Grandaddy - The Sophtware Slump (2000)

De Arthur-Recensies deel 19: waarin Arthur misschien wel een primeur op zak heeft!

The Sophtware Slump, zo heet het tweede album van de Amerikaanse band Grandaddy. De titel verwijst naar het thema van de plaat (natuur tegen technologie), maar ook naar de sophomore slump-theorie, die stelt dat een tweede jaar op universiteit, een tweede seizoen van een tv-serie, een tweede album van een band enzovoort minder succesvol is dan het eerste. Mocht dit een slecht album geweest zijn, dan had ik nu iets geschreven als ‘‘ze zagen de bui vast al hangen’’, maar dat doe ik niet, omwille van het simpele feit dat dit gewoon een fantastisch album is! En als die theorie nog klopt ook, hoe goed moet hun eerste worp dan wel niet zijn?

Want dit album heeft me zeker nieuwsgierig gemaakt naar meer van deze band. In zowat elk nummer hier zitten wel een of meerdere fijne vondsten die deze plaat zo’n uniek en speels karakter geven. Bijvoorbeeld het watergeluid in The Crystal Lake, of de vervormde stem op Hewlett’s Daughter. Dit is echt een ‘alles kan en alles mag’-album, maar waarbij er toch geen plaats is voor irritante of mislukte nummers. Heel knap!

Door de ongedwongen sfeer en hoge creativiteitsfactor, maar ook door de hoge, ietwat onvaste stem van zanger Jason Lytle drong een vergelijking met Belle & Sebastian zich trouwens al tijdens de eerste luisterbeurt spontaan op in mijn hoofd, hoewel ik die link nog niemand anders heb zien leggen.

Maar goed, wat deze plaat ook zo sterk maakt, is de hoge diversiteit tussen de nummers. Rockers als Broken Household Appliance National Forest en het eerder genoemde Hewlett’s Daughter verbroederen vredig naast rustigere nummers als Underneath The Weeping Willow’s en maffe werkstukjes als E. Knievel Interlude. He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot, totaal niet misplaatst als zowel opener als langste nummer van het album, heeft zelfs iets postrockachtig.

Al deze factoren tezamen maken dit album simpelweg een feest om naar te luisteren. Een dikke vette 5* is op zijn plaats!

Leuke recensie Arthur, ik ben het er volledig mee eens.

Al ruim 10 jaar een van mijn all-time favoriete platen,een top tien waardig.Ondanks dat dit niet echt het genre is waarin ik vertoef vind ik dit een machtig mooi plaatje.
Hier klopt echt alles aan,elk nummer raakt me,de bliepjes en piepjes,de melancholie die er letterlijk afdruipt,de lo-fi muziek,soms wel weemoedig (zoals iemand het noemde boven mij),maar toch ook niet deprimerend,uiterst geniale teksten.
Het sublieme is dat er op dit album geen moment sprake is van een inzakking of een minder nummertje,alle nummers zijn pareltjes en de wijze waarop de liedjes elkaar opvolgen is perfect,en dit is uniek want zulke albums kom je niet vaak tegen. 5

Naast de spectaculaire opener en afsluiter eenvrij beroerde indie plaat met slechte zang. Helaas.

Boeeee!!!

.....bezoekje aan de oorarts?

Aangezien het 1ste en laatste nr ook zang bevatten kan ik me niet echt voorstellen dat je al de rest van de nummers ook slecht vindt door de stem....Herkansing geven mss en anders toch maar eens naar de oorarts

Haha ja misschien tijd voor een herkansing. Het is vooral de muziek die het 'n doet bij die twee nummers. Het eerste nummer blijft wel echt te meesterlijk.

En iemand met Sparklehorse in z'n top10 moet mijn inziens wel van Grandaddy houden.

Een meesterlijk album waar ik tot mijn schande al veel te lang niet naar heb geluisterd! Ik heb de andere drie ook, dus die moeten snel ook weer eens in de cd-speler. Toch ook maar eens aan Jason Lytles soloplaten beginnen...

Ha, laat ik nu net deze plaat hebben geluisterd en vervolgens Good Morning Spider hebben opgezet. Bij het horen van deze plaat, raakte ik definitief teleurgesteld en heb mijn waardering een hele ster omlaag gegooid, terwijl Sparklehorse op dit moment bevestigt dat zij inderdaad een flinke bak beter zijn dan Grandaddy, als ik het heersende Saint Mary zo hoor. Met andere woorden: ik zie de correlatie Grandaddy Sparklehorse niet. Laatste vind ik beter en beter worden met de tijd terwijl Grandaddy me al heel snel is gaan vervelen. Helaas voor deze plaat. Ik geniet lekker verder van Good Morning Spider .

