Anna Calvi - Hunter (2018)
mijn stem
73 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Domino
-
As a Man (3:46)
-
Hunter (4:11)
-
Don’t Beat the Girl Out of My Boy (4:03)
-
Indies or Paradise (4:41)
-
Swimming Pool (4:54)
-
Alpha (3:41)
-
Chain (4:47)
-
Wish (5:16)
-
Away (4:14)
-
Eden (4:08)
0
geplaatst: 22 juni 2018, 17:13 uur
Anna Calvi spookt al jaren aan de randen van mijn muzikale radar. Het vorige album was leuk genoeg maar maakte nog geen definitieve klik. Sneeuwde toen ook wat onder in de release-lawine's die jaarlijks terugkeren.
Misschien klikt het ditmaal, want de single Don’t Beat the Girl Out of My Boy heeft in elk geval een interessante / originele tekst en de muzikale en vocale aankleding daarvan boeit ook. Nu maar hopen dat dit ook voor de rest van het album geldt.
Misschien klikt het ditmaal, want de single Don’t Beat the Girl Out of My Boy heeft in elk geval een interessante / originele tekst en de muzikale en vocale aankleding daarvan boeit ook. Nu maar hopen dat dit ook voor de rest van het album geldt.
0
geplaatst: 8 juli 2018, 16:11 uur
Hmm.. Don't Beat The Girl Out Of My Boy vind ik maar saai en ongeinspireerd.
0
geplaatst: 5 augustus 2018, 11:02 uur
Ook Hunter is nu als single verschenen en heeft zowel het goede als het 'foute' van de 80s in zich.
1
geplaatst: 30 augustus 2018, 17:53 uur
De titeltrack doet een beetje denken aan het mysterieuze van Cocteau Twins of de sfeer van Julee Cruise (Falling, de track van Twin Peaks).
Die jaren '80 gloed hangt sowieso wel een beetje over het hele avond en daarmee weet ze ook haar eigen kenmerkende sound goed vast te houden. Die David Lynch connectie leg ik al vanaf het begin, dus zo vreemd is het allemaal niet.
Anna gaat dus ook geen extreem nieuwe wegen in, behalve ietwat meer synths die het randje van de jaren '80 opzoeken (als in: het kan nog net).
Hunter is weinig verrassend en weet me niet zo sterk te pakken als het debuut, maar gaat wel vlotjes verder als waar ze op One Breath is gebleven. Die heerlijke strot weet ze in elk geval nog te behouden.
Die jaren '80 gloed hangt sowieso wel een beetje over het hele avond en daarmee weet ze ook haar eigen kenmerkende sound goed vast te houden. Die David Lynch connectie leg ik al vanaf het begin, dus zo vreemd is het allemaal niet.
Anna gaat dus ook geen extreem nieuwe wegen in, behalve ietwat meer synths die het randje van de jaren '80 opzoeken (als in: het kan nog net).
Hunter is weinig verrassend en weet me niet zo sterk te pakken als het debuut, maar gaat wel vlotjes verder als waar ze op One Breath is gebleven. Die heerlijke strot weet ze in elk geval nog te behouden.
1
geplaatst: 31 augustus 2018, 15:06 uur
De eerste beluistering valt niet verkeerd maar maakt ook niet enorm indruk... Chain is wel een lekker nummer dat volgens mij een betere single zou zijn dan Hunter.
Don’t Beat the Girl Out of My Boy blijft gewoon favoriet.
Don’t Beat the Girl Out of My Boy blijft gewoon favoriet.
1
geplaatst: 5 september 2018, 22:28 uur
Uit mijn tweewekelijkse Popcorn-nieuwsbrief over de beste nieuwe albums en singles:
Sinds vrijdag ben ik compleet in de ban van Hunter, het derde album van de Britse zangeres en gitarist Anna Calvi. Dat komt niet zozeer door wat ze zingt (vaak over de fluïde grens tussen het man/vrouw-zijn), maar hoe ze dat doet en het filmische karakter van de muziek.
