Talking Heads - Little Creatures (1985)

Ik ben het wel met je eens.

Little creatures heeft de eigenschap dat het een cd is die gemakkelijk kan worden afgedaan als een plaat die ver achterblijft bij de artistieke hoogstandjes van de jaren er voor maar die ondertussen wel behoort tot mijn meestgedraaide TH platen.

Byrne is geen schim van zichzelf inzake neurotica, de band klinkt als AOR van een beetje niveau maar doet, merkwaardig genoeg, toch niet direct terug verlangen naar het geweldige '77.

Voor alles is een tijd en een plaats en Little creatures krijgt daarin de titel meest toegankelijke en prettig in het gehoor liggende cd van de Talking heads.

Andere TH cd's zijn voor andere momenten, specifieke stemmingen. Qua composities en uitvoering zijn ze op zulke ogenblikken inderdaad stukken beter.

Dat geeft misschien een ambivalente houding richting Little creatures maar één ding kan de cd in ieder geval niet: je humeur verpesten.

Daarom is het toch knap gedaan en lijkt mij het aantal van 4 sterren op zijn plaats.
Uitschieters zijn wat mij betreft The Lady don't mind, Television man en Road to nowhere.

Kan me moeilijk voorstellen dat TH betere albums heeft afgeleverd. Er was een tijd dat ik blind CD's kocht als mensen dit soort dingen zeiden, maar daarmee heb ik toch iets te veel CD's die ik werkelijk nooit meer aanraak zonder daarna mijn handen te wassen. In ieder geval is dit album 1 van de beteren die ik heb. ik vind hem toch echt beter dan Stop Making Sense. Ik hou van 3e wereld invloeden, zoals zij deze gebruiken. Op dit album is hierin de juiste balans gevonden. TH waren in dat opzicht een beetje de pioniers. Nadat Paul Simon's Graceland uitkwam was er helemaal geen houden meer aan, maar beter dan the Talking Heads werd het nooit meer met deze muziekstijl.

Voor mij het lekkerste album van de Talking Heads. Wel een close call met Stop Making Sense. Lekkere catchy nummers, soms iets te erg beïnvloed door de country-sound (Creatures Of Love). Maar al met al een vrolijk en consistent album. Bijna alle nummers liggen lekker in het gehoor en doen mij denken aan vrolijke hippies die muziekinstrumenten op hebben gepakt (of komt dat ook een beetje door de achterzijde?). The Lady Don't Mind is voor het beste nummer, maar eigenlijk vind ik hier niet een echt slecht nummer op staan.

Dat was inderdaad een mooi extraatje op de cd. Ik had 'm op cassette maar het verschil met cd was wel enorm

Grappig: ik kocht deze cd op een rommelmarkt voor een luttele euro, ik kon niet eens gebruikerssporen vinden. Op de achterkant stond het prijsplakkertje met de oorspronkelijke prijs in gulden: 49,95! Ja jongens en meisjes, dat was toen de prijs voor nieuwe cd's

Wel wat verwarrend zo.

De extended versie van The Lady Don't Mind stond op de oude CD,
maar werd niet weerhouden voor de remaster. Daar ontbreek ie dus.

misschien niet de meest artistiek relevante plaat van TH , maar wel 1 vol mooie popsongs, And she was , wat een heerlijke opener. Television man , creatures of love en lady don't mind zijn andere toppers. verder staan hier weinig mindere songs op hoor. Ik draai deze liever dan de platen hierna ( die ook wel hun charme hebben_

Een plaat waarbij geen extra inspanning nodig is zoals met de studioplaten die hiervoor zitten wel het geval is, maar die dan als voordeel hadden dat ze bij elke draaibeurt een stukje beter werden. Deze heb ik aanzienlijk minder gedraaid onder andere ook omdat ten tijde van de release zij veel op de radio te horen waren. Ondanks dat nog steeds een prima album.

Het vreemde van dit album is dat ik het vroeger niet tot het beste werk van Talking Heads vond behoren (zoals bv. Remain in light, waar ik net nog een 4,5 waardering heb gegeven), maar dat dit album ondertussen wel tot mijn meest gedraaide Talking Heads album behoort ...

Waar je bij het eerdere werk nog wat moeite moest doen om echt "in het album" te komen (en daar houden wij muziekpuristen wel van hé, no music for the masses) is "Little creatures" vanaf opener "And she was" direct voor eenieder toegankelijk, zonder het direct tot commercieel te bestempelen. Hoewel zeer catchy en toegankelijk en bezet met enkele stevige hits als "Road to nowhere", "And she was" en " The lady don't mind", blijft het al met al toch typisch Talking Heads, maar dan stukken zonniger en vrolijker dan we gewend zijn.
Al met al een heerlijk album, wellicht de waardering toch maar eens een half puntje gaan opschroeven!
Enne Dazzler, howel je recensie alweer van 2009 is, heb ik deze zojuist alweer met veel plezier gelezen !!!

Dank, Momo.

Ja, toen schreef ik nog beknopt.
Ik zou dat beter weer opnieuw gaan doen
in plaats van lappen tekst te schrijven.

