Zeal & Ardor - Stranger Fruit (2018)
mijn stem
36 stemmen
Zwitserland
Metal / Blues
Label: MVKA
-
Intro (2:13)
-
Gravedigger's Chant (3:11)
-
Servants (3:30)
-
Don't You Dare (3:28)
-
Fire of Motion (2:27)
-
The Hermit (2:42)
-
Row Row (3:06)
-
Ship on Fire (3:33)
-
Waste (3:19)
-
You Ain't Coming Back (3:18)
-
The Fool (2:24)
-
We Can't Be Found (3:31)
-
Stranger Fruit (3:28)
-
Solve (1:22)
-
Coagula (1:38)
-
Built on Ashes (4:35)
0
geplaatst: 8 juni 2018, 09:26 uur
Een meer volledige plaat dan de vorige (ook de eerste plaat die gemaakt is als een echte band geloof ik), minpunt is dat de elektronica prullen terugkeren: The Fool & Solve hadden gerust achterwege gelaten kunnen worden. Dergelijke intermezzo's voegen niks toe en passen ook voor mij niet in het totaalconcept, ik hou er voor mij ook geen rekening mee met mijn eindscore.
Minder "slavery blues" invloeden, meer gospelachtige stukjes (zoals titeltrack & Gravedigger's chant, Coagula)
Minder "slavery blues" invloeden, meer gospelachtige stukjes (zoals titeltrack & Gravedigger's chant, Coagula)
0
geplaatst: 13 juni 2018, 22:35 uur
Het is mij nog steeds een raadsel hoe een matige probeersel-EP als Devil is Fine zo populair is geworden. De man stond met zijn band gewoon op Roadburn en Best Kept Secret vorig jaar: daar zouden bands met jaren meer ervaring bijna een moord voor plegen. Toch schrijf ik ze niet gelijk af en geef ik Zeal & Ardor een nieuwe kans met Stranger Fruit. Het eerste echte werk van de band.
Slecht wordt Stranger Fruit nergens, maar ook niet heel indrukwekkend. De combinatie van blues en blackmetal is al vele malen smaakvoller uitgevoerd dan op Devil is Fine. Vooral de eerste helft van de plaat bevat uitstekende nummers: Gagneux's stem is krachtig en de songs zijn ''to the point''. Row Row vind ik het gaafste nummer van de plaat: daar durft Zeal & Ardor zijn gospelinvloeden wat meer aan te dikken en de blackmetal wat vettiger te brengen. Ik vind namelijk Stranger Fruit helemaal niet zo experimenteel: alles wordt eigenlijk best wel binnen de lijntjes gekleurd, ondanks een onconventionele stijlcombinatie. Het mag van mij allemaal wat spannender. Na een half uur merk ik dan ook dat de aandacht langzaamaan begint te vervagen.
Slecht wordt Stranger Fruit nergens, maar ook niet heel indrukwekkend. De combinatie van blues en blackmetal is al vele malen smaakvoller uitgevoerd dan op Devil is Fine. Vooral de eerste helft van de plaat bevat uitstekende nummers: Gagneux's stem is krachtig en de songs zijn ''to the point''. Row Row vind ik het gaafste nummer van de plaat: daar durft Zeal & Ardor zijn gospelinvloeden wat meer aan te dikken en de blackmetal wat vettiger te brengen. Ik vind namelijk Stranger Fruit helemaal niet zo experimenteel: alles wordt eigenlijk best wel binnen de lijntjes gekleurd, ondanks een onconventionele stijlcombinatie. Het mag van mij allemaal wat spannender. Na een half uur merk ik dan ook dat de aandacht langzaamaan begint te vervagen.
0
geplaatst: 9 juli 2018, 22:09 uur
De combinatie tussen (black) metal en blues is onconventioneel, en de aanstekelijke verpakking zorgt er wellicht voor dat er heel wat zieltjes worden gewonnen. Ik heb 'm dan ook maar 'ns beluisterd, en het valt me niet tegen, maar ik word er ook niet wild van. Het nummer Row Row had ik reeds eerder gehoord, en blijkt één van de degelijker nummertjes te zijn.
Na een aantal nummers verslapt m'n aandacht echter (zo ergens na Row Row), en dat komt eigenlijk niet meer goed tot het eind; Coagula weet me namelijk nog wel even wakker te schudden.
Mijn eindoordeel is dat ik hier een bij vlagen interessante mengelmoes hoor, die echter niet altijd even geslaagd is. Toch vind ik het goed genoeg voor een voldoende.