Neem Indies of Paradise dat net zoveel plotwendingen heeft als een spannende thriller. Calvi klinkt aanvankelijk fluisterzacht - meer hijgend dan zingend - over voortrollende drums en gitaren heen. Halverwege scheuren gierende gitaren het nummer doormidden. Even neemt Calvi gas terug en de zweetdruppels vliegen je bijna om de oren als ze zingt ’God I feel the sweat sweat sweat of my back crawling through the trees like an animal I fall’. Dan volgt de apotheose: haar stem schiet opeens omhoog, zwelt steeds verder aan met meer en meer vibrato. Dit is zinnenprikkelende muziek, waarbij je op het puntje van je stoel zit.
Die zweetdruppels zien we ook terug op de albumcover en in de dampende videoclip met expliciete beelden van het Lynchiaanse titelnummer. “Dit is een levenslustig album waarop ik mezelf presenteer als ‘jager’, en niet als prooi. Ik trek erop uit om zinnelijk genot te vinden”, zei ze onlangs in NRC.
Het hoogtepunt vind ik de wonderschone ballad Swimming Pool, die ik sinds vrijdag al ruim tien keer beluisterd heb. Liefst zo hard mogelijk. Calvi’s majestueuze stem, prachtig gitaarspel en warme violen; dit is een warm bad waar je zo lang mogelijk in wilt blijven liggen.
En dan is er aan het slot ook nog Away, het meest ingetogen nummer. Hier bedwelmt Calvi je eerst met niet veel meer dan haar gitaar en stem en het mooiste bewaart ze voor het laatst: een noot die ze zo'n twintig seconde aanhoudt en die langzaam wegsterft. Ondanks haar emotionele, soms theatrale zang wordt Hunter nergens bombastisch en pompeus en dat is knap.
Sinds vrijdag ben ik compleet in de ban van Hunter, het derde album van de Britse zangeres en gitarist Anna Calvi. Dat komt niet zozeer door wat ze zingt (vaak over de fluïde grens tussen het man/vrouw-zijn), maar hoe ze dat doet en het filmische karakter van de muziek.
Neem Indies of Paradise dat net zoveel plotwendingen heeft als een spannende thriller. Calvi klinkt aanvankelijk fluisterzacht - meer hijgend dan zingend - over voortrollende drums en gitaren heen. Halverwege scheuren gierende gitaren het nummer doormidden. Even neemt Calvi gas terug en de zweetdruppels vliegen je bijna om de oren als ze zingt ’God I feel the sweat sweat sweat of my back crawling through the trees like an animal I fall’. Dan volgt de apotheose: haar stem schiet opeens omhoog, zwelt steeds verder aan met meer en meer vibrato. Dit is zinnenprikkelende muziek, waarbij je op het puntje van je stoel zit.
Die zweetdruppels zien we ook terug op de albumcover en in de dampende videoclip met expliciete beelden van het Lynchiaanse titelnummer. “Dit is een levenslustig album waarop ik mezelf presenteer als ‘jager’, en niet als prooi. Ik trek erop uit om zinnelijk genot te vinden”, zei ze onlangs in NRC.
Het hoogtepunt vind ik de wonderschone ballad Swimming Pool, die ik sinds vrijdag al ruim tien keer beluisterd heb. Liefst zo hard mogelijk. Calvi’s majestueuze stem, prachtig gitaarspel en warme violen; dit is een warm bad waar je zo lang mogelijk in wilt blijven liggen.
En dan is er aan het slot ook nog Away, het meest ingetogen nummer. Hier bedwelmt Calvi je eerst met niet veel meer dan haar gitaar en stem en het mooiste bewaart ze voor het laatst: een noot die ze zo'n twintig seconde aanhoudt en die langzaam wegsterft. Ondanks haar emotionele, soms theatrale zang wordt Hunter nergens bombastisch en pompeus en dat is knap.
0
geplaatst: 7 september 2018, 17:11 uur
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Anna Calvi - Hunter - dekrentenuitdepop.blogspot.com
De Brits-Italiaanse muzikante Anna Calvi imponeerde in 2011 met haar titelloze debuut. Het was een debuut vol weergaloos gitaarwerk dat terecht de hemel in werd geprezen.