Talking Heads zijn voor mij een beetje 'verpest' doordat Remain in Light vanaf de eerste luisterbeurt zo'n verpletterende indruk maakte. De lat is dan meteen (te) hoog gelegd. Desondanks dwing ik mezelf soms om de rest ook open-minded te beluisteren. Gisteren heb ik deze voor een prikkie gescoord en ik ben er best wel blij mee. Het is een soort van vergelijkbare stijlwisseling als The Velvet Underground maakte met Loaded: nog altijd creatief, herkenbaar en enigszins uniek, maar wel lichtvoetiger en vrolijker. Toch had het van mij een tikkeltje gedurfder gemogen.

Overigens zou ik misschien wel zeggen dat dit een goede instapper is. Deze is gemakkelijk te doorgronden, maar toch typerend en daarom een aardig beginpunt.

Vind de hoes trouwens best wel vet.

Koninginnedag = jacht op leuke cd's voor een euro! Heb er zelf een stuk of 10 gevonden, mijn dag was ook weer goed

Little creatures is natuurlijk erg FM geworden maar is ook een groei cd. Er zit een soort van opbouw in die leidt tot een climax, een steeds beter wordende cd, globaal bekeken.

Als je daarmee bedoelt dat 'Road to Nowhere' met kop en schouders boven de rest uitsteekt, ben ik het wat dat betreft met je eens hoor.

Ik heb bij Little Creatures steeds het gevoel dat Byrne met deze plaat
verhaalt hoe het ouderschap de dynamiek binnen de groep beïnvloedde.

Ik weet niet hoe het precies met de TH kroost gesteld is, maar in Stay Up Late
wordt wel een beetje gesneerd naar de tirannie waarmee een baby zijn ouders claimt.
Het album begint met een ode aan de vrouw ... die uiteindelijk toch kiest voor het moederschap?

Little Creatures: het kleine grut dus. Ik kan er momenteel over meespreken.

Er worden kanttekeningen (of vraagtekens) geplaatst bij huisje-tuintje-kindje.
Is deze stap, dit engagement voor het gezin een Perfect World of een Road to Nowhere?
En is het samen stappen nu definitief ingeruild voor een avondje kassie kijken (Television Man)?

Ik voel het kriebelen, een dazzleriaanse exegese van het album dringt zich op.

LITTLE CREATURES een exegese

k zit nu al dagen op het tekstvel van Little Creatures te kauwen.
Kan ik het concept van een huisje-tuintje-kindje album hard maken?

Kunstwerk op front cover: allemaal peopletjes die hun dagelijks leven leiden.
Ik heb de indruk dat de kunstenaar zich enkel door de albumtitel heeft laten leiden.

De back cover vind ik interessanter. de Heads staan gekleed in behangpapier
en in een houding alsof zij lampenkappen zijn en opgaan in het decor van de woonkamer.

And She Was
Over een vrouw die een "trip" maakt. Misschien ook over Eva die moeder wordt.
De titel And She Was doet bijbels aan ... moeder als overtreffende trap van vrouw zijn?

She had a pleasant elevation (een orgasme),
she's moving out in all directions (zwangerschap).
Vergezocht (vind ik ook) maar met Byrne metaforen weet je nooit ...

Give Me Back My Name
Hier loert de dood om de hoek. Ik vermoed ook een politiek statement.
Een monddood gemaakt icoon? Of een man die terugblikt op het leven?
Het nummer past het minst in het vermoedelijke huisje-tuintje-kindje concept.
Al begint en eindigt het leven in dit tranendal bij het uitspreken van onze naam.

Creatures of Love
Deze is zonneklaar. Over het wel en wee van het ouderschap.
Toch wel het hoofdthema van de plaat. De albumtitel is zichtbaar gelinkt
aan deze song, maar wijkt af. In de song gaat het over kinderen, op de plaat
misschien toch iets ruimer over everyday people living ordinary lives ...

The Lady Don't Mind
Relatietherapie? Een song over de ongenaakbaarheid van de vrouw.
De rollen omgedraaid: het sterke geslacht. De vrouw heeft de man strikt genomen
niet nodig. Een spermabank kan wonderen doen. Een vrouw die haar mannetje staat
boezemt angst in. Is de nieuwe man (anno 1985) klaar voor de geëmancipeerde vrouw?

Perfect World
Is het huisje tuintje kindje bestaan de weg die we moeten bewandelen?
Als de biologische klok van de vrouw begint te tikken, kijkt ze haar man vragend aan.
En durft hij dan het leven als jager opgeven om zich met toewijding op het gezin te storten?

Stay Up Late
Het ouderschap noopt een mens tot nachtelijk opstaan, laat dat duidelijk zijn.
De baby in de hoofdrol dit keer. En wij maar kietelen en met de rammelaar zwaaien.
Maar het is uiteindelijk dat kleine mormel dat beide ouders naar zijn pijpen laat dansen.

Walk It Down
Lijkt wel een neef van Take Me to the River.
Kijk wat er van ons geworden is, herinner je hoe het vroeger was.
Hier heerst de twijfel, maar de protagonist raapt toch de moed samen.
We bezwijken maar voor dat burgerleven en maken er het beste van.

