The Magpie Salute - High Water I (2018)

Een beetje doorsnee rootsy rockplaat. Zo goed als Burning Tree wordt het nooit meer.

Doorsnee zou ik het niet willen noemen. Wel ligt de plaat in het verlengde van de Black Crowes, wat ook niet zo gek is met drie ex-Crowes in de gelederen. Ik heb dit album op de kop getikt na het uitstekende concert van de band in Doornroosje afgelopen woensdag en ik vind het een genot om naar te luisteren. Uitschieters naar boven zijn vooralsnog High Water, Send Me an Omen en Can You See, maar de rest van de nummers doen daar niet veel voor onder. Doet me soms zelfs wel wat denken aan Before The Frost..., die briljante laatste studioplaat van de Crowes voordat ze er de brui aan gaven. Fijne plaat!

Aardig album niet meer niet minder

Het debuut van de heren kan mij maar matig bekoren echter de laatste schijf vond ik al een stuk boeiender. Deel I is mager en wil maar niet loskomen. Waar op deel II degelijkheid troef is en de plaat enkele solide songs bevat kabbelt het songmateriaal van deel I maar een beetje voort. Slecht wordt het nergens maar de band weet zich maar lastig te onderscheiden van vele andere vakbroeders in dit genre. En met 3 ex bandleden van The Black Crowes en zanger Hogg in de gelederen mag je wel iets meer verwachten. Het album zit vol met Rootsy rock songs met redelijk wat country elementen, nu is dat laatste genre ook helemaal niet aan mij besteed maar het doet afbreuk aan de nummers an sich. De heren hebben alles in huis om dampende Rhythm & blues te spelen maar het is eigenlijk lekker achter over leunen in de leunstoel. Hou je daarvan zit je wel goed met dit plaatje, echter de boel had wat mij betreft wel de nodige peper kunnen gebruiken. Nu komt het nergens op gang en blijf je achter met een lichte kater zonder een druppel gedronken te hebben.