Brian Eno noemde haar “the biggest thing since Patti Smith”, terwijl een toonaangevend muziektijdschrift haar in één adem noemde met Maria Callas, Nina Simone, Edith Piaf, PJ Harvey, Siouxsie Sioux, Nick Cave, David Bowie, Captain Beefheart, Ravel, Debussy, Messien en Patti Smith.
Zelf hoorde ik vooral veel van de eerste platen van PJ Harvey en ook dat is vergelijkingsmateriaal waarmee je thuis kunt komen. De donkere en zelfs wat onheilspellende sfeer op het debuut van Anna Calvi deed de rest en zorgde voor een plaat die aan kwam als de spreekwoordelijke mokerslag.
De in 2013 verschenen opvolger One Breath ging deels verder waar het debuut drie jaar eerder ophield, maar experimenteerde ook met elektronica en vervormde gitaren, die herinnerden aan de Berlijnse periode van Bowie. One Breath werd minder goed ontvangen dan het debuut en ik vond het destijds ook wel wat minder dan dit debuut, maar toen ik de plaat een aantal dagen geleden weer eens beluisterde was ik toch wel onder de indruk.
Heel veel tijd om er bij stil te staan heb ik niet, want inmiddels is ook de derde plaat van Anna Calvi verschenen. Ook op Hunter horen we weer het inmiddels herkenbare Anna Calvi geluid. Het is nog altijd een geluid dat bestaat uit gelijke delen PJ Harvey en Siouxsie Sioux, aangevuld met een beetje Patti Smith en een flinke hoeveelheid Anna Calvi.
Hunter opent nog wat lichtvoetiger dan Anna Calvi liet horen op One Breath, maar schijn bedriegt. De gitaren en met name de keyboards klinken hier en daar misschien voorzichtig zonnig, maar de ritmesectie legt nog altijd een donkere basis, terwijl de vocalen van Anna Calvi ruw van zich af bijten. Het fraaie gitaarwerk van Anna Calvi is dit keer wat minder prominent aanwezig, maar af en toe snijden de gitaren nog altijd prachtig door de songs heen.
Hunter is een zeer persoonlijke plaat waarop Anna Calvi niet alleen het einde van een relatie verwerkt, maar bovendien de strijd aan gaat met de genderhokjes en ideeën over seksualiteit die nog altijd dominant aanwezig zijn in onze samenleving. Het persoonlijke en strijdbare hoor je natuurlijk in de teksten, maar ook het geluid op de plaat heeft iets dwingends en dreigends, zeker als de tracks wat langer duren en iets bezwerends hebben.
Hunter werd geproduceerd door Nick Launay, die eerder prachtige dingen deed voor onder andere Nick Cave, Grinderman, The Arcade Fire, Yeah Yeah Yeahs en een legioen bands uit de postpunk scene. Het knappe van de productie van Hunter is dat de muziek van Anna Calvi aan de ene kant toegankelijker klinkt, maar aan de andere kant ook urgenter en duisterder is.
Net als bij eerste beluistering van One Breath vond ik het niet onmiddellijk net zo goed en indrukwekkend als het debuut van Anna Calvi, maar Hunter is een echte groeiplaat. Het is een plaat die zich bovendien langzaam maar zeker ontworstelt aan de vergelijking met alle eerder genoemde grootheden, waarna Anna Calvi overblijft. Mijn advies: investeer in deze plaat en hoor hem groeien en beklijven. Waar het eindigt durf ik nog niet te voorspellen, maar Hunter kan wel eens hoog reiken. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Anna Calvi - Hunter - dekrentenuitdepop.blogspot.com
De Brits-Italiaanse muzikante Anna Calvi imponeerde in 2011 met haar titelloze debuut. Het was een debuut vol weergaloos gitaarwerk dat terecht de hemel in werd geprezen.
Brian Eno noemde haar “the biggest thing since Patti Smith”, terwijl een toonaangevend muziektijdschrift haar in één adem noemde met Maria Callas, Nina Simone, Edith Piaf, PJ Harvey, Siouxsie Sioux, Nick Cave, David Bowie, Captain Beefheart, Ravel, Debussy, Messien en Patti Smith.