Mooi plaatje van Grandaddy, vol leuke muzikale ideeën en toch niet stuk geproduceerd. Door de goede opnamekwaliteit ook zeer genietbaar op de betere audio set. Sfeer is wat melancholisch en past prima bij deze tijd van het jaar, de herfst dus.

Pracht van een plaat. Zeker na een paar luisterbeurten. Ongelofelijk dat ik nog nooit van deze band gehoord had. Dankzij MuMe gevonden in Top 250 allertijden. DANK !!!!

Ga hem zelfs ophogen naar 5 sterren. TOP materiaal is dit.

Welkom bij de club

Dedju, veel te laat ontdekt. Merci Radio 1 & Classics 1000.
Wat een plaat, wat een geweldige openingstrack, waarna nog veel moois te ontdekken valt ...

Op 25 augustus te zien in Paradiso!

Dit album heeft iets ongrijpbaars. Die subtiele prachtige overgangen, breekbaar en toch groots. Geniaal album eigenlijk.

Zojuist alle 108 berichten gelezen bij dit album, en wat mij opvalt is dat adjectieven als melancholisch en weemoedig overheersen, maar dat niemand precies kan aangeven wat het geheel is van wat hem of haar zo ontroert. Als je dit album zou willen ontleden in composities, muzikale arrangementen, bizarre bijgeluidjes en teksten, dan bevat elk element in mijn vorige opsomming een opklimmende mate van abstractie, van ongrijpbaarheid, van mysterie. Gebruik ik de teksten als houvast voor de "betekenis" van de nummers, dan stuit ik op een indrukwekkende reeks beelden waar ik vaak in verdwaal zonder dat ik er een samenhangend verhaal van kan maken, maar ook zonder dat ik daar behoefte aan heb en ook zonder dat ik het gemis aan die duidelijke betekenis als storend ervaar.
        Het onderwerp van Jed the humanoid is niet bijzonder gangbaar, maar dat dat één van de nummers met de meest begrijpelijke teksten is spreekt al boekdelen. Aan de andere kant is Broken household appliance national forest eveneens helder en bovendien zeer beeldend, en dan ontspoort de muziek weer in een Dinosaur Jr-achtige herrie, om weg te sterven en ruimte te maken voor het tweede couplet. Maar wie weet wat "Italian leather winter games" zijn, en waarom Hewletts pistolen zijn gestolen, en wat roept die vreemde combinatie van orgel en noise in Jed's other poem bij mij als luisteraar voor associaties op? Door hoeveel verschillende emotionele episodes verschuift Dial-a-view ? (Gelukkig heeft Jason Lytle zich over de betekenis van de tekst van dàt nummer uitgesproken – of is dat juist helemaal niet gelukkig? Of maakt het niet uit omdat ik er toch wel bij weg kan dromen? En voor alle duidelijkheid, ongetwijfeld weet Lytle zelf heel goed waar hij mee bezig is en is hij niet "flying out there".)
        Voor mij persoonlijk schaart Grandaddy zich hiermee in een rijtje van artiesten die muziek maken waar ik door geraakt en ontroerd word zonder dat ik er een vinger achter kan krijgen op welke manier dat gebeurt, welke emoties worden aangesproken, hoe de muziek zich verhoudt tot alle muziek die ik ooit in mijn leven heb gehoord. (De namen die bij mij opkomen zijn zeer divers, van de tongue-in-cheek-blues van de Jon Spencer Blues Explosion via de verkenningen van het onderbewuste van Pere Ubu tot de Technicolor-waanzin van de Residents. Van geen van deze bands ken ik overigens alle of zelfs maar de meeste platen, dus hou mij een gedegen oordeel daarover ten goede.) Ongrijpbaar dus inderdaad, ook omdat soms niet duidelijk is hoe serieus of ironisch of emotioneel veelgelaagd de nummers op The sophtware slump zijn – The crystal lake is een geweldige popsong, maar hoe komt Lytle er bij om dan ineens zo'n Del Shannon-achtig Farfisa-orgeltje in het arrangement te gooien? En met die stevige slaggitaar en die stem die (vrij) laag begint en daarna de hoogte in gaat zou Chartsengrafs zó op het repertoire van de Pixies kunnen, ook al zo'n band waarbij ik er soms niet zeker van ben op welk emotioneel terrein ik me geacht word te bevinden.
        Geweldig dat er zóveel mensen enthousiast over dit album zijn dat het nu in in de top-250 staat. (Overigens heb ik het zelf lang geleden gekocht bij de Free Record Shop, waar ik er een gratis singletje met drie nummers (Our dying brains, Wives of farmers en Moe Bandy mountaineers) bij kreeg, een leuk extraatje; die tracks staan nu allemaal op de extended edition.)

