote]matthijs schreef:


Is toch niet zo raar? wat is er geen rock aan? het is een rockband, misschien tegen de grens van pop/rock aan (al vind ik het zelf niet poppy genoeg daarvoor).. Maar alle rockinstrumenten zijn duidelijk aanwezig..

Bij platen als deze zul je dan wel helemaal van je stoel vallen wat betreft het genre .

Racing Like a Pro is mijn favoriet btw... kan ik echt altijd luisteren en blijft goed.. Ook live erg goed

Nou, bij "rock" denk ik aan stevige muziek, adrenaline-muziek. En bij the National (of Grouper;) niet. Maargoed dat is geen welles-nietes geval, meer een persoonlijke definitie. Volgens mij zijn er ook wel verschillen per land. In de USA vinden velen bijna alle hitparademuziek rock, in Engeland bedoelen ze met "rock" juist meestal metal (Bv Donington Rock Festival = bijna alleen metal). Stevige Engelse muziek waar ik wel adrenaline bij voel zoals Placebo wordt daar niet snel rock genoemd. Zo ver ga ik dan weer niet. Of denk je dat ik overdrijf en is er wel een gangbare definitie?

Dit album is echt geweldig!

Eindelijk valt het kwartje 'the National'. Ik hoor flarden Interpol / Lou Reed.
Waarom heeft dat zo lang geduurd ?
Wat een mooie stem, en muzikaal zit het ook zo verdomd goed in elkaar.
Dit gaat minstens 4 sterren opleveren....

Vandaag is dit ultieme meesterwerk 10 jaar oud geworden!

Slow Show was mijn kennismaking met The National, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik ben denk ik nog nooit zo snel verliefd geworden op het geluid van een artiest. Meteen Boxer besteld en inmiddels is het sinds jaar en dag mijn favoriete album. Moeilijk te beseffen dat het alweer 10 jaar oud is, ik word oud

Dit is toch wel een erg fijn plaatje, kom ik sinds een paar dagen achter. Tot voor kort kende ik The National alleen van naam.

Ik heb dit album nu tweemaal gedraaid en het bevalt me steeds beter. Op het eerste gezicht lijkt er muzikaal niet zoveel aan de hand, maar ondertussen gaan de tracks steeds beter klinken.

Ik wacht nog even met beoordelen. Ik heb in ieder geval zin om hem weer op te zetten.