Spiritualized - And Nothing Hurt (2018)

Wat een prachtige hoes ?

Er staan al een drietal nummers op Spotify!
Lijkt een tamelijk rustig album te worden.

Wacht maar tot je 'The Morning After' hoort.

Alleen een jaar te laat.

Haha dix, vind de gelijkenis wel meevallen. hoop wel dat deze beter wordt dan die van AF

Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, vóór de officiële release volgende week vrijdag, via een stream van NPR first listen

Ken de act niet maar volgens Discogs / Wikipedia zou deze act met Space Rock, Psychedelic en Shoegaze verwant moeten zijn. Dit klinkt toch anders dan verwacht op de helft van de nummers die ik heb beluisterd. Alhoewel die niet slecht vallen, zitten ze verder weg van mijn smaak. Space Rock en Shoegaze vind ik maar beperkt op dit van toepassingen. Ik zou het meer met een donkere versie van Folk associëren.

Jason Pierce was toch zowat de pionier van de moderne variant van spacerock, eerst met Spaceman 3 - vervolgens met Spiritualized. Als je de band niet kent trouwens zo snel mogelijk Ladies & Gentlemen We Are Floating in Space opsnorren, wat mij betreft een essentiële 90s plaat.

Wat is let’s dance fantastisch opgebouwd. Voor mij 1 van de nummers van het jaar.

Sterke plaat van Pierce, zowat helemaal alleen thuis op z'n laptop opgenomen, maar toch een heel vol geluid bewerkstelligen. Blijft lekker fijn in z'n eigen muzikale wereldje rondzwerven, wat dat betreft gaat 'ie de kant op van (tegenwoordig) one-man-bands als Scritti Politti en the Durutti Column.

Ja weer een hele fijne plaat geworden!

Veel minder Shoegaze dan zijn oudere albums, en het revolutionaire werk met Spaceman 3.
Bij opener A Perfect Miracle zijn de geluidjes nog wel hoorbaar, maar dan meer op de achtergrond, hier is het vooral folk wat domineert.
Bijna blije muziek te noemen, met een uitgebalanceerd einde.
Het geheel heeft iets van Wilco in zich, maar dan groter aangezet.
Raakvlakken met het solowerk van Dave Steward (Eurythmics) zijn er ook.
Ook wel wat van The Polyphonic Spree, maar dan zonder de jurken, en talentloze ondersteunende muzikanten.
I'm Your Man heeft een Lou Reed achtige gitaarsolo, die er vreemd genoeg prima tussen past.
Let’s Dance en The Morning After hebben ook een Velvet Underground gevoel.
On The Sunshine doet mij wel wat opveren; The Charlatans maar dan met saxofoon.
Toch in het geheel voor mij een wat saaie plaat, Jason Pierce heeft voorheen een stuk avontuurlijker geklonken.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Spiritualized - And Nothing Hurt - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Verrassend sterke terugkeer van een band met een 90s klassieker op haar naam
De Britse band Spiritualized heeft met Ladies And Gentlemen… We Are Floating In Space een onbetwiste 90s klassieker op haar naam staan, maar wist het niveau van deze plaat helaas nooit meer te benaderen. Tot nu dan. And Nothing Hurt rijgt op buitengewoon fascinerende wijze genres aan elkaar en betovert, bedwelmt en intrigeert. De band doet dit met een plaat vol flarden van de roemruchte klassieker uit 1997, maar gelukkig slaat Spiritualized ook nieuwe wegen in en verkent het bovendien op fascinerende wijze de archieven van de popmuziek. Het levert de ijzersterke plaat op die ik echt niet meer van Spiritualized had verwacht.


In 1997 kwam ik in de lokale platenzaak Ladies And Gentlemen… We Are Floating In Space van de Britse band Spritualized tegen. Ik kocht de plaat in eerste instantie vooral vanwege de bijzondere verpakking. De plaat zag er uit als een doosje medicijnen, inclusief doordrukstrip en bijsluiter.

De derde plaat van de band rond Jason Pierce bleek echter ook in muzikaal opzicht zeer de moeite waard en groeide uit tot jaarlijstjesplaat en uiteindelijk zelfs tot een 90s klassieker.

Spiritualized maakte sindsdien nog een viertal platen, die zeker niet slecht waren, maar de pure magie van Ladies And Gentlemen… We Are Floating In Space ontbrak, waardoor geen van de platen van de band met Jason Pierce als enige constante factor echt bleef hangen.

Ik had dan ook geen hoge verwachtingen rond het vorige week verschenen And Nothing Hurt, maar wat is het een goede, nee verpletterende plaat geworden. Direct in de openingstrack A Perfect Miracle betovert Jason Pierce de luisteraar met een bijna overdadig vol klinkende track vol blazers en strijkers, maar ook een eenvoudig akkoord op de ukelele. Het doet niet alleen denken aan de muziek waarmee Spiritualized ooit opdook, maar ook flarden Mercury Rev, The Flaming Lips en Eels komen uit de speakers, net als invloeden van The Beatles en misschien nog wel meer The Kinks in hun meest psychedelische jaren.

A Perfect Miracle is een track die meedogenloos betovert en je compleet van je sokken blaast, maar ook als Spiritualized in de tweede track flink gas terug neemt en invloeden van Pink Floyd en wederom The Beatles combineert met flink wat blazers intrigeert de sprookjesachtige muziek van de band rond Jason Pierce genadeloos.