Zelf hoorde ik vooral veel van de eerste platen van PJ Harvey en ook dat is vergelijkingsmateriaal waarmee je thuis kunt komen. De donkere en zelfs wat onheilspellende sfeer op het debuut van Anna Calvi deed de rest en zorgde voor een plaat die aan kwam als de spreekwoordelijke mokerslag.
De in 2013 verschenen opvolger One Breath ging deels verder waar het debuut drie jaar eerder ophield, maar experimenteerde ook met elektronica en vervormde gitaren, die herinnerden aan de Berlijnse periode van Bowie. One Breath werd minder goed ontvangen dan het debuut en ik vond het destijds ook wel wat minder dan dit debuut, maar toen ik de plaat een aantal dagen geleden weer eens beluisterde was ik toch wel onder de indruk.
Heel veel tijd om er bij stil te staan heb ik niet, want inmiddels is ook de derde plaat van Anna Calvi verschenen. Ook op Hunter horen we weer het inmiddels herkenbare Anna Calvi geluid. Het is nog altijd een geluid dat bestaat uit gelijke delen PJ Harvey en Siouxsie Sioux, aangevuld met een beetje Patti Smith en een flinke hoeveelheid Anna Calvi.
Hunter opent nog wat lichtvoetiger dan Anna Calvi liet horen op One Breath, maar schijn bedriegt. De gitaren en met name de keyboards klinken hier en daar misschien voorzichtig zonnig, maar de ritmesectie legt nog altijd een donkere basis, terwijl de vocalen van Anna Calvi ruw van zich af bijten. Het fraaie gitaarwerk van Anna Calvi is dit keer wat minder prominent aanwezig, maar af en toe snijden de gitaren nog altijd prachtig door de songs heen.
Hunter is een zeer persoonlijke plaat waarop Anna Calvi niet alleen het einde van een relatie verwerkt, maar bovendien de strijd aan gaat met de genderhokjes en ideeën over seksualiteit die nog altijd dominant aanwezig zijn in onze samenleving. Het persoonlijke en strijdbare hoor je natuurlijk in de teksten, maar ook het geluid op de plaat heeft iets dwingends en dreigends, zeker als de tracks wat langer duren en iets bezwerends hebben.
Hunter werd geproduceerd door Nick Launay, die eerder prachtige dingen deed voor onder andere Nick Cave, Grinderman, The Arcade Fire, Yeah Yeah Yeahs en een legioen bands uit de postpunk scene. Het knappe van de productie van Hunter is dat de muziek van Anna Calvi aan de ene kant toegankelijker klinkt, maar aan de andere kant ook urgenter en duisterder is.
Net als bij eerste beluistering van One Breath vond ik het niet onmiddellijk net zo goed en indrukwekkend als het debuut van Anna Calvi, maar Hunter is een echte groeiplaat. Het is een plaat die zich bovendien langzaam maar zeker ontworstelt aan de vergelijking met alle eerder genoemde grootheden, waarna Anna Calvi overblijft. Mijn advies: investeer in deze plaat en hoor hem groeien en beklijven. Waar het eindigt durf ik nog niet te voorspellen, maar Hunter kan wel eens hoog reiken. Erwin Zijleman
0
geplaatst: 18 september 2018, 18:09 uur
Een betere 3,5 plaat. Eerder richting 4,0 dan naar beneden. Maar het blijft wel meer 'uitstraling en power' dan memorabele liedjes. Mooi gespeeld, boodschap geloof ik wel. Toch kan ze beter, vermoed ik.
0
geplaatst: 26 september 2018, 09:38 uur
Afgelopen juni zag ik Anna Calvi als onderdeel van het Stargaze orkest olv Jerek Bisschoff optreden in het Concertgebouw. Dit Berlijnse orkest speelde een interpretatie van Bowie's Blackstar album, omlijst met enkele hits. Calvi zong enkele nummers en speelde gitaar.
