Sumac - Love in Shadow (2018)

Attis' Blade

Wat ik ontzettend knap vind aan Sumac is dat ze vaak ontzettend losjes en bijna jammend klinken, maar tegelijkertijd hele duidelijke contouren in al hun nummers hebben zitten. Ook heeft deze band een heel eigen en dynamisch geluid dat veel verschillende kanten opgaat. Monsterlijke sludgeriffs, maar ook hele interessante, bijna jazzy momenten van meesterlijk samenspel en noise-erupties.

Mindblowing.

Plaat van het jaar.
Haino heeft in de eerdere samenwerking met sumac absoluut dat geraakt wat geraakt moest worden (zijn invloed is voelbaar) : Sumac evolueert door 'voor mij nog niet goed te begrijpen verhandelingen' tot een nieuw wezen en brengt met deze plaat een blauwdruk voor de toekomst van vele so called moderne sludgebands die zich door deze plaat zullen laten inspireren.
Een mijlpaal voor deze niche.

De uitkomst is meer dan de som der delen, in dit geval is deze worp en nieuwe weg voor 'alternative loud music' .

Een later kom ik zeker met meer inhoudelijk verklarende woorden.
Tot die tijd zou een ieder die op deze pagina beland is, deze schaduwliefde moeten kussen.

Mooi he.

Sumac overtreft zichzelf op Love in Shadow en zet zichzelf neer als een uniek en vooruitstrevend gezelschap in de metal. Er is geen metalband die momenteel zo meesterlijk speelt met improvisatie als Sumac, de band klinkt vrijer dan ooit op deze plaat. Daar waar The Deal en What One Becomes echt bulldozers zijn, is Love in Shadow een stuk subtieler, veelzijdiger en soms gewoon ronduit mooi. De bulldozer is ruimschoots aanwezig, The Task opent bijvoorbeeld alsof je middenin de climax zit, de band als een genadeloos stuwend front. Je vraagt je af of dit nog verder kan, maar dan breekt de band de boel genadeloos af en pakt fragmenten weer op om weer langzaam op te bouwen. Sumac beheerst het opbouwen en afbreken als een band als Swans en dat is een zeer groot compliment. De band neemt risico's en slaagt daar zeer goed in: bijvoorbeeld het einde van The Task met een melancholische orgelpartij en Aaron Turner die gepassioneerd brult.

Turner zingt sowieso fenomenaal op deze plaat. Hij heeft beestige grunts die menig deathmetalzanger naar huis stuurt en zijn rauwe cleane vocalen zijn enorm doorleefd. Ook is zijn spartaanse desolate sludgy gitaarspel uit duizenden te herkennen. Brian Cook bevestigt zich nogmaals als de steunpilaar van Sumac en schommelt tussen de hoekige gitaarriffs van Turner en het zeer dynamische, creatieve en vloeiende drumwerk van Nick Yacyshyn in: ondersteunend, maar ook buiten de lijntjes.

Met Aaron Turner natuurlijk veel ISIS invloeden te horen op de platen van Sumac, je oren piepen en tuuten na het draaien op volle kracht van bv Arcing Silver,track 3 , lekkere plaat, met ex leden van Botch en These Arms Are Snakes,ook geen misselijke bands, to be continued mogen we hopen.