De Brit had naar verluidt geen enorm budget tot zijn bespreking, maar dat is geen moment te horen op And Nothing Hurt. De plaat klinkt alsof tientallen muzikanten de studio in zijn gedoken en kosten nog moeite zijn gespaard om het rijke en veelkleurige geluid zo trefzeker mogelijk uit de speakers te krijgen. Het is iets wat Jason Pierce in het verleden wel deed, maar dit keer moest hij vooral vertrouwen op moderne technologie. Met succes.

Na twee tracks was ik al hopeloos verliefd op de nieuwe plaat van de band die in 1997 zo’n prachtplaat afleverde, maar And Nothing Hurt wordt alleen maar mooier en indrukwekkender. Ook als Jason Pierce het aantal toeters en bellen flink reduceert maakt hij indruk met een prachtig gitaarliedje, dat later toch weer wordt voorzien van zoveel accenten dat het je duizelt.

Overdaad schaadt, maar van overdaad is geen sprake op deze plaat. Alles lijkt functioneel en alles draagt bij aan de grootsheid van de songs op de plaat. Het is grootsheid die fraai wordt gecombineerd met melancholie, die de bijna Phil Spector achtige productie van de plaat voorziet van gevoel.

Psychedelica staat centraal op And Nothing Hurt, maar Jason Pierce sleurt er ook invloeden uit onder andere de blues, gospel, Britpop en rock bij. Alles komt met zoveel kracht en passie uit de speakers dat de spreekwoordelijke mokerslag nooit ver weg is, maar Spiritualized kan ook zomaar ingetogen en intiem klinken, of opeens zeer stevig rocken.

Qua invloeden en instrumentatie is And Nothing Hurt soms een vat vol tegenstrijdigheden, maar uiteindelijk overwint de schoonheid en die schoonheid is groot en soms bijna onwerkelijk. Ik had van Jason Pierce na al die jaren echt geen meesterwerk meer verwacht, maar de Brit heeft dit meesterwerk wel gemaakt. “A glorious sonic daydream” noemt de Britse kwaliteitskrant The Guardian het. Niets van gelogen. Erwin Zijleman

Dit soort albums kunnen nog worden gemaakt.

Meesterwerk!

Uit mijn mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek:

Ruim twintig jaar oud is Ladies and Gentleman We Are Floating In Space, het meesterwerk van Spiritualized. Hoewel ik destijds ontzettend veel muziek luisterde, heb ik die plaat destijds helemaal gemist. En de daaropvolgende platen gek genoeg ook.

Zonde, want de afgelopen week raakte ik erg onder de indruk van het achtste album van de band van voorman Jason Pierce (52). And Nothing Hurt is een tijdloze plaat, die mij vooral doet denken aan de orkestrale nummers van het monumentale All Is Dream van Mercury Rev (2001) en de prachtliedjes van Wilco’s Sky Blue Sky (2007) die rustig toewerken naar een climax.

Spiritualized haalt voor dat laatste net even andere middelen uit de kast. De grootse opener A Perfect Miracle begint klein met de breekbare stem van Pierce - slechts begeleid door ukelele - en ontvouwt zich tot een ware symfonie met strijkers en blaasinstrumenten.

Dit subtiel opbouwen naar een climax gebeurt op veel meer nummers. Op Let’s Dance, een ander hoogtepunt, duurt het nog langer voordat die komt. Fluisterzacht - dit keer ondersteund door piano - zingt de Spiritualized-zanger C'mon darling let’s dance. Kom maar op, denk je dan. Maar het tempo wordt plagerig traag opgeschroefd. Pas na ruim drie minuten zet een orkest de apotheose in, met trompetten die net binnen het gareel blijven.

Dat is later op het album bepaald niet het geval. On the Sunshine en The Morning After monden uit in een ware kakofonie; trompetten en gitaren gaan compleet in de overdrive en schieten alle kanten op. Net iets meer gecharmeerd ben ik van de nummers die minder uit de bocht vliegen, zoals het schitterende Damaged en single I’m Your Man.

Op 15 maart geeft Spiritualized een optreden in de grote zaal van Paradiso. Ik ben heel erg benieuwd hoe deze band het grootse en meeslepende geluid van And Nothing Hurts weet te vertalen naar het podium.

Poeh, plaatje hoor! Wat een prachtig coherente mix van stijlen en klanken en toch een album uit één stuk. Psychedelica, gospel, folk, krautrock, you name it. 'The Morning After' dendert maar door als een mooie evenknie van 'The National Anthem' van Radiohead, met die doorjakkerende ritmesectie en schallend koper daar overheen. De openingstrack trekt je subtiel in het album en die laat je vervolgens niet meer los.
Ik kende Spiritualized niet (tot nu toe), maar dit is zeer de moeite waard.

Hele mooie en rustige plaat. En wat heeft de zanger een relaxte stem, het doet me in de verste verte denken aan ‘The war on drugs’.

Voor zover ik heb gelezen is alle instrumentatie door één persoon opgenomen. Razend knap natuurlijk, geen wonder dat dit album steeds is uitgesteld (van wat ik hoorde).

Toch een punt van kritiek, ik vind de productie niet heel fijn klinken. Ik luister albums vaak eerst via een headphone en ik merk dat het geluid bij deze Lp nogal ‘vlak’ is. Het maakt dat ik hierdoor het album iets minder fijn te beluisteren vind.

Is dit herkenbaar?