Television Man
Er wordt geen stapje in de wereld meer gezet. Vanavond niet, schat.
In plaats daarvan halen wij de wereld binnen via de beeldbuis. Het nulmedium relativeert.
Kijk maar, het kan altijd nog erger dan in ons eigen leventje. Brood en spelen ook.

Road to Nowhere
En waar is Godot ondertussen? Heeft iemand al een spoor van hem gezien?
Laat ik ook denken aan Zingende Doden van Herman van Veen. Een lied dat thematisch
niet zou misstaan op deze Talking Heads plaat. Of ook nog Polonaise van Bram Vermeulen.
Samen feestelijk op weg naar de ondergang, naar het einde van ons eigen, korte bestaan.

Ach, het zijn maar flarden, impressies die meer vertellen over mijn perceptie
van mannen, vrouwen, kinderen en het gezinsleven dan dat Byrne ons wilde vertellen.

Maar dat is kunst. En Little Creatures een verdomd goeie plaat.

Mooi stukje, dazzler en je hebt overschot van gelijk: Little Creatures is een geweldig album.
Ik heb (nog) niet zo heel veel van Talking Heads (enkel deze en Stop Making Sense) maar zeker nog vol op ontdekkingsreis.

Stay Up Late gaat over iets anders. Het gaat over een vrouw die als het ware een relatie heeft met een 'vrouwtje'.

Zo zie je ze weleens lopen. Die dan zeggen van zij heeft 'de broek' aan.

Daar gaat het volgens mij over.

Wel een mooi zootje flarden, moet gezegd. Vermakelijke uitleg. Byrne is inderdaad meer dan alleen muziek. Bezoek zijn site en geniet.

Vele dwepen met de eerste albums van de Heads,ik niet....Vind de laatste 3 eerder de max!

Talking Heads waren hip geworden bij het grote Top 40 publiek.
In Nederland scoorden ze een grote hit met de live versie van Slippery People.
Wat velen niet weten is dat dit nummer alleen hier in deze versie werd uitgebracht; vandaar dat ze op de verzamelaars ontbreekt.
Waarschijnlijk speelt het mee, dat het goed scoorde bij Vara’s Verrukkelijke 15.
Little Creatures laat een meer commercieel geluid horen.
Voor mij blijft het album hun meest toegankelijke geheel.
Al blijf ik mij afvragen of de band er nog wel zin in had.
De hoes verwijst hier misschien indirect ook naar.
Byrne die de wereld omarmt, met de zin I Can Feel The Weight Of This World.
De druk ligt duidelijk bij hem, kiest hij voor een solo carrière, waarbij hij op ontdekkingstocht gaat naar nieuwe culturen, of kiest hij er voor om definitief met Talking Heads een wereld act te worden.
Bovenaan sttat ook nog vermeld Talking Heads View The Whole World; alle opties worden bekeken.
Ook ligt het artwork nog het dichtste bij dat van de eerste twee Tom Tom Club albums, Tina en Chris hebben met Genius Of Love, Wordy Rappinghood en Under The Boardwalk ook weten te scoren, en die singles ademen een speelplezier uit van een beginnend bandje, dus kan ik mij voorstellen dat overwogen werd om zich hier op te richten.
Toch ben ik blij met Little Creatures.
Spanningen hoor je niet terug, eerder luchtigheid.
And She Was en Road To Nowhere scoorden goed; helaas de voor mij mooiste single van dit album; The Lady Don’t Mind minder.
Ondanks dit alles, was het einde al duidelijk in zicht.
We’re On A Road To Nowhere.

Pure jeugdsentiment plaat voor mij. de clip bij Road to nowhere sprak me enorm aan. ALbum indertijd gekocht en heb hem een beetje grijs gedraaid. Later het andere werk van Talking Heads mogen beluisteren en dat is toch een stuk minder te noemen in mijn ogen. Dit album is lichter van smaak, vrolijker en licht goed in het gehoor en blijft hangen. De zwaardere albums ben je eigenlijk al bij de laatste toon weer vergeten.

Halfje erbij. Wat blijft dit een dijk van een plaat

Deze en Remain in light zijn de enige twee Talking Heads die ik perse op lp wilde hebben. Opvallend hoe verschillend de platen zijn. Het zegt veel over de kracht van de band. Remain in Light (top plaat) klinkt veel nerveuzer (gek genoeg op een positieve, want zo'n unieke manier) en funkier. Bij Little Creatures moest het kwartje wel even vallen, maar sindsdien hou ik echt van deze plaat en zet ik 'm liever op dan het briljante Remain. Stuk voor stuk knappe pop nummers.

Topband die niets meer te verliezen heeft (en ook niets te winnen) maakt op ontspannen wijze fijne popsongs over het leven. En dan vooral relaties en kinderen en daar heeft David Byrne voldoende over te melden. In mijn beleving ook een kleine return naar het geluid van 'Fear Of Music', want minder op ritme en meer op melodie. Lekker album.