The Rolling Stones - Between the Buttons (1967)

Met Between The Buttons komen we bij het eerste Stones album waar ik het predicaat "niet goed" op zou willen plakken (December's Children buiten beschouwing gelaten, want dat zie ik meer als een verzamelalbum). Er staan wel enkele mooie nummers op, maar als geheel schieten de heren Stones hier te ver door in de flower power die destijds erg populair was. Het is mij allemaal veel te vrolijk en hippie-achtig. Hierdoor heeft het album de tand des tijd ook niet erg goed weten te doorstaan. Ik draai het maar weinig en als ik aan de Stones denk komt dit album alleen naar boven vanwege de iconische hoesfoto, gemaakt door Gered Mankowitz (die ook de hoesfoto voor December's Children heeft gemaakt). De hoesfoto geeft de staat waarin de Stones op dat moment verkeerden aardig weer. Vermoeid door het zware tourschema en de steeds grotere hoeveelheden drank en drugs die daaraan te pas kwamen. Brian Jones die achter Mick en Keith staat, z'n gezicht in z'n kraag verstopt en naar beneden kijkt als teken van zijn afnemende invloed in de groep, die hij nota bene zelf had opgericht.
Nummers als She Smiled Sweetly, Cool Calm And Collected en Something Happenend To Me Yesterday, ik kan er niks mee. De rocknummers zoals All Sold Out, Complicated en Please Go Home zijn redelijk op z'n best. Dit is niet zoals ik de Stones wil horen. Sterker nog, als er geen Rolling Stones op de hoes had gestaan had ik hier maximaal 1x naar geluisterd.
Natuurlijk valt er nog wel het één en ander te genieten. Back Street Girl is een mooie ballad en Connection is een lekkere rocker, waarop we voor het eerst Keith op gedeelde lead met Mick horen. Verder zijn het vooral de singles uit deze periode die klassiekers zijn geworden, namelijk Let's Spend The Night Together en Ruby Tuesday. Vooral dat laatste nummer reken ik tot het beste dat de Stones ooit opgenomen hebben. Dus ze konden het nog wel, alleen laten ze dat op dit album niet horen. Overigens staan deze twee nummers wel op de US versie van dit album. Voor de algehele kwaliteit van het album maakt dat overigens weinig uit. Zie voor een verdere toelichting de US versie van dit album.

Tussenstand:
1. Aftermath: 4,5*
2. The Rolling Stones: 4*
3. Out Of Our Heads US: 4*
4. The Rolling Stones Now!: 3,5*
5. 12 X 5: 3,5*
6. The Rolling Stones No. 2: 3*
7. Between The Buttons: 2,5*
8. December's Children (And Everybody's): 2,5*

Dit is natuurlijk geen licht verteerbare pop, wat ik hierboven lees. Dit is vrij relaxte rock muziek vol met allerlei mooie instrumentale details. Lekker op de zondagmorgen merk ik. En je moet 'm inderdaad wat vaker draaien, want ik begon ooit ook op 3* maar inmiddels is dit fijne album aardig gegroeid bij mij.

Het zijn soms haast verhalende songs die Mick Jagger uitstekend zingt. Simpel zijn de nummers niet als je bijvoorbeeld al op alle instrumenten gaat letten die gebruikt worden. Ze zitten knap in elkaar. Na een paar keer draaien openbaart zich zo een mooi sixties album. Er staat ook geen minder nummer op. Ook niet een echt opvallend goed nummer, want de singles Let's Spend the Night Together en vooral Ruby Tuesday staan alleen op de USA versie. Maar genoeg moois dus om van te genieten.

Volgens Wikipedia zou het nummer Miss Amanda Jones over Amanda Lear gaan, die zou in die tijd bevriend zijn geweest met Brian.

Ik geloof er niks van, van die Amanda Lear. Die is gisteren 81 geworden

Ik heb overigens nog de versie van de gewone LP op blauw Decca met de nieuwere letters, dus een nieuwere versie uit de jaren 70 denk ik, in nieuwstaat, Hollandse persing.

Ik vind het hier ook (nog) niet erg rocken en heb hem waarschijnlijk daarom niet zo veel gedraaid.
Tot nu dan. Weer een paar keer opgelegd en ik moet zeggen dat Backstreet Girl, Cool, Calm & Collected, Miss Amanda Jones en Something Happened To Me Yesterday toch wel (weer) goed bevallen.
Wordt wel een keer vervolgd.

Hopelijk wel.

En, al is het niet mijn gewoonte zo maar iets te roepen - deze keer doe ik dat wel: ondergewaardeerd meesterwerk!

Meesterwerk nog wel?? Voor mij één van de minst boeiende Stones worpen..

Ik zit te luisteren en ben inmiddels bij Please Go Home aangeland. Het eerste nummer met een krappe voldoende. Ik heb het album ongetwijfeld eerder gehoord, maarIk begrijp nu beter waarom een vriend vroeger alle Stones albums in bezit had op deze na. De composities zijn ondermaats en de uitvoering ook. Ik kan er tenminste niet echt blij van worden. Ook niet van de laatste 4 nummers. Dat ondergewaardeerde meesterwerk zie ik er in de verste verte niet in.
De US versie heeft dan tenminste nog Ruby Tuesday 'aan boord'. In de 100 Greatest Albums of 1967 staat de VS versie op 32. In Best Ever Albums staat de Britse versie op 26.
Van mij 2,5*
.

Behoorlijk rommelige plaat van The Rolling Stones, eerlijk gezegd. Cool, Calm and Collected is dan weer de positieve uitschieter wat mij betreft, maar verder doet deze plaat me niet al te veel. Het is niet eens zo dat de songs matig zijn, maar de uitvoering is niet bepaald begeesterend, de passie die op vroegere én latere platen wel te horen is, ontbreekt hier wat.

3 sterren

Nooit grhoord dit album , kende wel wat nummers.

Laatste paar weken regelmatig beluisterd en vond het 1e gedeelte niet onaardig , .aar bleef het middengedeelte maar matig/niks vinden. Het laaste gedeelte weer beter maar ruim vdoende werd het toch net niet: 3 sterren.

Heerlijke Stones plaat, beste tot dan toe wat mij betreft. Afgaande op bovenstaande reacties verwachte ik hier niet veel, ik ging uit van een soort aftreksel van Aftermath. Maar niets van dat, de Stones slaan hier lekker aan het experimenteren. De blues is bijna volledig uit de muziek verdwenen, wat ik persoonlijk helemaal niet erg vind. Wat er voor in de plaats komt zijn een keur aan stijlen met als gemene deler dat het overal lekker swingt. De Stones worden vaak vergeleken met de Beatles maar hier lijken ze vooral naar de Kinks geluisterd te hebben (vooral op afsluiter Something Happend To Me Yesterday).

Cool Calm and Collected en All Sold Out zijn hier vooralsnog favoriet. Enige kanttekening die te maken is, is dat ook hier de singles Ruby Tuesday en Let's Spend The Night Together op de originele release niet hadden misstaan.
Maar voor de rest niets dan lof voor deze vreemde eend in de Stones discography.

Wordt wel steeds leuker deze LP.
Gaat inderdaad alle kanten op. Ik hoor zelfs trekzakken en Dixieland-orkestjes.
Nu favoriet Yesterdays Papers, Amanda Jones, Who's Been Sleeping Here en Something Happened To Me Yesterday.
Nog maar een paar keertjes dan.