Ik dacht laat ik album nog, nog en nog een keer beluisteren, want kan toch niet dat ik dit zomaar in één keer een 4.5 geef....Helemaal gemist ? en nu pas ontdekt dit prachtig werk !!!! ☺️

20 jaar oud deze klassieker, best ever ❤

En om dat te vieren komt er nu een heropgenomen versie "On Wooden Piano" uit:

Grandaddy komt met pianoversie 'The Sophtware Slump'

Grandaddy - Jed's Other Poem (Beautiful Ground) (Piano Version)

Ongelofelijk dat ik deze plaat overzien heb! Wat een plaat! De onderwerpen spreken me allereerst erg aan, het nature vs technology gebeuren, erg vet!
Ik hoor hier erg radiohead in terug, wat ik ook al terug las in de reacties boven me. Als geheel sluit elk nummer goed bij elkaar aan. Fav zijn toch wel het openingsnummer, the crystal lake en jed!
Uniek is het sleutelwoord voor dit album!

Man wat zou ik deze plaat graag voor het eerst opnieuw horen. Was omver geblazen destijds.

Vergeet het debuut ook niet Thekillers87327
Minstens even goed en soms vind ik die zelfs nog beter.

Het gekke is dat ik in de eerste luisterbeurt (wel een snelle luisterbeurt) dit niet eens goed of iets in die richting vond. Ik denk dat het vooral te maken heeft met dat je dit album niet snel even kunt luisteren maar er rustig moet voor gaan zitten. Is het vorige album qua stijl ook hetzelfde? Ik hoor wel dat de albums hier na ''te poppy'' zijn of is dit niet perse iets negatiefs?
Ik ben zeker omver geblazen! Ook toevallig dat KID a en dit album beide in 2000 zijn uitgebracht, had t even opgezocht haha.

Het debuutalbum vind ik toch een niveautje minder, maar nog steeds erg goed. Ik zou die trouwens niet poppy noemen, juist wat ruw en ongepolijst. Meer in het straatje Pavement/Sebadoh. Deze plaat daarentegen is echt uniek.

Het gaat ook om de sfeer op die eerste 2 platen. Nog nooit had ik zoiets gehoord. Een grote creatieve speeltuin waar allerlei geluidjes door elkaar lopen. Zowel Under the Western Freeway als deze Sopthware Slump hebben die feeling.
Vanaf de 3de plaat Sumday werd het idd iets meer "poppy" en op normale songstructuren gericht. Nog steeds erg goed maar niet meer zo indrukwekkend als die eerste 2 platen want die zijn van een ander universum. Minor at the dial a view is een geluid dat ik nooit ergens anders heb gehoord.
Geef zeker ook "comebackplaat" Last Place een kans want die is echt ook fantastisch.

Rond die tijd (2007) leerde ik ook Pavement en Sebadoh kennen en vind het toch niet echt raakvlakken hebben met Grandaddy. Die opereren toch iets meer in het experimentele dan in de meer indierock stijl van de voorgenoemde. Als ik 2 bands kan noemen die voor mij vergelijkbare geluidspalleten hebben zijn het Girls in Hawaii en de betreurde Mark Linkus van Sparklehorse Ook een iets minder druggy versie van The Flaming Lips vind ik een mooie omschrijving.
Maar goed we winnen allemaal vandaag. Thekillers87327 heeft een nieuwe prachtige plaat ontdekt en ik kan nog eens ouderwets lullen als vroeger over deze schitterende groep

(Samen met Sigur Ros ook de enige band die mij live tot tranen toe heeft bewogen)

Mooi stuk man!! Ik kan zien dat je fan bent ook haha en terecht !
Ik zal snel de debuutplaat checken van ze. Vind btw die minor at a dial ook geweldig!

Voor mij persoonlijk is dit een meesterwerk. Het heeft mij in 2000 geholpen bij het verwerken van het plotselinge overlijden van mijn vader. Mijn beste vriend was dood. Over dat afscheid gaat dit album voor mij.

Er staat niet 1 overbodige song op. Alles klopt eraan.
Ik ga er geen recensie op los laten. Het album is mij te dierbaar en BoyOnHeavenHill heeft het belangrijkste al heel mooi omschreven. De rest is particulier.