3 sterren
Na een aantal nummers verslapt m'n aandacht echter (zo ergens na Row Row), en dat komt eigenlijk niet meer goed tot het eind; Coagula weet me namelijk nog wel even wakker te schudden.
Mijn eindoordeel is dat ik hier een bij vlagen interessante mengelmoes hoor, die echter niet altijd even geslaagd is. Toch vind ik het goed genoeg voor een voldoende.
3 sterren
0
geplaatst: 17 juli 2018, 08:14 uur
Don Cappuccino schreef:
Het is mij nog steeds een raadsel hoe een matige probeersel-EP als Devil is Fine zo populair is geworden. De man stond met zijn band gewoon op Roadburn en Best Kept Secret vorig jaar: daar zouden bands met jaren meer ervaring bijna een moord voor plegen. Toch schrijf ik ze niet gelijk af en geef ik Zeal & Ardor een nieuwe kans met Stranger Fruit. Het eerste echte werk van de band.
Slecht wordt Stranger Fruit nergens, maar ook niet heel indrukwekkend. De combinatie van blues en blackmetal is al vele malen smaakvoller uitgevoerd dan op Devil is Fine. Vooral de eerste helft van de plaat bevat uitstekende nummers: Gagneux's stem is krachtig en de songs zijn ''to the point''. Row Row vind ik het gaafste nummer van de plaat: daar durft Zeal & Ardor zijn gospelinvloeden wat meer aan te dikken en de blackmetal wat vettiger te brengen. Ik vind namelijk Stranger Fruit helemaal niet zo experimenteel: alles wordt eigenlijk best wel binnen de lijntjes gekleurd, ondanks een onconventionele stijlcombinatie. Het mag van mij allemaal wat spannender. Na een half uur merk ik dan ook dat de aandacht langzaamaan begint te vervagen.
Wat zo je dan aanraden qua combinatie blues en blackmetal? Ik vind dit album juist verrassend lekker, hoewel het me nergens echt overweldigt.Het is mij nog steeds een raadsel hoe een matige probeersel-EP als Devil is Fine zo populair is geworden. De man stond met zijn band gewoon op Roadburn en Best Kept Secret vorig jaar: daar zouden bands met jaren meer ervaring bijna een moord voor plegen. Toch schrijf ik ze niet gelijk af en geef ik Zeal & Ardor een nieuwe kans met Stranger Fruit. Het eerste echte werk van de band.
Slecht wordt Stranger Fruit nergens, maar ook niet heel indrukwekkend. De combinatie van blues en blackmetal is al vele malen smaakvoller uitgevoerd dan op Devil is Fine. Vooral de eerste helft van de plaat bevat uitstekende nummers: Gagneux's stem is krachtig en de songs zijn ''to the point''. Row Row vind ik het gaafste nummer van de plaat: daar durft Zeal & Ardor zijn gospelinvloeden wat meer aan te dikken en de blackmetal wat vettiger te brengen. Ik vind namelijk Stranger Fruit helemaal niet zo experimenteel: alles wordt eigenlijk best wel binnen de lijntjes gekleurd, ondanks een onconventionele stijlcombinatie. Het mag van mij allemaal wat spannender. Na een half uur merk ik dan ook dat de aandacht langzaamaan begint te vervagen.
0
geplaatst: 17 juli 2018, 14:07 uur
Tha)Sven schreef:
Wat zo je dan aanraden qua combinatie blues en blackmetal? Ik vind dit album juist verrassend lekker, hoewel het me nergens echt overweldigt.
Wat zo je dan aanraden qua combinatie blues en blackmetal? Ik vind dit album juist verrassend lekker, hoewel het me nergens echt overweldigt.
Ik hou ervan als de verschillende elementen wat meer geïntegreerd zijn. Blues en blackmetal vind je niet op Zeal & Ardor na, maar het Franse Glorior Belli brengt bij vlagen een combinatie van bluesy stoner en blackmetal.
0
geplaatst: 11 december 2018, 23:52 uur
Tof geluid wordt hier tentoongesteld, en zeker een handjevol toffe nummers. Het valt me wel op dat alles heel kort is gehouden, en ik vraag me af of dit met opzet is gedaan. Soms lijkt het alsof nummers net willen uitbouwen, maar vervolgens gewoon maar stoppen, alsof ze bewust aan de handrem hebben getrokken tijdens het schrijven.
0
geplaatst: 8 april 2019, 21:36 uur
Heerlijke plaat! Low fi geluid, lekkere stem en vooral live ook een intense belevenis.
* denotes required fields.
* denotes required fields.