Het kan daarom zijn dat ik de volgende indruk heb van delen van Hunter. Ik hoor de invloed van Bowie enorm. In deze wijze waarop ze zingt, het geluid van de lead gitaar en de spanningsboog die zij in veel nummers weet op te roepen. Het mooie daarbij is, dat zij zichzelf overduidelijk daarin gevonden heeft.
De afgelopen jaren zijn ook gebruikt om zichzelf te ontplooien en duidelijke standpunten in te nemen. Die komen allemaal naar voren in de teksten, waar zij delen van haar soul searching en nieuwe liefde in verwerkt. Inclusief de zelfverzekerdheid die daarmee gekomen is.
Dat leidt muzikaal tot enorme erupties, maar ook tot eenzame vergezichten. Vrijwel ieder nummer heeft een innerlijke spanning, die dan wel en dan niet wordt losgelaten. Toegegeven, 10 nummers lang is dit misschien iets te veel van het goede. Iets wat nog wel goed kan komen. Daarin ben ik het eens met erwinz: dit is een groeiplaat, die (veel) verder kan komen dan mijn eerste sterren inschatting, 3,5. Nu nog niet.
Wat in ieder geval voor spreekt, is de geweldige opbouw die sommige nummers hebben. Zoveel laagjes, zoveel te ontdekken, zoveel fantasie en ja, ook heel stoer soms. Dat Anna Calvi daarin af en toe enorm uithaalt met haar stem, onderstreept haar persoonlijke betrokkenheid bij wat ze zingt en speelt. Het maakt een nummer af. Nu is inderdaad de vraag: waar gaat het eindigen?
Dit stuk is een hertaling van een Engelstalig post op WoNoBloG.
Het kan daarom zijn dat ik de volgende indruk heb van delen van Hunter. Ik hoor de invloed van Bowie enorm. In deze wijze waarop ze zingt, het geluid van de lead gitaar en de spanningsboog die zij in veel nummers weet op te roepen. Het mooie daarbij is, dat zij zichzelf overduidelijk daarin gevonden heeft.
De afgelopen jaren zijn ook gebruikt om zichzelf te ontplooien en duidelijke standpunten in te nemen. Die komen allemaal naar voren in de teksten, waar zij delen van haar soul searching en nieuwe liefde in verwerkt. Inclusief de zelfverzekerdheid die daarmee gekomen is.
Dat leidt muzikaal tot enorme erupties, maar ook tot eenzame vergezichten. Vrijwel ieder nummer heeft een innerlijke spanning, die dan wel en dan niet wordt losgelaten. Toegegeven, 10 nummers lang is dit misschien iets te veel van het goede. Iets wat nog wel goed kan komen. Daarin ben ik het eens met erwinz: dit is een groeiplaat, die (veel) verder kan komen dan mijn eerste sterren inschatting, 3,5. Nu nog niet.
Wat in ieder geval voor spreekt, is de geweldige opbouw die sommige nummers hebben. Zoveel laagjes, zoveel te ontdekken, zoveel fantasie en ja, ook heel stoer soms. Dat Anna Calvi daarin af en toe enorm uithaalt met haar stem, onderstreept haar persoonlijke betrokkenheid bij wat ze zingt en speelt. Het maakt een nummer af. Nu is inderdaad de vraag: waar gaat het eindigen?
Dit stuk is een hertaling van een Engelstalig post op WoNoBloG.
0
geplaatst: 27 september 2018, 08:53 uur
Hier en daar iets frivoler dan op voorgaande albums. Dat was voor mij niet nodig. Er mocht ook meer gitaar aanwezig zijn. Maar als ik de tien nummers beluister dan krijg ik telkens het gevoel dat het er gerust 100 mochten zijn. Dat heb ik bij weinig andere artiesten.
0
DjFrankie (moderator)
geplaatst: 19 oktober 2018, 16:50 uur
Mooie stem maar dat wist ik al. Toch niet helemaal overtuigt van dit album. Zoals hierboven of onder wordt aangegeven, wat frivoler en dat had net niet gemoeten wat mij betreft.
Hunter de klasbak hier.
Hunter de klasbak hier.
* denotes required fields.
* denotes required fields.